Η μάχη μ'έναν "ιππότη"....

   Ένιωθε πως η πολιορκία της δεν θα κρατούσε πολύ καιρό...ήξερε με βεβαιότητα το τέλος...εκείνη θα νικούσε...πάντα νικούσε...μπορούσε να κάνει τον "εχθρό" να υποχωρήσει...είχε τον τρόπο της...ακόμα και όταν αφοπλιζόταν από τον αντίπαλο, εκείνη έβρισκε την δύναμη να πάρει πάλι την "ασπίδα" της και το "ξίφος" της και να αναχαιτήση τον "εχθρό"....

  Έτσι και τώρα..παρόλο που ο εχθρός αυτή την φορά, ήταν ένας γοητευτικότατος νέος...που με την επιμονή του, την υπομονή του και την ήρεμη πολιορκία του αισθανόταν πως κινδύνευε...κινδύευε να πέσει το "κάστρο" της στα χέρια του....ήταν ίσως ο "ιππότης" που περίμενε μια ζωή...μα ακριβώς τώρα αυτή η ζωή είχε περάσει...και εκείνη αισθανόταν να ταλαντεύεται ανάμεσα στα πρέπει και στα μη...ανάμεσα στα θέλω και στα φοβάμαι...ναι φοβόταν...
   Βλέπεις πολλοί "ιππότες" κατά καιρούς την πολιόρκησαν...άλλοι με ανορθόδοξο τρόπο...αλλά αυτούς τους "εξόντωνε" αμέσως..ήξερε τα τρωτά τους σημεία...ήξερε με ποιο τρόπο να τους πολεμήσει...και ήταν αμείληκτη...δεν χαριζόταν...
   Τους άλλους με το "ιπποτικό" ύφος και τρόπο φοβόταν...έρχονταν βλέπεις με "λευκή σημαία ανακωχής"...ειρήνης...να κατακτήσουν την καρδιά της...και σαν τους πίστευε και τους άνοιγε την "πύλη" της καρδιάς της , εκείνοι την λεηλατούσαν...την είχαν με δόλο ξεγελάσει...και ύστερα εκείνη μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να ξαναχτίσει από την αρχή την ζωή της...
   Τώρα το ίδιο προσπαθούσε και ο γοητευτικός "ιππότης" που είχε κατασκηνώσει έξω από το κάστρο της και περίμενε υπομονετικά να την κυριεύσει...άοπλος ο ίδιος...τα μόνα όπλα του, τα λόγια του...τα μάτια του...η αγκαλιά του...εκείνη αντίθετα κρατούσε πάντα το σπαθί και την ασπίδα...έτοιμη να υπερασπιστεί το κάστρο της...την καρδιά της...
   Κάθε φορά που έφταναν κοντά και άρχιζε η "μάχη", εκείνος την αφόπλιζε με δυο λέξεις...ένα φιλί...μια αγκαλιά...και εκείνη οπισθωχωρούσε.....τρέχοντας έφευγε να κρυφτεί πίσω από τα "τείχη του κάστρου" της...μα μόλις ένιωθε ασφαλής, έπαιρνε πάλι δύναμη...έπιανε πάλι το σπαθί...ο φόβος της την έκανε να εξοργίζεται με εκείνη...με τον "ιππότη" που βρέθηκε στα εδάφη της και την "απειλούσε"...και άρχιζε την μάχη ξανά με μεγαλύτερο μένος...
   Όχι δεν θα τον άφηνε να την κατακτήσει...αρκετούς είχε αφήσει...σε αρκετούς είχε πιστέψει..και μάλιστα δεν είχαν ούτε την μισή  γοητεία, από αυτή που είχε αυτός που βρισκόταν τώρα προ των "πυλών" της ,"απειλώντας" την με πλήρη κατάκτηση...
  Έπρεπε να μην υποκύψει...να μην τον αφήσει να την αφοπλίσει με κανέναν τρόπο...πάλεψε με τον εαυτό της πολύ...εξάσκηση στο "σπαθί" της έκανε επί ώρες...μέρες...έπρεπε να μάθει να τον πολεμάει...να τον νικήσει...διάβολε αυτή είχε "σπαθί και ασπίδα"...εκείνος άοπλος...
  Θα τον νικούσε...είχε βρει τον τρόπο...έτσι στην επόμενη "επίθεση" του, εκείνη πανέτοιμη πια, του κατάφερε μια με το σπαθί της....τον τραυμάτισε σοβαρά....έπεσε....πάτησε επάνω στο στήθος του  με το "σπαθί" της υψωμένο και έτοιμο να αποτελειώσει τον "άτυχο ιππότη".....
   Εκείνος την κοιτούσε με απορία...με πόνο και δάκρυα στα μάτια...μ'ένα παράπονο και ένα γιατί να ψιθυρίζουν τα χείλη...παραλίγο να λυγίσει...παραλίγο να τον πιστέψει...άκαρδη και σκληρή καθώς την είχαν κάνει οι προηγούμενοι, σήκωσε το σπαθί της και κατάφερε το τελικό χτύπημα στην καρδιά του....
  Εκείνο το βλέμμα του, το γεμάτο ερωτηματικά και πόνο, ακόμα της σπαράζουν την ψυχή...εκείνα τα δικά της γιατί, της βασανίζουν το μυαλό...σήμερα αναρωτιέται, αν είχε αφήσει "εκείνον" να την κατακτήσει, θα ήταν ευτυχισμένη;
ή απλά θα ήταν μια ακόμα κατάκτηση χωρίς ευτυχία;.....δεν θα το μάθει ποτέ...