Ατιτλο!!!!!!!

Πως νοιώθετε τώρα που γευτήκατε το φιλί της προδοσίας από αυτούς που θεωρούσατε και σας θεωρούσαν αγαπημένους; τι αίσθηση σας άφησε στο στόμα; πικρία και απογοήτευση; αδικία και πόνο; κρίμα!!!! γελάστε χαιρέκακα όπως γελούσατε τότε που δίνατε εσείς το ίδιο φιλί ....την ίδια γεύση ένοιωσα και εγώ..... τον ίδιο πόνο...την ίδια αδικία...την ίδια πικρία...γιατί δεν γελάτε τώρα; είδατε που οι παροιμίες είναι σωστές; < γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος> και < ο θεός αργεί μα δεν λησμονεί>...πληρώνεστε με το ίδιο νόμισμα...
πάντα έρχεται ο καιρός που θα πληρώσεις τα χρωστούμενα...μην το ξεχνάτε.....

ΝΕΜΕΣΙΣ!!!!!!

<Οι νεκροί δεδικαίωνται> λένε, μόνο που εγώ δεν είμαι νεκρή....όχι τουλάχιστον σωματικά, γιατί ψυχικά άστο καλύτερα... εκεί επικρατεί απόλυτη παγωνιά... νέκρα βρε παιδί μου πως το λένε; δεν έχω συναισθήματα.... δεν πονάω...δεν λυπάμαι....δεν ...δεν ...δεν.... μα περισσότερο δεν συγχωράω όσους/ες με τον τρόπο τους μου έκαναν κακό...όσους/ες βιάστηκαν να με ενοχοποιήσουν και να με κακολογήσουν για να καλύψουν τις δικές τους παρανομίες....όσους /ες προσπάθησαν να κάνουν κακό ακόμα και στα παιδιά μου...μα περισσότερο απ’όλους δεν συγχωρώ εσένα...

εσένα που για να καλύψεις τους υπόλοιπους <αγαπημένους> πούλησες εμένα...όχι <έναντι πινακίου φακής> βέβαια, αλλά ούτε και για <τριάκοντα αργύρια>....γιατί απλά δεν με πούλησες μόνο....με σκότωσες....ψυχικά...σαν την φόνισσα του Παπαδιαμάντη, έτσι και εσύ (μόνο που αυτή σκότωσε κορμιά) σκότωσες το καλύτερο σου παιδί και όλο αυτό γιατί; για να σώσεις ποιους και ποιες;

και γιατί; επειδή <πέταξα με τα δικά μου φτερά> και δεν σε είχα ανάγκη; επειδή <ξέφυγα από την θεία οικογένεια> και απέκτησα φιλότιμο μα και αξιοπρέπεια; και δεν σου άρεσε αυτό ε; με ήθελες κολλημένη στη φούστα σου να εξαρτώμαι από σένα...οικονομικά και ηθικά..γιατί; για να με κάνεις σαν τα μούτρα σου και σαν τους άλλους; <γύφτισσα>; για να λες παντού πόσο καλή μάνα είσαι τάχα που <βοηθάς > τα παιδιά σου και να <κλαίγεσαι > σε όλους ; να σε λυπούνται από την μια και να σου λένε και μπράβο από την άλλη για την <μητρική σου αγάπη και κατανόηση>; εγώ βγάζω το καπέλο σε εκείνη την μάνα που δεν θα διστάσει να <τιμωρήσει > το παιδί της όταν θα σφάλει, αλλά θα το αγκαλιάσει κιόλας δείχνοντας του την αγάπη της...είμαι μάνα και η ίδια και ξέρω πως είναι να μην λες στο παιδί σου ότι το αγαπάς...ξέρω πως είναι να σε κατηγορούν και να πληρώνεις εσύ για τα λάθη των άλλων.. ξέρω πόσο άδικο είναι να δω το ένα μου παιδί να κάνει κακό στο άλλο και να παίρνω το μέρος του φταίχτη και τον αθώο να τον κρεμάω...

και αυτό έκανες μια ζωή εσύ...πλήρωνα για τα λάθη όλων των άλλων....από μικρό παιδί γινόταν αυτό...δεν θυμάμαι το χάδι σου πάνω μου...μόνο τα χαστούκια σου και τα ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή και στο σώμα μου από τα δάχτυλα σου.. και το κεφάλι μου πονάει ακόμα εκεί που μου τραβούσες τα μαλλιά...αυτές τις μάνες δεν τις συγχωρώ με τίποτα... μου έκανες μεγάλο κακό...πριν μερικά χρόνια, όταν με <πουλούσες> ακόμα μια φορά σου είχα πει σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου , πως όταν καταλάβεις τι έκανες, όταν καταλάβεις τα λάθη σου, ίσως να είναι πολύ αργά πια...σου είχα δώσει μια ευχή- κατάρα θα έλεγα καλύτερα- πως όταν θα βγαίνει η ψυχή σου και θα έχεις ίσως καταλάβει τι έκανες, θα με ζητάς να σου δώσω συγχώρεση για να βγει η ψυχή σου και σου είχα απαντήσει πως δεν θα έρχομαι για να βασανίζεσαι και η ψυχή σου να μην βγαίνει...να καταλάβεις έστω και τότε το μέγεθος της αδικία σου ...το εννοούσα τότε, το εννοώ και τώρα...

αν και τώρα καταλαβαίνω πως ήδη υποφέρεις... υποφέρεις με τα <καμώματα> των άλλων σου παιδιών...των <αγαπημένων> ...και με τα καμώματα των εγγονών σου ...αυτά που μου έκαναν κάποτε τα <παιδιά σου> τα κάνουν τώρα τα εγγόνια σου μεταξύ τους...<πληρώνουν> αυτά που χρωστάς σε μένα.... αυτά που οι γονείς τους χρωστάνε σε μένα...

τότε κάθε φορά που με αδικούσες εσύ ή τα παιδιά σου πληγωνόμουν...πικραινόμουν...και το άδικο σας με έπνιγε....τόσο που ήθελα να πάρω μόνο εκδίκηση...κατάφερα όμως και <χαλιναγώγησα> τον εαυτό μου και το ξεπέρασα...αδιαφόρησα.... άφησα τον χρόνο να <εκδικηθεί > για μένα...και το έκανε....να σου πως πως χαίρομαι; ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!! ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ....Η θεία δίκη που λέει ο λαός μας πήρε τα χρωστούμενα για μένα... και να σου πω και κάτι; δεν σε λυπάμαι καθόλου.... τον χαρακτήρα των <παιδιών> και την <συμπεριφορά τους > εσύ τους την δημιούργησες....με την άδικη σου κρίση και τις< λάθος διευθύνσεις που έδινες για να έρθουν οι λογαριασμοί>.... δεν νιώθω πως είσαι μάνα μου...δεν νιώθω πως είμαι παιδί σου.... μάλλον ο <πελαργός> έκανε και εκείνος λάθος στην διεύθυνση και με <άφησε> στην πόρτα σου....νιώθω κάπως καλύτερα τώρα...δικαιωμένη κατά κάποιο τρόπο με όσα σας συμβαίνουν...εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος μαζί.... με πετάξατε άπειρες φορές στην κόλαση...τώρα είναι η σειρά σας να δείτε την <ομορφιά> του.... πως σας φαίνεται; ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ; μετάνιωσες καθόλου ή ακόμα εθελοτυφλείς; αν μετάνιωσες ζήτα συγχώρεση από τον θεό που λες πως πιστεύεις...αν εθελοτυφλείς ακόμα καλά να πάθεις...πες με κακιά , πες με άπονη..πες με σκληρή....πες με ότι θες...σκέψου όμως πως εσύ και οι <αγαπημένοι> σου με κάνατε έτσι... μην ζητάς και τα ρέστα...κανείς σας να μην μου ζητήσει ρέστα...δεν σας χρωστώ....ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΤΕ!!!! καλά ξεμπερδέματα χαχαχαχα!! και να σου πω και καλή ψυχή; δεν νομίζω πως έχεις...ούτε οι άλλοι έχουν...τους έκανες σαν τα μούτρα σου.... θα συναντηθούμε στην κόλαση ίσως...σε αυτή την ζωή πάντως όχι...Γ.....Κ...

Πρώτη φορά!!!!!!!!!!!!!!!

Πρώτη φορά αριστερά

την Ελλάδα κυβερνά

πιστέψαμε την αλλαγή

μπήκαμε στη φυλακή...

μας τάξανε ισότητα

όχι πια μνημόνια

θα φέρουν άλλον αέρα

μα σήκωσαν παντιέρα...

δεν θα βάλουν άλλους φόρους

μόνο κουκουλοφόρους

να πουλήσουνε τσαμπουκά

στα καημένα γηρατειά..

δεκατρείς θα’ναι οι μισθοί

μα ήρθε περικοπή

απ’ τις συντάξεις βρε όλες

φούμαρα και παρόλες...

θα καταργήσουν ένφια

βαρέσαμε τα ντέφια

μα κόψανε την προσευχή

φύτρωσε ένα τζαμί...

πρώτη φορά αριστερά

χειρότερη απ΄τη δεξιά

ζητήσαμε την αλλαγή

φέρατε την κατοχή....Γ....Κ....

Παράπονο και θλίψη!!!!

Σε βλέπω ξυπόλητη και αλυσοδεμένη

αιμόφυρτη , πληγωμένη

με το κεφάλι σου σκυφτό

να σε πουλάνε οι νταβατζήδες

σε χιλιάδες βιαστές σου

που ασελγούν εις βάρος σου

χωρίς οίκτο, δίχως ντροπή

για το εύκολο δικό τους κέρδος

απογυμνώνοντας κάθε τι με αθέμιτα μέσα..

στερώντας τους νέους από δουλειά

που κατάντησε δουλεία...

πετώντας τους ηλικιωμένους

στον Καιάδα σαν απόβλητους της κοινωνίας...

αφαιρώντας από τα παιδιά την παιδεία,

την υγεία και το μέλλον τους...

νταβατζήδες στην τσέπη και στα υπάρχοντα σου

σκλάβοι γινήκαμε που εργάζονται

για τα συμφέροντα των αφεντικών...

χωρίς ψωμί, δίχως νερό, σε άθλιες συνθήκες

και αν τολμήσεις ψίχουλα να κλέψεις

απατεώνα θα σε πουν...

μην σηκώσεις ανάστημα

και φωνή μην βγάλεις να παραπονεθείς

το δίκιο σου θα χάσεις ...

τρομοκράτη θα σε πουν

κι η Ιντερπόλ θα σε ψάχνει

παχυλές θα τάζονται αμοιβές

για να σου πάρουν το κεφάλι...

όλα αυτά τα βλέπεις και δεν τολμάς

κουράγιο πια δεν έχεις

να αποτάξεις τον σατανά

που σ’έχει κυριεύσει...

ή μήπως στην μοίρα σου υπομένεις;

αχ!!! Ελλάδα μου όμορφη

της Μεσογείου καμάρι

πως σε κατάντησαν μωρέ

οι 300 σου γαϊδάροι !!!

στην πλάτη σου παίζουνε

το σκάκι του αιώνα

και μοιράζουνε τα πλούτη σου

σε Γερμανούς, Εβραίους και Ευρωπαίους....

που’σαι ωρέ Θοδωρή και συ ρε Καραΐσκάκη

την ήττα βρε του Δράμαλη να ξαναζούσαμε πάλι...

και στον Καιάδα να βρεθούν όσοι μας ξεπουλάνε....

Αμήν!!!!!!! Γ...Κ...

Θαρρείς πως είσαι διάνοια!!!!!!!!!!

Με του Ιούδα το φιλί, ποτέ σου μην νομίσεις

και με τα ψέμματά σου πως, εμένανε θα πείσεις....

Έχω γνώση η φύλακας και ας κάνω πως δεν ξέρω

σκόπιμα κάνω την χαζή, λαγό να βγάλω θέλω....

Θαρρείς πως είσαι διάνοια, πως όλους τους δουλεύεις

κι ύστερα πίσω τους γελάς, που τους κοροϊδεύεις...

Του καθενός μας το μυαλό, δεν ξέρεις πως γυρίζει

σ’άλλους πηγαίνει αργά, χελώνα να θυμίζει...

Σ’άλλους χίλιες παίρνει στροφές, στις αναποδιές γκαζάρει

και το δικό μου, μού ’πανε , τον διάολο τρομάζει...

Γι’ αυτό μην με υποτιμάς, ακόμα δεν με ξέρεις

και φύλαγε τα νώτα σου, στο λέω να μαθαίνεις...

Άλλο είν’ η εξυπνάδα κι άλλο είν’ η πονηριά

μην μπερδεύεις αυτά τα δυό, δεν σ’ το ‘μαθε η μαμά;

Το άι κιού σου χαμηλό, το επίπεδο φτωχό

δεν είσαι ο Αϊνστάιν, άσε με να σε χαρώ...Γ..Κ...

Επιστροφή δεν έχει!

Είν’ ο δρόμος σκοτεινός, δεν βλέπεις να γυρίσεις

στα σκοτάδια της ψυχής, δεν μπορείς να πατήσεις....

Έσβησες τα σημάδια, που θα σε φέρναν πίσω

έστρεψες τα μάτια σου, μην δεις που θα λυγίσω....

Έκλεισες τα σύνορα, επιστροφή δεν έχει

το ταξίδι διάλεξες, χωρίς να δεις αν βρέχει....

Τώρα κάθεσαι και κλαις, μονάχος συλλογιέσαι

τι ‘χες και τι έχασες, σε σένα απολογιέσαι....

Είναι δύσκολο πολύ, τον δρόμο να ξανάβρεις

χάθηκες μες στις στροφές, ταχύτητα αλλάζεις...

Στη μέση του πουθενά, χωρίς κανέναν πλάι

φωνάζεις, παρακαλάς, σχώρα με που να πάρει...

Την σκεπάζει την φωνή, ο αγέρας που φυσά

την σβήνει η βροχούλα, άκου πως λυσσομανά...

χάθηκες σαν αστέρι πέφτοντας από ψηλά

έκανα την ευχή μου, να μην σε ξαναδώ πια.....Γ...Κ....

Άγριες νύχτες!!!!!!!!

Περνούν οι μέρες σαν βροχή, οι νύχτες σαν τους αιώνες

μοιάζει η δόλια μου ψυχή,με περαστικούς θαμώνες.....

στριμώχνεται στα σκοτεινά, κρατώντας ένα ποτήρι

ψάχνοντας την παρηγοριά, κάποιο ζητώντας χατήρι....

μες στα σκοτάδια περπατά, μονάχη της τριγυρίζει

με τους αγνώστους δεν μιλά, μόν' θυμάται και δακρύζει...

τότε στα χρόνια τα παλιά, που 'κανε όνειρα πολλά

και χάθηκαν σε μια νυχτιά, κάπου, κάποτε, ξαφνικά..

τώρα τις μέρες προσπαθεί, τον χρόνο να σταματήσει

να τον ρωτήσει το γιατί, πίσω θέλει να γυρίσει...

μα κείνος αεικίνητος, την προσπερνά αδιάφορος

είναι μαθές ανίκητος, βιαστικός κι ανάγωγος...

τις νύχτες τις οδυνηρές, που οι σκέψεις ταξιδεύουν

στήνουν χορό οι πονηρές,την καρδιά μου την παιδεύουν...

καφές, τσιγάρο και ποτό, το μυαλό μου το θολώνουν

κι όμως δεν είναι αρκετό,αφού τα μάτια βουρκώνουν....Γ...Κ.....

Αιωνία η μνήμη!!!!

Θα κλειδώσω πόρτες και καρδιά

στην άβυσσο θα πετάξω τα κλειδιά

κανείς να μην μπορεί να τα βρει..

κι ύστερα θα πατήσω την σκανδάλη...

θα φύγω ήσυχα και απλά

μακριά απ' όλους και όλα

αφανής ήρωας ήμουν στην ζωή

και έτσι θα φύγω...

προμελετημένο το "έγκλημα"

και αποφασισμένο...

ύστερα θα τους κοιτώ από ψηλά

και θα χαμογελάω

με τους ανθρώπινους θεατρινισμούς...

απελευθερωμένη από ενοχές...

τύψεις, βάσανα και πόνους..

μα προπάντων από την αχαριστία μερικών...

γλυκιά είναι η ζωή;

τι ψέμα μέγα!!!!

γλυκιά είναι η απελευθέρωση του μυαλού

και της ψυχής που ελεύθερα θα τρέχουν..

αιωνία η μνήμη μου θα λεν

μα τίποτα να μην πιστέψεις!!! Γ. Κ..

Μετεμψύχωση!!!!!!!!!!!!!!

Μερικές ψυχές περιπλανιούνται στο άπειρο χάος μέχρι να βρουν κορμί να ταιριάζει με εκείνες για να μπουν και να κατοικήσουν εκεί μέχρι να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους.... όσες σε αυτή την ζωή δεν ολοκλήρωσαν τον προορισμό τους, αιώνια στριφογυρνάνε ....σαν φαντάσματα... σαν σκιές...

Περιπλανιούνται οι ψυχές, το ταίρι τους να βρούνε

κ στα σκοτάδια οι σκιές, ψιθυριστά μιλούνε...

σαν τα φαντάσματα γυρνούν, στοιχειώνουν τα ερείπια

πνίγει ο αγέρας τις φωνές, η νύχτα τα τερτίπια...

Δεν ησυχάζουνε αυτές, δεν βρίσκουν την γαλήνη

αν δεν παλέψουν να σωθούν , δεν γίνεται ειρήνη...

χίλια χρόνια θα πολεμούν, τις σκιές του παρελθόντος

με τις φαντασίες του νου, σε κάστρα του παρόντος...

Κατά χιλιάδες οι ψυχές, αιώνια αιωρούνται

ψάχνουν να μπουν σ'ένα κορμί, νεκρές να μην θωρούνται...

αθάνατη είν' η ψυχή και πάντα θα γυρίζει

μέχρι να ολοκληρωθεί, πάντα θα τριγυρίζει... Γ...Κ...

Πειραιάς ώρα 9:30 π.μ...σήμερα...

Έγραψα το πρωί για το περιστατικό στον Πειραιά εν συντομία επειδή είχα μπει από κινητό..τώρα θα σας πω όλα όσα διαδραματίστηκαν στα μάτια μου μπροστά....

Λοιπόν φτάνω το πρωί στον Πειραιά να πάρω το καραβάκι για Σαλαμίνα...έφτασα κατά τις 9:30....το καραβάκι θα ερχόταν παρά τέταρτο και θα αναχωρούσε για Σαλαμίνα στις 10....για να μην περιμένω όρθια πήγα να καθίσω στις καρέκλες που έχουν για την αναμονή των επιβατών...το μάτι μου πέφτει καθώς πήγαινα στα καθίσματα σε δυο ένστολους του λιμενικού που πλησίασαν κάποιον που περίμενε και έπινε καφέ από το πλαστικό ποτηράκι των fast-food....τον ρώτησαν αν περιμένει να ταξιδέψει και αν ναι για που...μου έκανε τρομερή εντύπωση επειδή απ' όσους περίμεναν ρώτησαν μόνο εκείνον επειδή το χρώμα του δέρματος του ήταν πιο μελαχρινό από το συνηθισμένο..σκέφτηκα πως ίσως ψάχνουν για λαθρομετανάστες..η εξέλιξη της ιστορίας όμως με διέψευσε...
  πλησιάζοντας άκουσα να τον ρωτούν αν γνωρίζει σε ποιον ή ποια ανήκουν οι πλαστικές σακούλες που βρίσκονταν πίσω από τα κιγκλιδώματα που χώριζαν τον δρόμο από το λιμάνι...εκείνος απάντησε πως δεν γνώριζε...τότε ο ίδιος λιμενικός έκανε νόημα σε κάποιους που ήταν μέσα σε ένα φορτηγάκι να πλησιάσουν...μόλις πλησίασαν τους είπε να φορτώσουν όλες εκείνες τις σακούλες στο φορτηγάκι...αυτοί άρχισαν να μαζεύουν άτσαλα και γρήγορα..οι σακούλες σκίστηκαν και το περιεχόμενο τους έπεσε καταγής...κουβέρτες...ρούχα...μέχρι και φορτιστή κινητού είδα...έπειτα άρχισαν να τα πετούν στο φορτηγάκι...οι λιμενικοί αποχώρησαν από την "σκηνή" του επεισοδίου...προφανώς πήγαιναν στην παρακάτω προβλήτα να ανιχνεύσουν και άλλους άστεγους...
Γιατί όλα αυτά ανήκαν σε κάποιον άστεγο που είχε κρυφτεί μόλις είδε τους λιμενικούς ...ο "κύριος" που είχε μόλις πριν λίγο ρωτηθεί από τους λιμενικούς σηκώθηκε από την θέση του και πήγε εκεί όπου οι εργάτες μάζευαν τα λίγα υπάρχοντα του άστεγου..και μίλησε μέσα από τα κιγκλιδώματα σε κάποιον...έσκυψα και είδα πως ήταν ο άστεγος..άκουσα που του είπε να περιμένει να φύγουν όλοι και μετά να βγει...ύστερα από λίγο και πριν το φορτηγάκι φύγει πλησίασαν εκεί δυο άτομα υπεράνω υποψίας...μια κυρία μεγάλης ηλικίας και ένας κύριος επίσης μεγάλης ηλικίας...περασμένα 65-70...καλοντυμένοι..πήγαν και οι δυο στον έναν εργάτη που προφανώς γνώριζαν επειδή εκείνος τους απευθύνθηκε με το όνομα τους...και ακούστε τι έγινε...ζήτησαν από τον εργάτη που και εκείνοι γνώριζαν να κατεβάσουν από το φορτηγάκι κάποια πράγματα...και εκείνος άρχισε να κατεβάζει και να τους ρωτάει που να τα αφήσει κιόλας...μην βιαστείτε να πείτε μπράβο τους...γιατί εγώ βιάστηκα...είπα μπράβο βρε...υπάρχουν και άνθρωποι που φροντίζουν τους καημένους τους άστεγους..έλα μου όμως πως μόνο για τους άστεγους δεν νοιάζονταν αλλά μόνο για τον εαυτό τους!!! γιατί μόλις διάλεξαν τι ήθελαν και έφυγε το φορτηγάκι άρχισαν ο "κύριος" με την "κυρία" να τσακώνονται για την μοιρασιά σε ότι είχαν ζητήσει..ναιι..ναιι... ναι...καλά ακούσατε...έπεσα από τα σύννεφα και συγκρατήθηκα και δεν μίλησα άσχημα επειδή είχε μόλις φτάσει το καραβάκι και έπρεπε να επιβιβαστώ αν ήθελα να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού μου...το μόνο που ένιωσα ήταν αηδία...τόσο για τους υπεύθυνους που αφήνουν για άλλη μια φορά γυμνούς τους άστεγους αντί να τους μαζέψουν σε κάποιο άσυλο, όσο και για τα δυο άτομα που τσακώνονταν για την μοιρασιά ξένων υπαρχόντων...φαντάζεσαι να τους δεις κάπου αυτούς τους δυο και να χαίρουν εκτιμήσεως από ανώτατα στελέχη; θα φταίω ή θα φταίει ο οποιοσδήποτε να τους κάνει ρεζίλι; ακουστά έχετε πιστεύω την παροιμία " δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα"...αυτό μου θύμισαν αυτοί...δεν τα έχω με τους λιμενικούς...αυτοί εντολές εκτελούσαν..τα έχω με την εκάστοτε αρχή....επειδή δεν πεινάνε αυτοί νομίζουν πως όσοι πεινάνε είναι τα απόβλητα της κοινωνίας...απόβλητα "κύριοι" και "κυρίες" είστε εσείς όλοι οι υπεράνω υποψίας που σας δώσαμε την ψήφο μας και μας φέρατε σε επίπεδο πείνας και δυστυχίας...απόβλητοι είστε εσείς που τσακώνεστε μοιράζοντας τα "ιμάτια" του κάθε φτωχού..απόβλητοι είστε όλοι εσείς που πατάτε επί πτωμάτων για την προσωπική σας προβολή και οικονομική άνεση...απόβλητοι είστε εσείς που μαζί όλοι φέρατε την χώρα μας και τον λαό σε κατάσταση πενίας ...εσείς λοιπόν όλοι οι "κύριοι και κυρίες" υπεράνω υποψίας προσέξτε γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα...κατά τα άλλα καλησπέρα μας... 

Για χάρη σου...για χάρη μου!!!

Για χάρη σου βάδισα  σε δρόμους με αγκάθια

γκρέμισα τις γέφυρες, έσβησα  μονοπάτια..

Για χάρη σου πέρασα στην άκρη της αβύσσου

και γκρεμοτσακίστηκα, στα βράχια της ψυχής σου...

Για χάρη σου  έφτυσα της μάνα μου το γάλα

αφού πίστεψα καλέ στα λόγια τα μεγάλα....

Για χάρη σου έστρωσα χαλιά να περπατήσεις

ξεγύμνωσα την καρδιά, να την λεηλατήσεις...

Για χάρη σου πρόδωσα όλα μου τα πιστεύω

πλήρωσα το κάθε τι , μα ρέστα δεν γυρεύω ...

Για χάρη σου έπεσα απ'τον ουρανό στη γη

έσπασαν  τα φτερά μου, έμεινα χωρίς φωνή...

Σαν έπεσα μ' άφησες και πήρες άλλο δρόμο

μόνη με παράτησες, πνίγηκα μες τον πόνο...

Έγλειψα τις πληγές μου στάθηκα πάλι ορθή

ένα φίλο έστειλες, μετάνιωσες να μου πει...

Πίσω πως θέλεις λέει σε μένα να γυρίσεις

και για χάρη μου εσύ, όλα  θα παρατήσεις...

Είναι πολύ αργά πια, για μένα δεν υπάρχεις

και για χάρη μου εσύ, εμένα να ξεχάσεις.... Γ...Κ..

Δεν βαριέσαι είπαμε!!!!

Δεν ήταν όνειρο αυτό, που ζήσαμε εμείς οι δυό

ήταν μια αγάπη δυνατή, που έφερε καταστροφή...

δεν νερώσαμε το κρασί, μεθύσαμε αυτοστιγμή

και μόλις ξεμεθύσαμε, δεν βαριέσαι είπαμε...

Τώρα χαθήκαμε εμείς, άγνωστοι στο πλήθος της γης

σαν ξένοι κοιταζόμαστε κι αλλού εμείς κοιμόμαστε...

άλλα χέρια σ'αγκαλιάζουν, άλλα μάτια σε κοιτάζουν

και σ' όλα όσα  ζήσαμε, δεν βαριέσαι είπαμε....

Κι αν σ'αγαπώ κι αν σε ποθώ, κουράστηκα πως να στο πω

είν' η απόσταση γκρεμός και το πείσμα σου ο χαμός...

έχω  μέσα στο μυαλό μου τ' όνειρο τ'απατηλό μου

στα μέρη που πηγαίναμε, δεν βαριέσαι είπαμε...

Σε κοιτώ να φεύγεις μακριά, χωρίς μια λέξη μια ματιά

στο στόμα άλληνε φιλάς, δεν υποφέρεις, δεν πονάς....

κλείνω τα μάτια μην φανούν, τα δάκρυα που αργοκυλούν

τα χείλη μας τα σφίξαμε , δεν βαριέσαι είπαμε....

Δεν βαριέσαι είπαμε,την αγάπη λήξαμε

δεν βαριέσαι είπαμε κι ύστερα χωρίσαμε...

Την αγάπη λήξαμε, δεν βαριέσαι είπαμε

κι ύστερα χωρίσαμε, δεν βαριέσαι είπαμε...Γ...Κ...