ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ,ΑΡΧΗ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!

 

 Και ναι λοιπόν! Σε λίγες μέρες τελειώνει ο χρόνος...ένας χρόνος που έδωσε χαρές και πίκρες!η μεγαλύτερη η δική σου...πίκρα εννοώ...η δική μας ιστορία τελείωσε στις αρχές του μήνα...όταν σ'έπιασα να ερωτοτροπείς και να πουλάς αγάπες και λουλούδια σε καμιά δεκαριά...ξανά...για πολλοστή φορά...άσχετα αν εσύ αρνήθηκες τα πάντα...μα τα γεγονότα...τα μηνύματα τόσο στο κινητό σου όσο και στο φβ σε πρόδωσαν και δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία...

 Πάντα άπιστος...ανώριμος...ψεύτης...υποκριτής...μα πάνω απ'όλα παρτάκιας...τα ήθελες όλα...τον σκύλο χορτάτο μα και την πίτα ολόκληρη...εμένα για την βολή σου...για να έχεις δυο χέρια να σε φροντίζουν όταν επισκεπτόσουν τον τόπο σου τον πατρικό...δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν...ένα κορμί να σου κρατά ζεστό το κρεβάτι...μια γυναίκα που σε βοηθούσε σε όλες σου τις δουλειές...και εσύ δεν εκτίμησες τίποτα...

  Μα  έλα όμως που ο θεός αγαπά τον κλέφτη , μα και τον νοικοκύρη; έτσι με έφερες να μείνω στον τόπο σου γιατί έλεγες πως θα ήταν ευκολότερα να βλεπόμαστε...και με έθαψες ζωντανή στην ερημιά και την απομόνωση...να είσαι σίγουρος για μένα...πως δεν θα με πάρει κανείς από σένα...

βλέπεις δεν είναι εύκολο να χάσει κανείς την κότα με τα χρυσά αυγά...και εσύ να είσαι ελεύθερος να ερωτοτροπείς χωρίς φειδώ....

 Ευτυχώς για μένα που σε ανακάλυψα πάλι...και έδωσα το οριστικό τέλος...μα να ξέρεις πως σαν εμένα δεν θα βρεις...όλες όσες έρθουν μαζί σου θα είναι ερωμένες πολυτελείας...καμία δεν θα κάνει ότι εγώ...και καμιά δεν θα σε αγαπήσει όπως εγώ...όλες στο τέλος θα σε εγκαταλείπουν μόλις θα ανακαλύπτουν τον άστατο, ανώριμο και ανήθικο χαρακτήρα σου!

 Ή θα τις εγκαταλείπεις εσύ γιατί θα τις συγκρίνεις με μένα...αλλά εγώ θα είμαι αλλού...στην αγκαλιά του Δημήτρη...τον θυμάσαι τον Δημήτρη; πάντα με αγαπούσε...πάντα με σεβόταν...ποτέ δεν με μείωσε σαν γυναίκα...σαν οντότητα...ποτέ δεν με απάτησε όσο είμαστε μαζί...λάθος μου που τον χώρισα πριν μια πενταετία, επειδή θεώρησα υπερβολική την απαίτηση του για συμβίωση....

  Προχτές με πήρε πάλι τηλέφωνο...ήθελε να δει πως είμαι...του τα είπα όλα για μας...δεν θα σου πω τους χαρακτηρισμούς που σου απέδωσε...θα με κόψει η λογοκρισία...θα σου πω  μόνο πως ζήτησε να βρεθούμε πάλι και να  τα βρούμε γιατί δεν έπαψε ποτέ να με αγαπάει...έτσι λοιπόν αύριο εγκαταλείπω τον τόπο σου και επιστρέφω στον δικό μου...στο σπίτι μου...στον Δημήτρη μου που κατάλαβα πια πως ήταν πολύ πιο ΚΥΡΙΟΣ από σένα και ΑΝΤΡΑΣ με αισθήματα ...

  Η δική μας ιστορία τελείωσε ...μην μου τηλεφωνείς...όχι από συνήθεια, όπως έκανες τον τελευταίο χρόνο...κακή συνήθεια...πρέπει να την κόψεις...ούτε επειδή με φοβάσαι...ξέρεις εσύ γιατί....το τηλέφωνο έκλεισε οριστικά και δεν ανοίγει ποτέ ξανά...θα αρχίσω νέα ζωή...νέα ιστορία...νέα όνειρα θα μου κρατάνε συντροφιά...και αυτή την φορά στην αγκαλιά του Δημήτρη...τα πιο ωραία όνειρα εκεί θα δω...

και τα πιο αληθινά...νέα χρονιά...νέα ζωή για μένα...αρχίζοντας από αύριο που αποχαιρετώ τον τόπο και το σπίτι σου...για πάντα..

 Η πόλη μου, το σπίτι μου και ο Δημήτρης με περιμένουν για μια νέα ολόφρεσκη και αληθινή ζωή...όχι σαν την δική σου την ψεύτικη...είδες; άρχισα να σε συγκρίνω εγώ τώρα...όπως κάποτε θα κάνεις εσύ για μένα...μόνο που εγώ σε συγκρίνω και σου βρίσκω αρνητικά στοιχεία...εσύ μόνο θετικά θα μου βρίσκεις όταν θα με συγκρίνεις με άλλες......και αυτή ήταν και θα είναι πάντα η διαφορά μας...

  Τα παιδιά χτυπούν και ψέλνουν τα κάλαντα...Χριστούγεννα εν όψει...το πνεύμα των Χριστουγέννων (ποτέ δεν το είχα πιστέψει-ούτε όταν ήμουν παιδί-)ήρθε και μου άλλαξε την ζωή...μου άνοιξε τα μάτια και είδα καθαρά...

 Εύχομαι πάντα αυτό το πνεύμα να κυκλοφορεί ανάμεσα μας...να βοηθά όσους το έχουν ανάγκη...και εγώ το είχα...και μου έστειλε δυο θαύματα με λίγες μόνο μέρες διαφορά...αυτό ήταν το πρώτο...το δεύτερο; α!!!αυτό σε άλλο επεισόδιο...προσεχώς....

 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!ΟΜΟΡΦΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ (ΕΧΟΥΜΕ)ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΓΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΑΠΆΜΕ!

   ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!

  ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!

ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗ!!!

Φάνηκες σαν όαση

στην έρημο της ζωής μου

έσκυψα να πιω νερό

μα στέρεψες πηγή μου...

Οφθαλμαπάτη ήσουνα

μα πίστεψα σε σένα

δεν ήξερα αγάπη μου

πως ήσουν ένα ψέμα...

Μοίραζες κι αλλού νερό

και λόγια με αγάπη

και όσα σε μένα έλεγες

ήταν μόνο  απάτη..

Στην ερημιά με ξέχασες

να ψάχνω για ελπίδα

οφθαλμαπάτες έβρισκα

νερό ούτε  ρανίδα...

Ψάχνοντας να βρω νερό

βρήκα την αλήθεια

που έθαψες από καιρό

σε άλλα παραμύθια...

Κατάντησε το ψέμα σου

να είναι η αλήθεια

αγαπάς να λες συχνά

μονάχα από συνήθεια...

Αλίμονο σε όλες αυτές

που πίστεψαν στα λόγια

μάτωσε η καρδούλα τους

κλαίει με μοιρολόγια...Γ.Κ

ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!

Ευτυχία είναι ένα κορμί ξαπλωμένο δίπλα σου...
ένας ώμος να ακουμπήσεις στα δύσκολα και στα εύκολα...
μια καρδιά που να χτυπά σε κάθε σου άγγιγμα...
να νιώθει τις αγωνίες σου...
δυο χέρια να σε φροντίζουν...
να σε χαϊδεύουν....
να σε αγκαλιάζουν...
να σε κρατάνε...
δυο χείλη να σε φιλούν...
να σου ψιθυρίζουν όμορφα λόγια...
να σου μιλάνε για τούτα και για κείνα...
μια ψυχή να σε νοιάζεται...
να σε αγαπά.....
όλα αυτά σ'ένα σώμα...σ'έναν άνθρωπο...
τον δικό σου άνθρωπο!!!!
τα πολλά σε κατσιάζουν...
σε γερνάνε....
σε έχουν για παιχνίδι!!!
όλα αυτά μαζί ΕΣΥ!!!
Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!!
Γ.Κ.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ!!!!

Όλο λέω πως θα φύγω
μα κοντά σου γυρνώ
με αόρατα δεσμά
 τα νήματα κινάς
σαν μια μαριονέτα
 με παίζεις και γελάς....

χαρακτήρας άστατος
λες πως είμαι εγώ
που όλο φεύγω και
ξαναγυρνώ κατηγοράς
μα ξεχνάς πως όταν
φεύγω εσύ παρακαλάς...

ο δικός σου χαρακτήρας
 κοίτα με πονά
από τις υποσχέσεις
που  ποτέ δεν κρατάς
μ'ένα σ'αγαπώ
πάντα με πολεμάς...

και προχτές με λόγια
βαριά και με βρισιές
πλήγωσες πάλι την ψυχή,
μάτωσες την καρδιά
ερωτοτροπούσες πάλι
 με καμιά δεκαριά....

άδικο μου έριξες,
πως φταίω μόνο εγώ
λόγια είναι είπες,
 παιχνίδι  μοναχά
και ποτέ  καμιά τους
 δεν παίρνεις σοβαρά...

παιχνίδι είμαι και εγώ
στα χέρια σου νομίζεις
μα φεύγω τώρα πια,
έκλεισε η αυλαία
το ΤΕΛΟΣ γράφτηκε
 κόκκινο και κεφαλαία.....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!!!!

Πέρασαν κιόλας δεκαοχτώ χρόνια; σαν εχτές μου φαίνεται που σε κρατούσα από τα χεράκια και σε μάθαινα να περπατάς...

που έκλαιγες όταν σε πρωτοπήγα στον παιδικό σταθμό, επειδή νόμιζες πως θα σε εγκαταλείψω εκεί...θυμάσαι;

που όταν ήταν να πας πρώτη δημοτικού, ερχόσουν και με παρακάλαγες να σε μάθω να γράφεις και να διαβάζεις,πριν πας σχολείο,

για να μην σε κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά,

γιατί θεωρούσες πως στο σχολείο όσοι πήγαιναν ήξεραν να διαβάζουν...

θυμάμαι πόσο προσπάθησα να σε πείσω (άρχισες να πείθεσαι μόλις σου έβαζα να γράφεις την αλφαβήτα και να μαθαίνεις να την λες απέξω και ανακατωτά που λένε και όχι μόνο-εσύ την έλεγες και ανάποδα, από το  Ωμέγα εως το Αλφα-θυμάσαι; ακόμα την λες)   πως ο λόγος που πάμε σχολείο είναι να μάθουμε γράμματα, επειδή κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος και πως το ίδιο ισχύει και για την ζωή...

πως και η ζωή είναι ένα άλλο είδους σχολείο, όπου μαθαίνεις να φέρεσαι, να ζεις,να συναναστρέφεσαι, να αγαπάς, να σέβεσαι μα  και να επιβιώνεις ανάμεσα σε τόσους και τόσους,

που τις περισσότερες φορές μοιάζουν με ανθρώπους, ενώ είναι "λύκοι"...

που κοιμόσουν στην αγκαλιά μου, με το μουτράκι σου κρυμμένο μες στο στήθος μου και όταν άρχισες να μιλάς έλεγες μυρίζει μανούλα...

ακόμα και τώρα που φοιτήτρια πια, έρχεσαι όπως τότε και κρύβεσαι μες στην αγκαλιά μου και μου λες....

" μου έλειψε αυτή σου η μυρωδιά μανούλα"...

σκέφτομαι και γελάω τότε που ήσουν 4 ετών και έκανες το πρώτο σου ταξίδι στην  Αθήνα, ενόψει της αδελφής σου που θα σπούδαζε εκεί (ποιος να το έλεγε τότε πως θα ερχόταν και η σειρά σου;)και σε πήγαμε βόλτα με το Μετρό και όταν είδες τις κυλιόμενες σκάλες, άρχισες να χτυπάς παλαμάκια και να φωνάζεις "κινούμενες σκάλες"...χαχαχα!!!

Λένε πως στα δεκαοχτώ τα παιδιά ενηλικιώνονται και γίνονται ώριμα...πως μπορούν να αποφασίσουν για την ζωή τους...

εσύ δεν χρειάζεσαι να γίνεις δεκαοχτώ για να ωριμάσεις στο μυαλό...ήσουν από μικρό ένα ώριμο παιδί...με σκέψη συγκροτημένη...

άσχετα αν δεν συμφωνούσαμε σε όλα...(και δεν συμφωνούμε ακόμα)....αναγνωρίζω όμως την άποψη σου και την εξυπνάδα σου...

αναγνωρίζω τις ικανότητες σου...όχι γιατί είσαι παιδί μου και εγώ μια "μαμά κουκουβάγια", αλλά γιατί έτσι είναι..άλλωστε όλοι, δάσκαλοι και καθηγητές μέχρι τώρα,φίλοι και γνωστοί, άνθρωποι που σε γνώρισαν και συζήτησαν μαζί σου, έχουν να το λένε για την ωριμότητα σου...

δεν σε παινεύω κούκλα μου...ούτε παινεύομαι για το δικό μου παιδί πως είναι έξυπνο και ώριμο...

σήμερα τα περισσότερα παιδιά μπορεί να είναι...

εγώ δράττομαι της ευκαιρίας των γενεθλίων σου που είναι σήμερα (τι μέρα που διάλεξες να δεις το φως ε; -ιστορική- θυμάμαι τον γιατρό μου να επιμένει πως έπρεπε να είχες γεννηθεί βάσει των στοιχείων που είχε μέχρι τις 22 του Οκτώβρη,και 3 μέρες πριν τις 28 με έβαλε στο νοσοκομείο με τεχνικούς πόνους για να σε γεννήσω, μα εσύ εκεί πεισματάρα όπως είσαι αρνήθηκες, ήθελες να γεννηθείς με το "ΟΧΙ") να πω πως είμαι περήφανη που είσαι κόρη μου, πως δεν με απογοήτευσες μέχρι τώρα ποτέ και εύχομαι να συνεχίσεις έτσι...για σένα...για τους συνανθρώπους μας...και στο τέλος για μένα...

να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα και να παραμείνεις "άνθρωπος" με ευαισθησίες και καρδιά γεμάτη αγάπη...κάποτε σου είχα αφιερώσει το τραγούδι του Κότσιρα "φύλακας άγγελος" και σου είχα πει να το ακούς και να θυμάσαι πως αυτός ο "άγγελος " θα είμαι εγώ, όταν δεν θα υπάρχω εν ζωή και θα σε προστατεύω ακόμα και από εκεί που θα βρίσκομαι και θα σε καμαρώνω..

και πως αν ποτέ νιώσεις μοναξιά να μιλάς σε μένα και εγώ θα σε ακούω..αν θες συμβουλή να μου την ζητάς και εγώ θα στην δίνω όπως έκανα μέχρι τώρα (άλλωστε ήμουν και είμαι κατά πως λες και εσύ η ψυχολόγος σου, που πάντα απευθυνόσουν να νιώσεις σιγουριά και ασφάλεια, ακόμα και όταν έγραφες διαγωνίσματα-θυμάσαι;-)

αυτό λοιπόν το τραγούδι στο αφιερώνω πάλι σήμερα μαζί με τις πιο γλυκές και θερμές μου ευχές για τα γενέθλιά σου....

Να είσαι πάντα καλά και να βρεις τον δρόμο σου στην επιτυχία μα περισσότερο στην ευτυχία...

          ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ!!!!

         ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ!!!

      ( Πάντα το μωράκι μου θα είσαι).... 

Η μανούλα...

Φύλακας άγγελος....

Όταν θα νιώθεις μοναξιά

όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο

θα 'χεις εμένα συντροφιά

και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός

όταν παγώνει η αγκαλιά σου

κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός

εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ

μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά

κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου

θα είμαι κάπου εκεί κοντά

ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά

κι αν μόνη θέλει να σ' αφήσει

πες του πως κάποιος μια φορά

αληθινά σ' είχε αγαπήσει

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ

μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά

κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου

θα είμαι κάπου εκεί κοντά

ο φύλακας ο άγγελός σου

http://youtu.be/eojxssdyNVg

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΕ ΘΟΔΩΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ!!!!

Χρόνια πριν πενήντα οχτώ
στο χωριό το Βασιλάκι
ένα μωρό γεννήθηκε
τ'ονόμασαν....Θοδωράκη......
Οι μοίρες τον εμοίραναν
να χάσει τον πατέρα
να'χει μόνη συντροφιά
την Σοφία την ...μητέρα....
μικρός μπήκε στα βάσανα
σχολείο και χωράφια
έτρωγε ψωμί κι ελιά
μα στο μυαλό....διάνοια....
εδούλεψε και σπούδασε
τις ρίζες του δεν ξεχνάει
ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε
μια κόρη.....αποκτάει....
τ'όνομα της μάνας του
ν'ακούσει θέλει πάλι
Σοφία την ονόμασε
για κείνη όλα....χαλάλι......
η μάνα του από ψηλά
τον βλέπει, καμαρώνει
"να ζήσεις παλικάρι μου"
ευχές πολλές του...στέλνει....
με τις δικές της τις ευχές
κι οι δικές μου αντάμα
να ζήσεις χρόνια εκατό
στην Παναγία έκανα....τάμα...Γ.Κ

ΜΗΝΕΣ ΔΥΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ!!!!!!

Μήνες δυο και κάτι...
στον καθρέφτη της μπροστά, λικνίζει το κορμί της...
ερωτικός ρυθμός..
τα ρούχα βγάζει, αργά...αισθησιακά..
σάρκα γυμνή...
καθρεφτίστηκε...
Το σώμα της αγκαλιάζει, αρχίζει να θωπεύει...
ερεθιστικά....
τα στήθη της ακουμπά,τα τρίβει...τα μαλάζει...
ηδονικά...
κατέβηκε χαμηλότερα,εκεί στο τρίγωνο της..
υγρασία...
φωτιά...

κοίταξε το είδωλο της, ο άνδρας πίσω της ..
την κοιτά...
γυμνός με σώμα γυμνασμένο,στήθος δασύ...
μπράτσα ατσαλένια...
στα χέρια της έπιασε,τη σκληρή του στύση ...
αναστεναγμός...
στην υγρή πηγή της τα δικά του, χάδια καυτά...
ρίγος...
μάτια κλειστά...
το στόμα στον λαιμό της...μικρά καυτά φιλιά...
αφήνουν μελανιά...
γονάτισε, γέμισε το στόμα της,πόθο καυτό...
γεύση γλυκιά...
σειρά του να την γευτεί,την ρόγα να βυζάξει..
την έκαιγε...
παιχνίδια η γλώσσα  έπαιζε,στου πόθου της την βρύση...
την έλιωνε...
στο πάτωμα την ξάπλωσε , τα κάστρα της να κατακτήσει  ...
ηδονική χαρά....
παραδώθηκαν ,εκρήξεις ακούστηκαν...
ξεχύθηκε η λάβα...
χορτασμένοι κι οι δυο, με μυρωδιά έρωτα γεμάτοι...
των υγρών τους...
ανάσα βαριά..καρδιοχτύπι, η θύελλα να κοπάσει..
ενωμένοι σαν ένας...
το στόμα της το αυτί του έψαξε, λόγια ερωτικά να ψυθιρίσει ...
άδεια αγκαλιά...
στο μπάνιο έτρεξε,την ντροπή της να πλύνει...
καυτό νερό...
να κάψει τις ορμές της,τα άγρια ενστικτά της...
τις φαντασιώσεις....
τον έρωτα της....
για τον άνδρα απέναντι, ερωτευμένη μήνες δυο και κάτι...
μαρτύριο....
τόσο κοντά...τόσο μακριά της...άπιαστο όνειρο...
απελπισία....
φωλιάζει η ζήλεια, μιαν άλλη αγαπά..
δεν την κοιτά...
έρωτα φονιά...
μήνες δυο  και κάτι,απολαμβάνει οργασμό ...
στα όνειρα της...
στην φαντασία της...
μόνο με τα δάχτυλα της...
μήνες δυο  και κάτι....Γ.Κ

ΝΕΑ ΑΡΧΗ

  Και να πάλι τα ζω από την αρχή...μια βαλίτσα όλο το βιος μου..χρόνια τριάντα πέντε πίσω γύρισα..όπως και τότε...που με μια βαλίτσα έφευγα από το πατρικό μου, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...μόνο που τότε το ταξίδι έγινε με αεροπλάνο...ενώ τώρα με το σαραβαλάκι μου...οδηγός εγώ...προορισμός που τον αποφάσισα εγώ...όχι κάποιοι άλλοι, όπως τότε...όμως ο ξεσηκωμός πονάει το ίδιο..βλέπεις δύσκολο πράγμα ν'αφήνεις το σπίτι σου...και μάλιστα για δεύτερη φορά...και ας είναι μόνο δυο ώρες δρόμος...τόσο έκανα να φτάσω...που; μα εκεί που η ζωή  μου θα ξεκινούσε από την αρχή...
  Με πόνο ψυχής αποχαιρέτησα και τώρα το πατρικό μου...εκεί που έζησα τα πρώτα και τρυφερά παιδικά μου δεκαπέντε χρόνια...μετά απουσία.... άλλων δεκαπέντε χρόνων...και πάλι πίσω..στα τριάντα μου πια...γυναίκα...μάνα δυο παιδιών...πικρές στιγμές...δύσκολες...έζησα είκοσι δυο μετά στο πατρικό που είχε έρθει στην κατοχή μου πια...προικώο είπαν...άσχημες ώρες..άσχημα χρόνια...είχα και καλά όμως...το πιο καλό η γέννηση της μικρής μου κόρης...αυτή που με γέμισε υπερηφάνεια...αυτή που με κράτησε στη ζωή, όταν εγώ δεν την ήθελα (την ζωή)..
  Και να'μαι τώρα πια ξανά στον δρόμο...με μια βαλίτσα ρούχα...μια βαλίτσα όνειρα..μια βαλίτσα που ευχόμουν να χωρέσει την υπόλοιπη ζωή μου...εγκατέλειπα το σπίτι μου μια φορά ακόμα...μα αυτή την φορά ήταν δική μου απόφαση...κανενός άλλου..έπρεπε να βρω δουλειά...να συντηρήσω την φοιτήτρια κόρη και εμένα...η δουλειά μου σε ένα μέρος μακριά από το σπίτι μου..αποχαιρέτησα τους λίγους και καλούς φίλους μου...όχι χωρίς δάκρυα..
  Αποχαιρέτησα και την δεύτερη μάνα της κοράκλας μου..που μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό...πως χαίρεται που είμαι κουμπάρα της, αλλά αυτό δεν την στεναχωρεί λιγότερο επειδή φεύγω και ας ξέρει πως είναι το καλύτερο για μένα και το κορίτσι μας..
 Σε όλο τον δρόμο οι σκέψεις δεν με άφησαν λεπτό...τα μάτια στέγνωσαν μόλις με "αποχαιρέτησε" και το σαραβαλάκι μου, έξω από την πόρτα του προορισμού μου...λες και μου περνούσε μήνυμα..."πως εδώ θα μείνεις πια...βαρέθηκα να σε πηγαινοφέρνω...με κούρασες με τα ταξίδια σου Αθήνα-Καλαμάτα καί ανάποδα..τρεις φορές σε πήγα φορτωμένο σαν το γαϊδούρι..και τώρα πάλι με φόρτωσες..αμάν πια δεν αντέχω" ....
  Και είχε δίκιο...δεν άντεχε...ούτε και εγώ άντεχα πια σε άλλες πίκρες...εύχομαι η ζωή μου να βρει την γαλήνη και αν όχι την ευτυχία, ας βρει τουλάχιστον την ηρεμία..δεν με κρατούσε τίποτα εκεί στην πόλη μου...ξένη μέσα σε γνωστούς...όπως ξένη ανάμεσα σε ξένους ήμουν, όταν δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι έφυγα σε ξένο κράτος...μακριά από τους "δικούς μου" ανθρώπους, που αποδείχτηκαν με τα χρόνια πως ποτέ δεν ήταν δικοί μου...ή για να το πω πιο σωστά, δεν ήμουν δική τους...
  Έτσι λοιπόν εδώ που βρίσκομαι, ελπίζω σε μια νέα αρχή...σε μια νέα και ήρεμη ζωή...ελπίζοντας πως όταν θα έρθει η ώρα να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο, να επιστρέψω εκεί που γεννήθηκα..στο πατρικό μου σπίτι..εκεί που άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου, εκεί να τα ξανακλείσω...μέχρι τότε όμως πρέπει να είμαι δυνατή...να ανταπεξέλθω στο καθήκον μου άλλη μια φορά...στο καθήκον της μάνας που νοιάζεται για το παιδί της...που θέλει να το εξασφαλίσει υλικά, ηθικά..μέχρι να τελειώσει τις σπουδές της...μετά ας αποφασίσει Εκείνος για την μοίρα μου...δεν με νοιάζει...μόνο να προλάβω να την δω άριστη και σεβαστή επιστήμονα...
  Με αυτές τις σκέψεις πέρασε η ώρα..νύχτωσε..το πρωί πρέπει να σηκωθώ νωρίς...αρχίζει η δουλειά...αρχίζει η νέα ζωή...μακριά από όλα και όλους...

 
 
 

 

Αχ!!! θάλασσα μου!!!

Θάλασσα μου!πόσο ήρεμη δείχνεις..
και όμως ξέρω πως στα βάθη σου αγριεμένη είσαι..
κρύβεις την φουρτούνα σου...
τους θησαυρούς σου..
πρέπει να έχει κανείς μεγάλη επιμονή
υπομονή ..
αγάπη για να τους ανακαλύψει..
και όμως φτάνει ένα φύσημα του αγέρα..
μια πνοή...
να δείξεις την αγριότητα σου...
να ξεσπάσεις τον θυμό σου και την οργή σου στα βράχια..
πιστεύοντας πως τιμωρείς εκείνα ..
μα κατά βάθος τιμωρείς εσένα..
σε σένα βρίσκω παρηγοριά όταν φουρτουνιάζει η ψυχή μου..
σε νιώθω...με νιώθεις..
αχ! θάλασσα μου...
πόσο σου μοιάζω...

Υπάρχουν κάτι άντρες....

Και όμως βρε φίλε υπάρχουν μερικοί άντρες (εγώ τους λέω ανδρείκελα) που θεωρούν την γυναίκα κάτι σαν προιόν προς πώληση να πω; θα το πω... ή  νομίζουν πως επειδή υπάρχει φτώχεια, θα τις εξαγοράσουν πηγαίνοντας τες στο κρεβάτι τους, τάζοντας τους χρήματα...όχι ότι δεν υπάρχουν βέβαια και τέτοιες γυναίκες ανάνεσα μας προς θεού...δεν είμαστε εμείς οι άγιες και οι άντρες σατανάδες..αλλά βρε φίλε, ο άντρας που τιμά τα παντελόνια που φορεί, πρέπει να είναι άντρας..και αν ποθεί μια γυναίκα και την θέλει πολύ, να την διεκδικήσει με όμορφο και ωραίο τρόπο...και να το καταφέρνει..αυτό για μένα είναι μαγκιά...το ακούς φιλαράκο; ναι σε σένα απευθύνομαι που νομίζεις και ίσως το καταφέρνεις (τάζοντας από χρήματα εως ακριβά δώρα) σε πολλές περιπτώσεις με τα λεφτά σου, να αγοράζεις γύναια..γιατί γύναια είναι για μένα ...και καλά κάνεις και το καταφέρνεις....όμως μην πουλάς αγάπες και λουλούδια.. εμπορική συναλλαγή είναι αυτό που κάνεις...κανένα συναίσθημα δεν νιώθεις...και σίγουρα ούτε εκείνη...εκείνες...αλλά μην μας βάζεις στο ίδιο καζάνι όλες..όπως δεν σας βάζουμε και μείς...αν έχεις μαγκιά φίλε κατέκτησε την γυναίκα με  όμορφα λόγια και με την ευγένεια που της πρέπει..αλλά μόνο μάγκας δεν είσαι....και σίγουρα όχι άνδρας που στο παντελόνι του έχει κρυμμένο θησαυρό...αυτοί που εξαγοράζουν μάλλον έχουν άδειο το παντελόνι τους...και δεν μπορούν να λειτουργήσουν..αποδεδειγμένο είναι αυτό...άκου με που σου λέω..ή έχεις βίτσια που καμμιά σοβαρή γυναίκα δεν θα στα έκανε...γιατί φίλε υπάρχουν και σοβαρές   γυναίκες που δεν εξαγοράζονται....

έτσι για να ξέρουμε τι λέμε και να βάζουμε κάποια πράγματα στην θέση τους...ξέρεις εσύ που απευθύνομαι...αν όχι κοιτάξε μέσα σε έναν  καθρέφτη και θα δεις για ποιον μιλάω..άντε μπράβο...που νομίζεις πως όλα εξαγοράζονται...και νιώθεις και περήφανος πως κυκλοφορείς γκόμενες κάθε μέρα διαφορετικές...και πολλές...πήγαινε εκεί λοιπόν που πουλάνε τέτοιου είδους κρέας( κατιμά λέω εγώ) και αγόρασε όσο θέλεις...μα μην μου υπερηφανεύεσαι πως έχεις πολλές...γιατί όλες αυτές μαζί δεν αξίζουν μια εγώ..βλάκα...ε βλάκα...

"Νενικήκαμεν"

Αυτό το είχα δημοσιεύσει το Σάββατο  στις 24 Δεκεμβρίου του 2011....

Σήμερα το αναδημοσιεύω μαζί με ένα ακόμα κομμάτι...

Το ξέρω πως περιμένεις 

τη στιγμή που θανάσιμα 

θα με πληγώσεις.....

Σε φαντάζομαι  να πατάς

επάνω στο πτώμα μου

φωνάζοντας θριαμβευτικά:

"Νενικήκαμεν"  Γ.Κ.

Και ναι τελικά κέρδισες

δίνοντας  την χαριστική βολή...

Αναφώνησε σαν ένας νέος Ευκλής 

και πάλι...

"Νενικήκαμεν "

Ελπίζω να μην έχεις το τέλος του

γιατί ο δρόμος που έκανες

να το καταφέρεις ήταν δύσκολος..

Και η νίκη πιο δύσκολη

η χαρά σου ίσως να μην έχει 

την γλυκιά γεύση της επιτυχίας...

"Νενικήκαμεν" 

Ω! ναι νενίκησες με...

Γ.Κ.

Συγχαρητήρια μικρό μου!!!

Σήμερα πολλά παιδιά έπιασαν το  όνειρο τους! άλλα πάλι μόλις που το ακούμπησαν...και άλλα ούτε που το άγγιξαν...σε αυτά τα παιδιά θέλω να πω πως η ζωή δεν τελειώνει με την πρώτη αποτυχία...δεν σταματάνε τα όνειρα....δεν είναι το τέλος της ζωής τους...απλά πρέπει να παλέψουν ακόμα μια φορά, πιο δυνατά και πιο επίμονα...στα άλλα πάλι που πέτυχαν να πω θερμά συγχαρητήρια...να είναι  περήφανα και να  κάνουν περήφανους   τους καθηγητές και γονείς τους..να έχουν καλή πρόοδο και επιτυχία στους στόχους τους...με την σειρά μου να πω ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στην κοράκλα μου που αρίστευσε στο σχολείο της και που έπιασε 19.098 μόρια και περνάει στην πρώτη επιλογή της...Ιατρική και κατά πάσα πιθανότητα Αθήνας...με έκανε περήφανη...είναι περήφανη και η ίδια...την ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσε...για τα δάκρυα συγκίνησης που πλημύρισαν τα μάτια μου..να της ευχηθώ πάντα τέτοια....και να  συνεχίσει να με κάνει περήφανη πάντα σε όλους τους τομείς της ζωής της...θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω τους καθηγητές της, τόσο του Λυκείου, όσο και του φροντιστηρίου της για την αμέριστη βοήθεια τους, καθώς και φίλο μου καθηγητή φιλολογίας και λυκειάρχη Δομοκού Χρήστο για την αμμέριστη συμπαράσταση του στον αγώνα της...πως να ξεχάσω και πως να μην αναφέρω το γεγονός , πως κάθε πρωί καθ'όλη την διάρκεια των πανελληνίων, έστελνε προσωπικό μήνυμα στην κοράκλα μου για να την ενθαρύνει και να της ευχηθεί καλή επιτυχία...το ενδιαφέρον του με συγκίνησε ιδιαίτερα...φέρθηκε καλύτερα και από αδελφό...και του αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ νομίζω...τελικά οι φίλοι αποδείχτηκαν καλύτεροι απο τους συγγενείς..ευχαριστώ Χρήστο...ξέρεις εσύ...για όλα...ευχαριστώ όλους τους καθηγητές της ...τους αγαπημένους μου φίλους που μας συμπαραστάθηκαν ηθικά...ξέρουν αυτοί ποιοι είναι...ευχαριστώ και την ίδια για την υπερηφάνεια που μου χάρισε και την χαρά..ο αγώνας μας μικρή μου συνεχίζεται αλλά κάτω από άλλο πια επίπεδο...εύχομαι και  ελπίζω να ζω και να σε δω να παίρνεις το πτυχίο σου και να ξανανιώσω χαρά και υπερηφάνεια...και ας περάσω δύσκολα εγώ για σένα...το αξίζεις...σε αγαπάω κοράκλα μου ...σε λατρεύω και σου εύχομαι κάθε καλό στον δρόμο σου...

                                                                                                                   η μανούλα σου!!!

Ένα όνειρο που χάθηκε!!!!

Ο έρωτας που ζήσαμε....ανάμνηση και όνειρο...

εγώ σ'αγάπησα....

 ήσουν τα πάντα για μένα...

μα εγώ για  σένα  μια ακόμα σελίδα στο βιβλίο της ζωής σου...

μια ακόμα κατάκτηση σου...

μια ιστορία που θα λες στην επόμενη και θα γελάς...

ο έρωτας με έρωτα περνάει μου είπες..πόσο δίκιο είχες..

ήξερες από προσωπική σου πείρα..

κάθε που ερωτευόσουν πάλι, παρελθόν γινόταν η άλλη...

και μάτωνες καρδιές...και βούρκωνες τα μάτια...

και εγώ που δεν ζήλευα ποτέ....

έφτασα στα άκρα...και έπεσα τόσο χαμηλά...

και έχυσα  δάκρυα...ποτάμι ...

και έχασα το νόημα της ζωής για τα δικά σου μάτια...

μα ο χρόνος είναι γιατρός...και τις πληγές μας κλείνει...

και όλα μας τα όνειρα ξανά μας τα θυμίζει...

και τις πληγωμένες μας καρδιές ατσάλι τις γεμίζει...

Σ'αγαπώ....μην το ξεχνάς...

Το κλειδί του παραδείσου 

στα χέρια σου κρατάς

το χέρι μου απλώνω 

μα εσύ μου το τραβάς...

την καρδιά μου ξεκλειδώνεις

ξεριζώνεις, την πονάς

σαν τον νικητή γυρίζεις

και ούτε που με αγαπάς...

τα λάφυρα σου απλώνεις

τα κοιτάς , χαμογελάς

στην ψυχή μου όταν φτάνεις

δίνεις μια και την κλωτσάς...

σου φωνάζω γύρνα πίσω

σ'αγαπώ, μην το ξεχνάς

πως αχ! πως να σε πείσω

πάψε πια να με πονάς...

μην κοιτάς στα δάκρυα μου

την αγάπη μου να βρεις

ψάξε μέσα στην καρδιά μου

εκεί  εσένανε θα δεις...

σ'αγαπάω δεν στο κρύβω

πάψε να με τυρρανάς

την αγάπη που  σου δίνω

αχ! πίσω μην μου την γυρνάς...Γ...Κ....

είμαι αϊτός περήφανος....

Και αν μου κόψεις τα φτερά

ψηλά να μην πετάξω

πάλι την δύναμη θα βρω

τα ύψη για να φτάσω...

είμαι περήφανος  αϊτός

και αν κάποτε δακρύζω

κρύβω τον πόνο και πετώ

τον κόσμο  ν'αντικρίζω...

Κόβω κουρέλια την ψυχή 

και την πληγή μου δένω 

το πόνο έκαμα αδελφό

τη μοναξιά παλεύω....

είμαι αϊτός περήφανος

και αν κάποτε ματώνω

κρύβω  το αίμα και  πετώ

τον ουρανό ανταμώνω...

Τι είναι αγάπη; (Με αφορμή ένα σχόλιο της φίλης μου Ioanna Fraguia!!)

 ΑΓΑΠΗ!!! Μια τόσο μικρή λέξη , όμως με διαφορετικό νόημα κάθε φορά..υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες , αυτό είναι το μόνο σίγουρο...πάντα όμως και σε κάθε περίπτωση μοναδική...άλλη η αγάπη της μητέρας στο παιδί ή παιδιά της, άλλη η αγάπη του παιδιού προς τους γονείς, άλλη η αγάπη προς τους φίλους μας, άλλη προς τους συγγενείς...

ανάλογα με την περίπτωση και τον χαρακτήρα των ανθρώπων αγαπάμε διαφορετικά τον καθέναν....

  Αλλά η αγάπη η ερωτική είναι μόνο μια...πολλοί μπερδεύουν το πάθος, τον πόθο, τον ενθουσιασμό αλλά και το σεξ με την αγάπη..πιστεύω στον έρωτα...στην αγάπη...αλλά σαν κάτι μοναδικό...δεν μπορείς να αγαπήσεις ερωτικά ( άποψη μου βέβαια) παραπάνω από μια φορά...να ερωτευτείς, να ενθουσιαστείς, να ποθήσεις μπορεί να το κάνεις χιλιάδες φορές...μα για μένα η αγάπη είναι μια...

  Όχι δεν μιλάω για την αγάπη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, της Μαίρης και του Μιμίκου, του Τάσου και της Γκόλφως και τόσων άλλων μεγάλων και ίσως τραγικών ερώτων...ούτε για τους έρωτες που γράφονται σε βιπεράκια τσέπης...αυτά τα διαβάζουμε σαν παραμύθια...εγώ μιλάω για την αγάπη ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα...που μπορεί να ξεκινήσει χαλαρά, ήρεμα και σαν απλή γνωριμία ή φιλία, αλλά να μετατραπεί με τον καιρό σε αγάπη...

  Αυτή λοιπόν η αγάπη δεν μοιράζεται όπως μοιράζει μια μάνα την αγάπη της σε όλα της τα παιδιά...αυτή η αγάπη η ερωτική αφορά μόνο δυο....και χωρά μόνο δυο...( και για να χαριτολογήσω και λίγο,βλέπε διπλό και όχι τριπλό ή πενταπλό κρεβάτι και στρώμα)...πάντα κατά την δική μου άποψη που ίσως και να  είναι λάθος, ( ή να είναι απόψεις μιας χαζής, ονειροπόλας και ρομαντικής γυναίκας ) η αληθινή αγάπη δίνεται σε μια μόνο γυναίκα ή σε έναν μόνο άντρα...

  Εύκολα λέμε σήμερα το "σ'αγαπώ" και δεν το εννοούμαι πραγματικά, ή το μπερδεύουμαι με το σεξ...έτσι θα ακούσεις πολλές φορές ανθρώπους να λένε το "σ'αγαπώ"  από την πρώτη στιγμή που θα βρεθούν είτε σ'ένα καφέ ή σ'ένα κρεβάτι...

Αγάπες μου, εδώ να πω πως η αγάπη έρχεται με τον καιρό...και μένει...δεν φεύγει...δεν πετάει έξω από το παράθυρο στο πρώτο φύσημα του αέρα...γνωρίζεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου με τον καιρό...τον αποδέχεσαι ...με τα καλά του ή τα κακά του...αν δεν μπορείς να τον αποδεχτείς; χωρίζεις...δεν τον κρατάς δέσμιο...δεν σε κρατάει δέσμιο...αλλά δεν ανέχεσαι να σε πληγώνει ερωτοτροπώντας με άλλες/άλλους....

  Και δυστυχώς συχνό φαινόμενο πολλών ανδρών (και γυναικών πια- μην βγάζουμε την ουρά μας απ'έξω εμείς ε;) είναι να απαιτούν  την αποκλειστικότητα από μια γυναίκα, αλλά  δεν δέχονται να είναι αποκλειστικά μόνο σε μια γυναίκα πιστοί οι ίδιοι...αυτό είναι μια απορία μου που ποτέ δεν μπόρεσα να λύσω...δέχομαι να είμαι αποκλειστικά δική σου....αλλά απαιτώ το ίδιο και από σένα..να είσαι αποκλειστικά δικός μου...αλλιώς αγάπη μου η καρδιά μας δεν θα ήταν τίποτα άλλο από ένα καφενείο που θα ήταν πάντα γεμάτο κόσμο κάθε λογής...

   Ένα σπιτικό δεν ανοίγει με αυτό τον σκοπό...να γίνει καφενείο και να μπαινοβγαίνει ο καθένας κατά το δοκούν, ούτε αστικό μέσο μεταφοράς  να κατεβαίνει σε όποια στάση τον βολεύει...ή να επιβιβάζει όποιον του κάνει νόημα να σταματήσει για να μπει...

   Τώρα αν κάνει κάποιος σχέση με κάποια ή και  το αντίθετο και στην πορεία δουν πως δεν τους ενώνει τίποτα, τι πιο ειλικρινές και τίμιο να το πουν στον άλλον και να χωρίσουν πολιτισμένα...ακόμα και αν ο ένας από τους δυο αγαπάει πραγματικά και πληγωθεί από αυτόν τον χωρισμό, είναι προτιμότερο από το να πληγώνεται καθημερινά...και όχι μόνο αυτό...αλλά θα εκτιμήσεις και τον άνθρωπο που δεν σε ξεγέλασε...δεν σε κορόϊδεψε....αντίθετα μάλιστα αν μάθεις πως σε απατά ασύστολα....χάνεις κάθε εκτίμηση για το πρόσωπό του, εκτός ότι κάποια στιγμή η αγάπη σου θα γίνει μίσος... και λένε πως αυτά τα δυο τα χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή....

  ΑΓΑΠΗ θα πει μοιράζομαι και δίνομαι ολόψυχα στον άλλον....στον άνθρωπό μου...και μόνο σε αυτόν...

 Δεν θέλω να μακρυγορήσω άλλο...γι'αυτό σταματώ εδώ και περιμένω τις δικές σας απόψεις στο θέμα "τι είναι αγάπη"....

Σας καλημερίζω και σας εύχομαι μια ολόδροση μέρα...εκτός από το αγαπάτε αληθινά και σωστά...

Μια άσχημη εμπειρία....

  Βρόντηξε την πόρτα πίσω της και έφυγε τρέχοντας...τι τρέχοντας δηλαδή;...όσο την κρατούσαν τα πόδια της....που πήγαινε ούτε η ίδια  ήξερε...ούτε το παιδί της σκέφτηκε....το μόνο που ήξερε ήταν πως έπερεπε να φύγει από εκεί...μακριά...να γλυτώσει...όχι την ζωή της...αυτή δεν είχε καμιά σημασία πια..

  Τα  μάγουλά της,  τα αυλάκωναν τα δάκρυα....δάκρυα πικρά, κόκκινα....βαμμένα από το αίμα της καρδιάς της...θολά τα μάτια της...οι σκέψεις της πολλές, την βασάνιζαν...και η απόφαση που πήρε τελεσίδικη... δεν είχε λόγους να ζει...και που ζούσε τι κατάλαβε; πίκρες συνέχεια...μια σταγόνα ευτυχίας, μα άγρια νεροποντή οι πίκρες...πως να ισορροπήσουν αυτά τα δυο; και πάντα αυτή ο φταίχτης...για όλους...για όλα....

  Ποια; αυτή που έτρεχε για όλους....που βρισκόταν σε όλες τους τις δύσκολες στιγμές...μάνα, πατέρας, σύζυγος, ερωμένη, υπηρέτρια μα και εργαζόμενη γυναίκα....τίποτα δεν έλειπε από κανέναν τους...και ποιό ήταν το ευχαριστώ; Να την δικάζουν χωρίς απολογία, χωρίς αποδείξεις, χωρίς αιτία....γιατί; επειδή σήκωσε επιτέλους κεφάλι και είπε:

  "τέλος μέχρι εδώ; δεν πάει άλλο;"  Και οι αδελφές του; τι της ήθελε της αδελφές του; μπήκε ποτέ εκείνη στα οικογενειακά τους; και τι ήθελαν τον διάλογο -όπως της είπαν- αν δεν ήταν διαθετιμένες να κάνουν διάλογο;

 Να την δικάσουν ήθελαν... γιατί ;  επειδή αποφάσισε να τον χωρίσει; επειδή η καταπίεση και η αδικία από μέρους του είχε φτάσει στο απροχώρητο.  Γιατί δεν την άφηναν να πει τα παράπονα της; μπροστά ήταν και ο ίδιος...αν έλεγε κάτι λάθος, κάποιο ψέμα  θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί...μα πάντα δειλός ήταν....άλλους έφερνε να βγάζουν το φίδι από την τρύπα ... 

  Έτσι και τώρα....καταιγίδα τα μη και τα  πρέπει...μέχρι που η μια αδελφή του, την έπιασε από τον λαιμό λέγοντας της: "έτσι και πάθει τίποτα ο αδελφός μου -εννοούσε τάχα από την στεναχώρια του-  θα σε σκοτώσω μωρή πουτάνα....λεφτά έχω...θα πληρώσω και θα σε σκοτώσω...εσύ θα πας στο χώμα αλλά εγώ δεν θα πάω φυλακή"...

  Δεν άντεξε αυτή τότε...με μια κλωτσιά  την έσπρωξε πέρα και έφυγε τρέχοντας -όχι όμως πριν προλάβει να την πιάσει  ο άντρας της πάλι από τον λαιμό, φοβερίζοντας την πως αν έφευγε εκείνη την στιγμή, δεν θα την άφηνε να ξαναγυρίσει...που; στο δικό της σπίτι! μα δεν το είχε σκοπό έτσι και αλλιώς- ούτε τον πόνο, ούτε τις μελανιές στον λαιμό της ένιωθε...μόνο τον πόνο της ψυχής της...μόνο αυτόν...αυτά σκεφτόταν και είχε φτάσει πια στο λιμάνι...

Εκεί που ήθελε να τερματίσει...όχι  το τρέξιμο της μα  την ζωή της...Κάθισε στην προκυμαία με τα πόδια μέσα στο νερό...άρχισε να κλαίει και να σκέφτεται...το τηλέφωνό της χτυπούσε συνέχεια..σημασία δεν έδινε..κάποια στιγμή είδε πως αυτή που την καλούσε δεν ήταν άλλη από την μικρή της κόρη...που είχε ακούσει  τον καυγά.... τώρα θυμήθηκε πως την άκουσε κάποια στιγμή να την φωνάζει να γυρίσει πίσω...

  Καινούρια δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλα της και έπεσαν μέσα στην θάλασσα...σταγόνες αλμυρές...που έσμιξαν με αυτές της θάλασσας και χάθηκαν...όπως θα χανόταν σε λίγο και εκείνη... αποφασιστικά πήρε το τηλέφωνο στο χέρι της και πήρε την άλλη μαμά του παιδιού της -την πνευματική, η οποία γνώριζε την κατάσταση της-  και της εξιστόρησε τα κεθέκαστα και  τι σκοπεύει να κάνει...

 "έλα να με βρεις εδώ...θα σου φτιάξω ένα χαρτί που θα λέει πως ότι έχω τα αφήνω στο παιδί μου...να το πάρεις μαζί σου το παιδί, να το προσέχεις και να το μεγαλώσεις σαν δικό σου...μην το αφήσεις στους λύκους...θα το φάνε...θα του κάνουν πλύση εγκεφάλου και θα με μισήσει...θα του πουν πως ήμουν τρελή...δεν το θέλω αυτό...θέλω να θυμάται πως την αγαπούσα,την λάτρευα και θα την λατρεύω".

 Της απάντησε η κουμπάρα της: "περίμενε με...μην κάνεις καμιά τρέλα..σκέψου το παιδί σου...άσε με να έρθω πρώτα να μιλήσουμε...μετά θα κάνω ότι μου πεις..μα πάρε το παιδί τηλέφωνο...σε ζητάει και κλαίει...μια στιγμή να σε ακούσει...και έρχομαι να σε βρω στο μεταξύ."

 Το παιδί! 8 χρονών τότε...τι πέρασε και εκείνο...τι πέρασε και η κουμπάρα! το πήρε τηλέφωνο και το άκουσε να της λέει:

"μανούλα μου σε παρακαλώ,έλα για λίγο να σε δω και μετά φύγε....μόνο να σε δω να σε φιλήσω,να σε χαιρετήσω".

  Δεν ήξερε τι είχε αποφασίσει η μανούλα...νόμιζε πως μόνο έφυγε..πως τους εγκατέλειπε....όχι πως θα πέθαινε...η νονά της, της  το είπε...και ξανά  τηλέφωνο το παιδί να παρακαλά, να κλαίει, να οδύρεται, να ικετεύει για μια τελευταία αγκαλιά της μανούλας...αυτό το κλάμα του, αυτή η ικεσία του την έφερε πίσω στον πραγματικό κόσμο, την ώρα που ήταν έτοιμη να βουτήξει σε εκείνα τα γαλαζοπράσινα νερά...να την καταπιούν ολόκληρη....να χαθεί...να ελευθερώσει την ψυχή της, το σώμα της ,τους άλλους..να πάψει να πονά, να ματώνει...να μην είναι εμπόδιο στο δρόμο κανενός...οι περαστικοί την κοίταζαν περίεργα...δεν καταλάβαιναν τι κάνει εκεί...ένας μόνο ήρθε κοντά της και την ρώτησε:

  " είσαι καλά; μα εσύ κλαις!Τι έπαθες; τι σου συμβαίνει; θέλεις κάποια βοήθεια;" και έκανε να την πιάσει από το χέρι και να την τραβήξει μακριά...Τράβηξε με δύναμη το χέρι της πίσω, του έγνεψε όχι με το κεφάλι και σηκώθηκε όρθια...αυτός περίμενε εκεί...έφυγε μόλις την είδε να απομακρύνεται από την προκυμαία...το είχε κιόλας μετανοιώσει...πάντα πίσω έκανε...για  χάρη των άλλων...μια ζωή υποχωρήσεις θυμόταν να κάνει..

  Το τηλέφωνο χτύπησε πάλι...ήταν η κουμπάρα της που ήθελε να μάθει τι έγινε στο μεταξύ.."πάρε το παιδί και μίλησε του...να ηρεμήσει...πήγα σπίτι να το πάρω, μα με έβρισε  και με έδιωξε ο λεγάμενος...δεν με άφησε ούτε να το δω καλά-καλά..και εκείνο είχε κρεμαστεί επάνω μου κλαίγοντας,  δεν ήθελε να με αφήσει...αλλά ξέρεις πως είναι...δεν μπορούσε να του επιβληθεί το παιδί και εγώ για να μην οξύνω περισσότερο τα πράγματα, άφησα την δική μου κόρη εκεί και έφυγα...τι θα κάνεις τώρα; που θα πας;"

  "Στην αστυνομία" της είπε.."να κάνω μήνυση για βιοπραγία και απειλή κατά της ζωής μου...φοβάμαι να πάω σπίτι...να ενημερώσω να του κάνουν συστάσεις να μην με πλησιάσει ούτε σε απόσταση αναπνοής".

  Και αυτό έγινε...πήγε σπίτι της πιο ήρεμη πια και αγκάλιασε το παιδί της....το σπλάχνο της που παραλίγο να μην  το ξαναέβλεπε...ούτε και αυτό εκείνη....

ΣΤΙΣ ΕΛΙΕΣ. ΜΑΖΙ ΤΗΣ (Με αφορμή ένα κείμενο της φίλης Γ. Καρλαύτη…Ας πούμε μια παρεμφερής ιστορία, από ανδρική οπτική. Για δική μου ευκολία μετέφερα τον χώρο στο δικό μου χωριό και το δικό μου χωράφι, κρατώντας τον καμβά της δικής της ιστορίας)

Ήταν κατά τις δυο μετά το μεσημέρι που φτάσαμε στο χωριό. Και ήταν μια από ‘κείνες τις σπάνιες μέρες που το χωριό έχει τέτοιο παλιόκαιρο. Από μια ιδιοτροπία της φύσης, αν και βρίσκεται σε ένα χαμηλό λόφο που σε ευθείες γραμμές δεν απέχει πολύ από τις κορφές , ένα γύρο, του Ερύμανθου, του Χελμού, του Μαίναλου και της Μίνθης, εν τούτοις επηρεάζεται και έχει τον ίδιο καιρό με την Κεφαλονιά… «Το φέρνει κεφαλονήτικο», άκουγα να λένε οι γέροι μικρός. Έτσι , ο αέρας περισσότερο δυτικός παρά βόρειος, έφερνε χιόνι και παγωνιά. Άνοιξα την αυλόπορτα και μετά το πατρικό μου σπίτι, για την ακρίβεια το σπίτι που φτιάξαμε στην ίδια θέση με το σπίτι που γεννήθηκα, μετά τον σεισμό του χίλια εννιακόσια εξήντα πέντε. Πέρασαν χρόνια να συνηθίσω τούτο το καινούργιο σπίτι…Στα όνειρά μου ερχόταν πάντα το παλιό. Σαν παράπονο που ‘χει στοιχειώσει.
Η Μαρίνα πήρε να ξεφορτώνει τα πράγματα από τ'αυτοκίνητο..Το σπίτι υγρό και παγωμένο, δεν ήξερες που ήταν προτιμότερο να σταθεί κανείς. Μέσα ή έξω; Ευτυχώς, είχα προνοήσει και είχα πολλά ξύλα, από ελιά και πεύκο που ξεφλοξίζουν εύκολα.
Ανάψαμε το τζάκι και σταθήκαμε κοντά στη φωτιά. Πήγα κοντά της. Τη φίλησα. Όχι από πόθο. Μάλλον από ευγνωμοσύνη. Από αγάπη. Που ήταν μαζί μου. Ένοιωθα διάχυτη τρυφερότητα. Και αγαλλίαση. Όπως όταν βυθίζεσαι σε μάτια αγαπημένα. Ή σε καλοσύνη απρόσμενη. Χρόνια τώρα, απ’ όταν φύτεψα το χωράφι ελιές κι υστερότερα ανανέωσα και το πατρικό αμπέλι, ίσως οι συγκυρίες να το ‘φεραν έτσι, μόνος πάω , μόνος έρχομαι, μόνος μένω στο χωριό, με εξαίρεση κάποιες φορές που αναγκάστηκα να φιλοξενήσω εργάτες αλλοδαπούς. Όμως σήμερα με συνόδευε μια γυναίκα. Όμορφη σ’ ένα χώρο που πιότερο από το τζάκι έφεγγε από τη δική της παρουσία. Την έβλεπα να πηγαινοέρχεται με μια οικειότητα, λες κι είχε ξαναβρεθεί εκεί. Και με εντυπωσίαζε που δεν έκανε κανένα σχόλιο. Ούτε έδειξε, έστω για μια στιγμή δυσφορία. Μόνο χαμόγελα. Το λέω επειδή το σπίτι κατοικείται περιστασιακά, κάθε που πάω για αγροτικές δουλειές με έντονα τα σημάδια του χρόνου και της έλλειψης φροντίδας. Με πονάει να πω της ερήμωσης. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, η υγρασία έχει ποτίσει ως μέσα την ταράτσα και τον τοίχο. Οι ίδιοι οι τοίχοι, γυμνοί, με μια σόμπα πετρελαίου στη μια άκρη, στο μεγάλο δωμάτιο, δυο κρεβάτια αντικριστά, ένα μικρό τραπέζι στη μέση, μια μικρή φορητή ντουλάπα σε μι’ άκρη…Ένα μικρό ψυγείο και μια ηλεκτρική κουζίνα, όλη του η επίπλωση και ο εξοπλισμός του. Και η τουαλέτα με ένα υποτυπώδες ντουζ, έξω στον κήπο..
Πόσο μπορεί να μεταμορφώσει το χώρο η γυναικεία παρουσία; Κοιτούσα αμίλητος , αποσβολωμένος σε μια καρέκλα κοντά στο τζάκι, όσο τακτοποιούσε τα λιγοστά μας πράγματα. Παρατηρούσα τη σιλουέτα της, ακολουθώντας τα ασταμάτητα δώθε κείθε της. Κι ο αέρας κι ο χώρος μου φάνηκε πως είχαν ζεσταθεί πολύ.
‘Κείνη τη μέρα, αψηφώντας το κρύο, μεταφέραμε τα πανιά για το μάζεμα των ελιών στο χωράφι και κάναμε όλες τις απαραίτητες προκαταρκτικές εργασίες, ώστε την άλλη μέρα να ξεκινήσουμε τη δουλειά που μας είχε φέρει μέχρι εκεί. Όσο να πάω το δεύτερο δρομολόγιο, η Μαρίνα με τη σβελτάδα που τη διέκρινε είχε «στρώσει» όλα τα πανιά…Τη βοήθησα να ολοκληρώσει τη δουλειά και κατάκοποι γυρίσαμε στο σπίτι
Ο πιο σίγουρος τόπος να κρυφτεί κανείς είναι ο κόσμος. Αλλά στο χωριό ο κόσμος που έχει μείνει είναι λιγοστός και δεν υπάρχει τρόπος να μη σε πάρουνε χαμπάρι. Άρχισαν να καταφθάνουνε φίλοι. Η Μαρίνα τους χαιρέτησε εγκάρδια. Σαν να τους ήξερε χρόνια και, λίγο μετά, το ίδιο φυσικά είπε. « Ετοιμάζω φαγητό. Θα μείνετε να φάμε». Δεν έφεραν αντίρρηση..Άλλωστε και χωρίς τη Μαρίνα το ίδιο θα κάναμε. Δεν έχει σημασία για μας ο τόπος..Όπου βρεθούμε, η παρέα μας, με το τίποτα και από το τίποτα μπορούμε να στήσουμε νυχτέρια ατέλειωτα με κουβέντα , ιστορίες , γέλιο, αμοιβαία πειράγματα, κρασί και ότι βρεθεί. Και κανείς από τους συμμετέχοντες δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα, αν το φαϊ και το κρασί είναι η πρόφαση για την παρέα και το κουβεντολόι ή η παρέα κι η κουβέντα αφορμή για κανά ποτηράκι παραπάνω μαζί με τα « δέοντα»..Και τα δέοντα που ετοίμασε η Μαρίνα – πότε πρόλαβε; - ήταν παραπάνω από τα συνηθισμένα και τα ποτηράκια πολύ περισσότερα. Μπήκε στην καρδιά τους. Και στη δική μου ακόμη βαθύτερα.
Πότε πήγε η ώρα δυό;..Γενικευμένη ερώτηση και απορία χωρίς απάντηση. Φύγανε οι φίλοι, μείναμε οι δυο μας κι ετοιμαστήκαμε να κοιμηθούμε. Ξάπλωσε πρώτη. Ώσπου να βάλω δυο κούτσουρα χοντρά στη φωτιά, δεν θα είχαν περάσει πέντε λεπτά που πήγα στο κρεβάτι, κατάκοπη, ως ήταν, κοιμόταν βαθειά. Τη φίλησα απαλά και χαμόγελασα στο σκοτάδι. Αλλοιώς είχα φανταστεί την πρώτη μα ς νύχτα. Ένοιωθα όμως πολύ ευτυχισμένος.
Έχω πολλά χρόνια πια που είμαι ολιγόυπνος, χωρίς λόγο. Όχι τώρα που είχα. Ένας κόκκορας όξω λάλαγε, σημάδι πως χάραζε. Άπλωσα το χέρι μου . Ξαφνιάστηκα. Η Μαρίνα, ολόγυμνη, κοιμόταν. Αλλοιώς είχε φανταστεί και τη δική της πρώτη νύχτα εδώ, χαμόγελασα ξανά . Ντράπηκα για τη δική μου συστολή και έβγαλα με ελαφρές κινήσεις και τα δικά μου. Κοιμόταν ανάσκελα και ανάσαινε ήσυχα. Άγγιξα αλαφρά το μηρό της. Το κορμί της, ζεστό απ’ τον ύπνο, άχνιζε. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Μόνο που ξύπνησε και άχνιζε και ο δικός μου πόθος. Το χέρι μου σύρθηκε και χάιδεψε την κοιλιά της…ίσα που την ακούμπαγε, ανεβαίνοντας στο στήθος της, ψάχνοντας τις θηλές της. Ρίγησε και γύρισε προς το μέρος μου. Σφίχτηκε πάνω μου, διχαλωτά στο μηρό μου και άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια… «Σήκω αγάπη μου η ώρα πάει εφτά» την άκουσα να ψιθυρίζει. Σου έχω φτιάξει τσάι. Έψησα και ψωμί στο τζάκι. Στις οκτώ, μου είπες χθες, πρέπει να φεύγουμε». Μα πότε πήγε εφτά; Όταν την ξύπνησα ήταν μόλις πέντε. Σηκώθηκα. Όση ώρα πίναμε εκείνη καφέ κι εγώ τσάι, κοίταζα τα μάτια της. Ήταν τόσο γλυκειά.
Στο χωράφι , από έκπληξη σε έκπληξη, θαύμαζα την ευκολία που μάθαινε την κάθε δουλειά και την ‘πιτειδιοσύνη που είχε, μια γυναίκα της πόλης. Τη σιγουριά που πάταγε, τον τρόπο που χειριζόταν το ραβδιστικό, την άνεση και την αντίληψη που είχε , αλλά και την εντυπωσιακή δύναμη που φανέρωνε , όταν έσερνε τα γεμάτα καρπό πανιά. Κι όταν ερχόταν η ώρα ν’ αδειάσουμε τα πανιά και να στρώσουμε νέα δέντρα – στην ανάπαυλα από το ράβδισμα – η δουλειά γινόταν πιο ερωτική. Είναι η φύση της τέτοια αφού απαιτεί τη συνεργασία δυο. Εκείνη από τη μια μεριά κι εγώ από την άλλη του πανιού συνάζαμε τον καρπό στο κέντρο, μέχρι που τα χέρια μας συναντιόνταν. Τα χείλη μας δεν άφηναν την ευκαιρία. Είναι το «στρώσιμο» μια διαδικασία, όπου πλησιάζεις κι απομακρύνεσαι συνεχώς. Όπως στον έρωτα. Όταν πρωτοπιάνεται.
Με συγκινούσε η προσοχή, η φροντίδα της . Κατά τις έντεκα κολατσιό ένα τέταρτο, γύρω στις δύο φαϊ. Για όλα είχε προνοήσει και όλα τα είχε προβλέψει η Μαρίνα. Κι όσο εκείνη να κάνει το τσιγάρο της και να το δευτερώσει, αρχίναγα ιστορίες από όταν ήμουνα παιδί, εκεί στον ίδιο τόπο , στο ίδιο χωράφι, αφήνοντας τον εαυτό μου να θυμάται, όσα η μνήμη επιλέγει, όσα ξεφεύγουν και ξελοξεύουν πάνω από τα συνηθισμένα. Κι εκείνη άκουγε το παιδί που γινόμουνα, χωρίς να διακόπτει, χωρίς να ρωτάει, μόνο όταν ξεχνιόμουνα εκεί πίσω σε ‘κείνα τα χρόνια που πέρναγα σχεδόν όλο το καλοκαίρι εκεί και κοιμόμουνα σε αυτοσχέδια κρεβάτια πάνω στη «μεγάλη» ελιά και σε στρώμα από φτέρη που μοσχομύριζε, κι έτρωγα με πιρούνια το ίδιο αυτοσχέδια από ρείκι και έφτανα ως τότε που είχαν γουρμάνει τα κούμαρα, κόκκινα και λαχταριστά και στις πέρδικες που ξάφνιαζαν την αμέριμνη περπατησιά μας στο μονοπάτι – και που δεν ξετρέχει ο νους σαν φτερακίσει; - μου ‘λεγε απλά, « Έλα σήκω, πέρασε η ώρα, έχουμε δουλειά»…Κι είχε το στόμα της τόσα φιλιά που μου ‘ρχονταν παρέα με τα λόγια. Κι έχει το στόμα της τόσα φιλιά που ακόμα δεν αξιώθηκα κι αναπολώ με πίκρα.
Με τούτα και μ΄άλλα πέρασαν κοντά τέσσερες μέρες .Μαζώνοντας πότε με ήλιο, πότε με κρύο και την τελευταία με αέρα και βροχή…Τ’ Αη Γιαννιού ήταν και μόνο ‘μεις στη δουλειά. Και μόνο μεις βρεχόμασταν. Μούσκεμα πια φορτώσαμε τον καρπό και φύγαμε για το λιοτριβιό σε κοντινό χωριό. Ο λιοτριβιάρης, φίλος από παιδί, με το που με είδε θυμήθηκε να κάνει το σταυρό του. « Θοδωρή με τέτοιο χειμώνα μάζωνες ελιές; Σε βλέπω και τουρτουρίζω». «Μόνο σάκκιαζα» είπα, λες κι αυτό μαλάκωνε το μούσκεμα…"Έλα,αρτσίδι είσαι, ελάτε μέσα να πυρωθείτε". Πήγαμε ,μα φύγαμε αμέσως, τρέμαμε. Ευτυχώς στο σπίτι η φωτιά στο τζάκι κράταγε ακόμη. Έβαλα ξύλα ξερά και δυο όλο ρετσίνι πεύκινα και μπουμπούνισε από τη ζέστη ο τόπος.
Μόλις που είχαμε πετάξει τα βρεγμένα και είχαμε πλυθεί σαν ήρθε ο φίλος ο Γιάννης και με τρόπο που δεν σήκωνε κουβέντα , μας κάλεσε στο σπίτι του που γιόρταζε. Πήγαμε. Πόσο γρήγορα η γυναίκα μεταμορφώνεται. Ντυμένη, βαμμένη ελαφρά, η Μαρίνα λιγνή μέσα στο φόρεμα και τις μπότες της με το μεσάτο παλτό της έλαμπε στο τραπέζι. Γελαστή έπαιρνε μέρος στην συζήτηση, ευδιάθετη, εύχαρις..Τι απόγινε άραγε τόση κούραση…Την άλλη μέρα θα φεύγαμε.
« Αφεντικό, κοντεύεις να κοιμηθείς στο τζάκι. Σήκω να πας στο κρεβάτι». Δίκιο είχε. Μετά μια τόσο κοπιαστική μέρα - και ήταν η πρώτη που μαζεύαμε φέτος ελιές – το κορμί δεν το όριζα. Τα κόκκαλα πονάγανε και είχα να μαγερέψω να φάμε με τον Ρούμεν, ένα βούλγαρο, ίσαμε είκοσι πέντε χρονώ, με εξώφθαλμο βρογοκήλη στο ένα μάτι, καλό παιδί που είχα προσλάβει να με βοηθάει. Σαν αποφάγαμε έκατσα να ανασάνω κοντά στη φωτιά.
« Η Μαρίνα που πήγε;» ρώτησα.. «Ποιά Μαρίνα αφεντικό;»…
«Ποια Μαρίνα…Εκείνη που έφυγε προτού να ‘ρθεί. Μα εγώ το ξέρω , χοντρομούρη, η Μαρίνα εδώ ήταν, εδώ είναι και θα είναι κάθε φορά που θα ΄ρχομαι», σκέφτηκα κι έπεσα στο κρεβάτι ξερός. Με τα ρούχα. Φαίνεται με σκέπασε ο Ρούμεν..Καλή του ώρα…
Καλή σου ώρα Μαρίνα. Πόσο πολύ σ’ αγάπησα. Πόσο πολύ σε σκέφτομαι. Πόσο σ’ αγαπώ.

Αθήνα 11/03/2012

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!

                                                        ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!

Καθισμένη με μια παρέα,σε μια παραλία τις  προάλλες , βραδάκι, με την ελπίδα να φυσήξει αεράκι και να μας δροσίσει, πίνοντας άλλοι ουζάκι και άλλοι μπυρίτσα παγωμένη και τσιμπολογώντας από το κάτι τις που μας έφεραν, η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων ήταν στο φόρτε της...εκεί ανάμεσα "τύρου και αχλαδιού" που λένε, κάποιος έθιξε το θέμα για τον έρωτα...την αγάπη...

  Οι γνώμες διάφορες....κάποια "κυρία" γνωστή για τους δυο γάμους της και τους αναρίθμητους εραστές έλεγε πως σαν τον δεύτερο άντρα της δεν υπήρχε περίπτωση να βρει ποτέ....μέσες -άκρες μας είπε πως ήταν (αυτό κατάλαβα εγώ) το "θύμα" της...αυτός που την αγαπούσε και της τα πρόσφερε όλα στο χέρι..μέχρι τον καφέ στον κρεβάτι της πήγαινε...έλεγε πως τον αγάπησε και πως ακόμα τον αγαπάει...(εδώ να πω  έμαθα πως πέθανε ο δεύτερος άντρας της, ενώ με τον πρώτο είχε πάρει διαζύγιο και είχε και δυο παιδιά, αγόρια μέχρι κει πάνω πια τώρα)....από την μέρα που πέθανε και μέχρι σήμερα δεν έχει αφήσει αρσενικό για αρσενικό....

  Αναρρωτιέμαι η άσχετη τι είδους αγάπη είναι αυτή; πως μετά τον χαμό του κατάφερε να κάνει άλλες σχέσεις την στιγμή μάλιστα που έλεγε, πόσο της λείπει εκείνος;..μάλλον της έλειπε το "θύμα" , ο "υπηρέτης" της, αυτός που την έκανε να νιώθει βασίλισσα...."κανείς δεν κατάφερε να της δώσει αυτό που της έδινε εκείνος" γύρισε και μου ψιθύρισε στο αυτί η διπλανή μου μ'ένα χαιρέκακο και ζηλόφθονο μειδίαμα...έτσι το θεώρησα τότε....έλα μου όμως που με την συνέχεια της κουβέντας επαληθεύτηκε ; 

 Γιατί αυτό ήταν που ζητούσε....έμπλεκε με όποιον της έκανε ένα όμορφο κομπλιμέντο ή της μιλούσε ευγενικά,  πάντα παρερμηνεύοντας  τις προθέσεις του άλλου...και όταν ο άλλος έβλεπε πως εκείνη ενδίδει δεν έχανε και εκείνος τον καιρό του...έφευγαν μαζί και όπου την έβγαζε η περιπέτεια...έτσι και εκείνο το βράδυ...έφυγε με κάποιον που της είπε δυο κομπλιμέντα...μέχρι να φύγει όμως , κατηγορούσε τις γυναίκες που δεν ήξεραν να ζήσουν...να αρπάξουν την ευκαιρία όπως έλεγε...

  Ξέχασε όμως πόσο της έλειπε το "θύμα"...πως δεν τον αγάπησε όπως έλεγε , αλλά της έλειπε η περιποίηση του...

Από την άλλη πάλι ένας άνδρας της παρέας , έλεγε πόσο εκτιμά τις όμορφες και έξυπνες γυναίκες....μόλις τον άκουσα είπα..."να και ένας άντρας που δεν "φοβάται " τις έξυπνες γυναίκες"...τι ήθελα και το σκέφτηκα; βιάστηκα...δεν περίμενα λίγο ακόμη;

 Έμαθα πως ήταν παντρεμένος με μια επιτυχημένη, έξυπνη και όμορφη γυναίκα...την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε...αλλά μάλλον η "επιτυχημένη" δεν ένιωθε το ίδιο...τον παντρεύτηκε γιατί ο ίδιος ήταν το κατάλληλο "θύμα" γι'αυτήν...αφού τον "ευνούχησε" κυριολεκτικά και μεταφορικά ( σύμφωνα πάντα με την διπλανή μου κυρία)....δεν ήταν άντρας της παρά μόνο στα χαρτιά και στα μάτια του κόσμου...του δικού της κόσμου...του επιτηχημένου...

 Στην πραγματικότητα ήταν ο λακές της...αυτός που ανεχόταν τα πάντα....που έκανε μέχρι σφουγγάρισμα για να μην πέσει η "θέση" της "κυρίας"...ερωτευμένος ακόμα μαζί της...θες επειδή την είχε και δεν  την είχε, θες γιατί του άρεσε να είναι το "θύμα" την εκτιμούσε και έμενε ακόμα μαζί της και ας είχαν τα "κέρατα" στο κεφάλι του ξεπεράσει και του τάρανδου...αλλά όλα και όλα...τι άντρας θα ήταν αν δεν είχε και την εξωσυζυγική σχέση του; 

  Είχε στην παρέα μας και το γκομενάκι ...όσα δεν τολμούσε να κάνει στην γυναίκα του τα έκανε στο έρημο το κορίτσι...εκείνη στα μάτια τον κοιτούσε...και όπως έλεγε και υπερηφανευόταν εκείνος, του τα είχε όλα στο χέρι...αλλά εκτίμηση καμιά...ποιός ; αυτός που έλεγε και ξανάλεγε πως εκτιμά τις όμορφες και έξυπνες...γιατί και όμορφη και έξυπνη ήταν η γυναίκα πλάι του...το γκομενάκι του...αλλά αυτό δεν τον σταματούσε να φλερτάρει μπροστά της με όλα τα θηλυκά που βρίσκονταν στην παρέα...παντρεμένα και ελεύθερα...

 Τώρα θα μου πεις αν ήταν έξυπνη γιατί καθόταν μαζί του; ε! αυτό ρώτησα και εγώ την διπλανή μου .....μου είπε επειδή τον αγαπάει...μάλιστα!!!!....να λοιπόν που υπάρχει και έρωτας στην ζωή...αληθινός...έστω και μονόπλευρος...αλλά αυτός;  στον κόσμο του...εκτίμηση καμιά...έλεγε και  ξανάλεγε πως όλες οι γυναίκες είναι γι'αυτόν όμορφες και δεν μπορεί να αντισταθεί στην γοητεία τους...πως από την κάθε μια παίρνει κάτι...στιγμές έλεγε είναι η ζωή μας...συμφωνούσε μαζί του και η άλλη "κυρία" αυτή με τους δυο σύζυγους και τους αναρίθμητους εραστές...

  Τόλμησα να εκφράσω αντίθετη γνώμη...να πω πως όταν αγαπάει κάποιος μένει εκεί...δεν ψάχνει κάτι άλλο...τιμά τον άνθρωπο που είναι δίπλα του, ειδικά αν του είναι πιστός και τον αγαπάει...με κοίταξαν λες και ήμουν από άλλο πλανήτη..."βρε εσύ έφτασες να ζεις μισό αιώνα και ακόμα το νόημα της ζωής δεν το έχεις πιάσει" μου είπαν μ'ένα στόμα και οι δυο εν λόγω συνομιλητές...

 Ένιωσα όντως σαν να είμαι από άλλο πλανήτη...κάτι σαν εξωγήινη αν θες...άλλα τα δικά μου πιστεύω...όσο και  αν δείχνω ρεαλίστρια και ψυχρή, όσο καχύποπτη και αν είμαι στα αντρικά κομπλιμέντα, δεν παύω να είμαι μια  χαζή και ονειροπόλα γυναίκα...μια ρομαντική που πιστεύει ακόμα και ας έχει διανύσει τον μισό αιώνα της ζωής της στους μεγάλους έρωτες...

 Περίεργα μου φαίνονταν όλα αυτά...ακαταλαβίστικα...και το κερασάκι στην τούρτα δεν άργησε να φανεί...ένας άλλος άνδρας που μέχρι εκείνη την ώρα συμφωνούσε μαζί μου αλλά και με δυο-τρεις ακόμα, σήκωσε το τηλέφωνο που χτυπούσε στην τσέπη του...κατάλαβα από τα συμφραζόμενα πως μιλούσε στην σχέση του..."Αγάπη μου μου λείπεις" έλεγε..."δεν βλέπω την ώρα να σε δω"....

  Βρε φίλε αν δεν έβλεπες την ώρα να την δεις και αν πίστευες έστω και μια λέξη απ'όσα έλεγες δεν θα ήσουν τώρα εδώ διακοπές ...με το που έπαιρνες άδεια από την δουλειά σου θα έτρεχες να την βρεις...να μην σου πω πως έπρεπε να είστε μαζί διακοπές....τι είδους αγάπη είναι αυτή; και πόσα μα πόσα ψέμματα λέτε (λέμε) όλοι στους ανθρώπους που σας αγαπάνε; δεδομένο τις έχετε πια...γυναίκες και άντρες...

 Όλη μου η διάθεση χάλασε...τι είδους άνθρωποι είμαστε τελικά;...είπα στον εν λόγω κύριο την απορία μου...του είπα όλα αυτά που αναφέρω πιο πάνω...η απάντηση του; η απάντηση των μισών και βάλε της ομήγυρις; πως κάνω λάθος και δεν έχω πιάσει το νόημα της ζωής...Αμάν πια με αυτό το νόημα της ζωής...

 Τόσο μα τόσο ηλίθια είμαι εγώ; κοίτα να δεις προβληματισμούς που απέκτησα τώρα στα 50 μου...ρε λες να έχουν δίκιο; λες να πρέπει να δω την ζωή αλλιώς; να κάνω ότι και αυτοί; γιατί αν παραμείνω στις απόψεις μου με βλέπω να μένω μόνη σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου και μάλιστα χωρίς να έχω πιάσει το νόημα της ζωής...θα περιμένω για τον έναν και μοναδικό έρωτα , αλλά αυτός δεν υπάρχει...αυτό το συμπέρασμα έβγαλα...ή ίσως να υπάρχει...σε κάποια άλλη ζωή....τι να κάνω; να περιμένω μήπως τον γνωρίσω σε κάποια άλλη μου ζωή ή να δω το νόημα αυτής της ζωής; 

 Αμάν!!! δύσκολη απόφαση...και προβληματισμός εκεί που δεν είχα...άντε τώρα να δω τι απόφαση να πάρω...δύσκολα έβαλα στον εαυτό μου...δύσκολα...βοήθεια κοινού υπάρχει;

Καλησπέρα σας....

Κλέφτης έρωτας... Για τον φίλο μου τον Χάρη με πολύ αγάπη....για την αρχόντισσα της καρδιά του που την έχασε νωρίς....

από γεωργια καρλαυτη, Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2012 στις 10:29 π.μ. ·

ΔημόσιαΦίλοιΦίλοι (εξαιρούνται οι Γνωστοί)Μόνο εγώΠροσαρμογήΣτενοί φίλοιΟικογένειαΔείτε όλες τις λίστες...οι φιλοι μουΠεριοχή KalamatasΓνωστοίΕπιστροφή

Μια γυναίκα αγάπησα

σε όλη την ζωή μου

αρχόντισσα ήταν και κυρά

ψυχή  μου και πνοή μου....

     Ρεφρέν

μα ήρθε κλέφτης έρωτας

την έκλεψε  από μένα 

τώρα κρατάει συντροφιά

στ'αστέρια ένα-ένα.....

μου γνέφει από ψηλά

τα δάκρυα της στάζουν 

είναι οι ψιχάλες της βροχής

μα 'μένανε με σφάζουν....

       Ρεφρέν

μα ήρθε έρωτας φονιάς

τηνπήρε  από μένα 

τώρα κρατάει συντροφιά

στ'αστέρια ένα-ένα.....

που είσαι κόρη του γιαλού

γιατί δεν κατεβαίνεις

το χέρι μου να μου κρατάς

ποτέ  μην νιώθεις μόνη...

     Ρεφρέν

μα ήρθε κλέφτης έρωτας 

την έκλεψε   από μένα 

τώρα κρατάει συντροφιά

στ'αστέρια ένα-ένα.....

κράτησε με μες το νου

με της καρδιάς τα δίχτυα

για να μην νιώθω μοναχός

ματώνουνε τα στήθια....

     Ρεφρέν

μα ήρθε έρωτας φονιάς

τηνπήρε από μένα 

τώρα κρατάει συντροφιά

στ'αστέρια ένα-ένα.....

μην με ξεχνάς  εκεί ψηλά

ανάμεσα σε τόσους

να με κρατάς σαν φυλαχτό 

στους άγνωστους τους τόπους....

  Ρεφρέν

μα ήρθε κλέφτης έρωτας 

την έκλεψε από μένα 

τώρα κρατάει συντροφιά

στ'αστέρια ένα-ένα.....

Γ.Κ