Και ναι η υπέρβαση είχε γίνει...είχε πάει ενάντια στα πιστεύω της...σε εκείνα που ήταν απόλυτη...σε όσα με νύχια και με δόντια κρατούσε...για τα πρέπει..τα μη...τα θέλω της είχαν πάντα δευτερεύουσα σημασία...και εκείνη ήθελε απλά να ζήσει...να ξαναγίνει το κοριτσάκι το δεκαπεντάχρονο..άντε το εικοσάχρονο...να νιώσει τον έρωτα..την αγάπη...
Και την ένιωσε...στα μάτια του...στην αγκαλιά του...ανάμεσα στα λόγια και τα φιλιά του...έκλεισε τ'αυτιά της στις φωνές της λογικής...άφησε άλλες αισθήσεις ανοικτές...την όσφρηση...την γεύση...την αφή..την όραση...μα άφησε και την καρδιά της...μύρισε το κορμί του...γεύτηκε τα φιλιά του..ένιωσε το χάδι του..είδε τα μάτια του...και η καρδιά πλημμύρισε...
Και όταν η φωνή της λογικής, της τρυπούσε τ'αυτιά, τις ώρες που χαλάρωνε, της αγρίευε...της έβαζε τις φωνές..της έλεγε να το βουλώσει...δεν μπορούσε να κάνει κουμάντο στην ζωή της μια λογική..όχι πια...αρκετά με την λογική είχε ασχοληθεί...αρκετά την είχε ακούσει..αρκετά την είχε υπολογίσει...αρκετά την είχε αφήσει να την διαφεντεύει μια ζωή...τώρα έπαιρνε την ζωή στα χέρια της..οι αποφάσεις ήταν μόνο δικές της...σωστές ή λάθος τι σημασία είχε;
Άνθρωπος δεν ήταν και αυτή; δεν είχε δικαίωμα στα λάθη; στον έρωτα;..στην ζωή; μήπως η λογική δεν την είχε οδηγήσει σε λάθη; τα οποία πλήρωσε και πληρώνει ακόμα; τι δηλαδή; επειδή ήταν νεότερος από εκείνη; και; κοιτά χρόνια ο έρωτας; ορίζει η καρδιά ηλικία; γνωρίζει το συναίσθημα διαφορές; χρώμα;...ταυτότητα;... όχι..εκείνη ήταν αποφασισμένη να το ζήσει..μέχρι εκεί που θα πήγαινε..
Μέχρι εκεί που θα την πήγαινε εκείνος...ο Α....της.... πετούσε και εκείνος μαζί της....ή μάλλον εκείνος πέταξε πρώτος..και την κράτησε από το χέρι με υπομονή...την άκουσε...την κατάλαβε...και την τράβηξε μαζί του...στον παράδεισο; ίσως...μπορεί και στην κόλαση...όπου και αν την πήγαινε δεν την ένοιαζε..μόνο να είναι μαζί του..πετώντας..περπατώντας...ακόμα και μπουσουλώντας...εκείνη τον ακολουθούσε...τυφλά...
Μόνο που όταν αργούσε να της τηλεφωνήσει...να της στείλει μήνυμα, με λόγια τρυφερά...μια καλημέρα έστω...τότε έπεφτε στα τάρταρα της αβύσσου...φοβόταν μήπως είχε ονειρευτεί και είχε ξυπνήσει τώρα...και τελείωνε η μαγεία...αχ!!!αυτή η μαγεία!! ένιωσε σαν την σταχτοπούτα το βράδυ που την πήρε αγκαλιά και την έκανε δική του..φοβόταν μήπως χτυπήσει μεσάνυχτα το ρολόι και βρεθεί αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα...
Χτύπησε όμως μεσάνυχτα...και εκείνος ήταν εκεί..την κρατούσε ακόμα αγκαλιά..της ψιθύριζε λόγια ερωτικά ...όμορφα...της έλεγε πόσο την αγαπούσε...την έπιασε από την μέση...την φίλησε κάτω από τ'αστέρια...και την απογείωσε ακόμα μια φορά στον ουρανό...
Ναι!!δεν ήταν μαγεία..δεν ήταν όνειρο..δεν ήταν φαντασία....ήταν η πραγματικότητα...ακόμα και το άλλο πρωί εκείνος ήταν εκεί...να της επαναλαμβάνει πόσο ευτυχισμένος ένιωθε που μπήκε εκείνη στην ζωή του...να της λέει ακόμα πολλές φορές πόσο την αγαπούσε...και εκείνη να απαντά...ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΩ....ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ.....
Μεσ' τη ματιά σου χορεύω
μεσ' τη φωνή μου μιλάς
χούφτες ασήμι μαζεύω
κάθε στιγμή που γελάς
Φως κι ουρανό να σε λέω
ατέλειωτό μου φιλί
και στο κορμί μου σε καίω
γιατί σε θέλω πολύ
Σε λατρεύω
φιλί φιλί σου κλέβω
το στόμα που σου πίνω
το στόμα που μεθώ
σε λατρεύω
το σώμα σου ληστεύω
και τη ψυχή μου αφήνω
και τη ψυχή μου αφήνω
κοράλι στο βυθό
Όπου βαδίζεις βαδίζω
κάθε σου χνάρι ρωτώ
και μια ζωή που ορίζω
για σένανε την κρατώ
Όπου πετάς θα πετάξω
με τα δικά σου φτερά
μες τη ψυχή σου θα ψάξω
το χρώμα που 'χει η χαρά
Σε λατρεύω - Γλυκερία & Μητροπάνος
Και την ένιωσε...στα μάτια του...στην αγκαλιά του...ανάμεσα στα λόγια και τα φιλιά του...έκλεισε τ'αυτιά της στις φωνές της λογικής...άφησε άλλες αισθήσεις ανοικτές...την όσφρηση...την γεύση...την αφή..την όραση...μα άφησε και την καρδιά της...μύρισε το κορμί του...γεύτηκε τα φιλιά του..ένιωσε το χάδι του..είδε τα μάτια του...και η καρδιά πλημμύρισε...
Και όταν η φωνή της λογικής, της τρυπούσε τ'αυτιά, τις ώρες που χαλάρωνε, της αγρίευε...της έβαζε τις φωνές..της έλεγε να το βουλώσει...δεν μπορούσε να κάνει κουμάντο στην ζωή της μια λογική..όχι πια...αρκετά με την λογική είχε ασχοληθεί...αρκετά την είχε ακούσει..αρκετά την είχε υπολογίσει...αρκετά την είχε αφήσει να την διαφεντεύει μια ζωή...τώρα έπαιρνε την ζωή στα χέρια της..οι αποφάσεις ήταν μόνο δικές της...σωστές ή λάθος τι σημασία είχε;
Άνθρωπος δεν ήταν και αυτή; δεν είχε δικαίωμα στα λάθη; στον έρωτα;..στην ζωή; μήπως η λογική δεν την είχε οδηγήσει σε λάθη; τα οποία πλήρωσε και πληρώνει ακόμα; τι δηλαδή; επειδή ήταν νεότερος από εκείνη; και; κοιτά χρόνια ο έρωτας; ορίζει η καρδιά ηλικία; γνωρίζει το συναίσθημα διαφορές; χρώμα;...ταυτότητα;... όχι..εκείνη ήταν αποφασισμένη να το ζήσει..μέχρι εκεί που θα πήγαινε..
Μέχρι εκεί που θα την πήγαινε εκείνος...ο Α....της.... πετούσε και εκείνος μαζί της....ή μάλλον εκείνος πέταξε πρώτος..και την κράτησε από το χέρι με υπομονή...την άκουσε...την κατάλαβε...και την τράβηξε μαζί του...στον παράδεισο; ίσως...μπορεί και στην κόλαση...όπου και αν την πήγαινε δεν την ένοιαζε..μόνο να είναι μαζί του..πετώντας..περπατώντας...ακόμα και μπουσουλώντας...εκείνη τον ακολουθούσε...τυφλά...
Μόνο που όταν αργούσε να της τηλεφωνήσει...να της στείλει μήνυμα, με λόγια τρυφερά...μια καλημέρα έστω...τότε έπεφτε στα τάρταρα της αβύσσου...φοβόταν μήπως είχε ονειρευτεί και είχε ξυπνήσει τώρα...και τελείωνε η μαγεία...αχ!!!αυτή η μαγεία!! ένιωσε σαν την σταχτοπούτα το βράδυ που την πήρε αγκαλιά και την έκανε δική του..φοβόταν μήπως χτυπήσει μεσάνυχτα το ρολόι και βρεθεί αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα...
Χτύπησε όμως μεσάνυχτα...και εκείνος ήταν εκεί..την κρατούσε ακόμα αγκαλιά..της ψιθύριζε λόγια ερωτικά ...όμορφα...της έλεγε πόσο την αγαπούσε...την έπιασε από την μέση...την φίλησε κάτω από τ'αστέρια...και την απογείωσε ακόμα μια φορά στον ουρανό...
Ναι!!δεν ήταν μαγεία..δεν ήταν όνειρο..δεν ήταν φαντασία....ήταν η πραγματικότητα...ακόμα και το άλλο πρωί εκείνος ήταν εκεί...να της επαναλαμβάνει πόσο ευτυχισμένος ένιωθε που μπήκε εκείνη στην ζωή του...να της λέει ακόμα πολλές φορές πόσο την αγαπούσε...και εκείνη να απαντά...ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΩ....ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ.....
Μεσ' τη ματιά σου χορεύω
μεσ' τη φωνή μου μιλάς
χούφτες ασήμι μαζεύω
κάθε στιγμή που γελάς
Φως κι ουρανό να σε λέω
ατέλειωτό μου φιλί
και στο κορμί μου σε καίω
γιατί σε θέλω πολύ
Σε λατρεύω
φιλί φιλί σου κλέβω
το στόμα που σου πίνω
το στόμα που μεθώ
σε λατρεύω
το σώμα σου ληστεύω
και τη ψυχή μου αφήνω
και τη ψυχή μου αφήνω
κοράλι στο βυθό
Όπου βαδίζεις βαδίζω
κάθε σου χνάρι ρωτώ
και μια ζωή που ορίζω
για σένανε την κρατώ
Όπου πετάς θα πετάξω
με τα δικά σου φτερά
μες τη ψυχή σου θα ψάξω
το χρώμα που 'χει η χαρά
Σε λατρεύω - Γλυκερία & Μητροπάνος
