Αχ!!! θάλασσα μου!!!

Θάλασσα μου!πόσο ήρεμη δείχνεις..
και όμως ξέρω πως στα βάθη σου αγριεμένη είσαι..
κρύβεις την φουρτούνα σου...
τους θησαυρούς σου..
πρέπει να έχει κανείς μεγάλη επιμονή
υπομονή ..
αγάπη για να τους ανακαλύψει..
και όμως φτάνει ένα φύσημα του αγέρα..
μια πνοή...
να δείξεις την αγριότητα σου...
να ξεσπάσεις τον θυμό σου και την οργή σου στα βράχια..
πιστεύοντας πως τιμωρείς εκείνα ..
μα κατά βάθος τιμωρείς εσένα..
σε σένα βρίσκω παρηγοριά όταν φουρτουνιάζει η ψυχή μου..
σε νιώθω...με νιώθεις..
αχ! θάλασσα μου...
πόσο σου μοιάζω...

Υπάρχουν κάτι άντρες....

Και όμως βρε φίλε υπάρχουν μερικοί άντρες (εγώ τους λέω ανδρείκελα) που θεωρούν την γυναίκα κάτι σαν προιόν προς πώληση να πω; θα το πω... ή  νομίζουν πως επειδή υπάρχει φτώχεια, θα τις εξαγοράσουν πηγαίνοντας τες στο κρεβάτι τους, τάζοντας τους χρήματα...όχι ότι δεν υπάρχουν βέβαια και τέτοιες γυναίκες ανάνεσα μας προς θεού...δεν είμαστε εμείς οι άγιες και οι άντρες σατανάδες..αλλά βρε φίλε, ο άντρας που τιμά τα παντελόνια που φορεί, πρέπει να είναι άντρας..και αν ποθεί μια γυναίκα και την θέλει πολύ, να την διεκδικήσει με όμορφο και ωραίο τρόπο...και να το καταφέρνει..αυτό για μένα είναι μαγκιά...το ακούς φιλαράκο; ναι σε σένα απευθύνομαι που νομίζεις και ίσως το καταφέρνεις (τάζοντας από χρήματα εως ακριβά δώρα) σε πολλές περιπτώσεις με τα λεφτά σου, να αγοράζεις γύναια..γιατί γύναια είναι για μένα ...και καλά κάνεις και το καταφέρνεις....όμως μην πουλάς αγάπες και λουλούδια.. εμπορική συναλλαγή είναι αυτό που κάνεις...κανένα συναίσθημα δεν νιώθεις...και σίγουρα ούτε εκείνη...εκείνες...αλλά μην μας βάζεις στο ίδιο καζάνι όλες..όπως δεν σας βάζουμε και μείς...αν έχεις μαγκιά φίλε κατέκτησε την γυναίκα με  όμορφα λόγια και με την ευγένεια που της πρέπει..αλλά μόνο μάγκας δεν είσαι....και σίγουρα όχι άνδρας που στο παντελόνι του έχει κρυμμένο θησαυρό...αυτοί που εξαγοράζουν μάλλον έχουν άδειο το παντελόνι τους...και δεν μπορούν να λειτουργήσουν..αποδεδειγμένο είναι αυτό...άκου με που σου λέω..ή έχεις βίτσια που καμμιά σοβαρή γυναίκα δεν θα στα έκανε...γιατί φίλε υπάρχουν και σοβαρές   γυναίκες που δεν εξαγοράζονται....

έτσι για να ξέρουμε τι λέμε και να βάζουμε κάποια πράγματα στην θέση τους...ξέρεις εσύ που απευθύνομαι...αν όχι κοιτάξε μέσα σε έναν  καθρέφτη και θα δεις για ποιον μιλάω..άντε μπράβο...που νομίζεις πως όλα εξαγοράζονται...και νιώθεις και περήφανος πως κυκλοφορείς γκόμενες κάθε μέρα διαφορετικές...και πολλές...πήγαινε εκεί λοιπόν που πουλάνε τέτοιου είδους κρέας( κατιμά λέω εγώ) και αγόρασε όσο θέλεις...μα μην μου υπερηφανεύεσαι πως έχεις πολλές...γιατί όλες αυτές μαζί δεν αξίζουν μια εγώ..βλάκα...ε βλάκα...

"Νενικήκαμεν"

Αυτό το είχα δημοσιεύσει το Σάββατο  στις 24 Δεκεμβρίου του 2011....

Σήμερα το αναδημοσιεύω μαζί με ένα ακόμα κομμάτι...

Το ξέρω πως περιμένεις 

τη στιγμή που θανάσιμα 

θα με πληγώσεις.....

Σε φαντάζομαι  να πατάς

επάνω στο πτώμα μου

φωνάζοντας θριαμβευτικά:

"Νενικήκαμεν"  Γ.Κ.

Και ναι τελικά κέρδισες

δίνοντας  την χαριστική βολή...

Αναφώνησε σαν ένας νέος Ευκλής 

και πάλι...

"Νενικήκαμεν "

Ελπίζω να μην έχεις το τέλος του

γιατί ο δρόμος που έκανες

να το καταφέρεις ήταν δύσκολος..

Και η νίκη πιο δύσκολη

η χαρά σου ίσως να μην έχει 

την γλυκιά γεύση της επιτυχίας...

"Νενικήκαμεν" 

Ω! ναι νενίκησες με...

Γ.Κ.

Συγχαρητήρια μικρό μου!!!

Σήμερα πολλά παιδιά έπιασαν το  όνειρο τους! άλλα πάλι μόλις που το ακούμπησαν...και άλλα ούτε που το άγγιξαν...σε αυτά τα παιδιά θέλω να πω πως η ζωή δεν τελειώνει με την πρώτη αποτυχία...δεν σταματάνε τα όνειρα....δεν είναι το τέλος της ζωής τους...απλά πρέπει να παλέψουν ακόμα μια φορά, πιο δυνατά και πιο επίμονα...στα άλλα πάλι που πέτυχαν να πω θερμά συγχαρητήρια...να είναι  περήφανα και να  κάνουν περήφανους   τους καθηγητές και γονείς τους..να έχουν καλή πρόοδο και επιτυχία στους στόχους τους...με την σειρά μου να πω ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στην κοράκλα μου που αρίστευσε στο σχολείο της και που έπιασε 19.098 μόρια και περνάει στην πρώτη επιλογή της...Ιατρική και κατά πάσα πιθανότητα Αθήνας...με έκανε περήφανη...είναι περήφανη και η ίδια...την ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσε...για τα δάκρυα συγκίνησης που πλημύρισαν τα μάτια μου..να της ευχηθώ πάντα τέτοια....και να  συνεχίσει να με κάνει περήφανη πάντα σε όλους τους τομείς της ζωής της...θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω τους καθηγητές της, τόσο του Λυκείου, όσο και του φροντιστηρίου της για την αμέριστη βοήθεια τους, καθώς και φίλο μου καθηγητή φιλολογίας και λυκειάρχη Δομοκού Χρήστο για την αμμέριστη συμπαράσταση του στον αγώνα της...πως να ξεχάσω και πως να μην αναφέρω το γεγονός , πως κάθε πρωί καθ'όλη την διάρκεια των πανελληνίων, έστελνε προσωπικό μήνυμα στην κοράκλα μου για να την ενθαρύνει και να της ευχηθεί καλή επιτυχία...το ενδιαφέρον του με συγκίνησε ιδιαίτερα...φέρθηκε καλύτερα και από αδελφό...και του αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ νομίζω...τελικά οι φίλοι αποδείχτηκαν καλύτεροι απο τους συγγενείς..ευχαριστώ Χρήστο...ξέρεις εσύ...για όλα...ευχαριστώ όλους τους καθηγητές της ...τους αγαπημένους μου φίλους που μας συμπαραστάθηκαν ηθικά...ξέρουν αυτοί ποιοι είναι...ευχαριστώ και την ίδια για την υπερηφάνεια που μου χάρισε και την χαρά..ο αγώνας μας μικρή μου συνεχίζεται αλλά κάτω από άλλο πια επίπεδο...εύχομαι και  ελπίζω να ζω και να σε δω να παίρνεις το πτυχίο σου και να ξανανιώσω χαρά και υπερηφάνεια...και ας περάσω δύσκολα εγώ για σένα...το αξίζεις...σε αγαπάω κοράκλα μου ...σε λατρεύω και σου εύχομαι κάθε καλό στον δρόμο σου...

                                                                                                                   η μανούλα σου!!!

Ένα όνειρο που χάθηκε!!!!

Ο έρωτας που ζήσαμε....ανάμνηση και όνειρο...

εγώ σ'αγάπησα....

 ήσουν τα πάντα για μένα...

μα εγώ για  σένα  μια ακόμα σελίδα στο βιβλίο της ζωής σου...

μια ακόμα κατάκτηση σου...

μια ιστορία που θα λες στην επόμενη και θα γελάς...

ο έρωτας με έρωτα περνάει μου είπες..πόσο δίκιο είχες..

ήξερες από προσωπική σου πείρα..

κάθε που ερωτευόσουν πάλι, παρελθόν γινόταν η άλλη...

και μάτωνες καρδιές...και βούρκωνες τα μάτια...

και εγώ που δεν ζήλευα ποτέ....

έφτασα στα άκρα...και έπεσα τόσο χαμηλά...

και έχυσα  δάκρυα...ποτάμι ...

και έχασα το νόημα της ζωής για τα δικά σου μάτια...

μα ο χρόνος είναι γιατρός...και τις πληγές μας κλείνει...

και όλα μας τα όνειρα ξανά μας τα θυμίζει...

και τις πληγωμένες μας καρδιές ατσάλι τις γεμίζει...

Σ'αγαπώ....μην το ξεχνάς...

Το κλειδί του παραδείσου 

στα χέρια σου κρατάς

το χέρι μου απλώνω 

μα εσύ μου το τραβάς...

την καρδιά μου ξεκλειδώνεις

ξεριζώνεις, την πονάς

σαν τον νικητή γυρίζεις

και ούτε που με αγαπάς...

τα λάφυρα σου απλώνεις

τα κοιτάς , χαμογελάς

στην ψυχή μου όταν φτάνεις

δίνεις μια και την κλωτσάς...

σου φωνάζω γύρνα πίσω

σ'αγαπώ, μην το ξεχνάς

πως αχ! πως να σε πείσω

πάψε πια να με πονάς...

μην κοιτάς στα δάκρυα μου

την αγάπη μου να βρεις

ψάξε μέσα στην καρδιά μου

εκεί  εσένανε θα δεις...

σ'αγαπάω δεν στο κρύβω

πάψε να με τυρρανάς

την αγάπη που  σου δίνω

αχ! πίσω μην μου την γυρνάς...Γ...Κ....

είμαι αϊτός περήφανος....

Και αν μου κόψεις τα φτερά

ψηλά να μην πετάξω

πάλι την δύναμη θα βρω

τα ύψη για να φτάσω...

είμαι περήφανος  αϊτός

και αν κάποτε δακρύζω

κρύβω τον πόνο και πετώ

τον κόσμο  ν'αντικρίζω...

Κόβω κουρέλια την ψυχή 

και την πληγή μου δένω 

το πόνο έκαμα αδελφό

τη μοναξιά παλεύω....

είμαι αϊτός περήφανος

και αν κάποτε ματώνω

κρύβω  το αίμα και  πετώ

τον ουρανό ανταμώνω...