Το θηλυκό που όταν προδωθεί, ξέρει να τιμωρεί και να εκδικείται...

   Η ερωτική ιστορία που εξελίχθηκε κάτω από τα μάτια μου και τα μάτια του γείτονα, ίσως πείτε πως δεν είναι ασυνήθιστη...και όμως βρίσκω πως είναι...

  "Εκείνη" ερχόταν πάντα τις ίδιες ώρες κάθε μέρα...στην αρχή μόνη της...έδειχνε ήρεμη...ήσυχη...καλοπροαίρετη...μα ήταν και φοβισμένη...φοβόταν τους ανθρώπους που την πλησίαζαν, ακόμα και όταν της έδιναν φαγητό...τους μόνους που εμπιστεύτηκε με την πάροδο του χρόνου, ήταν ο γείτονας από απέναντι και εμένα...
  Δεν έφευγε μακριά μου όταν την πλησίαζα για να της δώσω φαγητό...με κοιτούσε και περίμενε ....όταν ξεχνούσα να της βάλω το φαγητό της στην συνηθισμένη θέση που της το έβαζα κάθε φορά ...
  Πέρασαν κάποιες μέρες και άρχισε να έρχετε με παρέα...το αγόρι της...τον έρωτα της...μαζί έρχονταν..είμαι σίγουρη πως αν είχαν χέρια , θα ήταν πιασμένοι χέρι-χέρι...μαζί έσκυβαν και έτρωγαν από το ίδιο φαγητό...το μοιραζόταν μαζί του...και ύστερα χορτασμένοι έφευγαν να χαρούν τον έρωτα τους...
Αυτό συνεχίστηκε για μερικές εβδομάδες...ξαφνικά το αγόρι της, της έφερε μια άλλη στην παρέα...τον νέο του έρωτα...πως λένε οι άντρες; από εδώ η γυναίκα μου και από εκεί το αίσθημά μου; κάπως έτσι..και είχε το θράσος ο τύπος να την φέρει την άλλη και μπροστά της..και να μοιραστεί το φαγητό τους..που στην αρχή ήταν μόνο δικό της...
  Αλλά για χάρη του έρωτα το μοιράστηκε μαζί του...και αυτός; ο άπονος; ο σκληρός; ο άδικος; ο άπιστος; τι έκανε; την απάτησε..βρήκε άλλη αγάπη...και την εγκατέλειψε ...μόνο στην ανάγκη του φαγητού την θυμόταν...ο τεμπέλης...ο αχαίρευτος...που ήθελε δυο. αλλά ήταν ανάξιος, όχι μόνο να κρατήσει την μια και μοναδική και να την εκτιμήσει για την αγάπη που του πρόσφερε, αλλά και να βρει και φαγητό να ταίσει εκείνον και την νέα του αγάπη...
  Πόσο μα πόσο εκμεταλλεύτηκε την αγάπη της...η πληγωμένη όμως  υπερηφάνεια και  αξιοπρέπεια της , την έκαναν να του δείξει πόσο μα πόσο σκληρή μπορούσε να γίνει...του απαγόρευσε να ξαναπλησιάσει εκείνη, αλλά και το φαγητό της...κάθε φορά όμως που εκείνος επιδεικτικά ερχόταν κοντά της, εκείνη τον έδιωχνε με τον χειρότερο τρόπο, με κραυγές ....άγριες κραυγές...και όταν προσπαθούσε να κλέψει λίγο από το φαγητό της εκείνη τον τσιμπούσε άγρια και του επιτεθόταν με νύχια και με ράμφος...
  Κάποια στιγμή εκείνος προσπάθησε με δόλο να την ξεγελάσει...ήρθε μόνος και της έκανε τα γλυκά μάτια, τάχα μετανοιωμένος...προσπαθούσε να την γοητεύσει ξανά...μα εκείνη σκληρή και αμείλικτη τον έδιωχνε -μπράβο στο κορίτσι μου....κρατούσε χαρακτήρα και επίπεδο-αλλά και πονηρή σαν όλα τα θηλυκά, καταλάβαινε πως όλο αυτό ήταν να την ξεγελάσει και να της κλέψει το φαγητό της...καραδοκούσε και είχε το νου της, ακόμα και όταν ήταν στην αυλή μου και έτρωγε,να δει μην και έρθει εκείνος και πάει στο μπαλκόνι του γείτονα να πάρει εκείνο το φαγητό που έβαζε και εκείνος εκεί στην γωνιά...
  Τον καταλάβαινε πριν ακόμα πλησιάσει κοντά...φτερούγιζε και έτρεχε να προλάβει...και έβλεπες μια πάλη στον αέρα ανάμεσα τους ....ποιος θα νικήσει...και νικούσε πάντα το κορίτσι μου...το όμορφο...η περιστέρα μου...η δεκαοχτούρα μου...ποτέ δεν τον συγχώρησε για την απιστία του...και δεν θα τον συγχωρήσει...και θα συνεχίσει να τον κυνηγά...κάθε φορά που θα προσπαθεί να κλέψει το φαγητό της, αλλά και την αγάπη του γείτονα και την δική μου...ακόμα και ο γείτονας, σαν άντρας την καταλαβαίνει...συμφωνεί μαζί της και μαζί μου για την στάση της...και εμείς πιστοί της φίλοι, πάντα θα την φροντίζουμε....το φαγητό της δεν θα της λείψει ποτέ...
  Αμοιβαιότητα ανθρώπων και πτηνών,σε μια ιστορία πονεμένου και άδοξου έρωτα.....μακάρι να υπήρχε και ανάμεσα στους ανθρώπους...προς τους συνανθρώπους...

Αφιερωμένο στον γιό μου Κωνσταντίνο που εορτάζει σήμερα...

Σήμερα που γιορτάζεις
ήθελα να είμαι εκεί
και δώρο να σου κάνω
το πιο γλυκό φιλί....

μα και αν είμαι μακριά
η σκέψη μου κοντά σου
και θα πιω κρασί γλυκό
μόνο στην υγειά σου.....

να'σαι αγόρι μου καλά
με την οικογένεια σου
και να θυμάσαι που και που
εμένα την μαμά σου....Γ.Κ

χρόνια πολλά και γεμάτα υγεία αγόρι μου...
φιλιά πολλά σε σένα, στην γυναίκα σου και στον Μιχαλιό το παιδί μας....

Η μάχη μ'έναν "ιππότη"....

   Ένιωθε πως η πολιορκία της δεν θα κρατούσε πολύ καιρό...ήξερε με βεβαιότητα το τέλος...εκείνη θα νικούσε...πάντα νικούσε...μπορούσε να κάνει τον "εχθρό" να υποχωρήσει...είχε τον τρόπο της...ακόμα και όταν αφοπλιζόταν από τον αντίπαλο, εκείνη έβρισκε την δύναμη να πάρει πάλι την "ασπίδα" της και το "ξίφος" της και να αναχαιτήση τον "εχθρό"....

  Έτσι και τώρα..παρόλο που ο εχθρός αυτή την φορά, ήταν ένας γοητευτικότατος νέος...που με την επιμονή του, την υπομονή του και την ήρεμη πολιορκία του αισθανόταν πως κινδύνευε...κινδύευε να πέσει το "κάστρο" της στα χέρια του....ήταν ίσως ο "ιππότης" που περίμενε μια ζωή...μα ακριβώς τώρα αυτή η ζωή είχε περάσει...και εκείνη αισθανόταν να ταλαντεύεται ανάμεσα στα πρέπει και στα μη...ανάμεσα στα θέλω και στα φοβάμαι...ναι φοβόταν...
   Βλέπεις πολλοί "ιππότες" κατά καιρούς την πολιόρκησαν...άλλοι με ανορθόδοξο τρόπο...αλλά αυτούς τους "εξόντωνε" αμέσως..ήξερε τα τρωτά τους σημεία...ήξερε με ποιο τρόπο να τους πολεμήσει...και ήταν αμείληκτη...δεν χαριζόταν...
   Τους άλλους με το "ιπποτικό" ύφος και τρόπο φοβόταν...έρχονταν βλέπεις με "λευκή σημαία ανακωχής"...ειρήνης...να κατακτήσουν την καρδιά της...και σαν τους πίστευε και τους άνοιγε την "πύλη" της καρδιάς της , εκείνοι την λεηλατούσαν...την είχαν με δόλο ξεγελάσει...και ύστερα εκείνη μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να ξαναχτίσει από την αρχή την ζωή της...
   Τώρα το ίδιο προσπαθούσε και ο γοητευτικός "ιππότης" που είχε κατασκηνώσει έξω από το κάστρο της και περίμενε υπομονετικά να την κυριεύσει...άοπλος ο ίδιος...τα μόνα όπλα του, τα λόγια του...τα μάτια του...η αγκαλιά του...εκείνη αντίθετα κρατούσε πάντα το σπαθί και την ασπίδα...έτοιμη να υπερασπιστεί το κάστρο της...την καρδιά της...
   Κάθε φορά που έφταναν κοντά και άρχιζε η "μάχη", εκείνος την αφόπλιζε με δυο λέξεις...ένα φιλί...μια αγκαλιά...και εκείνη οπισθωχωρούσε.....τρέχοντας έφευγε να κρυφτεί πίσω από τα "τείχη του κάστρου" της...μα μόλις ένιωθε ασφαλής, έπαιρνε πάλι δύναμη...έπιανε πάλι το σπαθί...ο φόβος της την έκανε να εξοργίζεται με εκείνη...με τον "ιππότη" που βρέθηκε στα εδάφη της και την "απειλούσε"...και άρχιζε την μάχη ξανά με μεγαλύτερο μένος...
   Όχι δεν θα τον άφηνε να την κατακτήσει...αρκετούς είχε αφήσει...σε αρκετούς είχε πιστέψει..και μάλιστα δεν είχαν ούτε την μισή  γοητεία, από αυτή που είχε αυτός που βρισκόταν τώρα προ των "πυλών" της ,"απειλώντας" την με πλήρη κατάκτηση...
  Έπρεπε να μην υποκύψει...να μην τον αφήσει να την αφοπλίσει με κανέναν τρόπο...πάλεψε με τον εαυτό της πολύ...εξάσκηση στο "σπαθί" της έκανε επί ώρες...μέρες...έπρεπε να μάθει να τον πολεμάει...να τον νικήσει...διάβολε αυτή είχε "σπαθί και ασπίδα"...εκείνος άοπλος...
  Θα τον νικούσε...είχε βρει τον τρόπο...έτσι στην επόμενη "επίθεση" του, εκείνη πανέτοιμη πια, του κατάφερε μια με το σπαθί της....τον τραυμάτισε σοβαρά....έπεσε....πάτησε επάνω στο στήθος του  με το "σπαθί" της υψωμένο και έτοιμο να αποτελειώσει τον "άτυχο ιππότη".....
   Εκείνος την κοιτούσε με απορία...με πόνο και δάκρυα στα μάτια...μ'ένα παράπονο και ένα γιατί να ψιθυρίζουν τα χείλη...παραλίγο να λυγίσει...παραλίγο να τον πιστέψει...άκαρδη και σκληρή καθώς την είχαν κάνει οι προηγούμενοι, σήκωσε το σπαθί της και κατάφερε το τελικό χτύπημα στην καρδιά του....
  Εκείνο το βλέμμα του, το γεμάτο ερωτηματικά και πόνο, ακόμα της σπαράζουν την ψυχή...εκείνα τα δικά της γιατί, της βασανίζουν το μυαλό...σήμερα αναρωτιέται, αν είχε αφήσει "εκείνον" να την κατακτήσει, θα ήταν ευτυχισμένη;
ή απλά θα ήταν μια ακόμα κατάκτηση χωρίς ευτυχία;.....δεν θα το μάθει ποτέ...

Δεν θέλει λόγια η αγάπη!!!!

Ήσουν όταν σε γνώρισα

κόκορας ευνουχισμένος
δουλάκι της γυναίκας σου
τό'παιζες ...ευτυχισμένος....

θύμα ήσουν της κόρης σου
και σε βούτηξε στα χρέη
τώρα αντριλίκι μας πουλάς
κοίταξε ποιος τα...φταίει....

έχεις γυναίκα με παιδί
και συ γκόμενες γυρεύεις
μα δες στο παντελόνι σου
μια γαριδούλα... έχεις....

νομίζεις πως μ'αυτή μπορείς
γκόμενες να ψαρεύεις
μα όλες σε δουλεύουνε
πες μας πια ...τι γυρεύεις....

τον άντρα κάνεις τον βαρύ
και με τα ψέματα θαρρείς
τον έξυπνο πως μας κάνεις
αγόρι μου σ'όνειρο ...ζεις....

αγαπητέ μου μην θαρρείς
πως μοναχά με λόγια
κερδίζονται οι πόλεμοι
άλλα θέλει ...προσόντα....Γ.Κ.

Θέλει αρχίδια η μαγκιά!!!!

Έρωτες θέλεις να πουλάς

μα ν'αγαπάς δεν ξέρεις
μονάχα από το φου μπου
με το πουλί σου...παίζεις.....

με φίδια και πουτάνες
περιτρυγυρίζεσαι
κ'εκεί τα δίνεις όλα
απλώς ....μαλακίζεσαι....

έβαλες τον τοίχο μου
εκείνες να κοιτούνε
να δεις τι κάνω εγώ
σε σένανε να ...πούνε...

πες στα τσιράκια σου
στα κολοβά τα φίδια
τον τοίχο μου να μην κοιτούν
θα πάθουνε τα....ίδια...

μαζί μου μην τα βάζουν
δεν κάνουν πια ζάφτι
αλλιώς θα δεις εγώ
πόσο θα βγάλω ...άχτι....

ανάρτηση θα κάνω γω
με όλα σας τα παιχνίδια
να μάθουνε στο σπίτι σας
όλα σας τα ..τερτίπια...

μην απειλείς εμένανε
τον εαυτό σου κοίτα
που σ'έκαναν καρτούν
γλυκιά....νοικοκυρούλα....

θέλει αρχίδια γερά
εμένα να γαμήσεις
σου λείπουνε βρε κ'αυτά
άντε αλλού ...ν'απειλήσεις...

θέλει λεβεντιά πολύ
και τσαγανό επίσης
για να το παραδεχτείς
και τα λάθη σου ...να σβήσεις....

κοίτα να συμμορφωθείς
περάσανε τα χρόνια
και σαν ανώριμο παιδί
πάψε να κάνεις...ακόμα...

ξέχασε το, το πουλί
δεν κελαιδεί αιώνια
ξέχασες πως στην κεφαλή
έχεις μονάχα....χιόνια...Γ.Κ.