Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Πειρατικός σταθμός!!!!!!!!!!!

Σ' ένα πειρατικό  σταθμό
απ' τα παιδικά μας χρόνια
κλείναμε τα ραντεβού
αφιερώνοντας τραγούδια...

Έπειτα σε περίμενα
στου δρόμου τη γωνία
κ' όταν αργούσες να φανείς
μ' έπνιγε η αγωνία...

Σ' ένα πειρατικό σταθμό
απ' τα παιδικά μας χρόνια
τραγούδια σ' αφιέρωνα
πως θα σ' αγαπώ αιώνια...

Μεγαλώσαμε κ' οι δυό
χωρίσανε οι δρόμοι
μα κείνον τον πειρατικό
τονε θυμούμαι ακόμη...

Σ' ένα πειρατικό σταθμό
απ' τα παιδικά μας χρόνια
μαζεύαμε τα όνειρα
σαν τα βουνά τα χιόνια...

Απ' τα παιδικά μας χρόνια
εκείνος ο πειρατικός
στο δεύτερο πρόγραμμα
ο ερασιτεχνικός....Γ.Κ.

Αφιερωμένο στον φίλο μου Τσιτσιμίδη Γιάννη που με ενέπνευσε, ύστερα από την χτεσινοβραδυνή κουβέντα μας...Για σένα Γιαννάκη με αγάπη!!!Στα τότε σου όνειρα..στον τότε σου σταθμό!!εύχομαι να σε ταξιδέψω πίσω στο χρόνο...

Αγάπη μου!!!!

Με τα λόγια σου με ταξιδεύεις...
σε πέλαγα και ωκεανούς...
σε ουρανούς και αστέρια..
και εγώ σε ακολουθώ...
τυφλά .....
ονειρεύομαι...
μα οι πράξεις σου...
με ταλαντεύουν στα κύματα...
με προσγειώνουν σε ερήμους...
διψώ....
καίγομαι...
και εσύ απομακρύνεσαι...
με βήμα γοργό...
λαχάνιασα...
κουράστηκα...
να τρέξω άλλο δεν μπορώ..
δεν κυνηγώ το όνειρο..
μένω εδώ..
να περιμένω....
να'ρθεις....
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!! Γ.Κ.


Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Εγώ δεν σε αγαπώ....απλά ...σε λατρεύω!!!

  Και ναι η υπέρβαση είχε γίνει...είχε πάει ενάντια στα πιστεύω της...σε εκείνα που ήταν απόλυτη...σε όσα με νύχια και με δόντια κρατούσε...για τα πρέπει..τα μη...τα θέλω της είχαν πάντα δευτερεύουσα σημασία...και εκείνη ήθελε απλά να ζήσει...να ξαναγίνει το κοριτσάκι το δεκαπεντάχρονο..άντε το εικοσάχρονο...να νιώσει τον έρωτα..την αγάπη...
  Και την ένιωσε...στα μάτια του...στην αγκαλιά του...ανάμεσα  στα λόγια και τα φιλιά του...έκλεισε τ'αυτιά της στις φωνές της λογικής...άφησε άλλες αισθήσεις ανοικτές...την όσφρηση...την γεύση...την αφή..την όραση...μα άφησε και την καρδιά της...μύρισε το κορμί του...γεύτηκε τα φιλιά του..ένιωσε το χάδι του..είδε τα μάτια του...και η καρδιά   πλημμύρισε...
  Και όταν η φωνή της λογικής, της τρυπούσε τ'αυτιά, τις ώρες που χαλάρωνε, της αγρίευε...της έβαζε τις φωνές..της έλεγε να το βουλώσει...δεν μπορούσε να κάνει κουμάντο στην ζωή της μια λογική..όχι πια...αρκετά με την λογική είχε  ασχοληθεί...αρκετά την είχε ακούσει..αρκετά την είχε υπολογίσει...αρκετά την είχε αφήσει να την διαφεντεύει μια ζωή...τώρα έπαιρνε την ζωή στα χέρια της..οι αποφάσεις ήταν μόνο δικές της...σωστές ή λάθος τι σημασία είχε;
   Άνθρωπος δεν ήταν και αυτή; δεν είχε δικαίωμα στα λάθη; στον έρωτα;..στην ζωή; μήπως η λογική δεν την είχε οδηγήσει σε λάθη; τα οποία πλήρωσε και πληρώνει ακόμα; τι δηλαδή; επειδή ήταν νεότερος από εκείνη; και; κοιτά χρόνια ο έρωτας; ορίζει η καρδιά ηλικία; γνωρίζει το συναίσθημα διαφορές; χρώμα;...ταυτότητα;... όχι..εκείνη ήταν αποφασισμένη να το ζήσει..μέχρι εκεί που θα πήγαινε..
  Μέχρι εκεί που θα την πήγαινε εκείνος...ο Α....της.... πετούσε και εκείνος μαζί της....ή μάλλον εκείνος πέταξε πρώτος..και την κράτησε από το χέρι με υπομονή...την άκουσε...την κατάλαβε...και την τράβηξε μαζί του...στον παράδεισο; ίσως...μπορεί και στην κόλαση...όπου και αν την πήγαινε δεν την ένοιαζε..μόνο να είναι μαζί του..πετώντας..περπατώντας...ακόμα και μπουσουλώντας...εκείνη τον ακολουθούσε...τυφλά...
  Μόνο που όταν αργούσε να της τηλεφωνήσει...να της στείλει μήνυμα, με λόγια τρυφερά...μια καλημέρα έστω...τότε έπεφτε στα τάρταρα της αβύσσου...φοβόταν μήπως είχε  ονειρευτεί και είχε ξυπνήσει τώρα...και τελείωνε  η μαγεία...αχ!!!αυτή η μαγεία!! ένιωσε σαν την σταχτοπούτα το βράδυ που την πήρε αγκαλιά και την έκανε δική του..φοβόταν μήπως χτυπήσει μεσάνυχτα το ρολόι και βρεθεί αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα...
  Χτύπησε όμως μεσάνυχτα...και  εκείνος ήταν εκεί..την κρατούσε ακόμα αγκαλιά..της ψιθύριζε λόγια ερωτικά ...όμορφα...της έλεγε πόσο την αγαπούσε...την έπιασε από την μέση...την φίλησε κάτω από τ'αστέρια...και την απογείωσε ακόμα μια φορά στον ουρανό...
  Ναι!!δεν ήταν μαγεία..δεν ήταν όνειρο..δεν ήταν φαντασία....ήταν η πραγματικότητα...ακόμα και το άλλο πρωί εκείνος ήταν εκεί...να της επαναλαμβάνει πόσο ευτυχισμένος ένιωθε που μπήκε εκείνη στην ζωή του...να της λέει ακόμα πολλές φορές πόσο την αγαπούσε...και εκείνη να απαντά...ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΩ....ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ.....
 

Μεσ' τη ματιά σου χορεύω
μεσ' τη φωνή μου μιλάς
χούφτες ασήμι μαζεύω
κάθε στιγμή που γελάς

Φως κι ουρανό να σε λέω
ατέλειωτό μου φιλί
και στο κορμί μου σε καίω
γιατί σε θέλω πολύ

Σε λατρεύω
φιλί φιλί σου κλέβω
το στόμα που σου πίνω
το στόμα που μεθώ
σε λατρεύω
το σώμα σου ληστεύω
και τη ψυχή μου αφήνω
και τη ψυχή μου αφήνω
κοράλι στο βυθό

Όπου βαδίζεις βαδίζω
κάθε σου χνάρι ρωτώ
και μια ζωή που ορίζω
για σένανε την κρατώ

Όπου πετάς θα πετάξω
με τα δικά σου φτερά
μες τη ψυχή σου θα ψάξω
το χρώμα που 'χει η χαρά

Σε λατρεύω - Γλυκερία & Μητροπάνος


Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Στον φίλο μου Χάρη Σοφόπουλο!!!

   Σε γνώρισα πολύ αργά Χάρη μου!!!Σε γνώρισα μέσα από το διαδύκτιο...ήσουν άνθρωπος με ήθος....έπαιζες το μπουζουκάκι σου στο στέκι με την παρέα σου...κάποιοι στίχοι μου που είδες σου άρεσαν...μου ζήτησες να τους μελοποιήσεις...σου είπα μετά χαράς...παρόλο που αρρώσταινες συχνά και μπαινόβγαινες στο νοσοκομείο, κράτησες την υπόσχεση σου...
  Έδωσες στον Αλέξη να "ντύσει" με την υπέροχη φωνή του, τους στίχους μου και εκείνο πήρε άλλο νόημα...πριν τέσσερις μήνες κατάφερες να το τελειώσεις...μου το ανακοίνωσες λίγο πριν ξαναμπείς στο νοσοκομείο...κοσμοχαλασιά γινόταν όταν το έγραφα...όχι μόνο καιρικά, μα και στην ψυχή μου...Κοσμοχαλασιά γινόταν όταν μου το έστειλες τελειωμένο....μόνο που Χάρη μου, εσύ όταν έφυγες σήμερα το πρωί, στις 2 τα ξημερώματα, δεν έκανε κοσμοχαλασιά...
   Είχε έναν έναστρο ουρανό...ξημέρωσε μια λαμπρή μέρα...έτσι για να είναι το ταξίδι σου, προς την αιώνια ζωή, ευχάριστο...αρκετές τρικυμίες...αρκετές κοσμοχαλασιές έζησες σε αυτή την ζωή...τώρα σου πρέπει ηρεμία...ξαστεριά...άλλωστε πας να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου...την γυναίκα σου που ο χάρος ζήλεψε νωρίς και την πήρε μακριά σου...
  Θυμάμαι που μου το έλεγες..θυμάμαι που μου ζήτησες να γράψω ένα τραγούδι για εκείνη...να το μελοποιήσεις ήθελες ...να το τραγουδάς για εκείνη και να νιώθεις την παρουσία της δίπλα σου...θυμάσαι Χάρη; μόνο που η υγεία σου δεν σε άφησε να το κάνεις....
  Τραγούδησε της το τώρα...εκεί που θα την συναντήσεις...κρατώντας το χέρι της σφιχτά στο δικό σου...να σε οδηγήσει στους άγνωστους για σένα δρόμους...αν δεν το θυμάσαι θα στο θυμήσω πάλι εδώ...
  Όμως φίλε Χάρη μην ξεχάσεις και εμάς εδώ κάτω...που σε αγαπάμε...μην ξεχάσεις τα παιδιά σου...την κόρη σου την Φωτεινή...την οποία γνώρισα, όταν δυο φορές (λυπάμαι που δεν ήταν περισσότερες) ήρθα να σε δω και να σου δώσω κουράγιο, εκεί στο κρεβάτι του πόνου...εκείνη στάθηκε πλάι σου πάνω από 4 μήνες...δίπλα σου κοιμόταν...σε φρόντιζε...σε αγαπούσε...
  Χάρηκα αφάνταστα που σε γνώρισα....λυπάμαι όμως που σε γνώρισα τόσο αργά...λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σε δω ξανά ζωντανό...έλπιζα (αν και μέσα μου το ήξερα πως δεν θα σε ξανάβλεπα ζωντανό) να μην έβγαινα αληθινή...να σε ξανάβλεπα...
  Τώρα ελπίζω να έρθω να σου πω εκείνο το αντίο που σου χρωστάω, μαζί με το ευχαριστώ που ήσουν φίλος μου....που σε γνώρισα...που σε αγάπησα...
   Ήθελα τραγούδι αποχωρισμού και αποχαιρετισμού να σου γράψω...μα τα λόγια δεν βγαίνουν...η σκέψη δεν με ακολουθεί...υπόσχομαι όμως Χάρη μου, πως θα το κάνω μόλις καταλαγιάσει ο πόνος....της καρδιάς μου...
   Τώρα σου εύχομαι καλό ταξίδι....να προσέχεις εκεί που πας...με των αγγέλων τα φτερά να πετάς...
    Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει... ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ!!!ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!!!
 
Κλέφτης έρωτας...
 
Για τον φίλο μου τον Χάρη με πολύ αγάπη....για την αρχόντισσα της καρδιά του που την έχασε νωρίς....
από γεωργια καρλαυτη (Σημειώσεις) την Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2012 στις 10:29
 
Μια γυναίκα αγάπησα
σε όλη την ζωή μου
αρχόντισσα ήταν και κυρά
ψυχή μου και πνοή μου....

           Ρεφρέν
μα ήρθε κλέφτης έρωτας
την έκλεψε από μένα
τώρα κρατάει συντροφιά
στ'αστέρια ένα-ένα.....

μου γνέφει από ψηλά
τα δάκρυα της στάζουν
είναι οι ψιχάλες της βροχής
μα 'μένανε με σφάζουν....
 
 
που είσαι κόρη του γιαλού
γιατί δεν κατεβαίνεις
το χέρι μου να μου κρατάς
ποτέ μην νιώθεις μόνη...
 
 
κράτησε με μες το νου
με της καρδιάς τα δίχτυα
για να μην νιώθω μοναχός
ματώνουνε τα στήθια....
 
 
μην με ξεχνάς εκεί ψηλά
ανάμεσα σε τόσους
να με κρατάς σαν φυλαχτό
στους άγνωστους τους τόπους....Γ.Κ

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ποτέ μου δεν στεριώνω....

Σαν τους τσιγγάνους που δεν ζουν
στην ίδια πολιτεία
με δίκασε η μοίρα μου
να ζω με αγωνία.....
     
       Ρεφραίν
πότε δω και πότε εκεί
ποτέ μου δεν στεριώνω
από την μαύρη μου ζωή
με τίποτα δεν γλιτώνω...

μου χρωστάς άπονη ζωή
μα εγώ δεν σου χρωστάω
τα πλήρωσα τα λάθη μου
ακόμα όμως πονάω....
   
      Ρεφραίν

πότε δω και πότε εκεί
ποτέ μου δεν στεριώνω
από την μαύρη μου ζωή
με τίποτα δεν γλιτώνω....

κράτησες για με ζωή
το πιο πικρό φαρμάκι
σαν κυνηγημένη να ζω
μαραμένο είμαι στάχυ...

       Ρεφραίν

πότε δω και πότε εκεί
ποτέ μου δεν στεριώνω
από την μαύρη μου ζωή
με τίποτα δεν γλιτώνω...Γ.Κ.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Το θηλυκό που όταν προδωθεί, ξέρει να τιμωρεί και να εκδικείται...

   Η ερωτική ιστορία που εξελίχθηκε κάτω από τα μάτια μου και τα μάτια του γείτονα, ίσως πείτε πως δεν είναι ασυνήθιστη...και όμως βρίσκω πως είναι...
  "Εκείνη" ερχόταν πάντα τις ίδιες ώρες κάθε μέρα...στην αρχή μόνη της...έδειχνε ήρεμη...ήσυχη...καλοπροαίρετη...μα ήταν και φοβισμένη...φοβόταν τους ανθρώπους που την πλησίαζαν, ακόμα και όταν της έδιναν φαγητό...τους μόνους που εμπιστεύτηκε με την πάροδο του χρόνου, ήταν ο γείτονας από απέναντι και εμένα...
  Δεν έφευγε μακριά μου όταν την πλησίαζα για να της δώσω φαγητό...με κοιτούσε και περίμενε ....όταν ξεχνούσα να της βάλω το φαγητό της στην συνηθισμένη θέση που της το έβαζα κάθε φορά ...
  Πέρασαν κάποιες μέρες και άρχισε να έρχετε με παρέα...το αγόρι της...τον έρωτα της...μαζί έρχονταν..είμαι σίγουρη πως αν είχαν χέρια , θα ήταν πιασμένοι χέρι-χέρι...μαζί έσκυβαν και έτρωγαν από το ίδιο φαγητό...το μοιραζόταν μαζί του...και ύστερα χορτασμένοι έφευγαν να χαρούν τον έρωτα τους...
Αυτό συνεχίστηκε για μερικές εβδομάδες...ξαφνικά το αγόρι της, της έφερε μια άλλη στην παρέα...τον νέο του έρωτα...πως λένε οι άντρες; από εδώ η γυναίκα μου και από εκεί το αίσθημά μου; κάπως έτσι..και είχε το θράσος ο τύπος να την φέρει την άλλη και μπροστά της..και να μοιραστεί το φαγητό τους..που στην αρχή ήταν μόνο δικό της...
  Αλλά για χάρη του έρωτα το μοιράστηκε μαζί του...και αυτός; ο άπονος; ο σκληρός; ο άδικος; ο άπιστος; τι έκανε; την απάτησε..βρήκε άλλη αγάπη...και την εγκατέλειψε ...μόνο στην ανάγκη του φαγητού την θυμόταν...ο τεμπέλης...ο αχαίρευτος...που ήθελε δυο. αλλά ήταν ανάξιος, όχι μόνο να κρατήσει την μια και μοναδική και να την εκτιμήσει για την αγάπη που του πρόσφερε, αλλά και να βρει και φαγητό να ταίσει εκείνον και την νέα του αγάπη...
  Πόσο μα πόσο εκμεταλλεύτηκε την αγάπη της...η πληγωμένη όμως  υπερηφάνεια και  αξιοπρέπεια της , την έκαναν να του δείξει πόσο μα πόσο σκληρή μπορούσε να γίνει...του απαγόρευσε να ξαναπλησιάσει εκείνη, αλλά και το φαγητό της...κάθε φορά όμως που εκείνος επιδεικτικά ερχόταν κοντά της, εκείνη τον έδιωχνε με τον χειρότερο τρόπο, με κραυγές ....άγριες κραυγές...και όταν προσπαθούσε να κλέψει λίγο από το φαγητό της εκείνη τον τσιμπούσε άγρια και του επιτεθόταν με νύχια και με ράμφος...
  Κάποια στιγμή εκείνος προσπάθησε με δόλο να την ξεγελάσει...ήρθε μόνος και της έκανε τα γλυκά μάτια, τάχα μετανοιωμένος...προσπαθούσε να την γοητεύσει ξανά...μα εκείνη σκληρή και αμείλικτη τον έδιωχνε -μπράβο στο κορίτσι μου....κρατούσε χαρακτήρα και επίπεδο-αλλά και πονηρή σαν όλα τα θηλυκά, καταλάβαινε πως όλο αυτό ήταν να την ξεγελάσει και να της κλέψει το φαγητό της...καραδοκούσε και είχε το νου της, ακόμα και όταν ήταν στην αυλή μου και έτρωγε,να δει μην και έρθει εκείνος και πάει στο μπαλκόνι του γείτονα να πάρει εκείνο το φαγητό που έβαζε και εκείνος εκεί στην γωνιά...
  Τον καταλάβαινε πριν ακόμα πλησιάσει κοντά...φτερούγιζε και έτρεχε να προλάβει...και έβλεπες μια πάλη στον αέρα ανάμεσα τους ....ποιος θα νικήσει...και νικούσε πάντα το κορίτσι μου...το όμορφο...η περιστέρα μου...η δεκαοχτούρα μου...ποτέ δεν τον συγχώρησε για την απιστία του...και δεν θα τον συγχωρήσει...και θα συνεχίσει να τον κυνηγά...κάθε φορά που θα προσπαθεί να κλέψει το φαγητό της, αλλά και την αγάπη του γείτονα και την δική μου...ακόμα και ο γείτονας, σαν άντρας την καταλαβαίνει...συμφωνεί μαζί της και μαζί μου για την στάση της...και εμείς πιστοί της φίλοι, πάντα θα την φροντίζουμε....το φαγητό της δεν θα της λείψει ποτέ...
  Αμοιβαιότητα ανθρώπων και πτηνών,σε μια ιστορία πονεμένου και άδοξου έρωτα.....μακάρι να υπήρχε και ανάμεσα στους ανθρώπους...προς τους συνανθρώπους...

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Αφιερωμένο στον γιό μου Κωνσταντίνο που εορτάζει σήμερα...

Σήμερα που γιορτάζεις
ήθελα να είμαι εκεί
και δώρο να σου κάνω
το πιο γλυκό φιλί....

μα και αν είμαι μακριά
η σκέψη μου κοντά σου
και θα πιω κρασί γλυκό
μόνο στην υγειά σου.....

να'σαι αγόρι μου καλά
με την οικογένεια σου
και να θυμάσαι που και που
εμένα την μαμά σου....Γ.Κ

χρόνια πολλά και γεμάτα υγεία αγόρι μου...
φιλιά πολλά σε σένα, στην γυναίκα σου και στον Μιχαλιό το παιδί μας....

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Η μάχη μ'έναν "ιππότη"....

   Ένιωθε πως η πολιορκία της δεν θα κρατούσε πολύ καιρό...ήξερε με βεβαιότητα το τέλος...εκείνη θα νικούσε...πάντα νικούσε...μπορούσε να κάνει τον "εχθρό" να υποχωρήσει...είχε τον τρόπο της...ακόμα και όταν αφοπλιζόταν από τον αντίπαλο, εκείνη έβρισκε την δύναμη να πάρει πάλι την "ασπίδα" της και το "ξίφος" της και να αναχαιτήση τον "εχθρό"....

  Έτσι και τώρα..παρόλο που ο εχθρός αυτή την φορά, ήταν ένας γοητευτικότατος νέος...που με την επιμονή του, την υπομονή του και την ήρεμη πολιορκία του αισθανόταν πως κινδύνευε...κινδύευε να πέσει το "κάστρο" της στα χέρια του....ήταν ίσως ο "ιππότης" που περίμενε μια ζωή...μα ακριβώς τώρα αυτή η ζωή είχε περάσει...και εκείνη αισθανόταν να ταλαντεύεται ανάμεσα στα πρέπει και στα μη...ανάμεσα στα θέλω και στα φοβάμαι...ναι φοβόταν...
   Βλέπεις πολλοί "ιππότες" κατά καιρούς την πολιόρκησαν...άλλοι με ανορθόδοξο τρόπο...αλλά αυτούς τους "εξόντωνε" αμέσως..ήξερε τα τρωτά τους σημεία...ήξερε με ποιο τρόπο να τους πολεμήσει...και ήταν αμείληκτη...δεν χαριζόταν...
   Τους άλλους με το "ιπποτικό" ύφος και τρόπο φοβόταν...έρχονταν βλέπεις με "λευκή σημαία ανακωχής"...ειρήνης...να κατακτήσουν την καρδιά της...και σαν τους πίστευε και τους άνοιγε την "πύλη" της καρδιάς της , εκείνοι την λεηλατούσαν...την είχαν με δόλο ξεγελάσει...και ύστερα εκείνη μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να ξαναχτίσει από την αρχή την ζωή της...
   Τώρα το ίδιο προσπαθούσε και ο γοητευτικός "ιππότης" που είχε κατασκηνώσει έξω από το κάστρο της και περίμενε υπομονετικά να την κυριεύσει...άοπλος ο ίδιος...τα μόνα όπλα του, τα λόγια του...τα μάτια του...η αγκαλιά του...εκείνη αντίθετα κρατούσε πάντα το σπαθί και την ασπίδα...έτοιμη να υπερασπιστεί το κάστρο της...την καρδιά της...
   Κάθε φορά που έφταναν κοντά και άρχιζε η "μάχη", εκείνος την αφόπλιζε με δυο λέξεις...ένα φιλί...μια αγκαλιά...και εκείνη οπισθωχωρούσε.....τρέχοντας έφευγε να κρυφτεί πίσω από τα "τείχη του κάστρου" της...μα μόλις ένιωθε ασφαλής, έπαιρνε πάλι δύναμη...έπιανε πάλι το σπαθί...ο φόβος της την έκανε να εξοργίζεται με εκείνη...με τον "ιππότη" που βρέθηκε στα εδάφη της και την "απειλούσε"...και άρχιζε την μάχη ξανά με μεγαλύτερο μένος...
   Όχι δεν θα τον άφηνε να την κατακτήσει...αρκετούς είχε αφήσει...σε αρκετούς είχε πιστέψει..και μάλιστα δεν είχαν ούτε την μισή  γοητεία, από αυτή που είχε αυτός που βρισκόταν τώρα προ των "πυλών" της ,"απειλώντας" την με πλήρη κατάκτηση...
  Έπρεπε να μην υποκύψει...να μην τον αφήσει να την αφοπλίσει με κανέναν τρόπο...πάλεψε με τον εαυτό της πολύ...εξάσκηση στο "σπαθί" της έκανε επί ώρες...μέρες...έπρεπε να μάθει να τον πολεμάει...να τον νικήσει...διάβολε αυτή είχε "σπαθί και ασπίδα"...εκείνος άοπλος...
  Θα τον νικούσε...είχε βρει τον τρόπο...έτσι στην επόμενη "επίθεση" του, εκείνη πανέτοιμη πια, του κατάφερε μια με το σπαθί της....τον τραυμάτισε σοβαρά....έπεσε....πάτησε επάνω στο στήθος του  με το "σπαθί" της υψωμένο και έτοιμο να αποτελειώσει τον "άτυχο ιππότη".....
   Εκείνος την κοιτούσε με απορία...με πόνο και δάκρυα στα μάτια...μ'ένα παράπονο και ένα γιατί να ψιθυρίζουν τα χείλη...παραλίγο να λυγίσει...παραλίγο να τον πιστέψει...άκαρδη και σκληρή καθώς την είχαν κάνει οι προηγούμενοι, σήκωσε το σπαθί της και κατάφερε το τελικό χτύπημα στην καρδιά του....
  Εκείνο το βλέμμα του, το γεμάτο ερωτηματικά και πόνο, ακόμα της σπαράζουν την ψυχή...εκείνα τα δικά της γιατί, της βασανίζουν το μυαλό...σήμερα αναρωτιέται, αν είχε αφήσει "εκείνον" να την κατακτήσει, θα ήταν ευτυχισμένη;
ή απλά θα ήταν μια ακόμα κατάκτηση χωρίς ευτυχία;.....δεν θα το μάθει ποτέ...

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Δεν θέλει λόγια η αγάπη!!!!

Ήσουν όταν σε γνώρισα
κόκορας ευνουχισμένος
δουλάκι της γυναίκας σου
τό'παιζες ...ευτυχισμένος....

θύμα ήσουν της κόρης σου
και σε βούτηξε στα χρέη
τώρα αντριλίκι μας πουλάς
κοίταξε ποιος τα...φταίει....

έχεις γυναίκα με παιδί
και συ γκόμενες γυρεύεις
μα δες στο παντελόνι σου
μια γαριδούλα... έχεις....

νομίζεις πως μ'αυτή μπορείς
γκόμενες να ψαρεύεις
μα όλες σε δουλεύουνε
πες μας πια ...τι γυρεύεις....

τον άντρα κάνεις τον βαρύ
και με τα ψέματα θαρρείς
τον έξυπνο πως μας κάνεις
αγόρι μου σ'όνειρο ...ζεις....

αγαπητέ μου μην θαρρείς
πως μοναχά με λόγια
κερδίζονται οι πόλεμοι
άλλα θέλει ...προσόντα....Γ.Κ.

Θέλει αρχίδια η μαγκιά!!!!

Έρωτες θέλεις να πουλάς
μα ν'αγαπάς δεν ξέρεις
μονάχα από το φου μπου
με το πουλί σου...παίζεις.....

με φίδια και πουτάνες
περιτρυγυρίζεσαι
κ'εκεί τα δίνεις όλα
απλώς ....μαλακίζεσαι....

έβαλες τον τοίχο μου
εκείνες να κοιτούνε
να δεις τι κάνω εγώ
σε σένανε να ...πούνε...

πες στα τσιράκια σου
στα κολοβά τα φίδια
τον τοίχο μου να μην κοιτούν
θα πάθουνε τα....ίδια...

μαζί μου μην τα βάζουν
δεν κάνουν πια ζάφτι
αλλιώς θα δεις εγώ
πόσο θα βγάλω ...άχτι....

ανάρτηση θα κάνω γω
με όλα σας τα παιχνίδια
να μάθουνε στο σπίτι σας
όλα σας τα ..τερτίπια...

μην απειλείς εμένανε
τον εαυτό σου κοίτα
που σ'έκαναν καρτούν
γλυκιά....νοικοκυρούλα....

θέλει αρχίδια γερά
εμένα να γαμήσεις
σου λείπουνε βρε κ'αυτά
άντε αλλού ...ν'απειλήσεις...

θέλει λεβεντιά πολύ
και τσαγανό επίσης
για να το παραδεχτείς
και τα λάθη σου ...να σβήσεις....

κοίτα να συμμορφωθείς
περάσανε τα χρόνια
και σαν ανώριμο παιδί
πάψε να κάνεις...ακόμα...

ξέχασε το, το πουλί
δεν κελαιδεί αιώνια
ξέχασες πως στην κεφαλή
έχεις μονάχα....χιόνια...Γ.Κ.  

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Αγάπη!!!

Αγάπη σε περίμενα
μα συ με προσπερνούσες
το μάτι μόνο έκλεινες
κι ύστερα γελούσες...

με ειρωνία κοίταζες
και έπαιζες μαζί μου
το μαύρο άσπρο έδειχνες
μαύριζες την ψυχή μου...

ελπίδες πάντα γέμιζες
την άχαρη ζωή μου
έπαιρνες πίσω την χαρά
ανάσα και πνοή μου..

σε κοίταζα που έφευγες
λυπόμουνα για μένα
δεν είμαι άξια εγώ
αυτό κι αν ήταν ψέμα....

μα πάντα σε περίμενα
ένιωθα πως θα'ρθεις
παγίδα έστησα εγώ
έτσι για να μάθεις.....

μην κλαις και μην οδύρεσαι
δεν είναι αυταπάτη
κοίταξε πίσω σου να δεις
πως σ'έφερα καπάκι...

σε πλάνεψα, σε κέρδισα
σαν μια παρτίδα σκάκι
τώρα με σένανε γελώ
μην κάνεις σαν παιδάκι....

όσο και αν με παίδεψες
και γέλασες μαζί μου
ήρθε η ώρα κι η στιγμή
να κάνω την ζωή μου....

γι'αυτό λοιπόν αγάπη
την έξυπνη μην κάνεις
με τις ανθρώπινες καρδιές
στοίχημα μην βάνεις.....Γ.Κ

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Περηφάνια και αξιοπρέπεια!!!


Θυμάμαι όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό ο δάσκαλος μας έβαλε να γράψουμε μια έκθεση για το ποιο ζώο θαυμάζουμε πιο πολύ....εγώ έγραψα για το άλογο...και πράγματι ήταν και είναι το ζώο που πολύ θα ήθελα να έχω ,όχι σαν κατοικίδιο που πολύ έχουν (βλέπε σκύλο ή γάτα) από μοντερισμό, νομίζω οι περισσότεροι και όχι από αγάπη προς τα ζώα ....αλλά γιατί πιστεύω πως το άλογο είναι ένα ζώο που εκτός από την δύναμη που έχει, είναι ένα περήφανο και γεμάτο αξιοπρέπεια ζώο...
   Είναι θαυμαστό το πόσο περηφάνια δείχνει στα πάντα...στον τρόπο που κρατάει το σώμα του στητό ακόμα και όταν πονάει...στον τρόπο που βαδίζει...που τρώει...που πίνει νερό...που τρέχει...που καλπάζει...που δεν πίνει και δεν τρώει εκεί που κάποιο άλλο ζώο έχει φάει και έχει πιει...που θυμάται ακόμα και μετά από χρόνια ποιος το αγαπούσε και ποιος το μισούσε...όλοι ξέρουμε για την αξιοθαύμαστη μνήμη του ελέφαντα...κανείς δεν έχει αναφέρει ποτέ την μνήμη ενός αλόγου...και όμως...θυμάται..δεν ξεχνά ποιος το πόνεσε...ποιος το λάτρεψε...ποιος το περιποιήθηκε...ποιος το φρόντισε...
    Και σε όσους του φέρθηκαν καλά ξέρει να "ξεπληρώνει το χρέος του"....με τον τρόπο του...η δε δύναμη του είναι επίσης αξιοθαύμαστη...κρατά πάντα το κεφάλι του ψηλά σε όλα τα δύσκολα...σε ότι και να του συμβεί...δεν θα "κλαψουρίσει"...δεν θα δείξει αν πονά...αν υποφέρει...ακόμα και με λαβωματιές ξέρει να στέκεται ορθό...δίκαια λοιπόν το αποκαλούν περήφανο ζώο...
   Ίσως γι'αυτό το αγαπώ και το συμπαθώ ιδιαίτερα...επειδή μου μοιάζει...πιστεύω και μου το έχουν πει πολλοί πως είμαι περήφανη και πως η αξιοπρέπεια μου δεν με αφήνει να δείξω στους άλλους αν πονώ ή υποφέρω...μπορεί να φαίνεται στα μάτια μου η θλίψη...η πίκρα...η απογοήτευση...το παράπονο... μα δεν θα "κλαφτώ" σε κανέναν για τίποτα στον κόσμο...ξέρω να υποφέρω μοναχή  και να υπομένω επίσης μοναχή...αν η μοναξιά είναι ελάττωμα τότε ναι είμαι ελαττωματική ..αν η υπερηφάνεια είναι αμάρτημα, τότε είμαι αμαρτωλή...αν η αξιοπρέπεια είναι εγωισμός τότε είμαι εγωίστρια...
  Σίγουρα όμως δεν είμαι μίζερη και κλαψιάρα...παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις να σηκωθώ όρθια αν η τύχη ή οι άνθρωποι με γονατίσουν...με λυγίσουν...μπορεί να πέσω μα γρήγορα θα σηκωθώ και πάλι...είμαι αγωνίστρια σαν τα καλά και καθαρόαιμα άλογα...που πεθαίνουν όρθια ακόμα και όταν γεράσουν... πυροβολώντας τα ή κάνοντας τους ευθανασία...   
  Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή μια ταινία που είδα και με συγκλόνισε ..που μου θύμισε την αγάπη μου για τα αγαπημένα τετράποδα...που μου θύμισε πόσο μοιάζω με εκείνα στον χαρακτήρα και στην θέληση...σας προτρέπω να την δείτε όσοι δεν την έχετε δει...λέγεται ΄"το άλογο του πολέμου"...δίνει μαθήματα ζωής και ποιότητα χαρακτήρα...σου θυμίζει πως πρέπει να αγωνίζεσαι και να μην το βάζεις κάτω όσο δύσκολα και αν σου έρθουν τα πράγματα στην ζωή σου...πως ο δυνατός και ο νικητής είναι εκείνος που αγωνίζεται....που επιμένει και υπομένει...
   Φίλοι μου ένα τεχνικό πρόβλημα με τον υπολογιστή μου με κράτησε μακριά από εσάς...επέστρεψα με αυτό το κείμενο για να θυμίσω σε όλους μας πως νικητής δεν είναι εκείνος που κερδίζει αλλά εκείνος που αγωνίζεται και φτάνει στο τέρμα ακόμα και αν φτάσει τελευταίος..αν δεν αγωνιστείς δεν ξέρεις ποτέ αν νικήσεις...αν αγωνιστείς όμως θα ξέρεις τις δυνάμεις σου και θα αξίζει ή προσπάθεια σου...να αγωνίζεστε λοιπόν και να μην το βάζετε κάτω...όλα εξαρτώνται από την δική μας θέληση...από την εσωτερική μας δύναμη...όλοι την έχουμε...φτάνει να την ανακαλύψουμε...και αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με αυτή η ανακάλυψη...
   Σας εύχομαι ένα όμορφο βράδυ  και να θυμάστε να αγαπάτε τον εαυτό σας ....να πιστεύετε στην δύναμη σας και στην θέληση σας...
        Καληνύχτα σας....σας φιλώ.....

Πάψε να πονάς καρδιά!!!


Σαν πονάει η καρδιά  
και φάρμακο γυρεύεις
ένα ποτήρι με νερό 
φαρμάκι μόνο παίρνεις...

είναι  σκληρή η μοναξιά 
σε πνίγει, σε σκοτώνει
από το βάθρο του καημού
κανένας δεν γλυτώνει...

βάστα ψυχή μου το μπορείς
κουράγιο κάνε μόνο
θα βρεις λιμάνι να κρυφτείς
αχ! και βάλσαμο στον πόνο...

είναι δύσκολη η ζωή 
αγκάθια και παγίδες
μα έμαθες να πολεμάς 
κι ας γέμισες ρυτίδες...

πάψε να πονάς καρδιά
την μοίρα σου μην δικάζεις
όλα ν' αλλάξουνε μπορεί
ψυχή μου συ διατάζεις...

κάνε το δάκρυ σου πηγή
το αίμα σου σκαλοπάτι
κάστρο  να  γίνει το κορμί
για τα μοιραία λάθη....Γ.Κ.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

παράξενη ζωή.....


. ·

Κοίτα βρε φίλε μου να δεις
η ζωή μας πως τα φέρνει
εκεί που βλέπεις ξαστεριά
ανεμοθύελλα σε δέρνει....

τρέχεις σ'απάγκιο να κρυφτείς
βοριάς να μην σε πιάνει
και το λιμάνι που θωρρείς
όνειρο ήτανε και πάει...

παλεύεις μάταια να σωθείς
κύμματα τόσα σε πλακώνουν
σαν μια ανάσα αποζητάς
τα μάτια σου θολώνουν....

σαν καταφέρεις να σωθείς
απ'του καημού το βάθρο
τείχη χτίζεις γύρω σου
απόρθητο είσαι κάστρο.....

είν' η ζωή παράξενη
μυστήριο και μαγεία
άλλους πάει στην κορφή
κι άλλους στην δυστυχία....Γ..Κ..

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Έλληνας και διατροφή!!!


Σάββατο πρωί σηκώθηκα και πήγα λαϊκή...
αδιαχώρητο επικρατούσε...
οι μανάβηδες να φωνάζουν δυνατά και να διαλαλούν την πραμάτεια τους..
και αν έβλεπαν και καμιά νόστιμη γυναίκα της έκαναν και κομπλιμέντα, μαζί με την διαφήμηση των προιόντων τους...
τα χαμόγελα τότε απ'όλους τους παρευρισκόμενους, πελάτες και εμπόρους πήγαιναν και έρχονταν..
γύριζαν όλοι να δουν σε ποιά απευθυνόταν...και οι μανάβηδες της λαϊκής άρχιζαν να ανταγωνίζονται ποιος θα διαλαλήσει τα δικά του οπωροκηπευτικά πιο δυνατά και ποιός θα πείσει με το ψηστήρι του την εκάστοτε κυρία..
-" εδώ τα γλυκά και νόστιμα φρούτα" έλεγε ένας σε μια τέτοια κυρία που είχε σταματήσει μπροστά στον πάγκο του και αναποφάσιστη ακόμα έλεγχε τα φρούτα...
-"πάρε κυρία μου και θα με θυμηθείς...πιο νόστιμα δεν έχεις ξαναφάει" επέμενε αυτός όσο εκείνη ακόμα δεν αποφάσιζε...
-"ακριβά τα έχεις " του λέει..
-"κυρία μου εσύ με τέτοια ομορφιά και λες τα φρούτα μου πως είναι ακριβά;"
-"τι σχέση έχει η ομορφιά μου με τα φρούτα σου ;"του απάντησε εκείνη τάχα μου τάχα πως δεν της άρεσε το κομπλιμέντο...
-"ομορφιά μου τα ακριβά αρώματα , κρύβονται σε μικρά μπουκαλάκια, το ξέρεις δεν το ξέρεις; και τα φρούτα μου είναι ακριβά επειδή έχουν και άρωμα και γλύκα...να σαν εσένα...που έχεις γλύκα πολύ και μυρίζεις όμορφα"...
χαμογέλασε η κυρία που κολακεύτηκε αρκετά από τα λόγια του μανάβη, του είπε ευχαριστώ και πριν προλάβει να κάνει κάποια κίνηση για να διαλέξει φρούτα ο απέναντι άρχισε να της λέει...
-"έλα εδώ να πάρεις...που είναι νόστιμα, αρωματικά, γλυκά και φτηνά...μην ακούς τον κόλακα που προπαθεί να σε πείσει για τα δικά του κορίτσι μου...μόνο στο ότι είσαι όμορφη έχει δίκιο...τ'άλλα είναι ψέματα...τα δικά μου είναι καλύτερα"...
μ'ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά η κυρία διάλεξε φρούτα από τον πρώτο αφού υποσχέθηκε να αγοράσει και από τον απέναντι...α! βρε κολακεία τι κάνεις; πόσους πουλάς και πόσους αγοράζεις...
εδώ ο κόσμος καίγεται μα ο Έλληνας ποτέ δεν θα χάσει την όρεξη του για το φαγητό, τις γυναίκες και το καμάκι...
ποια κρίση καλέ; ποια Μέρκελ και Δ.Ν.Τ; ποια λίστα Λαγκάρντ; εδώ λίστες όσες θέλεις  στα χέρια των πελατών...
με ονόματα φανερά...ούτε σε τσιπάκι...ούτε σε τσεπάκι...στα χέρια τις κρατάνε...
κολοκύθια
ντομάτες
πατάτες
σέλινο
μαϊντανό
κρεμμύδια
μήλα
αχλάδια
πορτοκάλια
πιπεριές
καρώτα
ψάρια 
κρέας...
θες και άλλα ονόματα; 
Το φαγητό είναι η απόλαυση του Έλληνα..η καλή παρέα..το ουζάκι ή τσιπουράκι ακόμα και το κρασάκι...
μεζεδάκια να'χει και τι στον κόσμο...ακολουθούν την παροιμία μας "η φτώχεια θέλει καλοπέραση" και καλοπερνά ο Έλληνας...ακόμα και αν αυτό που τρώει είναι φτωχικό ...το απολαμβάνει...ακόμα και με μια φέτα ψωμί ζεστό με μπόλικο ελαιόλαδο που είναι γνήσιο , ελληνικό και φημισμένο εδώ...
Ελληνική διατροφή χωρίς ελαιόλαδο δεν υπάρχει..άσε που είναι φάρμακο...έτσι λένε οι γιατροί...όχι βούτυρα που δημιουργούν χοληστερίνη...μόνο αγνό παρθένο ελαιόλαδο..σήμα κατατεθέν της Ελλάδας...φάτε άφοβα...άλλωστε γι'αυτό δεν έρχονται οι ξένοι στην χώρα μας; για το κλίμα μας, την θάλασσα μας, το λάδι μας, το μπουζούκι μας, την φιλοξενία μας και τον καταγάλανο ουρανό μας...γι'αυτό και μας ζηλεύουν άλλωστε...

                                                                                                  Γεωργία Καρλαύτη....


Αυτό το κείμενο το έγραψα με αφορμή την φίλη μου Αλεξάνδρα Θυμιανού!! ήθελε να βάλει κάποια  κείμενα σε τεύχος περιοδικού του Δήμου Αργυρούπολης ...Ελληνική διατροφή...μου ζήτησε να είναι χιουμοριστικό κάπως...δεν ξέρω αν τα κατάφερα...την ευχαριστώ για την τιμή και την ευκαιρία να γράψω κάτι έξω από τα δικά μου κλισέ και δεδομένα...Αλεξάνδρα σ'ευχαριστώ πολύ...καλή επιτυχία στο περιοδικό που θα κυκλοφορήσει όπως είπες και στην Γερμανία..

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Σε καρτερώ!!!


Σαν το καράβι που χτυπά 
το κύμα τ'αγριεμένο
με χτύπησε  μοίρα μου
μ'είχε απωθημένο...

με λύγισε , με τσάκισε
μου' κοψε τα φτερά μου
και να πετάξω δεν μπορώ
παρά στα όνειρα μου....

τρέχουν τα δάκρυα βροχή
ματώνει η καρδιά μου
αναστενάζω και πονώ
μα φεύγεις μακριά μου...

δεν με λυπάσαι μάτια μου
πίσω σου δεν κοιτάζεις
όση αγάπη σου'δωσα
αλλού εσύ μοιράζεις....

σε καρτερώ αγάπη μου
με μάτια βουρκωμένα
όταν αγάπη δεν θα βρεις
εκεί που πας στα ξένα....

εμένανε να θυμηθείς
κοντά μου να γυρίσεις
και σου υποσχομαι ποτέ
δεν θα μετανοήσεις....Γ.Κ..

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

ΜΙΑ ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ!!! ·



  Η πολύ λεπτή  γυναίκα που καθόταν απέναντι μου στο τραμ-  ήταν σαραντάρα και βάλε- φορούσε ένα δαντελένιο καλσόν φτηνής ποιότητας, χρώματος λευκού και γεμάτο τρύπες ..
ένα φόρεμα καταπράσινο, φτηνή απομίμηση τουαλέτας-αν μπορείς να το πεις έτσι- με την εμπρός μεριά του γεμάτο πούλιες, της ίδιας απόχρωσης, κοντό,μίνι μιλάμε μέχρι εκεί πάνω και φθαρμένο...φαινόταν πολυφορεμένο...ξανθά μαλλιά, πλατινέ με ένα κοκκαλάκι πράσινο σε σχήμα τριαντάφυλλου....ένα επίσης φτηνό, γούνινο ζακετάκι σε χρώμα πορτοκαλί φωσφοριζέ....μπότες μαύρες σε ιμιτασιόν λουστρίνι....τσαντάκι μαύρο και αυτό ιμιτασιόν λουστρίνι.. βαμένη έντονα με πράσινη σκιά γύρω-γύρω από τα μάτια και κατακκόκινο κραγιόν...αν έδιναν βραβεία της πιο κακοντυμένης γυναίκας , είμαι σίγουρη πως θα έπαιρνε το πρώτο....και όλα αυτά μέρα μεσημέρι στην Αθήνα...
  Κρατούσε στα χέρια της ένα μαραμένο λουλούδι, αγνώστου είδους όπως είχε καταντήσει το καημένο και ένα κινητό που όλο και του έριχνε ματιές λες και θα χτυπούσε αν το κοιτούσε επίμονα και χαμογελούσε μόνη της λες και της έλεγε κάποιο αστείο ο διπλανός της...όμως όχι...δίπλα της καθόταν μια γριούλα που καλά-καλά δεν έβλεπε μπροστά της...κοίταξα από την άλλη πλευρά στα δεξιά της...ένας νεαρός  καθόταν, αλλά αυτός κρατούσε την κοπελιά του αγκαλιά και την φιλούσε....οχι...όχι κανείς δεν της έλεγε τίποτα...χαμογελούσε μόνη της....ήταν τόσο αστείο το θέαμα της ίδιας και της συμπεριφοράς της που ασυναίσθητα χαμογέλασα και εγώ...αλλά μαζί της...ειρωνικά θες να το πεις; πες το...
  κάποια στιγμή, εκεί που σκεφτόμουν πόσα κρύβει μέσα του κάθε ένας από μας και πόσο είναι εύκολο, ειδικά στις μέρες που ζούμε, να στρίψει η βίδα που κρατάει τον εγκέφαλο μας στην θέση του, μπήκε στο τραμ μια άλλη γυναίκα...το άκρως αντίθετο από την άλλη γυναίκα..αυτή ήταν θεόχοντρη και με ντύσιμο ζητιάνας...στην ίδια ηλικία της προηγούμενης γυναίκας...κλαψούριζε και παρακαλούσε για χρήματα επειδή  όπως έλεγε είχε ψυχολογικά προβλήματα και δυο μικρά παιιδιά να θρέψει, δυο και τεσσάρων ετών...η πρώτη γυναίκα σηκώθηκε , προφανώς έφτανε στην στάση που θα κατέβαινε υπολόγισα...μα δε...μόνο για να τραβήξει την προσοχή ήταν ...τότε η άλλη γυναίκα , η ζητιάνα, άρχισε να εγκωμιάζει την "ομορφιά" της και τα προσόντα της....τι κουκλάρα την έλεγε..τι τύφλα να έχει η Αννίτα η Πάνια μπροστά της και όλα τα μανεκέν και οι σταρ Ελλάς κατά καιρούς...τι πως αν ήταν άντρας θα την έκλεβε..τα χαμόγελα-κάπου ακούστηκαν και δυνατά γέλια-έπαιρναν και έδιναν..
   η ζητιάνα ξέχασε τον λόγο που είχε μπει στο τραμ και συνέχισε να εγκωμιάζει τα "κάλλη" της άλλης  γυναίκας...και η άλλη όλο καμάρι και χαμόγελο πια μέχρι τα αυτιά ψήλωνε σε κάθε κομπλιμέντο της ζητιάνας κατά δέκα πόντους...μέχρι που κατέβηκε έπειτα από δυο στάσεις δεν χωρούσε να βγει από το τραμ...να σκεφτήτε έσκυψε μπας και χτυπήσει το κεφάλι της στην οροφή της πόρτας...
η άλλη , η ζητιάνα (την αναφέρω έτσι για να καταλαβαίνεται σε ποια αναφέρομαι κάθε φορά) κάθισε σε μια άδεια θέση και συνέχιζε να έχει ξεχάσει τον λόγο που είχε  μπει..άρχισε μάλιστα και τα τραγούδια με πρώτο και καλύτερο το "σήκω χόρεψε κουκλί μου"και συνέχισε με άλλα τραγούδια...μέχρι που κατέβηκα εγώ το ρεπερτόριο της είχε εμπλουτιστεί με διάφορα τέτοια λαικά άσματα...και δεν ξεχνούσε ανάμεσα στα τραγούδια να συνεχίζει να θαυμάζει και να εγκωμιάζει την άλλη γυναίκα και ας είχε κατέβει δυο-τρεις στάσεις νωρίτερα...
  σκέφτομαι λοιπόν πως οι άνθρωποι δεν θέλουν και πολύ για να σαλτάρουν ή να το παίξουν δυστυχείς μπροστά στους άλλους και να τους θεωρήσουν εύκολα θύματα...αυτό το λέω γιατί όταν κάποιος νεαρός την κοιτούσε,  κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι του, καθώς εκείνη  τραγουδούσε, του είπε χαρακτηριστικά πως "η φτώχεια θέλει καλοπέραση", έτσι είπε της έλεγε η γιαγιά της...και σκέφτηκα πως το ίδιο έλεγε και η δική μου η γιαγιά-από την πλευρά της μάνας μου, η οποία ήταν σκληρή γυναίκα που ήθελε να γίνεται πάντα το δικό της και να είναι το επίκεντρο της προσοχής όλων μας-και αναρωτήθηκα μπας και είχα συγγένεια μαζί της; ...."λες -είπα από μέσα μου- να ήταν αδελφές η γιαγιά της και η γιαγιά μου"; ρε  μπας  και ήταν;
  και τι ακόμα θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αυτιά μας Κύριε των Δυνάμεων....
   Καλησπέρα σας φιλαράκια μου...