Όνειρα και ελπίδες μιας καρδιάς!
Και ήρθε η μέρα που σε αντάμωσα..ήταν Απρίλης λίγο μετά το Πάσχα..κλείσαμε ραντεβού για καφέ σε κάποια πλατεία..ήρθες με ένα άγχος για το τι επρόκειτο να συναντήσεις...λες και ήμουν κανένα τέρας και θα σε έτρωγε...έτσι μου είπες μόλις με συνάντησες...θυμάσαι; χάρηκες που τελικά μόνο τέρας δεν ήμουν...αμέσως άλλαξε η έκφρασή σου...ανοίχτηκες μαζί μου λες και με ήξερες χρόνια...αισθανόσουν μου είπες τόσο οικεία μαζί μου...τόσο όμορφα...η πληγωμένη μου καρδιά-δεν το ήξερες εσύ αυτό, ούτε στο είπα- άρχισε να αισθάνεται ήδη καλύτερα...τα λόγια σου και οι πράξεις σου μ'έκαναν να νιώθω τόσο όμορφη!...τόσο ξεχωριστή!άρχισα να αποκτώ ξανά την χαμένη μου αυτοπεποίθηση..πως τελικά κάποιος με πρόσεξε όπως μου αξίζει....γιατί μου αξίζει βρε γαμώτο...και πολύ...παρ'όλο που πολλές φορές αισθανόμουν με την συμπεριφορά κάποιου /κάποιων πως δεν άξιζα..βλέπεις δεν ξέρεις πολλά για μένα...δεν ξέρεις τι έχω βιώσει..πως μου φέρθηκε ο τελευταίος άνδρας της ζωής μου..σαν να ήμουν σκουπίδι...σαν να μην άξιζα...και όχι μόνο αυτός...είχα αρχίσει να πέφτω πάλι στο τέλμα της απογοήτευσης....της χαμένης...της ανάξιας να προκαλέσει ένα αίσθημα σε κάποιον...όχι αυτό της λύπης...αλίμονο...το αίσθημα πως είμαι απαραίτητη και ξεχωριστή για κάποιον...έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το ένιωσα τελευταία φορά...φοβάμαι να ανοιχτώ μαζί σου....φοβάμαι μήπως κάποτε αυτό το αίσθημα πάψει να υπάρχει...και δεν είμαι πια για άλλα πειράματα...σε νοιάζομαι...σε σκέφτομαι...μα δεν μπορώ ν'αφήσω την καρδιά μου ελεύθερη σε σένα...αλλά λες και το κατάλαβες άρχισες να με αγκαλιάζεις εκεί που πίναμε καφέ...να μου μιλάς όμορφα...με κέρδισες ...άρχισες ν'ανοίγεις εκείνο το κατάκλειστο παράθυρο της καρδιάς...και με τράβηξες κοντά σου...όχι μόνο ψυχικά...αλλά και σωματικά..με αγκάλιασες και με φίλησες...με είπες αγάπη μου μ'ένα πάθος που είχα να το νιώσω στην φωνή κάποιου για μένα μήνες; χρόνια; δεν ξέρω να πω...περάσαμε κάπου τρεις ώρες μαζί...εκεί στο καφέ...δεν ντράπηκες να με αγκαλιάσεις μέσα στον κόσμο...αντίθετα από μένα που ντρεπόμουν...η ώρα όμως πέρασε...έπρεπε να φύγω...μου υποσχέθηκες πως θα με πάρεις τηλέφωνο...πως θα μ'έπαιρνες κάθε μέρα...και το έκανες...κράτησες την υπόσχεσή σου...από τότε κάθε μέρα μου τηλεφωνείς....θέλεις λες ν'ακούς την φωνή μου...σε ηρεμεί..σε γεμίζει χαρά...κάθε βράδυ μου αφιερώνεις τραγούδια..μου τηλεφωνείς για να μου πεις πως είναι για μένα...χτες ακόμα μου είπες πάλι πως μ'αγαπάς...πως σου λείπω πολύ...αχ! να'ξερες πως μ'έκανες να νιώσω...βασίλισσα...βασίλισσα της καρδιάς σου...περιμένω πως και πως να έρθεις...μου το έχεις και αυτό υποσχεθεί...σε περιμένω...ίσως καταφέρω να γιατρέψω την καρδιά μου...ίσως καταφέρω να σε αγαπήσω...ίσως με αγαπήσεις και εσύ...όπως μου αξίζει...ακούγεται εγωϊστικό; ίσως...μα για μένα που ξέρω πως νιώθω δεν είναι καθόλου εγωϊστικό...είναι ελπίδα...είναι προσμονή...είναι όνειρο ζωής...είναι το θέλω της καρδιάς μου...μην με προδώσεις και εσύ...σε παρακαλώ...όχι ...δεν θα το αντέξω...υποσχέσου το μου! σε παρακαλώ υποσχέσου το μου!
Και ήρθε η μέρα που σε αντάμωσα..ήταν Απρίλης λίγο μετά το Πάσχα..κλείσαμε ραντεβού για καφέ σε κάποια πλατεία..ήρθες με ένα άγχος για το τι επρόκειτο να συναντήσεις...λες και ήμουν κανένα τέρας και θα σε έτρωγε...έτσι μου είπες μόλις με συνάντησες...θυμάσαι; χάρηκες που τελικά μόνο τέρας δεν ήμουν...αμέσως άλλαξε η έκφρασή σου...ανοίχτηκες μαζί μου λες και με ήξερες χρόνια...αισθανόσουν μου είπες τόσο οικεία μαζί μου...τόσο όμορφα...η πληγωμένη μου καρδιά-δεν το ήξερες εσύ αυτό, ούτε στο είπα- άρχισε να αισθάνεται ήδη καλύτερα...τα λόγια σου και οι πράξεις σου μ'έκαναν να νιώθω τόσο όμορφη!...τόσο ξεχωριστή!άρχισα να αποκτώ ξανά την χαμένη μου αυτοπεποίθηση..πως τελικά κάποιος με πρόσεξε όπως μου αξίζει....γιατί μου αξίζει βρε γαμώτο...και πολύ...παρ'όλο που πολλές φορές αισθανόμουν με την συμπεριφορά κάποιου /κάποιων πως δεν άξιζα..βλέπεις δεν ξέρεις πολλά για μένα...δεν ξέρεις τι έχω βιώσει..πως μου φέρθηκε ο τελευταίος άνδρας της ζωής μου..σαν να ήμουν σκουπίδι...σαν να μην άξιζα...και όχι μόνο αυτός...είχα αρχίσει να πέφτω πάλι στο τέλμα της απογοήτευσης....της χαμένης...της ανάξιας να προκαλέσει ένα αίσθημα σε κάποιον...όχι αυτό της λύπης...αλίμονο...το αίσθημα πως είμαι απαραίτητη και ξεχωριστή για κάποιον...έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το ένιωσα τελευταία φορά...φοβάμαι να ανοιχτώ μαζί σου....φοβάμαι μήπως κάποτε αυτό το αίσθημα πάψει να υπάρχει...και δεν είμαι πια για άλλα πειράματα...σε νοιάζομαι...σε σκέφτομαι...μα δεν μπορώ ν'αφήσω την καρδιά μου ελεύθερη σε σένα...αλλά λες και το κατάλαβες άρχισες να με αγκαλιάζεις εκεί που πίναμε καφέ...να μου μιλάς όμορφα...με κέρδισες ...άρχισες ν'ανοίγεις εκείνο το κατάκλειστο παράθυρο της καρδιάς...και με τράβηξες κοντά σου...όχι μόνο ψυχικά...αλλά και σωματικά..με αγκάλιασες και με φίλησες...με είπες αγάπη μου μ'ένα πάθος που είχα να το νιώσω στην φωνή κάποιου για μένα μήνες; χρόνια; δεν ξέρω να πω...περάσαμε κάπου τρεις ώρες μαζί...εκεί στο καφέ...δεν ντράπηκες να με αγκαλιάσεις μέσα στον κόσμο...αντίθετα από μένα που ντρεπόμουν...η ώρα όμως πέρασε...έπρεπε να φύγω...μου υποσχέθηκες πως θα με πάρεις τηλέφωνο...πως θα μ'έπαιρνες κάθε μέρα...και το έκανες...κράτησες την υπόσχεσή σου...από τότε κάθε μέρα μου τηλεφωνείς....θέλεις λες ν'ακούς την φωνή μου...σε ηρεμεί..σε γεμίζει χαρά...κάθε βράδυ μου αφιερώνεις τραγούδια..μου τηλεφωνείς για να μου πεις πως είναι για μένα...χτες ακόμα μου είπες πάλι πως μ'αγαπάς...πως σου λείπω πολύ...αχ! να'ξερες πως μ'έκανες να νιώσω...βασίλισσα...βασίλισσα της καρδιάς σου...περιμένω πως και πως να έρθεις...μου το έχεις και αυτό υποσχεθεί...σε περιμένω...ίσως καταφέρω να γιατρέψω την καρδιά μου...ίσως καταφέρω να σε αγαπήσω...ίσως με αγαπήσεις και εσύ...όπως μου αξίζει...ακούγεται εγωϊστικό; ίσως...μα για μένα που ξέρω πως νιώθω δεν είναι καθόλου εγωϊστικό...είναι ελπίδα...είναι προσμονή...είναι όνειρο ζωής...είναι το θέλω της καρδιάς μου...μην με προδώσεις και εσύ...σε παρακαλώ...όχι ...δεν θα το αντέξω...υποσχέσου το μου! σε παρακαλώ υποσχέσου το μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου