Του νεκρού αδελφού...Ο όρκος....

Μάνα με τους εννιά σου γυιούς
και με την μια σου κόρη
την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη,
την είχες δώδεκα χρονώ και ήλιος δεν σου την είδε.
Στα σκοτεινά την έλουζε,στ'άφεγγα τη χτενίζει,
στ'άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οχτώ δεν θέλουνε
κι ο Κωνσταντίνος θέλει.
"Μάνα μου κι ας τη δώσουμε την Αρετή στα ξένα,
στα ξένα 'κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν παμ'εμείς στην ξενιτιά,ξένοι να μην περνούμε".
"Φρόνιμος είσαι Κωνσταντή,μ'άσκημα απιλογήθης,
Κι ά μό 'ρτει ,γυιέ μου, θάνατος,
κι ά μό'ρτει, γυιέ μου,αρρώστεια
κι αν τύχη πίκρα γη χαρά,
ποιός πάει να μου την φέρει;"
"Βάλλω τον ουρανό κριτή
και τους αγιούς μαρτύρους"
αν έρτη θάνατος,αν τύχη και έρτη αρρώστια
αν τύχη πίκρα ή χαρά, εγώ θα σου τη φέρω.
Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα,
κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι
κι έπεσε το θανατικό κι οι εννιά αδελφοί πεθάναν,
βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο.
Σ'όλα τα μνήματα έκλαιγε,σ'όλα μοιρολογιόταν,
στου Κωνσταντίνου το μνημειό
ανέσπα τα μαλλιά της.
"Ανάθεμα σε Κωνσταντή και μυριανάθεμά σε
όπου μου την εξόρισες την Αρετή στα ξένα!
Το τ'αξιμο που μου 'ταξες, πότε θα μου το κάμεις;
τον ουρανό 'βαλες κριτή
και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει πίκρα ή χαρά να πας να μου τη φέρεις".
Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωνσταντής εβγήκε.
Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ'άστρο χαλινάρι
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.
Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του.
Βρίσκει την εχτενίζονταν όξου στο φεγγαράκι.
Από μακριά τη χαιρετά κι από κοντά της λέει:
"Άιντε, αδερφή,να φύγουμε,
στη μάνα μας να πάμε".
'Αλίμονο αδερφάκι μου,και τι είναι ετούτη η ώρα;
Αν ίσως είναι για χαρά,να στολιστώ και να'ρθω,
κι αν είναι πίκρα,πες το μου
να βάλω μαύρα να'ρθω".
"Έλα Αρετή στο σπίτι μας κι ας είσαι όπως είσαι".
Κοντολογίζει τ'άλογο και πίσω την καθίζει.
Στην στράτα που διαβαίνανεπουλάκια κελαηδούσαν,
δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μον' κελαηδούσαν κι έλεγαν ανθρώπινη ομιλία.
"Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει πεθαμένος!"
"Άκουσες ,Κωνσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;"
"Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν,πουλάκια είναι κι ας λένε".
Και παρακεί που πήγαιναν κι άλλα πουλάκια τους λένε:
"Δεν είναι κρίμα και άδικο,παράξενο,μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους!"
'Άκουσες,Κωνσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους".
"Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν".
"Φοβούμαι σ'αδερφάκι μου και λιβανιές μυρίζεις".
"Εχτές βραδύς επήγαμε πέρα στον Αι-Γιάννη
κι εθυμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι".
Και παρεμπρός που πήγαινε κι άλλα πουλάκια λένε:
"Για δες θάμα και αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει πεθαμένος!".
Τ'άκουσε πάλι η Αρετή και ράγισε η καρδιά της.
"Άκουσες Κωνσταντάκη μου, τι λένε τα πουλάκια;"
"Άφησ'Αρέτω τα πουλιά κι ότι κι αν θελ'ας λέγουν".
"Πες μου που είναι τα κάλλη σου και που είν'η λεβεντιά σου
και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ'όμορφο μουστάκι;"
¨΄Εχω καιρό π'αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου".
Αυτού σιμά,αυτού κοντά στην εκκλησιά προφτάνουν.
Βαριά χτυπά τ'αλόγου του κι απ'εμπροστά της 'χάθει.
Κι ακούει την πλάκα και βροντά,το χώμα και βοίζει.
Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της.
Βλέπει τους κήπους τους γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα,
βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καριοφίλι μαύρο,
βλέπει μπροστά στην πόρτα του χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα
και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν.
"Αν είσαι φίλος διάβαινε κι αν είσαι εχθρός μου, φύγε
κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω
κι η δόλια η Αρετούλα μου λείπει μακριά στα ξένα".
"Σήκω μανούλα μου, άνοιξε, σήκω γλυκιά μου μάνα".
"Ποιός είναι αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα;"
"Άνοιξε μάνα μου,άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου".
Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δυο.

"Νενικήκαμεν"

Το ξέρω πως περιμένεις 
τη στιγμή που θανάσιμα 
θα με πληγώσεις.....
 
Σε φαντάζομαι  να πατάς
επάνω στο πτώμα μου
φωνάζοντας θριαμβευτικά:
 
"Νενικήκαμεν"

Αυτά τα Χριστούγεννα...περιμένω.....

Πόσο θά'θελα αυτά τα Χριστούγεννα 

να'ταν αλλιώς...

Να ξυπνήσω το πρωί

και να'ναι όλοι εδώ..

όπως παλιά.....

με χαμόγελα και αγκαλιές...

και το τραπέζι στρωμένο....

όπως τότε...

γεμάτο φαγητά και καλούδια...

και τα παιδιά γύρω του

να τιτιβίζουν με χαρά....

ευτυχία να νιώθω...

αγάπη ....ζεστασιά....

και οι αγκαλιές ορθάνοιχτες...

η δική μου.....η δική τους....

να κλειστούν μέσα....

να κλειστώ στη δική τους...

και να πω....

όνειρο ήταν...εφιάλτης κακός...

που με κράτησε χρόνια μακριά....

σαν την κοιμωμένη....

που ξύπνησε από ένα φιλί αγάπης....

αυτό το φιλί πότε θα ξυπνήσει εμένα;

πότε θα έρθει; πότε;

ίσως ποτέ.....

και η καρδιά μαραζώνει....

κοιμάται και πεθαίνει....

περιμένοντας εκείνο το φιλί...

άδικα.....

Στις τέσσερις φίλες...Κατερίνα,Νατάσα, Σταυριάνα, Γιώτα....

Τέσσερις φίλες γίνανε

πολύ αγαπημένες,

όρκο έδωσαν βαρύ.....

να μείνουν ενωμένες!

Απ'το Γυμνάσιο μαζί

τελειόφοιτες πια Λυκείου,

τις ένωσαν ιδανικά

και ενθύμια σχολείου....

Η Κατερίνα θά'θελε

μωράκια να φροντίζει

και η Νατάσα από κοντά

δασκάλα, το ελπίζει....

Φιλόλογος η Σταυριάννα

τις γνώσεις της να δίνει,

η Γιώτα  πάει για γιατρός

τον πόνο ν' απαλύνει.....

Και σαν οι δρόμοι χωριστούν

χαμένες πια στο πλήθος,

θα θυμηθούν τον όρκο τους....

είναι παιδιά με ήθος!

Να βρεθούν ξανά μαζί

σε μια δεκαετία,

να θυμηθούνε τα παλιά

με πρώτη ευκαιρία...

Τάξανε στην Παναγιά 

δύναμη να τους δίνει

και τ'όνειρό τους εύχονται

αληθινό να γίνει!

Το Σ'ΑΓΑΠΩ" το έγραψα.....Αφιερωμένο....

Φλεβάρης μήνας  ήτανε,

όταν  γνωριστήκαμε,

με πήρες αγκαλιά

αμέσως φιληθήκαμε...

Απ΄το πρώτο ραντεβού,

μου είπες "σ'αγαπάω",

σου είπα μάτια μου ,

πόσο πολύ σε πάω....

Το "σ'αγαπώ" περίμενες,

απάντηση από μένα,

δεν γνώριζες αγάπη μου,

όλα τα περασμένα.......

Σου μίλησα για μένανε,

κι  εγώ πως  νιώθω,

τα μάτια σου μου είπανε, 

δεν θα σε προδώσω....

Σε πίστεψα, με κέρδισες

και "σ'αγαπώ" σου είπα, 

την δεύτερη τη μέρα μας

και τη χαρά σου είδα....

Ταξίδια κάναμε πολλά,

σε μέρη που δεν πήγα,

τον τόπο  σου αγάπησα,

το σπίτι σου που μπήκα...

Πέρασαμε πολλά μαζί 

μπόρες και καταιγίδες

και όταν έφευγα εγώ,

 έφερνες τις  ηλιαχτίδες...

Γερά κρατάς το χέρι μου,

ποτέ δεν το αφήνεις

και όλα μου τα δύσκολα,

με μια ματιά τα σβήνεις....

Θέλω τόσα να σου πω,

σαν είμαι μακριά σου, 

μα πνίγεται η φωνή,

σαν έρχομαι κοντά σου...

Μου λες στα μάτια  μου,

το σ'αγαπώ το βλέπεις,

μα μωρό  μου ήθελα

πολύ και να το ξέρεις... 

Το Σ'ΑΓΑΠΩ" το έγραψα,

μέσα  στην καρδιά μου,

 σφραγίδα  με το αίμα της,

 μη φύγεις μακριά μου....

Αφιέρωμα στην κόρη μου....Γιώτα!

Κόρη μου άστρο φωτεινό

και της καρδιάς καμάρι,

μοσχοβολάς το δειλινό,

βάρσαμο και θυμάρι....

Μέσα  στα μάτια σου κοιτώ

και βλέπω το φεγγάρι

και απ' τα χείλη σου θαρρώ,

σκάει μαργαριτάρι....

 Παρακαλώ την Παναγιά,

που έχεις τ'ονομά της,

να σε προσέχει από ψηλά,

μην πάρει τη ματιά της....

Και στο θεό  προσεύχομαι,

υγεία να σου δίνει

και τ'όνειρο σου εύχομαι,

αληθινό να γίνει....

Να είσαι πάντοτε καλά,

το γέλιο  μη σου λείψει,

δάκρυ από τα μάτια σου,

ποτέ να μην κυλήσει....

Την ευχή μου πάντοτε,

να έχεις μαξιλάρι

αν θα πονέσεις κάποτε,

τον πόνο σου να πάρει...

Ευχή μητέρας κόρη μου,

αν έχεις στο πλευρό σου,

στα δύσκολα αγάπη μου,

θα είναι φυλαχτό σου.....

Σε λατρεύω, σ'αγαπώ...

Αυτοπυρπόληση...ή εμπρησμός;

Αυτοπυρπολούμαι λες πάντα,
Ξεχνάς όμως ότι εσύ  έβαλες το φιτίλι
Ότι εσύ κρατάς  τη φλόγα  κοντά του....
Και δεν θέλει πολύ να πάρει φωτιά...
Στην παραμικρή κίνηση...
Στο ανεπαίσθητο σάλεμα...
Στο λιγοστό φύσημα του αέρα....
Κινδυνεύει να γίνει έκρηξη!
Όλα να ανατιναχτούν!
Όλα να καούν!
Αυτά που με τόσο κόπο....
Έφτιαξες...έφτιαξα...
Και ξέρεις κάτι;
Δεν μπορείς να ξαναχτίσεις ....
Σε έδαφος καμένο...
Δυο φορές καμένο....
Μην παίζεις με την φλόγα!
Θα καείς!
Θα καώ!
Αυτοπυρπολήθηκες θα λες...
Μα κατά βάθος θα ξέρεις...
Πως εσύ ήσουν μόνο  εμπρηστής...
Κι εγώ το θύμα....
Τι κρίμα...

Και παραμένεις Άνθρωπος!

Τελικά το ψέμα είναι πιο δυνατό από την αλήθεια...

ποιός είπε πως η αλήθεια πάντα λάμπει;

ίσως μετά από καιρό να γίνεται αυτό..

όμως είναι πάντα αργά...

έχουμε χάσει έναν φίλο,

έναν αγαπημένο,

κάτι που το είχαμε  ή έτσι λέγαμε...

ψηλά ότι το κρατούσαμε...

λόγια,λόγια μόνο λόγια....

πάντα θα υπάρχουν οι κακόβουλοι, 

που επειδή δεν μπορούν να σε φτάσουν ,

προσπαθούν να σε κατεβάσουν,

στο επίπεδό τους.....

και διάολε τα καταφέρνουν...\

επειδή εσύ παίζεις τίμια,

καθαρά,με ανοιχτά χαρτιά...

και πέφτεις "θύμα" των καταστάσεων...

επειδή ποτέ δεν σκέφτεσαι ,

να φερθείς ύπουλα....

να κάνεις ότι οι άλλοι...

πιστεύεις πως η αλήθεια ,

είναι η καλύτερη μέθοδος....

και την ακολουθείς....

και μετά την πατάς....

και παρόλα αυτά ...

εσύ συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι ....

την αλήθεια σου και ας ξέρεις ....

πως μόνο σε καλό δεν θα σου βγεί....

γιατί είσαι άνθρωπος...

με άλφα κεφαλαίο....

και έχεις μάθει στην ζωή ..

τίμια να πορεύεσαι...

και ας πέφτουν τα χαστούκια βροχή....

και όσο πέφτουν αυτά....

τόσο εσύ επιμένεις...

και πας κόντρα σε όλα αυτά...

και παραμένεις ...

Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ!

Αχ! έρωτα πόσο με πεθαίνεις!

Κάθε που σε συναντώ 

η καρδιά μου φτερουγίζει

ο φόβος πως δεν με θες

πάντα με τριγυρίζει..

Όταν αγκαλιά με κρατάς 

όλα γύρω ομορφαίνουν,

και όταν με φιλάς 

τα πάντα ανασαίνουν....

Μα σαν με αποχαιρετάς

η καρδιά μου στάζει,

δεν στο δείχνω μάτια μου

μα η ψυχή σπαράζει.....

Δεν το μπορώ ,δεν γίνεται

άλλο ν'αμφιβάλλω,

λέω να φύγω να σωθώ

πότε μυαλό  θα βάλω;

Κάθε που μου μιλάς

πάλι με καταφέρνεις,

σε σένα να γυρνώ

κοντά σου να με φέρνεις...

αχ!!έρωτα πόσο με πεθαίνεις!

Μην το πετάς το "σ'αγαπώ"....

Κάθε που "σ'αγαπώ" μου λες

νομίζεις  με τουμπάρεις, 

 δεν είναι έτσι αγάπη  μου

πιστεύω  με σνομπάρεις....

Μα θα'ρθει κάποτε η στιγμή 

που θα σου πω αντίο,

να δεις πως είναι μάτια μου 

να τρέμεις μες στο κρύο.....

Δική σου  μην με θεωρείς

ούτε πως σ'άγαπάω,

μη κι έρθει 'κείνη η  στιγμή

που  όλα τα πετάω.....

Στο έχω πει πολλές φορές

αν φύγω δεν γυρίζω

και  όταν  με χάσεις θα το  δεις

εγώ πόσο  αξίζω.....

Δεν έχω άλλη υπομονή

παίζεις   με την καρδιά μου,

όμως ποτέ σου δεν θα   δεις 

να  τρέχουν τα δάκρυά μου....

Το σ'αγαπώ να μην το λες

όταν  δεν το πιστεύεις

και μην νομίσεις μάτια μου

εμένα πως  παιδεύεις....

Μην το πετάς το σ'αγαπώ

δεν είναι σκουπιδάκι,

όταν το νιώσεις θα'ναι αργά 

δεν είσαι πια παιδάκι.....

Μην το πετάς το σ'αγαπώ

στα χώματα,στις λάσπες,

δεν είναι ίδιες  μάτια  μου

όλες μας  οι αγάπες....    Γ....Κ...

ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΙΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

Δε θυμάμαι πια τ΄όνομά σου
Μόνο τα μάτια σου
Επίμονα
Με το βλέμμα μου το βλέμμα σου άγγιξα
Πως να ξεχάσω
Ο έρωτας
"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου"

Νύχτες γονατιστός...

Δε θυμάμαι πια τ' όνομά σου
Μόνο τα μάτια σου
Δάκρυα
Με το φως μου το φως τους έντυσα
Πως να ξεχάσω
Ο έρωτας
"Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται"

Νύχτες απαρηγόρητος....

Δε θυμάμαι πια τ' όνομά σου
Μόνο τα μάτια σου
Πόθος
Κι αν ο πόθος με πάθος ιάται
Πως να ξεχάσω
Ο έρωτας
"Ράπισμα κατεδέξατο"

Ριζικό των δεκαπέντε χρόνων μου...

Δε θυμάμαι πια τ΄όνομά σου
Μόνο τα μάτια σου
Γέλιο
Θα σου γράψω μου είπες
Πως να ξεχάσω
Ο έρωτας
" Ω γλυκύ μου έαρ"

Με λουλούδια του γέλιου μου το γέλιο σου στόλισα

Δε θυμάμαι πια τ' όνομά σου
Μόνο τα γράμματα
Προσμονή
Λαχταρώ να σε δω
Πως να ξεχάσω
Ο έρωτας
"Που έδυ σου το κάλλος"

"Λαχταρώ να σε δω"
Περάσανε χρόνια
Δε θυμάμαι να μου 'γραψες

Θυμάμαι που τα 'νοιωθα...

ΑΘΗΝΑ 12.10.2011

Το πάλεμα του Τσαμαδού {δημοτικό}

Μέσ’ ‘ς τ’ άη Γιωργιού τους πλάτανους γένονταν πανηγύρι,

το πανηγύρι ήταν πολύ, κι’ ο τόπος ήταν λίγος,

δώδεκα δίπλαις ο χορός, κ’ έξηνταδυό τραπέζια,

και χίλια ψένονται σφαχτά ‘ς όλο το πανηγύρι.

Κ’ οι γέροντες παρακαλούν, τάζουν ‘ς τον άη Γιώργη,

ο Τσαμαδός να μην ερθή, χαλάει το πανηγύρι.

Ακόμα ο λόγος έστεκε κι’ ο Τσαμαδός εφάνη,

που ροβολάει οχ το βουνό κατά το πανηγύρι.

Πατεί και σειέται το βουνό, κράζει κι’ αχάν οι λόγγοι,

κ’ εκράταγε ‘ς τον ώμο του δέντρο ξεριζωμένο,

και απάνου ‘ς τα κλωνάρια του θεριά είχε κρεμασμένα.

Ώρα καλή σας, γέροντες. -Καλό ‘ς το παλληκάρι.

-Ποιος έχει αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια,

για να βγη να παλέψουμε ‘ς το μαρμαρένιο αλώνι;”

Κανείς δεν αποκρίθηκε απ’ τους πανηγυριώταις,

της χήρας γιος εφώναξε, της χήρας ο αντρειωμένος.

“ Εγώ χω αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια,

για νά βγω να παλέψουμε ‘ς το μαρμαρένιο αλώνι.”

Βγαίνουν κ’ οι δυο με τα σπαθιά και πάνε να παλέψουν.

Εκεί που επάτειε ο Τσαμαδός εβούλιαζε τ’ αλώνι,

κ’ εκεί που επάτειε το παίδι εβούλιαζε κ’ έβύθα.

Εκεί που βάρειε ό Τσαμαδός το γαίμα πάει ποτάμι,

κ’ εκεί που χτύπαε το παιδί τα κόκκαλα τσακίζει.

“ Κοντοκαρτέρει, βρε παιδί, κάτι να σε ρωτήσω.

Ποια σκύλα μάννα σ’ έκαμε, κι’ ο κύρης σου ποιος ήταν;

-Η μάννα μου όταν χήρεψε δεν μ’ είχε γεννημένον,

κι ώμοιασα του πατέρα μου και θα τον απεράσω.”

Από το χέρι τον αρπά ‘ς της μάννας του να πάνε.

Από μακριά τους εθωρεί κ’ ετοίμασε τραπέζι.

Κ’ εκεί που τρώγαν κ’ έπιναν η χήρα τους κερνούσε,

κρασί κερνάει τον Τσαμαδό, φαρμάκι το παιδί της.

“ Μαννούλα, μ’ εφαρμάκωσες, απ’ το θεό να το βρης!”

Μαθαίνεις να ζεις με τα λάθη σου;

  Τα λάθη του παρελθόντος ...λάθη σοβαρά, επίπονα...

Και πως να τα διορθώσεις; πως να τα ξεχάσεις; σε κυνηγάνε σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου...

Σε κάθε στροφή,σε κάθε καμπή, σε κάθε νέα αρχή!

Σε ξυπνούν σαν τους εφιάλτες μέσα στην νύχτα,σε κυνηγάνε σαν τα φαντάσματα ...

Τρέχεις να ξεφύγεις μα πάντα βρίσκουν τον τρόπο και βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από σένα...

 Και δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις..να προχωρήσεις...να διορθώσεις....

Αγωνιάς,τρέχεις με την ψυχή στο στόμα μπας και γλυτώσεις...

Και σκέφτεσαι τρόπους να ξεφύγεις,μα κανείς δεν είναι αρκετός να σε βγάλει από την δύσκολη θέση...

Κάθε σου προσπάθεια πέφτει στο κενό...

Κάθε σου τρόπος  σε δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ...

Και νιώθεις πως γκρεμίζεσαι  σ'ένα γκρεμό που τέλος δεν έχει...

Νιώθεις την ανάσα σου να κόβεται,την ζωή σου να κινδυνεύει,απλώνεις τα χέρια να κρατηθείς ,έστω και από μια ελπίδα,μα το ξέρεις πως είναι μάταιο..

Συνεχίζουν να σε κυνηγάνε,να σου θυμίζουν πως έπρεπε να είχες πράξει αλλιώς..

Δεν σε συγχωρεί κανείς και τίποτα...

Δεν σου δίνουν την ευκαιρία να διορθώσεις το παρελθόν....

Δεν θέλει να το αφήσεις, να το ξεχάσεις....

Και ζεις με τις τύψεις σου,τα φαντάσματά σου, τους εφιάλτες σου...

Και τα αναπάντητα γιατί....

Μην με θωρείς αδύναμη!

Μην με θωρείς αδύναμη

σαν πότε-πότε κλαίω

είναι τα δάκρυα δύναμη 

για την ψυχή σου λέω...

Όποιος δεν ξέρει να πονά

δεν έχει δει τον άδη

όποιος δεν ξέρει ν'αγαπά

δεν ξέρει από χάδι...

Κοίταξε  τα μάτια μου 

να δεις πως δεν γελούνε

δεν  μπορούν αγάπη μου

ψέματα να πούνε..

Μην με θωρείς αδύναμη

σαν κάποτε λυγίσω

δεν έχει δύναμη η ψυχή

απ' την αρχή ν'αρχίσω...

Μόνο αγάπη δείξε μου 

και μια αγκαλιά να γείρω

πάρε και το δάκρυ μου

λίγο προτού να φύγω...

Μην  φιλάς τα χείλη μου

την πίκρα τους θα νοιώσεις,

μην λυπάσαι μάτια μου

σαν θα με λυτρώσεις....

Μην με θωρείς αδύναμη

αν κάποτε  δακρύσω

μην με θωρείς αδύναμη 

αν κάποτε λυγίσω....

Ο αετός!

Μην τον κλαις τον αετό

όπου πετά σαν βρέχει

μα κλαίγε το μικρό πουλί

που φτερά δεν έχει....

Και με σπασμένα τα φτερά

μπορεί αυτός ν'αντέξει

στην πιο μεγάλη θύελλα

μονάχος να παλέψει...

Πουλί που ξέρει στη ζωή

ν'αντέχει όλο τον πόνο

στα ύψη φτάνει και πετά 

με μια φτερούγα μόνο.....

Μάνα και κόρη!

  Πέρασε από βουνά και θάλασσες, από βροχές και μπόρες, περπάτησε ξυπόλυτη, ήταν μάνα και πατέρας, της στάθηκε στα δύσκολα, ήταν πάντα εκεί...

Να ακούσει, να κλάψει, να επιβραβεύσει, να μαλώσει, να ενθαρύνει.   Ήταν εκεί όταν αρρώσταινε, όταν πονούσε, όταν χαιρόταν, πάντα εκεί...

  Όταν ερωτεύτηκε, όταν σπούδασε , όταν έκανε τα λάθη....τα μεγάλα λάθη .....Πάντα δίπλα της.

Η μάνα της έτρεχε παντού και πάντα, εκείνη  έβαζε τα στήθη της μπροστά να την υπερασπιστεί στον πατέρα ,στους συγγενείς, στους γείτονες, στους φίλους...

  Και εκείνη όμως την αγαπούσε....κάποτε...όταν ήταν παιδάκι ,όταν έγινε μαθήτρια του Δημοτικού, αργότερα του Γυμνασίου, του Λυκείου και έτρεχε στη αγκαλιά της μάνας της, από χαρά για τους επαίνους της στο σχολείο,  να κρυφτεί όταν την μάλωναν για το παραμικρό ,να χαϊδευτεί, να πάρει ένα της φιλί...

Την αγαπούσε την μάνα της.  Κάποτε στο Γυμνάσιο, όταν πήγαν εκδρομή με το σχολείο ,της έφερε στο γυρισμό μια καρδούλα από ξύλο που είχε χαραγμένα επάνω τα εξής:

  "Μανούλα μου μια φορά με γέννησες και δέκα σε παιδεύω, μα εκατό σε σκέφτομαι και χίλιες σε λατρεύω".

 Ο πατέρας της πάντα της παραπονιόταν πως δεν τον αγαπά, αφού στην μάνα της πάντα τρέχει για όλα.

Απαντούσε αυτή πως η μάνα  την προσέχει και την φροντίζει, η μάνα είναι εκεί να την ακούσει....

Μια άλλη φορά τους είπε η καθηγήτρια να γράψουν μια έκθεση για κάποιον που θαυμάζουν πολύ...

 Έγραψε και πήρε άριστα. Είχε γράψει για την μάνα της..Είχε γράψει για τις "θυσίες" που έκανε εκείνη για όλους, μα πιο πολύ για τα παιδιά της.

   Συγκινήθηκε η δόλια η μάνα όταν της τα είπε η κόρη της.Συγκινήθηκε περισσότερο όταν της έδωσε συγχαρητήρια η καθηγήτρια της κόρης της για αυτήν την έκθεση που ήταν "ύμνος" προς τιμήν της.

  Τελείωσε και το Λύκειο έτσι..Άριστη και με προοπτικές να περάσει κάπου που της άρεσε. Και πέρασε.

Από τότε όμως άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για  αυτή την καταπληκτική σχέση μάνας και κόρης.

  Έμπλεξε με διάφορους έρωτες, χρέωσε μέχρι τα μπούνια την όχι και τόσο ευκατάστατη οικογένεια της, σε τηλέφωνα, χαλούσε τα χρήματα από τα ενοίκια που έστελνε η μάνα της  σε διάφορα λούσα και σπατάλες άλλεςκαι η μάνα να δουλεύει τρεις δουλειές να τα βγάλει πέρα.

  Και όμως αγγόγυστα η μάνα έτρεχε να προλάβει όλα τα κακά. Όταν έπεσε και έσπασε τα δόντια της και έκοψε το πηγούνι, η μάνα της ήταν δίπλα της, όταν αρρώστησε σοβαρά από κάποιο πρόβλημα στην καρδιά της  και μπήκε στο Ωνάσσειο για επέμβαση, η μάνα της έτρεχε και πλήρωνε...Για το παιδί της...

  Λίγο πριν την νάρκωση  ζήτησε να μπει στο χειρουργείο η μάνα της, να της μιλήσει, να της ζητήσει συγνώμη για όσα είχε περάσει εξ'αιτίας της...

 Η μάνα την ηρέμησε, της είπε πως όλα τα έχει ξεχάσει.  Όμως όταν έγινε καλά ,όλα τα ξέχασε η κόρη και άρχισε πάλι τα ίδια. Έπεφτε σε λάθος έρωτες, περνούσε άσχημα όμως και πάλι αυτή η μάνα έτρεχε να την παρηγορήσει. Πάντα η μάνα. Η δική της μάνα. Που πάντα ξεχνούσε τα παλιά λες και πάθαινε αμνησία. Όλα για το παιδί της, για την κόρη της.

  Και όμως ήρθε η στιγμή που πάλι αυτή την μάνα την "πούλησε", την "σταύρωσε"όχι για τριάκοντα αργύρια μα  για έναν άντρα ανάξιο της. Έναν άντρα που ήταν απλά η σχέση της ,αλλά που την ξυλοκοπούσε. 

 Κάτω από δικό του εκβιασμό πέταξε την μάνα της και την μικρή αδελφή της έξω από το σπίτι που έμενε..Το σπίτι που πλήρωνε εκείνη η μάνα-"θύμα". Την κατηγόρησε στον πατέρα της ,ότι είχε εραστή και ότι έφυγε μαζί του  εκείνη την νύχτα. 

Και άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα και ο γολγοθάς της μάνας. Όχι ότι πριν δεν είχε προβλήματα με τον σύζυγο και πατέρα των παιδιών της, όχι..απλά τότε έφτασε ο κόμπος στο χτένι που λένε.

 Η κόρη έβριζε την μάνα της, μέχρι χέρι σήκωσε να την χτυπήσει. Ποιά; την μάνα που έλεγε κάποτε πως λάτρευε, την ίδια εκείνη μάνα που έγραφε στις εκθέσεις, που της έφερνε τις καρδιές χαραγμένες με λόγια αγάπης.

 Αποτέλεσμα να χωρίσουν η μάνα με τον πατέρα της, και  η αγάπη της κόρης να γίνει ένα μίσος ατελείωτο. Ένα μίσος που όμοιό του δεν υπάρχει. Χρόνια κράτησε αυτό το μίσος...

 Η κόρη αμεταννόητη. Πίστευε πάντα πως αυτή η μάνα ήταν η αιτία της δικής της αποτυχημένης ερωτικής και όχι μόνο ζωής. Η μάνα κόντεψε να τρελαθεί από την αδικία και την αχαριστία της κόρης της.

  Με την σειρά της είχε αρχίσει να πιστεύει πως ήταν πράγματι η αιτία του κακού. Αποφάσισε να τερματίσει την ζωή της για να βρει γαλήνη η ψυχή της κόρης της...

  Μα κάποιος άνθρωπος την συγκράτησε και σώθηκε. Μα τι λέω; έσωσε την ζωή της, όχι και την ψυχή της. Αυτή η ψυχή έχει πεθάνει χρόνια πολλά πια πριν και ας κατοικεί στο σώμα της που είναι ζωντανό.

Ποτέ δεν ξεπέρασε το μίσος της κόρης της,   πιστεύει πως αυτή δεν  ήταν άξια μάνα, πως κάπου έκανε λάθος με την ανατροφή της. Τι και αν νόμιζε πως μόνο αγάπη χάριζε στα παιδιά της; Πως  η αγάπη και οι θυσίες της ήταν αρκετά για να την σέβεται και να την εκτιμά η  κόρη της; ......

 Αυτή η κόρη δεν μετάνοιωσε ποτέ για το κακό που προξένησε σε αυτή την μάνα.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου με τον τίτλο "μια ιστορία.....μια ζωή".
Κάθε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα και γεγονότα είναι τελείως συμπτωματική........

Ξεφυλλίζοντας το...παρελθόν.....

  Όταν αποφάσισα την ζωή μου να πάρω στα χέρια μου,να κάνω τις δικές  μου επιλογές,σκεφτόμουν πως ίσως η μοίρα μου να άλλαζε....

  Μετά από τόσων χρόνων δάκρυα,πόνου και δυτυχίας,ίσως είχε έρθει η στιγμή να γελάσω,να χαρώ, να ευτυχίσω....

 Πέρασαν μήνες,χρόνια μέχρι να σταθώ στα πόδια μου,να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να δω ξανά τον ήλιο να βγαίνει...

 Φωτεινός και για μένα επιτέλους...με τον ερχομό σου στην ανίερη ζωή μου.....

 Και γέλασα,πίστεψα,χάρηκα ,ευτύχησα...χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχαμε και τις κακές στιγμές μας...

 Πίστευα και πιστεύω πως πάντα μου έδινες την αφορμή,την αιτία,να βασανίζομαι....να με βασανίζεις....

 Ίσως ήθελες να δεις πόσο σε αγαπούσα....το είδες και σιγουρεύτηκες....χάρηκες....

  Μα φαίνεται η κακή μου μοίρα, με ζήλεψε...άθελά σου αυτή την φορά με πλήγωσες....με πρόδωσες....με σκότωσες.....

  Φανέρωσες αισθήματα για την πρώτη και μοναδική σου αγάπη...την γυναίκα σου.... αυτή που έλεγες πως δεν αγαπάς πια...πως δεν σε αγαπά ούτε αυτή...πίστεψα στα λόγια σου....

  Ότι αποζητάς αγάπη,συναίσθημα....πράγματα που σου έλειψαν...που στερήθηκες....μα δεν ήταν έτσι ακριβώς...

  Μια οποιαδήποτε αγκαλιά έψαχνες,να μπεις ,να κρυφτείς, να ονειρευτείς....πως αγκαλιάζεις εκείνην......

  Ένα σου "γράμμα" με τα παράπονά σου,τα θέλω σου ,τον έρωτά σου,- που ήθελες να στείλεις μα δεν το έστειλες-και άθελα σου έπεσε στα χέρια μου ,μια εξομολόγηση σε εκείνην,με έκανε να δω αλλιώς τα πράγματα.....

  Το σοκ μεγάλο για μένα....Θέε μου!!τι ντροπή!! Τι κατάντια!  έπεσα από τον ουρανό στη γη....αναγκαστικά ....Ανώμαλη προσγείωση λέγεται στην γλώσσα των ιπτάμενων....

  Και εγώ ήμουν "ιπτάμενη",μα χωρίς βασική εκπαίδευση....ή μήπως ξεροκέφαλη; "πέταξα" χωρίς αλεξίπτωτο....και τώρα; προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου....ποια κομμάτια μου δηλαδή; από τόσο ψηλά που ήμουν μόνο στάχτες απόμειναν....

 Είχα χρόνια να κλάψω......δεν είχα δάκρυα....νόμιζα....τότε τι είναι αυτά που τρέχουν; "Ανόητη!! αίματα είναι....τα δικά σου....μα έχουν σκορπίσει και δεν μπορείς να τα σκουπίσεις....

 Τώρα που πέθανες,που χάθηκες κατάλαβες πως δεν ήσουν άξια για αγάπη....δεν άξιζες να αγαπηθείς"....

  Πόση αλήθεια!! 

  Κανείς ποτέ δεν με αγάπησε...αλήθεια.....φαίνεται κάποια κατάρα σέρνω .....να αγαπώ και να μην αγαπιέμαι......από κανέναν.....ποτέ...ποτέ...ποτέ....

 Όμως εγώ δεν θα συνεχίσω να ψάχνω την αγάπη....δεν θα χωθώ σε κάποια αγκαλιά τρέφοντας μάταιες και φρούδες ελπίδες....όχι πληγώνοντας ανθρώπους....

   Αυτό το αφήνω σε σένα...δικό σου προνόμιο....δική σου επιλογή.......δική σου τακτική.....

Η μάχη της ζωής της!

•   Η  Τζία άρχισε την αποτίμηση της ζωής της με την αναπόληση των γεγονότων. Έπρεπε να δώσει άλλη μια μάχη με τον εαυτό της  και με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ήθελε να ξορκίσει το κακό,να κλείσει τις πληγές που ίσως είχαν μείνει ανοικτές και να σταματήσει την αιμοραγία από τα τραύματά της. Ευχόταν να τα καταφέρει. Αυτά τα φαντάσματα την στοίχειωναν  κάθε μέρα και δεν την άφηναν σε ησυχία. Της τάραζαν τον ύπνο, της έξυναν τις πληγές. Η μάχη προβλεπόταν σκληρή. Το ήξερε πως δεν θα ήταν εύκολο. Μα το τόλμησε, άρχίζοντας με τα πιο ανώδυνα έφτασε στα επώδυνα. Πίστευε πως δεν θα πονούσε τόσο. Πως θα τα  έβλεπε πια αποστασιοποιημένη, δεν θα μάτωνε...γελάστηκε όμως....
•   Ο πόνος ήρθε οξύς να της θυμίσει πως είναι ζωντανή, πως τίποτα δεν έχει ξεχάσει, μα συνέχισε και συνεχίζει. Σκουπίζει το αίμα από τις πληγές της, δένει πρόχειρα τα τραύματά της και προχωρεί με το κεφάλι ψηλά.. Έχει δώσει πολλές μάχες,έχει κερδίσει μερικές μα τον πόλεμο δεν τον κέρδισε ποτέ.  Σκόνταφτε τυφλωμένη από το αίμα της,μα την σήκωνε  πάλι στα πόδια της η οργή της. Η οργή της επιβίωσης, της αδικίας, της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας.
•   Είχε απώλειες σε όλες της τις μάχες. Σοβαρές απώλειες. Τώρα το μόνο που ευχόταν ήταν  στην μάχη αυτή να έχει τις λιγότερες. Να βγει και πάλι νικήτρια,  με το κεφάλι ψηλά. Να διώξει όλα όσα την εμποδίζουν να δει καθαρά, να ξαναβρεί τον εαυτό της, το γέλιο, την χαρά της και τα μάτια της να λάμψουν από ευτυχία. 
•   Αυτά τα μονίμως μελαγχολικά μάτια έπρεπε επιτέλους να γλυκάνουν  και το  γέλιο της να βγαίνει από την ψυχή της και να φωτίζει το πρόσωπό της. 
•   Της το εύχομαι ολόψυχα......Κουράγιο Τζία!! Μην  σταματάς αυτή τη μάχη..Τελείωσέ τη!!!Είναι δική σου η μάχη ,δικός σου ο πόλεμος μα δική σου και η νίκη!!!

Η ζωή μας κύκλους κάνει!

• όταν τίποτα δεν περιμένεις ν'άλλάξει στη ζωή σου
• όταν  το δάκρυ νομίζεις πως έχει στερέψει,όταν λες δεν πονάω πιά
• όταν η καρδιά νομίζεις δεν χτυπά και πως το αίμα έχει παγώσει
• έρχεται κάτι και σου αλλάζει τις θεωρίες σου 
• αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου ν'αγαπήσει πάλι
• το αίμα σου να κυλήσει ζεστό μέσα στις φλέβες
• η σκέψη σου να ταξιδεύει σ'εκείνον
• η καρδιά σου να κοντεύει να σπάσει από την προσμονή 
• πότε θα τον δεις, πότε θα τον αγκαλιάσεις
• ν'ακούσεις να σου λέει το σ'αγαπώ 
• και συ να λιώνεις,να πιστεύεις
• να βρίσκεσαι στον έβδομο ουρανό μαζί του
• ξαφνικά να αισθάνεσαι πως αιωρείσαι
• πως είσαι στο κενό, μόνη
• σ'έχει αφήσει και πέφτεις 
• πέφτεις......πέφτεις.....πέφτεις
• και πληγώνεσαι ,πονάς πάλι 
• και το νιώθεις πως η ζωή μας κύκλους κάνει
• τίποτα δεν αλλάζει, στα ίδια ξαναγυρνάς...
• μα λες το έζησα και αυτό
• έμαθα πως δεν είμαι  μια ζωντανή-νεκρή
• πονάω,ματώνω,κλαίω
• άρα ΖΩ!!!!!!!