ΝΕΑ ΑΡΧΗ

  Και να πάλι τα ζω από την αρχή...μια βαλίτσα όλο το βιος μου..χρόνια τριάντα πέντε πίσω γύρισα..όπως και τότε...που με μια βαλίτσα έφευγα από το πατρικό μου, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...μόνο που τότε το ταξίδι έγινε με αεροπλάνο...ενώ τώρα με το σαραβαλάκι μου...οδηγός εγώ...προορισμός που τον αποφάσισα εγώ...όχι κάποιοι άλλοι, όπως τότε...όμως ο ξεσηκωμός πονάει το ίδιο..βλέπεις δύσκολο πράγμα ν'αφήνεις το σπίτι σου...και μάλιστα για δεύτερη φορά...και ας είναι μόνο δυο ώρες δρόμος...τόσο έκανα να φτάσω...που; μα εκεί που η ζωή  μου θα ξεκινούσε από την αρχή...
  Με πόνο ψυχής αποχαιρέτησα και τώρα το πατρικό μου...εκεί που έζησα τα πρώτα και τρυφερά παιδικά μου δεκαπέντε χρόνια...μετά απουσία.... άλλων δεκαπέντε χρόνων...και πάλι πίσω..στα τριάντα μου πια...γυναίκα...μάνα δυο παιδιών...πικρές στιγμές...δύσκολες...έζησα είκοσι δυο μετά στο πατρικό που είχε έρθει στην κατοχή μου πια...προικώο είπαν...άσχημες ώρες..άσχημα χρόνια...είχα και καλά όμως...το πιο καλό η γέννηση της μικρής μου κόρης...αυτή που με γέμισε υπερηφάνεια...αυτή που με κράτησε στη ζωή, όταν εγώ δεν την ήθελα (την ζωή)..
  Και να'μαι τώρα πια ξανά στον δρόμο...με μια βαλίτσα ρούχα...μια βαλίτσα όνειρα..μια βαλίτσα που ευχόμουν να χωρέσει την υπόλοιπη ζωή μου...εγκατέλειπα το σπίτι μου μια φορά ακόμα...μα αυτή την φορά ήταν δική μου απόφαση...κανενός άλλου..έπρεπε να βρω δουλειά...να συντηρήσω την φοιτήτρια κόρη και εμένα...η δουλειά μου σε ένα μέρος μακριά από το σπίτι μου..αποχαιρέτησα τους λίγους και καλούς φίλους μου...όχι χωρίς δάκρυα..
  Αποχαιρέτησα και την δεύτερη μάνα της κοράκλας μου..που μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό...πως χαίρεται που είμαι κουμπάρα της, αλλά αυτό δεν την στεναχωρεί λιγότερο επειδή φεύγω και ας ξέρει πως είναι το καλύτερο για μένα και το κορίτσι μας..
 Σε όλο τον δρόμο οι σκέψεις δεν με άφησαν λεπτό...τα μάτια στέγνωσαν μόλις με "αποχαιρέτησε" και το σαραβαλάκι μου, έξω από την πόρτα του προορισμού μου...λες και μου περνούσε μήνυμα..."πως εδώ θα μείνεις πια...βαρέθηκα να σε πηγαινοφέρνω...με κούρασες με τα ταξίδια σου Αθήνα-Καλαμάτα καί ανάποδα..τρεις φορές σε πήγα φορτωμένο σαν το γαϊδούρι..και τώρα πάλι με φόρτωσες..αμάν πια δεν αντέχω" ....
  Και είχε δίκιο...δεν άντεχε...ούτε και εγώ άντεχα πια σε άλλες πίκρες...εύχομαι η ζωή μου να βρει την γαλήνη και αν όχι την ευτυχία, ας βρει τουλάχιστον την ηρεμία..δεν με κρατούσε τίποτα εκεί στην πόλη μου...ξένη μέσα σε γνωστούς...όπως ξένη ανάμεσα σε ξένους ήμουν, όταν δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι έφυγα σε ξένο κράτος...μακριά από τους "δικούς μου" ανθρώπους, που αποδείχτηκαν με τα χρόνια πως ποτέ δεν ήταν δικοί μου...ή για να το πω πιο σωστά, δεν ήμουν δική τους...
  Έτσι λοιπόν εδώ που βρίσκομαι, ελπίζω σε μια νέα αρχή...σε μια νέα και ήρεμη ζωή...ελπίζοντας πως όταν θα έρθει η ώρα να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο, να επιστρέψω εκεί που γεννήθηκα..στο πατρικό μου σπίτι..εκεί που άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου, εκεί να τα ξανακλείσω...μέχρι τότε όμως πρέπει να είμαι δυνατή...να ανταπεξέλθω στο καθήκον μου άλλη μια φορά...στο καθήκον της μάνας που νοιάζεται για το παιδί της...που θέλει να το εξασφαλίσει υλικά, ηθικά..μέχρι να τελειώσει τις σπουδές της...μετά ας αποφασίσει Εκείνος για την μοίρα μου...δεν με νοιάζει...μόνο να προλάβω να την δω άριστη και σεβαστή επιστήμονα...
  Με αυτές τις σκέψεις πέρασε η ώρα..νύχτωσε..το πρωί πρέπει να σηκωθώ νωρίς...αρχίζει η δουλειά...αρχίζει η νέα ζωή...μακριά από όλα και όλους...