Και αν μου κόψεις τα φτερά
ψηλά να μην πετάξω
πάλι την δύναμη θα βρω
τα ύψη για να φτάσω...
είμαι περήφανος αϊτός
και αν κάποτε δακρύζω
κρύβω τον πόνο και πετώ
τον κόσμο ν'αντικρίζω...
Κόβω κουρέλια την ψυχή
και την πληγή μου δένω
το πόνο έκαμα αδελφό
τη μοναξιά παλεύω....
είμαι αϊτός περήφανος
και αν κάποτε ματώνω
κρύβω το αίμα και πετώ
τον ουρανό ανταμώνω...
Καλημέρα κι από εδώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ψηλά! Περήφανα!
Μην τη λυπάσαι την ψυχή. Να την ξοδεύεις! Έχεις αποθέματα κι είσαι πολύ μεγάλη πια για να στερέψεις, ακόμα κι αν το θες....
Σε φιλώ!
Σταυρούλα μου οι πηγές που χρόνια αναβλύζουν από το βουνό σπάνια στερεύουν...τα χιόνια λιώνουν και τις ξαναγεμίζουν...οι πόνοι της ψυχής κάνουν το ίδιο...γεμίζουν την ψυχή..."περήφανα περπάτησα μες της ζωής τις στράτες"...όποιος μπορεί να το πει αυτό, είναι τυχερός...γιατί είναι Άνθρωπος....Με κεφαλαίο Αλφα...ευχαριστώ για την επίσκεψη...σε φιλώ και εγώ...
ΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα κι εδώ Γεωργία....πολύ ωραίοι οι στίχοι σου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε συναντώ και εδώ Τάκη μου...ευχαριστώ πολύ...
ΔιαγραφήΤο ποίημα κινείται ανάμεσα στο δίπολο....Από τη μια η ζωή, οι άνθρωποι που μας φθονούν και μας πληγώνουν...Από την άλλη εμείς...η αξιοπρέπεια και η περηφάνεια μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα μιλάει για τη δύναμη και το πείσμα που επιδεικνύει η ομιλούσα ή η γράφουσα να σταθεί όρθια και λεβέντικα παρά τις αντιξοότητες...
Είναι περισσότερο ένας ύμνος στο ηθικό ανάστημα, παρά ένας απολογισμός
Θαυμάσια γραφή..όπως γίνεται συνήθως όταν η Γιωργία γράφει σαν να κοιταζει τον κόσμο μέσα από τον καθρεφτη της ψυχής και της ζωής της...
Θοδωρή μου πόσο καλά με ξέρεις!! σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...την αγάπη μου και την καλημέρα μου...
Διαγραφή