Μια υπόσχεση που αθετήθηκε!!!

• Ήταν ένας άνδρας μετρίου αναστήματος,γεροδεμένος,με ξανθά ,κατσαρά μαλλιά, τα μάτια του σαν δυο θάλασσες που καθρεφτιζόσουν μέσα τους και άλλαζαν χρώμα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Όταν ήταν χαρούμενος ήταν καθαρά και γαλανά,όταν σκέψεις τον βασάνιζαν,έπαιρναν το χρώμα της αγριεμένης θάλασσας και ρυτίδες αυλάκωναν το μέτωπό του. Αυτές τις ρυτίδες τις αγαπούσα περισσότερο γιατί πίστευα πως ήταν ένδειξη σοφίας και ευχόμουν μεγαλώνοντας να κληρονομήσω λίγη από την σοφία του.
•  Παιδί , βλέπεις,δεν ήξερα ακόμα ότι τα βάσανα και οι στεναχώριες αφήνουν  ρυτίδες,ούτε ότι ο χρόνος αμείληκτος αφήνει τα σημάδια του χωρίς να σε ρωτήσει. Το έμαθα όταν μπήκα στον κόσμο των μεγάλων αργότερα,πολύ αργότερα.
• Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον πατέρα μου τον Βασίλη, γιατί γι'αυτόν πρόκειται. Ο οποίος δεν ζει πια.Πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 1990 .'Εξι μήνες πριν  επιστρέψω στα πάτρια εδάφη, μετά από 15 χρόνια ξενιτιάς.
• Ο πατέρας με αγαπούσε πολύ μα και εγώ έτρεφα μεγάλη λατρεία γι'αυτόν.Ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν για βοήθεια στα μαθήματα,ή για να μιλήσουμε.'Οταν τελείωσα το Δημοτικό,έδωσα εξετάσεις για το Γυμνάσιο-τότε δίναμε εξετάσεις-και πέρασα με καλό βαθμό.Η χαρά του μεγάλη γιατί πίστευε ότι του έμοιαζα ,ειδικά στην αγάπη για τα γράμματα- αν και ο ίδιος δεν μπόρεσε να συνεχίσει λόγω φτώχειας στην οικογένεια του και έπρεπε να δουλεύει [7 παιδιά είχαν ο παππούς και η γιαγιά]- και κρυφοκαμάρωνε γι'αυτό....
• Μα και η δική μου χαρά ήταν μεγάλη..Σε αντίθεση με την μητέρα μου που θεωρούσε ότι τα κορίτσια δεν χρειάζεται να μορφωθούν,επειδή παντρεύονταν και το μόνο που έπρεπε να γνωρίζουν ήταν από νοικοκυριό. 'Οποια ήταν νοικοκυρά καλοπαντρεύοταν έλεγε...Σιγά να μην......
• Ξεκίνησα λοιπόν τα μαθήματα και συζητούσαμε τι θέλω να σπουδάσω όταν με το καλό τελείωνα το Γυμνάσιο....Και -άκουσον,άκουσον Θεέ και Κύριε-τι του έλεγα του ανθρώπου και τον έβγαζα από τα "ρούχα"του.Πιλότος ή ασυρματίστρια στα καράβια του έλεγα.Μόνο συγκοπή που δεν έπαθε ο άνθρωπος-που ακούστηκε εκείνη την εποχή{μιλάμε για την δεκαετία του '70} κορίτσι πράγμα να θέλει να  κάνει ένα επάγγελμα που ήταν καθαρά ανδρικό. 'Ελα όμως που ήταν ,είναι και θα παραμείνει η πρώτη μεγάλη αγάπη μου το αεροπλάνο-ούτε  ό έρωτας δεν κρατάει τόσα χρόνια-αλλά εγώ εκεί, ακόμα κολλημένη....
• "Παιδί μου"μου έλεγε "δεν σε αφήνω να σπουδάσεις τέτοιο πράγμα. Πρώτον  τα φοβάμαι τα αεροπλάνα και θα τρέμει η ψυχή μου κάθε φορά που θα πετάς, το ίδιο και τα καράβια και δεύτερον σε θέλω εδώ,κοντά μου ,να σε βλέπω και αν αρρωστήσω να μου δώσεις ένα ποτήρι νερό,να μου κλείσεις τα μάτια όταν θα πεθάνω.Αυτό το τελευταίο είναι και η επιθυμία μου".
• Αχ!βρε πατέρα και που νά'ξερες τότε τι μέλλει γενέσθαι..Που να φανταστεί  ότι αυτό που φοβόταν  θα γινόταν πραγματικότητα. Γιατί  στην ζωή μας όλα είναι απρόβλεπτα,θες η μοίρα ,θες οι αποφάσεις που παίρνουμε,  ή παίρνουν άλλοι για σένα ,αλλάζουν την πορεία μας. 'Οταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν ,ο Θεός γελάει , όπως λέει μια παροιμία μας. Ο φόβος του αυτός -ότι δεν θα ήμουν κοντά του-επιβεβαιώθηκε 2-3 χρόνια αργότερα .

• Αρνούμενος λοιπόν να με αφήσει να κάνω αυτό που ήθελα,όσο και αν τον παρακαλούσα,όσο  και αν προσπαθούσα να "εκμεταλλευτώ"την αδυναμία του σε μένα,με γαλιφιές και κλάματα,δεν τον κατάφερα  ν'αλλάξει γνώμη.
• Από το πείσμα μου και εγώ -πιστεύοντας πως ήταν το καλύτερο χαρτί μου, ο άσος που έκρυβα στο μανίκι μου-{παιδί,και όπως όλα τα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν,έτσι και εγώ}του άσκησα βέτο..
• "Ή μ'αφήνεις να γίνω ότι θέλω" ,του είπα  "ή σταματάω το σχολείο"."Μα παιδί μου,μα καλή μου" αυτός,τίποτα εγώ εκεί...Πείσμα αυτός,πείσμα εγώ-και αναρωτιόμουν απο που κληρονόμησα την ξεροκεφαλιά-σταμάτησα το σχολείο -κακό του κεφαλιού μου έκανα όπως αποδείχτηκε μετά- προς μεγάλη απογοήτευση του πατέρα και προς μεγάλη ικανοποίηση της μητέρας,αφού θα έμενα στο σπίτι να γίνω η νοικοκυρούλα που ήθελε και θα την βοηθούσα στο μεγάλωμα των 4 μικρότερων αδελφών μου,αλλά τότε που να καταλάβω εγώ ....

• Δυο χρόνια αργότερα,και σε ηλικία δεκαπέντε-ναι καλά διαβάζεται -,η μητερούλα μου αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να "έλθω εις γάμον κοινωνίαν"γιατί ήμουν λέει αρκετά μεγάλη και δεν έπρεπε να μείνω στο "ράφι" . "Και ο "νέος" ,καλός και άξιο παληκάρι. Μην τον "χάσουμε"και άλλη μας τον πάρει. 'Ελλην του εξωτερικού και ευκαιρία μεγάλη". Στα ώπα-ώπα θα με έχει. -Μένα μου λες; -Και παρ'όλες τις αντιρρήσεις του πατέρα,κανόνισε μετά του "λαμπρού εκείνου νέου"-τριάντα ετών  ο "νέος" -να μας φέρει προ  τετελεσμένου γεγονότος ,εμένα και τον πατέρα..

• Οι αντιρρήσεις του πατέρα δεν ήταν μόνο γιατί με θεωρούσε πολύ μικρή για γάμο,ή γιατί ο "νέος" δεν ήταν και τόσο νέος για ένα κοριτσάκι δεκαπεντάχρονο,
• αλλά γιατί ο "νέος" θα με έπαιρνε και στο εξωτερικό μιας και εκεί ζούσε  τότε μετανάστης. Και αυτό που τελικά ήθελε να αποφύγει δεν το πέτυχε ο καημένος.Το πεπρωμένον φυγήν αδύνατον ,ταιριάζει απόλυτα εδώ....  
• Γίνεται ο γάμος και έρχεται η ώρα του αποχωρισμού και του αποχαιρετισμού. Με δάκρυα και οι δυο στα μάτια μας,στα γαλανά δικά του,που είχαν πάρει την ώρα εκείνη το χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας,και στα πράσινα δικά μου, που είχαν κάτι από χρώμα σμαραγδιού από την συγκίνηση και την πίκρα του αποχωρισμού.

• "Παιδί μου", μου λέει, "εκεί στα ξένα που θα πας, να μην με λησμονήσεις,νερό της ξενιτιάς μην πιείς και με αφήσεις, υποσχέσου μου ότι όταν θα σε χρειαστώ,τα μάτια να μου κλείσεις,όλα να τα παρατήσεις ".
• "Υπόσχεση του το'δωσα ,και όρκο μεγάλο πήρα,μα αλλιώς τα έφερε η ζωή και η κακή μου μοίρα"....
• Αρρώστησε ,απο καρκίνο  το 1982-83 και μπήκε χειρουργείο. Το έμαθα και έτρεξα κοντά του να βρεθώ ,όπως μου το ζήτησε και όπως το είχα υποσχεθεί,αφήνοντας πίσω δυο παιδιά.Βγήκε από το νοσοκομείο, και εγώ επέστρεψα στην οικογένειά μου,στα παιδιά μου που με περίμεναν και αυτά.Η αρρώστια του τον κράτησε- ή μήπως ο ίδιος κρατήθηκε για να εκπληρωθεί η επιθυμία του-επτά ακόμα χρόνια,μπαινοβγαίνοντας στο νοσοκομείο, ενω μέρα με την μέρα χειροτέρευε.
• Το 1985 ήρθα διακοπές στην Ελλάδα με τα δυο μου παιδιά και για να δω άλλη μια φορά τον πατέρα μου, αλλά η αρρώστια είχε προχωρήσει πολύ  και μιλούσε  τακτικά σε ''επισκέπτη" αόρατο σε μας,αλλά ορατό στον ίδιο, αφού τον ακούγαμε συχνά να διώχνει  τον  "επισκέπτη" λέγοντάς του πως περιμένει την κόρη του να έρθει και μετά να τον ακολουθήσει,εννοώντας βεβαίως εμένα, που δεν με αναγνώριζε πια.
• Πολύ με λύπησε το γεγονός αυτό και το έβαλα σκοπό να επιστρέψω στην Ελλάδα σύντομα.Αλλά είπαμε "άλλαι αι βουλαί του Κυρίου"....Έμεινα ακόμα 5 χρόνια εκεί και ο πατέρας υπέμενε στωικά την αρρώστια του  και  με περίμενε...
• Εκείνον το Γενάρη λοιπόν,του 1990 και ενώ είχαμε πάρει τη απόφαση να επιστρέψουμε στα πάτρια εδάφη,το καλοκαίρι της χρονιάς εκείνης έβλεπα για τρεις συνεχόμενες βραδιές ένα όνειρο,το ίδιο πάντα.
• Τον πατέρα μου να έρχεται για να με αποχαιρετήσει και εγώ να του ζητώ να μείνει λίγο ακόμα και να με περιμένει.Την τρίτη βραδιά του έδωσα, ύστερα από μεγάλη του επιμονή, την "άδεια"να φύγει και είπαμε και οι δυο αντίο και εις το επανειδείν.
• Ο κρότος της πόρτας που έκλεινε με δύναμη πίσω του,με ξύπνησε,μα αλήθεια δεν ήταν ο κρότος της πόρτας,ήταν το κουδούνισμα του τηλεφώνου τρεις η ώρα το πρωί , ώρα της χώρας που βρισκόμουν.
• Ο αδελφός μου μόλις με πληροφορούσε ότι ο πατέρας άφησε την τελευταία του πνοή με το όνομά μου στα χείλη του..Δεν έκλαψα,δεν φώναξα...Το σοκ ήταν μεγάλο για να καταλάβω ότι ήταν αλήθεια και όχι όνειρο,παρ'όλο που είχα σηκωθεί και βημάτιζα μέσα στο σπίτι πάνω-κάτω, προσπαθώντας να κατανοήσω στο ακόμα κοιμισμένο μου μυαλό,την πραγματικότητα, την οποία με πήρε καιρό να αποδεχτώ.
• Και δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου ,που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου στον άνθρωπο που αγαπούσα πολύ.Τώρα  είκοσι ένα χρόνια μετά,πήρα το θάρρος  να του γράψω αυτή την ανοικτή επιστολή -εύχομαι να την διαβάσει από εκεί που βρίσκεται-και να τον παρακαλέσω αν με βλέπει,αν με ακούει,να με συγχωρήσει για την αθέτησή μου αυτή.Και να του ζητήσω συγνώμη που τον πρόδωσα,που τον απογοήτευσα,που δεν στάθηκα κοντά του,που δεν ήμουν εκεί να του κλείσω τα μάτια όπως είχα υποσχεθεί.
• Πατέρα σου ζητώ ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ και εύχομαι στο Θεό να μου την δώσεις.Παρακαλώ επίσης τον Θεό να σ'έχει στα δεξιά του  όπως τους Αγγέλους του,γιατί δεν έμοιαζες μόνο με Άγγελο  στην όψη.'Ησουν ένας ΑΓΓΕΛΟΣ.Για μένα θα είσαι πάντα ο δικός μου ΑΓΓΕΛΟΣ .......
•                                                                                                                                 
•                                                                                                                       Η κόρη σου..Γ......