Αναπόληση!

Πέφτει  βροχή.

Στο τζάμι σταγόνες.

Μελαγχόλησε η φύση.

Πονάει η καρδιά.

Θυμήθηκε.

Άλλες μέρες με βροχή.

Με αστραπές και κρύο.

Κάτω από τις ελιές.

Κάποιες άλλες στο τζάκι.

Βραδιές με φίλους.

Με κρασί και γέλιο.

Νύχτες μαγικές.

Στην αγκαλιά του.

Τώρα μόνη.  

Κοιτώ τον ουρανό.

Ένας λυγμός με πνίγει.

Αναπολώ.

Το φιλί σου

το χάδι σου 

την αγκαλιά σου....

ΕΣΕΝΑ!

άτιτλο...

Μες στο σκοτάδι, 
χάθηκες σαν σκιά...
 
έμεινα να κοιτάζω το φως,
που έσβηνε πίσω σου...


δεν γύρισες να δεις,
ήμουν πια μια ανάμνηση....

ο τοίχος μου πόρτα μου..{με αφορμή το ομότιτλο ποίημα του φίλου Θεόδωρου}...

Σαν η αμφιβολία στην σκέψη  μου τρυπώνει

και  οι στεναχώριες  μου σε άβυσσο με ρίχνουν,        

τοίχους πολλούς σαν συναντώ κι εμπόδια,

κλειδωμένες πόρτες και ψυχές...

'Οταν η μοναξιά επίσκεψη μου κάνει,

και στην ματιά την πράσινη,

πόνος και   λύπη   στάζουν

και απο την διάφανη καρδιά,

χαμόγελο στα χείλη πια δεν  φτάνει...

Με δυο λέξεις, με μια αγκαλιά, μ'ένα φιλί,

μ'ένα κλειδί κι αγάπη, 

με μια  φιλία δυνατή,

όλους τους  τοίχους ρίχνεις                                     

και της καρδιάς την πόρτα σου, 

διάπλατα μου   ανοίγεις...

" Ο τοίχος μου πόρτα μου" (Ο τίτλος φράση από σχόλιο της φίλης Γ. Καρλαύτη)

Στο αφιερώνω...το δικαιούσαι...

Ποτέ τους γύρω σου δε μπόρεσαν
να χτίσουνε τοιχιά
όσο κι αν το θελήσανε
Ούτε ποτέ το μπόρεσε η πίκρα
που σε πότισαν
Κι όσες σου ρίξαν κατάρες κι αναθέματα
γυρίσαν καταπάνω τους...

Πόσο πολυ πασχίσαν να σε κλείσουνε
στης μοναξιάς τους τοίχους
σαν να μην ήξεραν
ότι η μοναξιά γεννιέται και βλασταίνει
από τη στέρηση...
και φτάνει μόνο μια κουβέντα, ένα φιλί
για να σκορπίσει πέρα...

Στον πόνο που απλόχερα σου χάρισαν
αντέταξες μια πράσινη ματιά σου
ένα χαμόγελο και εδιάβεις.

Μια διάφανη καρδιά
μας χάρισες...
Ολόφωτη κι από παντού να φαίνεται....

ΑΘΗΝΑ 3/2/2012..