Στην φίλη μου το "όνειρο είμαι" που της το υποσχέθηκα...
Ο "ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ" ΚΑΙ ΕΓΩ!
Καθόμουν στην βεράντα μου και απολάμβανα την έναστρη βραδιά...κοίταζα τ'αστέρια και σκεφτόμουν πόσο όμορφα και πόσο μακρινά είναι...όπως τα όνειρα που έκανα παιδί...τότε, που το άγνωστο είχε την δική του μαγεία...μια μαγεία μοναδική στα μάτια κάθε παιδιού..τότε που φανταζόμαστε πως η ζωή είναι μόνο ωραία..πως όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται...πως κάπου εκεί μας περιμένει μια "αδελφή ψυχή"...που θα μας αγαπήσει και θα την αγαπήσουμε και εμείς...τρελά...πως θα ζει μόνο για μας..πόσοι δεν κάναμε τέτοια όνειρα τότε; σαν παιδιά! έτσι και εγώ φανταζόμουν τον πρίγκιπα, να κατεβαίνει μ'ένα άσπρο άτι...να με παίρνει και να ταξιδεύουμε μαζί..να μ'αγαπάει...να με λατρεύει..να είναι όμορφος...δυνατός..όχι σωματικά....ψυχικά..να αισθάνομαι ασφαλής μόλις με κρατούσε αγκαλιά...να μην φοβάμαι τίποτα..
Αχ! όνειρα..αυτά τα όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν..προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν...ελπίδες που με ξεγέλασαν...που περνούσαν και χάνονταν..μου χαμογελούσαν από μακριά ..μου έκλειναν το μάτι και έφευγαν ..σαν να με περιγελούσαν..μου άπλωναν το χέρι και πριν προλάβω να αγγίξω το δικό τους εξαφανίζονταν...μα πάντα περίμενα ελπίζοντας, πως την επόμενη φορά θα κατάφερνα να πιάσω μια...να την προλάβω πριν εξαφανιστεί...να την αρπάξω και να μην την αφήσω να ξαναφύγει..ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου...απογοήτευσης ίσως είναι το πιο σωστό...επειδή ποτέ δεν ήρθε...πάντα μου ξέφευγε την τελευταία στιγμή...
Αυτά σκεφτόμουν, όταν παρατήρησα πως ένα αστέρι, ή μήπως δεν ήταν αστέρι; άρχισε να απομακρύνεται από τ' άλλα και να με πλησιάζει...όσο πλησίαζε η λάμψη του με τύφλωνε...έκλεισα τα μάτια μου....για δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνες...τ'άνοιξα μόλις ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου...ένας άντρας, όμορφος και δυνατός στεκόταν μπροστά μου...σαν αυτόν που ονειρευόμουν παιδί...όχι, όχι δεν ήταν ακριβώς έτσι..αυτός είχε μάτια φωτεινά...έβλεπες μέσα τους την αλήθεια του...χέρια δυνατά..κορμί παραμυθένιο...μα κάτι στην όψη του μου έλεγε πως ήταν πλάσμα της φαντασίας μου...δεν έμοιαζε με άνδρα της γης...δεν υπάρχουν τέτοιοι άνδρες στην γη...
Πριν προλάβω ν'αναρωτηθώ αν ονειρεύομαι, μ' είχε αρπάξει στην αγκαλιά του...με σήκωσε λες και ήμουν πούπουλο...με έβαλε επάνω σ'ένα φωτεινό... δίσκο; δεν κατάλαβα τι ήταν και πετάξαμε ...τρόμαξα...έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε με φωνή πολύ ηδονική, αισθησιακή, να μην φοβάμαι...δεν μιλούσε την γλώσσα μας...αλλά κατά περίεργο τρόπο, καταλάβαινα την δική του...
Γύρισα δειλά να τον κοιτάξω λίγο...μου χαμογέλασε...νομίζω πως χαμόγελο ήταν αυτό που είδα...δεν μπορεί να έκανα λάθος!...το χέρι του με κρατούσε χαλαρά, αλλά και τόσο γερά...άρχισα να νιώθω όμορφα στην αγκαλιά του...να νιώθω ασφαλής...και σκέφτηκα πόσο έμοιαζε μέχρι στιγμής με αυτόν που ονειρευόμουν...η ταχύτητα που τρέχαμε, πρέπει να ήταν μεγάλη, μα δεν την ένιωθα..κανένα αεράκι δεν μου ανακάτευε τα μαλλιά...κανένα αίσθημα έλλειψης οξυγόνου, δεν πίεζε το στήθος μου...όμως τρέχαμε..
Σ'όλη την διαδρομή με χάϊδευε και μου ψιθύριζε πως είναι ερωτευμένος μαζί μου..πως με ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες γυναίκες...πως η αγάπη και η αφοσίωση του θα ήταν τέτοια, που θα ένιωθα σαν την πιο τυχερή γυναίκα σ'όλο τον κόσμο, τον δικό μου και τον δικό του... κάποια στιγμή προσγειωθήκαμε μπροστά σ'έναν κρυστάλλινο πύργο..ή μήπως ήταν από πάγο; δεν ξέρω...ήμουν τόσο σαστισμένη από την ομορφιά του κάστρου, αλλά και από αυτό που μου συνέβαινε, που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τίποτα...μαγεμένη θα ήταν το πιο σωστό...
Με άρπαξε πάλι στα δυο του χέρια και μου ψιθύρισε μ'εκείνη την αισθησιακή φωνή του, να κλείσω τα μάτια...το έκανα παραδομένη στην γοητεία του..... στην ασφάλεια της αγκαλιάς του..αισθάνθηκα για μια στιγμή να με ακουμπάει κάπου και να μου ξαναψιθυρίζει ν'ανοίξω τα μάτια μου...Θεέ μου! στεκόταν γυμνός μπροστά μου..και ήταν... "θεός"...με πλησίασε και χωρίς να νιώσω φόβο, τρόμο ή αμηχανία τον κοίταξα με λαχτάρα...περίμενα το φιλί του...τον έρωτα του...την αγάπη του....και μου τα έδωσε απλόχερα όλα...με τρόπο ονειρεμένο...κανείς στην γη δεν με είχε κάνει να νιώσω τόσο γυναίκα...τόσο μοναδική...τον αγάπησα και εγώ πολύ...αποφάσισα να μείνω μαζί του....εκεί που η καρδιά μου ένιωθε πληρότητα... γιατί εκείνος μου έδειχνε την αγάπη του κάθε μέρα..
Μια αγάπη μοναδική...ονειρεμένη...ήμουν τελικά ευτυχισμένη...είχα βρει αυτό που ποθούσα...τον άνδρα τον διαφορετικό...τον αληθινό...τον τίμιο...τον ειλικρινή...τον πιστό...τον "εξωγήινο"...αυτόν που μ'έκανε να νιώθω σαν να ζούσα σε κόσμο μαγικό...και ζω....σε άλλη διάσταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου