ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ!!!!!

                                                                                ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ.......

                                                                                   

                                                                                        ΜΗΤΕΡΕΣ!

     Είπα στην αρχή να γράψω γενικότερα για την μητέρα. Μετά το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να γράψω μια ιστορία...

 Ή μάλλον δυο ιστορίες ξεχωριστές...από δυο διαφορετικές γυναίκες-μητέρες. 

     Η Αρετή δεν έκανε παιδιά. Όσες προσπάθειες και αν έκανε, όλες πήγαιναν χαμένες. Πέρασαν χρόνια και αφού  το πήρε απόφαση, πως ποτέ δεν θα κάνει παιδιά, αποφάσισαν από κοινού με τον σύζυγο της  Γιάννη, να υιοθετήσουν ένα. Και το έκαναν. Πήραν ένα όμορφο κοριτσάκι από κάποιο ίδρυμα του εξωτερικού.. (ζούσαν εκεί)...

 Το λάτρεψαν αυτό το μωρό. Το μεγάλωναν σαν να ήταν δικό τους. Βιολογικά δικό τους. Όταν το πήραν ήταν μόλις έξι μηνών. Η Αρετή πλησίαζε τα τριάντα πέντε και ο Γιάννης τα σαράντα δυο.  Στα επόμενα χρόνια που πέρασαν, όλη τους την αγάπη, τη διοχέτευαν σε αυτό το κοριτσάκι. Το επίσημο όνομα του ήταν Ελπίδα. Θεώρησαν πως αυτό της έπρεπε, αφού για αυτούς, ήταν η ελπίδα τους...

    Την ημέρα των  γενεθλίων της Ελπίδας, (έκλεινε τα τρία χρόνια της) η Αρετή έμαθε ένα συνταρακτικό νέο. Ήταν έγκυος...

Η χαρά τους μεγάλη. Ο Γιάννης και η Αρετή, δεν πίστευαν στην ανέλπιστη τύχη τους. Πέρασαν οι μήνες με φόβο και τρόμο, αν θα γεννηθεί εκείνο το παιδί. Και γεννήθηκε. Ένα αγοράκι υγιέστατο και όμορφο...

    Το ονόμασαν δώρο Θεού. Δηλαδή Θεόδωρο. Μεγάλωναν και τα δυο παιδιά τους, με αγωνία και λαχτάρα, χωρίς να ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο. Και "τ'αδέλφια" αγαπούσαν το ένα το άλλο. Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσαν αρκετά. Η  Ελπίδα  κάποια στιγμή αρρώστησε σοβαρά. Κόντεψε να πεθάνει. Η Αρετή πάνω από το προσκέφαλό της μέρα-νύχτα, να παρακαλάει τον θεό, να μην της το πάρει. Έκλαιγε. Στεναχωριόταν. Προσευχόταν. Και ναι έγινε πάλι το θαύμα. Η Ελπίδα ξεπέρασε τον κίνδυνο, έγινε καλά και μεγάλωσε φυσιολογικά, από εκεί και πέρα..

    Μαζί της μεγάλωνε και ο Θεόδωρος. Σπούδασαν, παντρεύτηκαν και έκαναν δικά τους παιδιά. Η  Ελπίδα, σε κάποια ηλικία, έμαθε πως δεν ήταν το βιολογικό τους παιδί, αλλά αυτό δεν την πείραξε καθόλου. Μαμά  έλεγε την Αρετή και το εννοούσε. Το πίστευε. Αντίθετα ο Θεόδωρος δεν  το είχε πάρει και τόσο καλά και πάντα έβρισκε την ευκαιρία να πετάει μπηχτές στην Ελπίδα και στους γονείς του. Η Αρετή με μεγάλη υπομονή προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Μα σιγά να μην άκουγε.

  Έτσι λοιπόν μόλις μεγάλωσε και δεν είχε ανάγκη τους γονείς του και αφού  ζήτησε πρώτα  από την Αρετή και τον Γιάννη να διώξουν την Ελπίδα, και εφόσον  αυτό δεν έγινε, έφυγε εκείνος. Δεν ήθελε καμιά σχέση  μαζί τους. Και τους ξέχασε. Ο  Γιάννης περασμένα εξήντα πέντε πια, πέθανε από ανακοπή, χωρίς να δει τον Θεόδωρο ποτέ.  Η Αρετή έμεινε χήρα. Η Ελπίδα της ζήτησε να μείνει μαζί της,  για να μην νιώθει μόνη. Μετά βασάνων και με πολλά παρακάλια, πείστηκε η Αρετή και πήγε να ζήσει μαζί της. Ο  Θεόδωρος πάντα άφαντος από την ζωή τους. Ούτε ένα τηλέφωνο, ακόμα και όταν εκείνη αρρώστησε, μερικά χρόνια μετά και πέθανε με τον καημό του γιού της, πως δεν ήρθε ποτέ να την δει . Που δεν την "συγχώρεσε" ποτέ για το "αμάρτημα" της. Ποιο αμάρτημα της δηλαδή; που υιοθέτησε ένα παιδί, όταν δεν είχε ελπίδες να κάνει δικό της ή  που δεν έδιωξε την Ελπίδα;

    Οι θυσίες της και η αγωνία της, ο πόνος του τοκετού και όλα όσα τραβάει  μια μάνα, δεν βρήκαν στο ελάχιστο ανταπόκριση, όχι ανταπόδοση,όχι.  Σεβασμό τουλάχιστον, από την μεριά του βιολογικού της παιδιού. Αντίθετα με την  Ελπίδα, που  της βρέθηκε όταν αρρώστησε. Εκείνη στάθηκε  τότε,  με την σειρά της, πάνω από το προσκέφαλο της Αρετής. Εκείνη της έκλεισε τα μάτια και εκείνη την παρηγορούσε, που ο Θεόδωρος δεν πήγαινε να την δει και τον ζητούσε στα τελευταία της. Παρόλες τις προσπάθειες της Ελπίδας, ο Θεόδωρος ήταν ανένδοτος. Την είχε ξεγράψει από μάνα και την Ελπίδα από αδελφή. Η Αρετή  δεν είχε γνωρίσει ούτε τα παιδιά του Θεόδωρου, τα εγγόνια της. Ευτυχώς είχε την χαρά να δει της Ελπίδας της..

  Εδώ ταιριάζει απόλυτα η φράση του ΝΤΙΣΡΑΕΛΙ: "Για τη μητέρα, το παιδί είναι το παν, ενώ για το παιδί ο γονέας είναι μονάχα ένας κρίκος στην αλυσίδα της ζωής του" ...

     Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω, πως η Ελπίδα, όταν έμαθε πως είναι υιοθετημένη, με την παρότρυνση της Αρετής, έψαξε να μάθει για τους βιολογικούς γονείς της, όχι ότι είχε για εκείνη καμιά διαφορά, αλλά όπως της έλεγε η Αρετή, να μην νιώθει μισή. Και το έκανε.  Μόνο που ανακάλυψε πως ήταν ορφανή. Οι γονείς της είχαν σκοτωθεί, σε αυτοκινητικό δυστύχημα, πηγαίνοντας σε κάποια κηδεία. Η γιαγιά που την κρατούσε  τότε, ήταν πολύ μεγάλη για να μπορέσει να την αναθρέψει. Έτσι την έβαλε στο ορφανοτροφείο...

     Σε κάποια άλλη μεριά της γης,  η Μαρία ένα κορίτσι 22 χρονών έκανε ένα εξώγαμο παιδί. Θες, γιατί στην κλειστή κοινωνία που ζούσε, θες γιατί ήθελε να κάνει την ζωή της - όπως αποδείχτηκε αργότερα - θες και τα δυο μαζί,  το αγοράκι που έφερε στον κόσμο, το έδωσε σε ίδρυμα. Ή για να είμαι πιο σαφής,  το "πέταξε" έξω, από την πόρτα ενός ορφανοτροφείου...

Το μοναδικό  στοιχείο που άφησε,  ήταν ένα χαρτάκι που έγραφε, ημερομηνία γέννησης του παιδιού, εξηγούσε πως ήταν εξώγαμο, το μικρό όνομα του πατέρα  και το δικό της όνομα  το μικρό. Μαρία...

    Το αγοράκι βαφτίστηκε από το ορφανοτροφείο.  Πήρε το όνομα 'Αγγελος και ήταν όνομα και πράγμα. Ξανθό, γαλανομάτικο και όμορφο. Κανείς δεν το ζήτησε για υιοθεσία και έζησε εκεί μέχρι τα 15 του. Έπειτα έφυγε αναζητώντας την τύχη του και τις ρίζες του. Πέρασαν πολλά χρόνια. Ο  Άγγελος έμαθε κάποια τέχνη, αφού περιπλανήθηκε αρκετά, μέσα σε πολλά κοινωνικά στρώματα ανθρώπων. Κατάφερε όμως να μην "ντροπιάσει" το όνομα του. Παντρεύτηκε και έκανε δική του οικογένεια, χωρίς να πάψει να ψάχνει για τους βιολογικούς γονείς του, με τα λιγοστά στοιχεία που είχε. Ειδικά μετά που και ο ίδιος έγινε πατέρας. Κάποια μέρα τον ειδοποίησαν από κάποια εκπομπή, που είχε απευθυνθεί, πως είχαν βρει την μητέρα του..

    Γεμάτος χαρά και αγωνία μαζί, πήγε στην εκπομπή  να πάρει τα στοιχεία, που θα τον οδηγούσαν στην  μητέρα του. Εκεί έμαθε πως ο πατέρας του είχε πεθάνει, μα η μητέρα του ζούσε, αλλά όχι για πολύ. Βρισκόταν σε κάποιο νοσοκομείο, άρρωστη πολύ. Έπρεπε να κάνει μεταμόσχευση νεφρού, αν ήθελε να ζήσει λίγο ακόμα ή πολύ. Αλλά  νεφρό δεν είχε βρεθεί μέχρι τότε...

     Μόλις ο Άγγελος βεβαιώθηκε, μετά από μερικές επισκέψεις και έρευνες πως ήταν η μητέρα του, αποφάσισε να γίνει δότης νεφρού για την μάνα του. Και το έκανε, άσχετα αν  λόγω της προχωρημένης ηλικίας  της  και της ευπαθούς υγείας της, απέρριψε ο οργανισμός της το μόσχευμα και πέθανε. Και η Μαρία που ποτέ δεν έδωσε αγάπη,  την  βρήκε έστω και στις τελευταίες  στιγμές  της  ζωής της, από ένα παιδί, που η ίδια είχε κάποτε "πετάξει"...

 Φίλοι μου, αυτές είναι οι δυο ιστορίες. Αληθινές και όπως μου της διηγήθηκαν. Τις έγραψα για να τιμήσω την ημέρα της μάνας...

Το μήνυμα που θέλω να περάσω, είναι νομίζω εμφανές. Τιμούμε την μητέρα! Αυτή που μας έδωσε ζωή, ακόμα και εκείνην που δεν μας την  χάρισε από το κορμί της (βιολογικά) αλλά, μας φέρθηκε το ίδιο σαν να το έκανε. Η μάνα, δεν περιμένει ανταλλάγματα, για την αγάπη που προσφέρει στα παιδιά της. Δεν δίνει για να πάρει.  Δεν είναι ανταλλακτική η σχέση. Είναι υποχρέωση της. Το μόνο που ενδόμυχα θέλει, χωρίς να το ζητιανεύει, χωρίς να το απαιτεί, είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση. Άντε ίσως και την αγάπη....

 Τα σχόλια, οι κρίσεις  και τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ, σαν μητέρα η ίδια και κόρη επίσης,  εύχομαι σε όλες τις μαμάδες ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Να είναι πάντα καλά!  Να χαίρονται τα βλαστάρια τους και να τα δουν όπως επιθυμούν....

                                  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

                              ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΟΥ F/B!

                                             ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ! 

Ακολουθούν μερικά  σοφά λόγια, από διάσημους και μη ανθρώπους!

"Δικαίως ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούμε και αυτή δεν παύει να αποδίδει καρπούς και άνθη" Καμπούρογλου

"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι' αυτό έφτιαξε τη μητέρα" Δουμάς (πατέρας)

"Η μητέρα είναι ένα πρόσωπο  το οποίο, βλέποντας ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα κομμάτια πίτας για πέντε άτομα, λέει ότι ποτέ δεν της άρεσε η πίτα" Τζόρνταν Τ.

"Μια μητέρα μπορεί να θρέψει τα εφτά παιδιά της, ενώ τα εφτά παιδιά την μητέρα τους, όχι" Γαλλική παροιμία

Εγώ αξίζω!

Η καρδιά μου αξίζει...

η ψυχή μου αξίζει...

εγώ αξίζω...

χαρίζοντας με νόμιζα 

πως άξιζαν και εκείνοι...

λάθος έκανα...

δεν σπαταλιέμαι....

θα ξαναχαριστώ

σε όποιον το αξίζει...

Υπάρχει κανείς;

Γ.Κ 

Ο ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ!!!

                                                                     Στην φίλη μου το "όνειρο είμαι" που της το υποσχέθηκα...  

                                                                                    Ο  "ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ" ΚΑΙ ΕΓΩ!

  Καθόμουν στην βεράντα μου και απολάμβανα την έναστρη βραδιά...κοίταζα τ'αστέρια και σκεφτόμουν πόσο όμορφα και πόσο μακρινά είναι...όπως τα όνειρα που έκανα παιδί...τότε, που  το άγνωστο είχε την δική του μαγεία...μια μαγεία μοναδική στα μάτια κάθε παιδιού..τότε που φανταζόμαστε πως η ζωή είναι μόνο ωραία..πως όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται...πως κάπου εκεί μας περιμένει μια "αδελφή ψυχή"...που θα μας αγαπήσει  και θα την αγαπήσουμε και εμείς...τρελά...πως θα ζει μόνο για μας..πόσοι δεν κάναμε τέτοια όνειρα τότε; σαν παιδιά! έτσι και εγώ φανταζόμουν τον πρίγκιπα, να κατεβαίνει μ'ένα άσπρο άτι...να με παίρνει και να ταξιδεύουμε μαζί..να μ'αγαπάει...να με λατρεύει..να είναι όμορφος...δυνατός..όχι σωματικά....ψυχικά..να αισθάνομαι ασφαλής μόλις με κρατούσε αγκαλιά...να μην φοβάμαι  τίποτα..

  Αχ! όνειρα..αυτά τα όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν..προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν...ελπίδες που με ξεγέλασαν...που περνούσαν και χάνονταν..μου χαμογελούσαν από μακριά ..μου έκλειναν το μάτι και έφευγαν ..σαν να με περιγελούσαν..μου άπλωναν το χέρι και πριν προλάβω να αγγίξω το δικό τους εξαφανίζονταν...μα πάντα περίμενα ελπίζοντας, πως την επόμενη φορά θα κατάφερνα να πιάσω μια...να την προλάβω πριν εξαφανιστεί...να την αρπάξω και να μην την αφήσω να ξαναφύγει..ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου...απογοήτευσης ίσως είναι το πιο σωστό...επειδή ποτέ δεν ήρθε...πάντα μου ξέφευγε την τελευταία στιγμή...

  Αυτά σκεφτόμουν, όταν παρατήρησα πως ένα αστέρι, ή μήπως δεν ήταν αστέρι; άρχισε να απομακρύνεται από τ' άλλα και να με πλησιάζει...όσο πλησίαζε η λάμψη του με τύφλωνε...έκλεισα τα μάτια μου....για δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνες...τ'άνοιξα μόλις ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου...ένας άντρας, όμορφος και δυνατός στεκόταν μπροστά μου...σαν αυτόν που ονειρευόμουν παιδί...όχι, όχι δεν ήταν ακριβώς έτσι..αυτός είχε μάτια φωτεινά...έβλεπες μέσα τους την αλήθεια του...χέρια δυνατά..κορμί παραμυθένιο...μα κάτι στην όψη του μου έλεγε πως ήταν πλάσμα της φαντασίας μου...δεν έμοιαζε με άνδρα της γης...δεν υπάρχουν τέτοιοι άνδρες στην γη...

  Πριν προλάβω ν'αναρωτηθώ αν ονειρεύομαι, μ' είχε αρπάξει στην αγκαλιά του...με σήκωσε λες και ήμουν πούπουλο...με έβαλε επάνω σ'ένα φωτεινό... δίσκο; δεν κατάλαβα τι ήταν και πετάξαμε ...τρόμαξα...έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε με φωνή πολύ ηδονική, αισθησιακή, να μην φοβάμαι...δεν μιλούσε την γλώσσα μας...αλλά κατά περίεργο τρόπο, καταλάβαινα την δική του...

  Γύρισα δειλά  να τον κοιτάξω λίγο...μου χαμογέλασε...νομίζω πως χαμόγελο ήταν αυτό που είδα...δεν μπορεί να έκανα λάθος!...το χέρι του με κρατούσε χαλαρά, αλλά και τόσο γερά...άρχισα να νιώθω όμορφα στην αγκαλιά του...να νιώθω ασφαλής...και σκέφτηκα πόσο έμοιαζε μέχρι στιγμής με αυτόν που ονειρευόμουν...η ταχύτητα που τρέχαμε, πρέπει να ήταν μεγάλη, μα δεν την ένιωθα..κανένα αεράκι δεν μου ανακάτευε  τα μαλλιά...κανένα αίσθημα έλλειψης οξυγόνου, δεν πίεζε το στήθος μου...όμως τρέχαμε..

  Σ'όλη την  διαδρομή με χάϊδευε και μου ψιθύριζε πως είναι ερωτευμένος μαζί μου..πως με ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες γυναίκες...πως η αγάπη και η αφοσίωση του θα ήταν τέτοια, που θα ένιωθα σαν την πιο τυχερή γυναίκα σ'όλο τον κόσμο, τον  δικό μου και τον δικό του... κάποια στιγμή προσγειωθήκαμε μπροστά σ'έναν κρυστάλλινο πύργο..ή μήπως ήταν από πάγο; δεν ξέρω...ήμουν τόσο σαστισμένη από την ομορφιά του κάστρου, αλλά και από αυτό που μου συνέβαινε, που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τίποτα...μαγεμένη θα ήταν το πιο σωστό...

  Με άρπαξε πάλι στα δυο του χέρια και μου ψιθύρισε μ'εκείνη την αισθησιακή φωνή του, να κλείσω τα μάτια...το έκανα παραδομένη στην γοητεία του..... στην ασφάλεια της αγκαλιάς του..αισθάνθηκα για μια στιγμή να με ακουμπάει κάπου και να μου ξαναψιθυρίζει ν'ανοίξω τα μάτια μου...Θεέ μου! στεκόταν γυμνός μπροστά μου..και ήταν... "θεός"...με πλησίασε και χωρίς να νιώσω φόβο, τρόμο ή αμηχανία τον κοίταξα με λαχτάρα...περίμενα το φιλί του...τον έρωτα του...την αγάπη του....και μου τα έδωσε απλόχερα όλα...με τρόπο ονειρεμένο...κανείς στην γη δεν με είχε κάνει να νιώσω τόσο γυναίκα...τόσο μοναδική...τον αγάπησα και εγώ πολύ...αποφάσισα να μείνω μαζί του....εκεί που η καρδιά μου ένιωθε πληρότητα... γιατί εκείνος μου έδειχνε την αγάπη του κάθε μέρα..

   Μια αγάπη μοναδική...ονειρεμένη...ήμουν  τελικά ευτυχισμένη...είχα βρει αυτό που ποθούσα...τον άνδρα τον διαφορετικό...τον αληθινό...τον τίμιο...τον ειλικρινή...τον πιστό...τον "εξωγήινο"...αυτόν που μ'έκανε να νιώθω σαν να ζούσα σε κόσμο μαγικό...και ζω....σε άλλη διάσταση...

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΙΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!!

                                                                     Όνειρα και ελπίδες μιας καρδιάς!


Και ήρθε η μέρα που σε αντάμωσα..ήταν Απρίλης λίγο μετά το Πάσχα..κλείσαμε ραντεβού για καφέ σε κάποια πλατεία..ήρθες με ένα άγχος για το τι επρόκειτο να συναντήσεις...λες και ήμουν κανένα τέρας και θα σε έτρωγε...έτσι μου είπες μόλις με συνάντησες...θυμάσαι; χάρηκες που τελικά μόνο τέρας δεν ήμουν...αμέσως άλλαξε η έκφρασή σου...ανοίχτηκες μαζί μου λες και με ήξερες χρόνια...αισθανόσουν μου είπες τόσο οικεία μαζί μου...τόσο όμορφα...η πληγωμένη μου καρδιά-δεν το ήξερες εσύ αυτό, ούτε στο είπα- άρχισε να αισθάνεται ήδη καλύτερα...τα λόγια σου και οι πράξεις σου μ'έκαναν να νιώθω τόσο όμορφη!...τόσο ξεχωριστή!άρχισα να αποκτώ ξανά την χαμένη μου αυτοπεποίθηση..πως τελικά κάποιος με πρόσεξε όπως μου αξίζει....γιατί μου αξίζει βρε γαμώτο...και πολύ...παρ'όλο που πολλές φορές αισθανόμουν με την συμπεριφορά κάποιου /κάποιων πως δεν άξιζα..βλέπεις δεν ξέρεις πολλά για μένα...δεν ξέρεις τι έχω βιώσει..πως μου φέρθηκε ο τελευταίος  άνδρας της ζωής μου..σαν να ήμουν σκουπίδι...σαν να μην άξιζα...και όχι μόνο αυτός...είχα αρχίσει να πέφτω πάλι στο τέλμα της απογοήτευσης....της χαμένης...της ανάξιας να προκαλέσει ένα αίσθημα σε κάποιον...όχι αυτό της λύπης...αλίμονο...το αίσθημα πως είμαι απαραίτητη και ξεχωριστή για κάποιον...έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το ένιωσα τελευταία φορά...φοβάμαι να ανοιχτώ μαζί σου....φοβάμαι μήπως κάποτε αυτό το αίσθημα πάψει να υπάρχει...και δεν είμαι πια για άλλα πειράματα...σε νοιάζομαι...σε σκέφτομαι...μα δεν μπορώ ν'αφήσω την καρδιά μου ελεύθερη σε σένα...αλλά λες και το κατάλαβες άρχισες να με αγκαλιάζεις εκεί που πίναμε καφέ...να μου μιλάς όμορφα...με κέρδισες ...άρχισες ν'ανοίγεις εκείνο το κατάκλειστο παράθυρο της καρδιάς...και με τράβηξες κοντά σου...όχι μόνο ψυχικά...αλλά και σωματικά..με αγκάλιασες και με φίλησες...με είπες αγάπη μου μ'ένα πάθος που είχα να το νιώσω στην φωνή κάποιου για μένα μήνες; χρόνια; δεν ξέρω να πω...περάσαμε κάπου τρεις ώρες μαζί...εκεί στο καφέ...δεν ντράπηκες να με αγκαλιάσεις μέσα στον κόσμο...αντίθετα από μένα που ντρεπόμουν...η ώρα όμως πέρασε...έπρεπε να φύγω...μου υποσχέθηκες πως θα με πάρεις τηλέφωνο...πως θα μ'έπαιρνες κάθε μέρα...και το έκανες...κράτησες την υπόσχεσή σου...από τότε κάθε μέρα μου τηλεφωνείς....θέλεις λες ν'ακούς την φωνή μου...σε ηρεμεί..σε γεμίζει χαρά...κάθε βράδυ μου αφιερώνεις τραγούδια..μου τηλεφωνείς για να  μου πεις  πως είναι για μένα...χτες ακόμα μου είπες πάλι πως μ'αγαπάς...πως σου λείπω πολύ...αχ! να'ξερες πως μ'έκανες να νιώσω...βασίλισσα...βασίλισσα της καρδιάς σου...περιμένω πως και πως να έρθεις...μου το έχεις και αυτό υποσχεθεί...σε περιμένω...ίσως καταφέρω να γιατρέψω την καρδιά μου...ίσως καταφέρω να σε αγαπήσω...ίσως με αγαπήσεις και  εσύ...όπως μου αξίζει...ακούγεται εγωϊστικό; ίσως...μα για μένα που ξέρω πως νιώθω δεν είναι καθόλου εγωϊστικό...είναι ελπίδα...είναι προσμονή...είναι όνειρο ζωής...είναι το θέλω της καρδιάς μου...μην με προδώσεις και εσύ...σε παρακαλώ...όχι ...δεν θα το αντέξω...υποσχέσου το μου! σε παρακαλώ υποσχέσου το μου! 

Τις υποσχέσεις δεν κρατάς!

Η  ζωή μου ήτανε 

φαρμάκι και μια πίκρα

δεν είδα ξαστεριά ποτέ

δεν γέλασα δεν ήπια....

κάθε μου πίκρα και καημός

κάθε καημός και δάκρυ

κόβεται η ανάσα μου

σαν  μαραμένο στάχυ..

μα βγήκε ήλιος ξαφνικά

σαν ήρθες στην ζωή μου

και χάρηκα για μια στιγμή

πλάνεψες την ψυχή μου....

με πρόδωσες , με σκότωσες

άνοιξες την πληγή μου

κι από το αίμα το πολύ

στέρεψε η ζωή μου...

δεν έχω κουράγιο πια 

και δύναμη ν'αντέξω

τις υποσχέσεις δεν κρατάς

θεε μου που να τρέξω;

είναι ο πόνος μου βουβός

τα δάκρια έχουν στερέψει

και την καρδιά μου που πονά

ποιος θε να  την γιατρέψει;
Γ.Κ.

Πάρε λοιπόν τον δρόμο σου!

Έγινε κοσμοχαλασιά 

αστράφτει και βροντάει

τα σύννεφα είναι βαριά

και η καρδιά πονάει...

Το δρόμο που θες να πας

τον διάλεξες τον πήρες

δεν είναι εύκολο για μας

ν'αλλάξουμε τις μοίρες...

Πήρε η ζωή τον δρόμο της

διάλεξες μονοπάτι

χώρισαν οι δρόμοι της ψυχής

κλαίω για μια απάτη...

Είναι οι συνήθειες κακές 

δεν κόβονται μαχαίρι

κι οι υποσχέσεις που μου λες

αγκάθια είναι στο χέρι...

Πάρε λοιπόν τον δρόμο σου

να πάρω τον δικό μου

μην με κρατάς στο πλάι σου

πληγώνεις  την καρδιά μου...

                Επέτειος!

Σ'αγάπησα πάρα πολύ...το ξέρεις...το ένιωσες...όλα όμως χάθηκαν όταν ανακάλυψα την απάτη σου...νοερή λες πάντα...τότε πως εξηγείς τα μηνύματα αγάπης στο κινητό σου από την πρώην σου; ή από την εν δυνάμει γκόμενα σου όπως λες; πως να αντέξω να τηλεφωνείς σε χίλιες -δυο και εμένα να μου λες πως έχεις δουλειά, γι'αυτό δεν μου τηλεφωνείς; γι'αυτό δεν μου μιλάς; ακόμα και έτσι να είναι...νοερά από την πλευρά σου...γιατί εγώ νιώθω χάλια; γιατί  για μένα είναι το ίδιο;...σαν να είναι σαρκική;...το ίδιο αίσθημα νιώθω...σαν να σε έπιασα επ'αυτοφόρω...και σ'έπιασα κατά κάποιο τρόπο...ξέρεις εσύ...πληγώθηκα πολύ...ήμουν μόνη, αισθανόμουν μόνη και μαζί σου...ίσως γιατί δεν είχα την απαιτούμενη προσοχή σου...με ξεχνούσες πάντα...προτιμούσες άλλες παρέες...και εγώ έμενα μόνη...να περιμένω πότε θα μου δώσεις σημασία...με πονούσε αυτό...ώσπου τελευταία είδα καθαρά τι πρέπει να κάνω...να πάψω να είμαι μόνη...και αποφάσιασα να δεχτώ το φλέρτ του Ανδρέα...που με πολιορκεί στενά...μόνος αυτός....μόνη και εγώ...ίσως ενώνοντας τις μοναξιές μας να μην νιώθω τόσο μόνη...δεν ξέρω αν τον αγαπήσω όπως εσένα...δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεχάσω...ξέρω όμως πως δεν μπορώ να ζω στο περιθώριο της ζωής σου...να μένω και να υποφέρω...απατώντας με έστω όπως λες νοερά...να περιμένω πότε θα με θυμηθείς..πότε δεν θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και να μου δώσεις σημασία...με αγαπάς λες...πως; με ποιον τρόπο; που με θυμάσαι όταν δεν έχεις παρέα; όταν νιώθεις μοναξιά; όταν δεν έχεις που να μιλήσεις; με βλέπεις σαν την έσχατη σου λύση... δεν την θέλω τέτοια αγάπη...δανεική...αποφόρια μια άλλης...αποφόρια άλλων γυναικών....κάτω από τέτοιες συνθήκες...περιμένοντας πότε θα με απατήσεις ξανά...δεν αγαπάνε έτσι...δεν αγαπώ έτσι...εσένα σκεφτόμουν πάντα, ακόμα και όταν δεν είμαστε μαζί....περιμένοντας πότε θα σε ξαναδώ...ήσουν η μόνη χαρά μου...η μόνη παρηγοριά μου...η ελπίδα μου...πέθαινα για σένα...προσδοκούσα με αγωνία το κάθε μας σμίξιμο...αντίθετα από σένα...με ξεχνούσες...με είχες δεδομένη...κανένα καμπανάκι δεν άκουγες...είσαι τόσο εγωιστής! ποτέ δεν παραδέχτηκες ανοικτά τα λάθη σου...αντίθετα με κατηγορούσες από πάνω κιόλας...πως γκρινιάζω...πως δεν σου έχω εμπιστοσύνη...πόσο αλλιώτικα θα ήταν όλα...αν παραδεχόσουν τα λάθη σου;...αν με καταλάβαινες έστω και λίγο;αν με άκουγες και με αφρουγκαζόσουν να τόσο δα μόνο;....αν δεν μου έδινες υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; θα το κόψω έλεγες ...θυμάσαι; πόσες φορές το είπες;...πόσες φορές το κράτησες; ακόμα και τώρα..πριν μέρες τι είπες; θυμάσαι; πως ένας μήνας είναι αρκετός για να δω πως άλλαξες...και πως θα κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να σταματήσεις αυτά που με πληγώνουν...μόνο που καμιά διαφορά δεν βλέπω στην συμπεριφορά σου...και οι μέρες περνάνε....ο μήνας κοντεύει να εξαντληθεί...και εσύ ακόμα ζεις στο όνειρό σου...στον κόσμο σου...και ξέχασες κιόλας τι υποσχέθηκες...γιατί απλά οι "κακές" συνήθειες δεν κόβονται...δεν θες να τις κόψεις...σε βολεύει η σχέση μας...επειδή ήμουν και θεωρείς πως θα συνεχίσω να είμαι ανεκτική μαζί σου...πως ότι και αν κάνεις εγώ θα σ'αγαπώ...τόσο δεδομένη την έχεις την αγάπη μου...πως θα μείνω κοντά σου...για πάντα...ότι και αν μου κάνεις...όσο και αν με παραμελείς..όσο και αν με πληγώνεις...όμως όχι αγάπη μου...ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ! δεν το αντέχω...ματώνω...πληγώνομαι ...πονάω...θέλω κάτι όμορφο στην ζωή μου....να μην με πνίγει η στεναχώρια...αρκετά έχω πληγωθεί από την ζωή μου...δεν νομίζεις; καιρός να γελάσω λίγο και εγώ...γι'αυτό σου λέω...Ο Ανδρέας είναι η καλύτερη λύση για μένα...για όσο κρατήσει...εύχομαι να τον αγαπήσω και να σε ξεπεράσω..εύχομαι να ευτυχίσω επιτέλους...εύχομαι όμως να μην μετανιώσεις που ποτέ δεν με άκουσες και μ'άφησες με τον τρόπο σου να φύγω...εύχομαι να ευτυχήσεις και εσύ  ίσως με κάποια άλλη...που ίσως σε δεχτεί με τα ελλατώματα σου αυτά...ίσως να βρεθεί κάποια που να θέλει, αλλά και να μπορεί να σε μοιραστεί(αν και πιστεύω πως καμιά δεν θέλει να μοιράζεται τον άνδρα, αν όχι που αγαπάει, έστω που έχει σχέση μαζί της, γιατί θέλει η καθεμιά μας να νιώθει μοναδική για εκείνον) ...ξέρεις τι θέλω βαθιά μέσα μου; να διαβάσεις αυτό το κείμενο...γράμμα...όπως θες πες το...και να καταλάβεις πως με χάνεις...και εύχομαι να μ'αγαπάς....έστω και το μισό απ'όσο σε αγαπάω εγώ....και να κάνεις κάτι...να με κρατήσεις....πριν φύγω οριστικά....πριν να είναι αργά...αλλά μόνο αν μου το αποδείξεις πως μ'αγαπάς θα γυρίσω πάλι κοντά σου...όχι με λόγια...με έργα πια...μ'εκείνα τα έργα που υποσχέθηκες...θυμήσου!...ο δοκιμαστικός χρόνος περνάει...και φεύγει τόσο γρήγορα...όταν φτάσει στο τέλος του θα είναι αργά να με φέρεις πίσω...ΑΠΛΑ ΘΥΜΗΣΟΥ!

                                                                                                                                Αυτή που έλεγες πως αγαπάς...

                                                                                                                                         07/05/2000...