Μην με κρίνεις!!! δεν ξέρεις...

-Μην με κρίνεις φίλε.... δεν ξέρεις  τι σταυρό κουβαλάω... κέρασε με  όμως ένα ποτηράκι κρασί και θα σου πω...α!!! να'σαι καλά φίλε...και τώρα άκου...πίστεψα σε μια γυναίκα και την αγάπησα..ήταν όμως η καταστροφή μου...έχεις πέσει φίλε εσύ ποτέ χαμηλά για κανέναν; έχεις αγαπήσει; μην μου πεις ναι...δεν θα σε πιστέψω...όποιος αγαπάει και μάλιστα αληθινά πέφτει πολύ χαμηλά, όταν αυτός ή αυτή που αγαπάς δεν σε αγαπά και σε φλομώνει στο ψέμα από συμφέρον..όταν εκμεταλλεύεται την αγάπη σου...μην με κρίνεις φίλε...για να με κρίνεις πρέπει να μπεις στην θέση μου...

 Άκου λοιπόν φίλε...την αγάπησα την "κυρία" ..την αγάπησα πολύ.. έκανα τις μεγαλύτερες θυσίες για εκείνη...και για την μάνα της...ααα!!δεν σου είπα φίλε...έχει και μια μάνα..το σπίτι της καλυβάκι...καλύτερο το τσαντίρι των γύφτων από το σπίτι της..κι όμως φίλε...το στόλισα..το περιποιήθηκα..γέμισα το ψυγείο τους..λάδωσε που λένε το εντεράκι τους...και όλα αυτά γιατί βρε φίλε;  επειδή την αγάπησα σου λέω...βαθιά...αληθινά...αντρίκια..μην με κοιτάς έτσι...μην δείχνεις απορία...μην με πεις ηλίθιο...οι ηλίθιοι δεν ξέρουν από αισθήματα..δεν αγαπάνε..δεν νοιάζονται...εκείνη ναι βρε φίλε...ήταν και ηλίθια και αχάριστη και ψεύτικη...

Έλα...κέρασε ακόμα ένα..στέγνωσε το λαρύγγι μου φιλαράκι ...με πνίγει ο κόμπος που έχω εδώ να ..στο λαιμό...από την αχαριστία μερικών ανθρώπων...με πνίγει..καταλαβαίνεις; με πνίγει όμως και το παράπονο φίλε...για κείνη εγώ καταστράφηκα...εγώ έτρεχα να μην της λείψει τίποτα..ούτε στην μάνα της...την λυπόμουν την γριούλα ρε φίλε..μια ανήμπορη γριούλα...που εκείνη την παρατούσε για να τρέχει δεξιά και αριστερά...και την αγάπησα εγώ ο ηλίθιος που λες...γιατί ναι... εδώ πάει το ηλίθιος φίλε..

  Έβλεπα τα σημάδια εξ' αρχής...πως δεν ήταν για μένα..αλλά εθελοτυφλούσα φίλε..έλεγα πως με την αγάπη μου και την καλοσύνη μου θα την αλλάξω..θα την κάνω ΚΥΡΙΑ να καμαρώνει και εκείνη και ο κόσμος...αλλά αυτή φίλε έπαιζε διπλό παιχνίδι...ψαχνότανε συγχρόνως και για άλλους...τώρα να δεις πως ψάχνετε φίλε..τώρα να δεις...έλα κέρασε ένα ακόμα..έχω πολλά να σου πω..αλλά σε παρακαλώ ρε φίλε μην με κοιτάς έτσι σαν να με κρίνεις...άκου πρώτα ..μετά πες ότι θες...αλλά ότι και να πεις τώρα είναι αργά...

Ντρέπομαι φίλε..ντρέπομαι..και ξέρεις τι ντρέπομαι πιο πολύ; τα παιδιά μου...δεν πάω ρε φίλε στα παιδιά μου...τα εγκατέλειψα για χάρη της...μάζευα κουκί-κουκί τα χρήματα για τα γεράματα μου..τώρα δεν έχω τίποτα..πως να πάω στα παιδιά μου και να ζητήσω ένα πιάτο φαί; εε; πες μου...ότι και να πεις δίκιο θα'χεις...

  Που λες το λοιπόν φιλαράκι, εκείνη με κατέστρεψε..εγώ όμως την αγαπάω ακόμα..πες με τρελό..πες με παλαβό...μα έτσι είναι...και τελειώνει και το κρασί ρε φίλε γρήγορα..και εγώ δεν μπορώ να καταπιώ...πνίγομαι φίλε πνίγομαι...το κρασί με βοηθάει να πνίξω εκείνο που με πνίγει..και δεν πνίγεται φίλε...δεν πνίγεται..έτσι μπράβο...άλλο ένα ποτηράκι είναι ότι χρειάζομαι..σ'ευχαριστώ φίλε...

  Που λες είναι πιο δυνατό...δεν πνίγεται το άτιμο..ξέρεις τι είναι φίλε να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις και εκείνη να σου ζητάει συνεχώς; και εγώ να τρέχω να εκπληρώσω τις επιθυμίες της; και στο τέλος φίλε δεν άντεξα...όταν τελείωσαν τα λεφτά με πέταξε φίλε..μπροστά  στα μάτια μου ερωτοτροπούσε φίλε..

και μ'έκανε κομμάτια..και όταν γκρίνιαζα για λίγη προσοχή φίλε, εκείνη μου πετούσε ένα "μωρό μου σ'αγαπώ" ..ένα "μωρό μου σε λατρεύω".."εσένα θέλω μόνο" και με έκανε λιώμα...και κατάπινα φίλε τα πάντα..προσβολές..αδιαφορία...τα κόρτε της..τα πάντα...και γυρνούσα πίσω σαν το δαρμένο σκυλί..

  Έχεις δει φίλε δαρμένο σκυλί; να δεις πως υποφέρει; πως σε κοιτάει στα μάτια λυπημένο και με παράπονα και να σου σκίζεται η ψυχή; αυτό ήμουν εγώ φίλε...και όμως δεν με λυπήθηκε φίλε..δεν νοιάστηκε..

  Όταν κατάφερα να φύγω φίλε από κοντά της , αφού της είπα λόγια σκληρά μπας και την συγκινήσω..μπας και την κάνω να καταλάβει, εκείνη με κατηγόρησε και από πάνω..την αγαπάω φίλε..την αγαπάω..υποφέρω μακριά της..δοκίμασα να πάω με άλλες γυναίκες..πιο όμορφες από εκείνη..μα δεν μπορούσα φίλε...δεν μπορούσα...ερχόταν στην σκέψη μου εκείνη...ερχόταν στα μάτια μου μπροστά...μάγια φίλε, μου έχει κάνει..μάγια..

 Όχι φίλε μην πεις τίποτα..μόνο κέρνα ένα ακόμα...μην με πεις ανόητο και βλάκα...όσοι αγαπάνε θυσιάζονται φίλε..ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ για τον άνθρωπο τους...περνάνε βουνά...θάλασσες..ποτάμια..γκρεμούς...κάνουν τα πάντα...όσοι δεν τα κάνουν πάει να πει πως δεν αγάπησαν φίλε...άκου με που σου λέω...ΔΕΝ Α ΓΑ ΠΗ ΣΑΝ...δεν ένιωσαν και ούτε είναι ικανοί να νιώσουν αγάπη...τους λυπάμαι αυτούς φίλε ...τους λυπάμαι..γι'αυτό σου λέω...εμένα μην με λυπάσαι..εγώ αγάπησα..ένιωσα...και ας καταστράφηκα...

 Μην με κρίνεις σου λέω..μην με κρίνεις..όχι γιατί αγάπησα αληθινά τουλάχιστον...αν με κρίνεις και γι'αυτό πάει να πει πως δεν είσαι άνθρωπος με αισθήματα...θα πει πως μοιάζεις της Σούλας φίλε...γιατί Σούλα την λένε φίλε..δεν θυμάμαι αν στο είπα..

 Η Σούλα που λες φίλε τώρα ψάχνει τα νέα θύματα της..αυτά που θα της πληρώνουν και τα τσιγάρα της...όπως έκανα εγώ για κείνη...και σίγουρα φίλε μόλις τα φάει από τον επόμενο, θα πάει παρακάτω και θα ψάξει για νέο θύμα...δεν θα νιώσει καμιά τύψη...εγώ μόνο θα νιώθω φίλε..ΕΓΩ...και μίσος και αγάπη μαζί...άσχημο πράγμα αυτό φίλε...διχασμένος ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη...

 Φίλε κέρνα ένα τελευταίο...έτσι να καταπιώ λίγη ακόμα πίκρα..να με βοηθήσει να την καταπιώ αυτή την πίκρα...ο θεός να σ'έχει καλά φίλε...και που'σαι φίλε! μακριά από τέτοιες γυναίκες..μακριά από τέτοιους ανθρώπους...σου ρουφάνε το αίμα σαν τις βδέλλες...πίστεψε με...

-Από τότε όποτε δω μεθυσμένο στον δρόμο δεν κρίνω...μόνο λυπάμαι και λέω, ποιος ξέρει τι Γολγοθά ανεβαίνει και αυτός...τι σταυρό κουβαλάει..απλά βάζω με τρόπο ένα τάλιρο στο χέρι του να πάει να πιεί ένα ποτηράκι..μπας και καταφέρει να πνίξει και εκείνος τον καημό του..και δεν κρίνω ποτέ...γιατί θυμάμαι τα λόγια του Γιάννη..."μην με κρίνεις φίλε...δεν ξέρεις"....Γ...Κ....

Πόσες φορές ακόμα!!!

Πόσες φορές ακόμα, θα προσποιηθώ

που να'ξερες μονάχα, πόσο προσπαθώ...

Μα σαν σπάσει το σχοινί,σου τ'ομολογώ

δεν θα ' μαι πια εκεί, ν'απολογηθώ....

Την τύχη μην προκαλείς, σε παρακαλώ
αποφάσισε τι θες, δες, σε προκαλώ...
μείνε κοντά ή φύγε,άλλο δεν μπορώ
στην αμφιβολία μου, άλλο δεν θα ζω....Γ.Κ..

Να μ' αγαπάς, να με φιλάς!!!!!

Έψαχνα αγάπη μου, σε λάθος σταθμούς αγάπη
και τον δικό σου έρωτα,τον πέρασα γι'απάτη.
Αμφιβολίες γέμιζα, δεν πίστευα στα λόγια
έλεγες πως η επιμονή, γυρίζει τα ρολόγια...

Σ' όσους σταθμούς κατέβηκα,πιστεύοντας στο τέρμα

γελάστηκα, προδόθηκα,δεν είδα άσπρη μέρα.

Μια στάση έκανα εδώ, σαν έκανες πάλι  νεύμα

αμφέβαλλα, προσπάθησες, και  κέρδισες εμένα...

Τον χρόνο πίσω γύρισες, μ' αγαπάς μου λες ακόμα

να σβήσουμε το παρελθόν,ρίχνοντας του πάνω  χώμα.

Να ξεκινήσουμε μαζί,  νέο της ζωής ταξίδι

να φτάσουμε τον ουρανό, είμαστε στ' άστρα ήδη...

Κράτα το χέρι μου σφιχτά και δώσε μου κουράγιο

να περπατώ στο πλάι σου,σε ήσυχο μουράγιο.

Να μ' αγαπάς ,να με φιλάς, η μοίρα μας πια ν' αλλάξει

κι'ότι μας πίκρανε πολύ, μακριά μας να πετάξει...Γ..Κ....

Αλλού εσύ κ'αλλού εγώ!!!

Έχει απόψε συννεφιά,χιονίζει και κάνει κρύο
παγωνιά σκέπασε τη γη, και μας που γίναμε  δύο...
σου στεγνώνει ο αέρας, τα δάκρυα απ' τα μάτια
μου μουδιάζει την καρδιά,που γίνε χίλια κομμάτια..

Αλλού εσύ κ' αλλού εγώ,κοιτάμε ίδιο ουρανό

στ' αστέρια κάνουμε ευχή,γράφουμε πάνω σε πανό..

σ' αγαπώ να το θυμάσαι,όπου πας και όπου να'σαι

σε λατρεύω μην το ξεχνάς, δική μου λες μόνο θα'σαι...

Κι αν οι δρόμοι μας χωρίσαν, θα είμαστε πάλι μαζί

η αγάπη μας ενώνει, μέχρι την άλλη μας ζωή...

θα' ρθει πάλι καλοκαίρι, να ζεστάνει τις καρδιές μας

θα ξαναλάμψει ο ήλιος, να γλυκάνει τις ματιές μας...

Αλλού εσύ κ' αλλού εγώ, βλέπουμε όνειρα ίδια

να κρατιόμαστε αγκαλιά, φιλιά, χάδια και  παιχνίδια...

να ψιθυρίζω σ' αγαπώ, μωρό μου τι ευτυχία!!

σε λατρεύω να μου απαντάς, δες, άξιζε η θυσία...Γ...Κ...

Γερνάω!!!!

     Καταλαβαίνει κανείς πως γερνάει, από τις πρώτες άσπρες τρίχες, που θα εμφανιστούν στο κεφάλι του..
όταν οι πρώτες ρυτίδες αυλακώσουν το πρόσωπο του..όταν οι δυνάμεις του αρχίσουν να τον εγκαταλείπουν..
οι αντοχές να κάμπτονται από το βάρος των χρόνων..όταν κάθε χρόνο η ημέρα της γέννησης του, του θυμίζει την ηλικία του..
α χτυπά με τον ρυθμό της νεότητας...όταν...όταν..όταν..πολλά ακόμη όταν..

ακόμη και όταν τα κεράκια της τούρτα του στοιχίζουν περισσότερο από την ίδια την τούρτα..
δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ κάθε τέτοια μέρα είμαι μέσα στην μελαγχολία...όχι επειδή γερνάω...όχι επειδή άρχισαν τα μαλλιά μου να ασπρίζουν..
όχι για τις ρυτίδες οι οποίες αφήνουν τα σημάδια τους..εκεί λες πως εντάξει..δεν θα είμαι για πάντα νέα..
άλλωστε αυτά είναι και σημάδια σοφίας..λες έζησα..έπαθα..έμαθα..βίωσα την ζωή...την αγάπη..το μίσος ενίοτε..
την αχαριστία..γενικότερα διδάκτικες από την ζωή που έζησες και από τα λάθη σου..
μελαγχολώ επειδή έχω ακόμα κάποιες υποχρεώσεις..απέναντι στα παιδιά μου...μα περισσότερο απέναντι σε μένα..
αρχίζει ο φόβος, του μην μου συμβεί οτιδήποτε πριν ολοκληρώσω αυτό που πρέπει..
και ο καθένας μας ξέρει ποιο είναι αυτό το πρέπει...αρχίζω  να σκέφτομαι  την αρρώστια..την οποιαδήποτε αρρώστια που
μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου χτυπήσει την πόρτα και εγώ  δεν θα είμαι έτοιμη  να την δεχτώ..
σκέφτομαι  μην πέσω  και δεν μπορέσω να ξανασηκωθώ...αναπολώ  την ζωή μου από την αρχή και φέρνω στο νου
στιγμές από την ζωή μου..λάθη..πάθη..μαθήματα..καλές στιγμές..χαρούμενες..άλλες πάλι που είχαν πόνο..πολύ πόνο..περνάνε σαν αστραπή από το μυαλό, σαν σκηνές από ταινία σε slow motion...και σκέφτομαι, αναλογίζομαι, κάνω αυτοκριτική..όλα αυτά με μελαγχολούν...
όχι για τα λάθη μου...όχι γι'αυτά..όλοι λάθη κάνουμε..ουδείς αλάνθαστος άλλωστε..απλά μελαγχολώ για μια ζωή που ίσως ήθελα αλλιώς να ζήσω και την έζησα αλλιώς λόγω συγκυριών ...λόγω εξωτερικών παραγόντων..λόγω αποφάσεων που πήραν κάποτε άλλοι για μένα...και σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχαν παρθεί διαφορετικές αποφάσεις κάποτε..όχι πως μετανιώνω..άλλωστε έχω τρία υπέροχα παιδιά και έναν εγγονό σκέτη τρέλα..και μόνο αυτά με κάνουν να παλεύω ακόμα και να μην παραιτούμαι από την ζωή..όμως έρχονται οι στιγμές όπως σήμερα που μου θυμίζουν πως απλά γερνάω..τέλος πάντων..δεν θα μελαγχολήσω και εσάς με δικές μου σκέψεις..ας με χαίρομαι λοιπόν..και ας γερνάω...δεν βαριέσαι..Γ....Κ.....

Έρωτας με την πρώτη ματιά!!!!

   Ο άνδρας που στεκόταν όρθιος, στην δεξιά πλευρά της κουπαστής του ferryboat για Σαλαμίνα, με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που τον είδα...Ψηλός -θα πρέπει να είναι πάνω από 1,90- στητός και καμαρωτός, αγνάντευε τον Αργοσαρωνικό κατά το 15λεπτο ταξίδι μας....φορούσε bluejean παντελόνι και ένα μακριμάνικο πουκάμισο στο χρώμα της κρέμας, το οποίο κυμάτιζε καθώς φυσούσε ένα υπέροχο θαλασσινό αεράκι και του ανακάτευε  τα πλούσια μαλλιά του...είχε γυρισμένα τα μανίκια του μέχρι την μέση του βραχίονα του και φαινόντουσαν δυο χέρια δυνατά...δυο χέρια που έκρυβαν δύναμη και θέληση..

  Είχα μείνει άναυδη από την γοητεία του και τον χάζευα......εκείνος άργησε να με δει, καθώς βρισκόμουν στο τελευταίο κατάστρωμα για να αγναντεύω την θέα...τον παρατηρούσα και είχα ξεχάσει πως δεν ήμουν μόνη επάνω στο ferry...πρώτη φορά ένιωθα να με γοητεύει έτσι ένας άντρας..περίεργο μα αληθινό...
  Όταν κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και τα μάτια μας συναντήθηκαν,ένιωσα να γοητεύομαι ακόμα πιο πολύ,καθώς τα βαθιά γαλάζια μάτια του, με διαπέρασαν ως την καρδιά..είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου καθώς κοιταζόμαστε αμίλητοι...τον είδα να μου χαμογελά και η ψυχή μου έβγαλε φτερά και πετάρισε...νόμιζα πως θα μου φύγει (η ψυχή)...
  Ώσπου τον είδα να σκάει στα γέλια...και να μου κάνει νοήματα που δεν μπορούσα να καταλάβω...ήμουν χαμένη στον κόσμο μου...στα μάτια του..μετά κατάλαβα πως μου έλεγε, πως ο αέρας είχε σηκώσει το φόρεμα μου-φορούσα ένα μαύρο με λευκά μεγάλα πουά φόρεμα-σορτς και φάρδαινε από τους γοφούς και κάτω-και αποκάλυπτε τους γοφούς μου μαζί με το στρινγκ μαύρο εσώρουχο μου...
  Κοκκίνησα σαν να ήμουν κοριτσάκι στην αρχή, επειδή όλοι στο κατάστρωμα με κοιτούσαν και εγώ χαμένη καθώς ήμουν, δεν είχα πάρει τις προφυλάξεις μου ώστε να μην συμβεί το "ατύχημα"...κατέβασα το κεφάλι ντροπιασμένη ακόμα και άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά ώστε να συναντήσω την παρέα μου, προσέχοντας αυτή την φορά να μην ξαναγίνω θέαμα αποκαλυπτικό...
  Στην μέση της διαδρομής, ο άνδρας που με είχε γοητεύσει με συνάντησε, αφού ερχόταν προς το μέρος μου...στην μέση της σκάλας του δευτέρου καταστρώματος και της πλατφόρμας που είχαμε το αυτοκίνητο, μου άπλωσε το χέρι να με βοηθήσει να κατέβω την σκάλα, συστήνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του...δεν ήξερα τι να κάνω..από την μιά ντρεπόμουν για το θέαμα που είχε μόλις δει και από την άλλη κρατούσα το φόρεμα μου να μην το πάρει ο αέρας πάλι, όπως μου είχε πάρει τα μυαλά ο άντρας που βρισκόταν μισό εκατοστό μπροστά μου...
  Λες και κατάλαβε το δίλλημα μου -να αφήσω το φόρεμα για να τον χαιρετήσω και να έχουμε μια δεύτερη αποκάλυψη ή να τον αγνοήσω επειδή είχα ντραπεί και αυτό μου κόστιζε-δεν μου άφησε καιρό να σκεφτώ...με άρπαξε στα στιβαρά του μπράτσα και με κατέβασε τα υπόλοιπα σκαλοπάτια.... ένιωσα πως απογειωνόμουν με υπερβολική ταχύτητα προς τον ουρανό, χωρίς μάσκα οξυγόνου, ώσπου το όνειρο τελείωσε μόλις με άφησε να πατήσω τα πόδια μου κάτω...
 Εκεί μου ξανασυστήθηκε και άπλωσα και εγώ το χέρι λέγοντας σχεδόν από μέσα μου το όνομα μου....ευτυχώς που με άκουσε και δεν ζήτησε να το επαναλάβω...δεν ξέρω αν θα το μπορούσα...όμως ήταν τόσο άνετος και τρυφερός, που μ'έκανε να ξεπεράσω αμέσως την ντροπή μου....μου είπε πως τον σαγήνευσε η φυσιογνωμία μου, χωρίς να κρύψει πως τον είχε σαγηνεύσει και το προηγούμενο θέαμα των μηρών μου και όχι μόνο...
  Πιάσαμε την κουβέντα ...είπαμε διάφορα και λίγο πριν δέσει το ferry  στο λιμάνι της Σαλαμίνας (αργότερα έμαθα πως η περιοχή λέγεται Παλούκια- και να λείπουν τα ειρωνικά σχόλια παρακαλώ....χαχαχα) μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και γυρίζοντας και οι δυο Αθήνα να κανονίσουμε να βρεθούμε και να τα πούμε πιο διεξοδικά...να γνωριστούμε καλύτερα...και γιατί όχι να προχωρήσουμε αν θα το ήθελα και εγώ σε σχέση...του άρεσα είπε και θα με κυνηγούσε να με κατακτήσει, είτε έλεγα ναι, είτε έλεγα όχι, εκείνος θα το πάλευε...και σχεδόν πάντα νικούσε, μου είπε, όταν κάτι τον ενδιέφερε, δεν έκανε πίσω και δεν τον πτοούσε ένα όχι...
  Έδωσα το τηλέφωνο μου και αμέσως μου έκανε αναπάντητη να έχω και το δικό του...από χτες έως και σήμερα με έχει τρελάνει στα τηλέφωνα ....και εγώ νιώθω να τρελαίνομαι κάθε στιγμή περισσότερο μαζί του...δεν είχα ποτέ μου νιώσει έτσι για κανέναν...ακόμα και με την προηγούμενη σχέση μου-τρία χρόνια κράτησε-ένιωθα πως ήμουν κολλημένη...μα είχα κάνει λάθος...αισθάνομαι πως αυτός ο άντρας θα είναι ο έρωτας της ζωής μου...αυτόν που χρόνια περίμενα και δεν έλεγε να έρθει...
  Και ναι το ομολογώ...δεν το  νομίζω...είμαι σίγουρα ερωτευμένη...με την πρώτη ματιά...με την πρώτη σαιτιά του φτερωτού θεού...και για πρώτη φορά ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα που λέγεται έρωτας...αγάπη....και αλήθεια λένε πως σε πάει σε άλλη διάσταση αυτό το συναίσθημα...τυχεροί όσοι το ένιωσαν...
 Τον σκέφτομαι έτσι όπως τον πρωτοείδα...γερμένο στην κουπαστή....Αυτή η εικόνα θα είναι πάντα μαζί μου να συνοδεύει τις καλύτερες μας στιγμές...θα μου κρατάει συντροφιά τις ώρες που δεν θα είμαστε μαζί..και πιστεύω πως με αυτήν την εικόνα θα ήθελα να σβήσει κάποτε η ζωή μου...ανεπανάληπτη...μοναδική...ερωτεύσιμη...

Μου 'παν πως....

Μου 'παν πως κάπου, κάποτε, στα πολύ παλιά τα χρόνια
υπήρχε λέει μια γενιά, που πολεμούσε αιώνια....
όλοι οι λαοί τη ζήλευαν, γι'αυτό τη διεκδικούσαν
κι όλο πολέμους έκαναν, αχ! πόσοι την  κατακτούσαν...

Μα ο λαός περήφανος, γενναίος σαν το λιοντάρι

δεν ήθελε αφεντικά, απάνω απ'το κεφάλι....

έδιωχνε τον εχθρό μακριά, λευτεριά αποζητούσε

μα κείνος τη χώρα αυτή, με μίσος πάντα κοιτούσε...

Την ευκαιρία έψαχνε, τον τρόπο για να εισβάλει 

να πάρει  τα ηνία της, να της κόψει  το κεφάλι...

να κάνει σκλάβο τον λαό, υποταγμένοι να'ναι

κι όσα με κόπο έφτιαξαν, για δικά τους τα ζητάνε.....

Και οι προδότες βρέθηκαν, ναι και πούλησαν την χώρα

και στον περήφανο λαό, δεσμά επιβάλλουν τώρα....

τον κόπο τους τον ρήμαξαν, δίχως να τους λυπηθούνε                     

εκείνοι να περνούν καλά, μα οι άλλοι ας πεινούνε...

Μιλώ για την Ελλάδα μας, την ένδοξη τούτη χώρα

που έβγαλε πολλούς σοφούς, έφτιαξε και Παρθενώνα

εμπρός λαέ αήττητε, απαρνήσου το ζυγό σου

και δώσε ένα μάθημα στον προδότη δημιό σου...

Είναι κατηγορούμενοι  για εσχάτη προδοσία

μην ξεχνάς πως σε κάνανε σε ξένο βωμό θυσία...

μου'παν πως έχεις δύναμη, την ανατροπή να κάνεις

μου'παν πως είσαι ήρωας , δεν σου πρέπει να τα χάνεις....      Γ...Κ... 

ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ!!!!

Τα παιδικά τα όνειρα μ' ελπίδα πάντα ζούνε
και με αλλιώτικα φτερά στα σύννεφα πετούνε....
όταν είσαι μικρό παιδί  ξέγνοιαστα αρμενίζεις
απ' τις φουρτούνες της ζωής  τίποτα δεν γνωρίζεις....

Περνούν τα χρόνια κ'έρχονται μπόρες και καταιγίδες

μαραίνονται τα όνειρα μαζί με τις ελπίδες...

χάνεσαι στη διαδρομή στα λάθος μονοπάτια

τα όνειρα σου άφησες , σε ξένα σκαλοπάτια...

Στα  πάτησαν,  στα πέταξαν, σου σπασαν τα φτερά σου

άπονα λεηλάτησαν τη δόλια την καρδιά σου...

μαζεύεις τα κομμάτια σου με χέρια ματωμένα

σκουπίζεις τα ματάκια σου που είναι βουρκωμένα ...

Χαμένα είν' τα όνειρα θαμμένα μες στο χώμα

μάζεψε την ελπίδα σου, ζεις ευτυχώς ακόμα..

ψάξε την δύναμη να βρεις  απ'την αρχή ν' αρχίσεις

κι ότι σε πίκρανε πολύ πίσω σου να τ'αφήσεις...

Τράβα τον δρόμο σου μπροστά, το παρελθόν σου σβήσε

βάλε μια κόκκινη γραμμή, τη δύναμη σου δείξε...

γίνε ξανά περήφανη, σήκωσε το κεφάλι

τα όνειρα σου ξέθαψε, ζησ' την ζωή σου  πάλι...Γ.Κ..