Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Στον φίλο μου Χάρη Σοφόπουλο!!!

   Σε γνώρισα πολύ αργά Χάρη μου!!!Σε γνώρισα μέσα από το διαδύκτιο...ήσουν άνθρωπος με ήθος....έπαιζες το μπουζουκάκι σου στο στέκι με την παρέα σου...κάποιοι στίχοι μου που είδες σου άρεσαν...μου ζήτησες να τους μελοποιήσεις...σου είπα μετά χαράς...παρόλο που αρρώσταινες συχνά και μπαινόβγαινες στο νοσοκομείο, κράτησες την υπόσχεση σου...
  Έδωσες στον Αλέξη να "ντύσει" με την υπέροχη φωνή του, τους στίχους μου και εκείνο πήρε άλλο νόημα...πριν τέσσερις μήνες κατάφερες να το τελειώσεις...μου το ανακοίνωσες λίγο πριν ξαναμπείς στο νοσοκομείο...κοσμοχαλασιά γινόταν όταν το έγραφα...όχι μόνο καιρικά, μα και στην ψυχή μου...Κοσμοχαλασιά γινόταν όταν μου το έστειλες τελειωμένο....μόνο που Χάρη μου, εσύ όταν έφυγες σήμερα το πρωί, στις 2 τα ξημερώματα, δεν έκανε κοσμοχαλασιά...
   Είχε έναν έναστρο ουρανό...ξημέρωσε μια λαμπρή μέρα...έτσι για να είναι το ταξίδι σου, προς την αιώνια ζωή, ευχάριστο...αρκετές τρικυμίες...αρκετές κοσμοχαλασιές έζησες σε αυτή την ζωή...τώρα σου πρέπει ηρεμία...ξαστεριά...άλλωστε πας να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου...την γυναίκα σου που ο χάρος ζήλεψε νωρίς και την πήρε μακριά σου...
  Θυμάμαι που μου το έλεγες..θυμάμαι που μου ζήτησες να γράψω ένα τραγούδι για εκείνη...να το μελοποιήσεις ήθελες ...να το τραγουδάς για εκείνη και να νιώθεις την παρουσία της δίπλα σου...θυμάσαι Χάρη; μόνο που η υγεία σου δεν σε άφησε να το κάνεις....
  Τραγούδησε της το τώρα...εκεί που θα την συναντήσεις...κρατώντας το χέρι της σφιχτά στο δικό σου...να σε οδηγήσει στους άγνωστους για σένα δρόμους...αν δεν το θυμάσαι θα στο θυμήσω πάλι εδώ...
  Όμως φίλε Χάρη μην ξεχάσεις και εμάς εδώ κάτω...που σε αγαπάμε...μην ξεχάσεις τα παιδιά σου...την κόρη σου την Φωτεινή...την οποία γνώρισα, όταν δυο φορές (λυπάμαι που δεν ήταν περισσότερες) ήρθα να σε δω και να σου δώσω κουράγιο, εκεί στο κρεβάτι του πόνου...εκείνη στάθηκε πλάι σου πάνω από 4 μήνες...δίπλα σου κοιμόταν...σε φρόντιζε...σε αγαπούσε...
  Χάρηκα αφάνταστα που σε γνώρισα....λυπάμαι όμως που σε γνώρισα τόσο αργά...λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σε δω ξανά ζωντανό...έλπιζα (αν και μέσα μου το ήξερα πως δεν θα σε ξανάβλεπα ζωντανό) να μην έβγαινα αληθινή...να σε ξανάβλεπα...
  Τώρα ελπίζω να έρθω να σου πω εκείνο το αντίο που σου χρωστάω, μαζί με το ευχαριστώ που ήσουν φίλος μου....που σε γνώρισα...που σε αγάπησα...
   Ήθελα τραγούδι αποχωρισμού και αποχαιρετισμού να σου γράψω...μα τα λόγια δεν βγαίνουν...η σκέψη δεν με ακολουθεί...υπόσχομαι όμως Χάρη μου, πως θα το κάνω μόλις καταλαγιάσει ο πόνος....της καρδιάς μου...
   Τώρα σου εύχομαι καλό ταξίδι....να προσέχεις εκεί που πας...με των αγγέλων τα φτερά να πετάς...
    Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει... ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ!!!ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!!!
 
Κλέφτης έρωτας...
 
Για τον φίλο μου τον Χάρη με πολύ αγάπη....για την αρχόντισσα της καρδιά του που την έχασε νωρίς....
από γεωργια καρλαυτη (Σημειώσεις) την Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2012 στις 10:29
 
Μια γυναίκα αγάπησα
σε όλη την ζωή μου
αρχόντισσα ήταν και κυρά
ψυχή μου και πνοή μου....

           Ρεφρέν
μα ήρθε κλέφτης έρωτας
την έκλεψε από μένα
τώρα κρατάει συντροφιά
στ'αστέρια ένα-ένα.....

μου γνέφει από ψηλά
τα δάκρυα της στάζουν
είναι οι ψιχάλες της βροχής
μα 'μένανε με σφάζουν....
 
 
που είσαι κόρη του γιαλού
γιατί δεν κατεβαίνεις
το χέρι μου να μου κρατάς
ποτέ μην νιώθεις μόνη...
 
 
κράτησε με μες το νου
με της καρδιάς τα δίχτυα
για να μην νιώθω μοναχός
ματώνουνε τα στήθια....
 
 
μην με ξεχνάς εκεί ψηλά
ανάμεσα σε τόσους
να με κρατάς σαν φυλαχτό
στους άγνωστους τους τόπους....Γ.Κ

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ποτέ μου δεν στεριώνω....

Σαν τους τσιγγάνους που δεν ζουν
στην ίδια πολιτεία
με δίκασε η μοίρα μου
να ζω με αγωνία.....
     
       Ρεφραίν
πότε δω και πότε εκεί
ποτέ μου δεν στεριώνω
από την μαύρη μου ζωή
με τίποτα δεν γλιτώνω...

μου χρωστάς άπονη ζωή
μα εγώ δεν σου χρωστάω
τα πλήρωσα τα λάθη μου
ακόμα όμως πονάω....
   
      Ρεφραίν

πότε δω και πότε εκεί
ποτέ μου δεν στεριώνω
από την μαύρη μου ζωή
με τίποτα δεν γλιτώνω....

κράτησες για με ζωή
το πιο πικρό φαρμάκι
σαν κυνηγημένη να ζω
μαραμένο είμαι στάχυ...

       Ρεφραίν

πότε δω και πότε εκεί
ποτέ μου δεν στεριώνω
από την μαύρη μου ζωή
με τίποτα δεν γλιτώνω...Γ.Κ.