ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!

                                                        ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!

Καθισμένη με μια παρέα,σε μια παραλία τις  προάλλες , βραδάκι, με την ελπίδα να φυσήξει αεράκι και να μας δροσίσει, πίνοντας άλλοι ουζάκι και άλλοι μπυρίτσα παγωμένη και τσιμπολογώντας από το κάτι τις που μας έφεραν, η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων ήταν στο φόρτε της...εκεί ανάμεσα "τύρου και αχλαδιού" που λένε, κάποιος έθιξε το θέμα για τον έρωτα...την αγάπη...

  Οι γνώμες διάφορες....κάποια "κυρία" γνωστή για τους δυο γάμους της και τους αναρίθμητους εραστές έλεγε πως σαν τον δεύτερο άντρα της δεν υπήρχε περίπτωση να βρει ποτέ....μέσες -άκρες μας είπε πως ήταν (αυτό κατάλαβα εγώ) το "θύμα" της...αυτός που την αγαπούσε και της τα πρόσφερε όλα στο χέρι..μέχρι τον καφέ στον κρεβάτι της πήγαινε...έλεγε πως τον αγάπησε και πως ακόμα τον αγαπάει...(εδώ να πω  έμαθα πως πέθανε ο δεύτερος άντρας της, ενώ με τον πρώτο είχε πάρει διαζύγιο και είχε και δυο παιδιά, αγόρια μέχρι κει πάνω πια τώρα)....από την μέρα που πέθανε και μέχρι σήμερα δεν έχει αφήσει αρσενικό για αρσενικό....

  Αναρρωτιέμαι η άσχετη τι είδους αγάπη είναι αυτή; πως μετά τον χαμό του κατάφερε να κάνει άλλες σχέσεις την στιγμή μάλιστα που έλεγε, πόσο της λείπει εκείνος;..μάλλον της έλειπε το "θύμα" , ο "υπηρέτης" της, αυτός που την έκανε να νιώθει βασίλισσα...."κανείς δεν κατάφερε να της δώσει αυτό που της έδινε εκείνος" γύρισε και μου ψιθύρισε στο αυτί η διπλανή μου μ'ένα χαιρέκακο και ζηλόφθονο μειδίαμα...έτσι το θεώρησα τότε....έλα μου όμως που με την συνέχεια της κουβέντας επαληθεύτηκε ; 

 Γιατί αυτό ήταν που ζητούσε....έμπλεκε με όποιον της έκανε ένα όμορφο κομπλιμέντο ή της μιλούσε ευγενικά,  πάντα παρερμηνεύοντας  τις προθέσεις του άλλου...και όταν ο άλλος έβλεπε πως εκείνη ενδίδει δεν έχανε και εκείνος τον καιρό του...έφευγαν μαζί και όπου την έβγαζε η περιπέτεια...έτσι και εκείνο το βράδυ...έφυγε με κάποιον που της είπε δυο κομπλιμέντα...μέχρι να φύγει όμως , κατηγορούσε τις γυναίκες που δεν ήξεραν να ζήσουν...να αρπάξουν την ευκαιρία όπως έλεγε...

  Ξέχασε όμως πόσο της έλειπε το "θύμα"...πως δεν τον αγάπησε όπως έλεγε , αλλά της έλειπε η περιποίηση του...

Από την άλλη πάλι ένας άνδρας της παρέας , έλεγε πόσο εκτιμά τις όμορφες και έξυπνες γυναίκες....μόλις τον άκουσα είπα..."να και ένας άντρας που δεν "φοβάται " τις έξυπνες γυναίκες"...τι ήθελα και το σκέφτηκα; βιάστηκα...δεν περίμενα λίγο ακόμη;

 Έμαθα πως ήταν παντρεμένος με μια επιτυχημένη, έξυπνη και όμορφη γυναίκα...την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε...αλλά μάλλον η "επιτυχημένη" δεν ένιωθε το ίδιο...τον παντρεύτηκε γιατί ο ίδιος ήταν το κατάλληλο "θύμα" γι'αυτήν...αφού τον "ευνούχησε" κυριολεκτικά και μεταφορικά ( σύμφωνα πάντα με την διπλανή μου κυρία)....δεν ήταν άντρας της παρά μόνο στα χαρτιά και στα μάτια του κόσμου...του δικού της κόσμου...του επιτηχημένου...

 Στην πραγματικότητα ήταν ο λακές της...αυτός που ανεχόταν τα πάντα....που έκανε μέχρι σφουγγάρισμα για να μην πέσει η "θέση" της "κυρίας"...ερωτευμένος ακόμα μαζί της...θες επειδή την είχε και δεν  την είχε, θες γιατί του άρεσε να είναι το "θύμα" την εκτιμούσε και έμενε ακόμα μαζί της και ας είχαν τα "κέρατα" στο κεφάλι του ξεπεράσει και του τάρανδου...αλλά όλα και όλα...τι άντρας θα ήταν αν δεν είχε και την εξωσυζυγική σχέση του; 

  Είχε στην παρέα μας και το γκομενάκι ...όσα δεν τολμούσε να κάνει στην γυναίκα του τα έκανε στο έρημο το κορίτσι...εκείνη στα μάτια τον κοιτούσε...και όπως έλεγε και υπερηφανευόταν εκείνος, του τα είχε όλα στο χέρι...αλλά εκτίμηση καμιά...ποιός ; αυτός που έλεγε και ξανάλεγε πως εκτιμά τις όμορφες και έξυπνες...γιατί και όμορφη και έξυπνη ήταν η γυναίκα πλάι του...το γκομενάκι του...αλλά αυτό δεν τον σταματούσε να φλερτάρει μπροστά της με όλα τα θηλυκά που βρίσκονταν στην παρέα...παντρεμένα και ελεύθερα...

 Τώρα θα μου πεις αν ήταν έξυπνη γιατί καθόταν μαζί του; ε! αυτό ρώτησα και εγώ την διπλανή μου .....μου είπε επειδή τον αγαπάει...μάλιστα!!!!....να λοιπόν που υπάρχει και έρωτας στην ζωή...αληθινός...έστω και μονόπλευρος...αλλά αυτός;  στον κόσμο του...εκτίμηση καμιά...έλεγε και  ξανάλεγε πως όλες οι γυναίκες είναι γι'αυτόν όμορφες και δεν μπορεί να αντισταθεί στην γοητεία τους...πως από την κάθε μια παίρνει κάτι...στιγμές έλεγε είναι η ζωή μας...συμφωνούσε μαζί του και η άλλη "κυρία" αυτή με τους δυο σύζυγους και τους αναρίθμητους εραστές...

  Τόλμησα να εκφράσω αντίθετη γνώμη...να πω πως όταν αγαπάει κάποιος μένει εκεί...δεν ψάχνει κάτι άλλο...τιμά τον άνθρωπο που είναι δίπλα του, ειδικά αν του είναι πιστός και τον αγαπάει...με κοίταξαν λες και ήμουν από άλλο πλανήτη..."βρε εσύ έφτασες να ζεις μισό αιώνα και ακόμα το νόημα της ζωής δεν το έχεις πιάσει" μου είπαν μ'ένα στόμα και οι δυο εν λόγω συνομιλητές...

 Ένιωσα όντως σαν να είμαι από άλλο πλανήτη...κάτι σαν εξωγήινη αν θες...άλλα τα δικά μου πιστεύω...όσο και  αν δείχνω ρεαλίστρια και ψυχρή, όσο καχύποπτη και αν είμαι στα αντρικά κομπλιμέντα, δεν παύω να είμαι μια  χαζή και ονειροπόλα γυναίκα...μια ρομαντική που πιστεύει ακόμα και ας έχει διανύσει τον μισό αιώνα της ζωής της στους μεγάλους έρωτες...

 Περίεργα μου φαίνονταν όλα αυτά...ακαταλαβίστικα...και το κερασάκι στην τούρτα δεν άργησε να φανεί...ένας άλλος άνδρας που μέχρι εκείνη την ώρα συμφωνούσε μαζί μου αλλά και με δυο-τρεις ακόμα, σήκωσε το τηλέφωνο που χτυπούσε στην τσέπη του...κατάλαβα από τα συμφραζόμενα πως μιλούσε στην σχέση του..."Αγάπη μου μου λείπεις" έλεγε..."δεν βλέπω την ώρα να σε δω"....

  Βρε φίλε αν δεν έβλεπες την ώρα να την δεις και αν πίστευες έστω και μια λέξη απ'όσα έλεγες δεν θα ήσουν τώρα εδώ διακοπές ...με το που έπαιρνες άδεια από την δουλειά σου θα έτρεχες να την βρεις...να μην σου πω πως έπρεπε να είστε μαζί διακοπές....τι είδους αγάπη είναι αυτή; και πόσα μα πόσα ψέμματα λέτε (λέμε) όλοι στους ανθρώπους που σας αγαπάνε; δεδομένο τις έχετε πια...γυναίκες και άντρες...

 Όλη μου η διάθεση χάλασε...τι είδους άνθρωποι είμαστε τελικά;...είπα στον εν λόγω κύριο την απορία μου...του είπα όλα αυτά που αναφέρω πιο πάνω...η απάντηση του; η απάντηση των μισών και βάλε της ομήγυρις; πως κάνω λάθος και δεν έχω πιάσει το νόημα της ζωής...Αμάν πια με αυτό το νόημα της ζωής...

 Τόσο μα τόσο ηλίθια είμαι εγώ; κοίτα να δεις προβληματισμούς που απέκτησα τώρα στα 50 μου...ρε λες να έχουν δίκιο; λες να πρέπει να δω την ζωή αλλιώς; να κάνω ότι και αυτοί; γιατί αν παραμείνω στις απόψεις μου με βλέπω να μένω μόνη σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου και μάλιστα χωρίς να έχω πιάσει το νόημα της ζωής...θα περιμένω για τον έναν και μοναδικό έρωτα , αλλά αυτός δεν υπάρχει...αυτό το συμπέρασμα έβγαλα...ή ίσως να υπάρχει...σε κάποια άλλη ζωή....τι να κάνω; να περιμένω μήπως τον γνωρίσω σε κάποια άλλη μου ζωή ή να δω το νόημα αυτής της ζωής; 

 Αμάν!!! δύσκολη απόφαση...και προβληματισμός εκεί που δεν είχα...άντε τώρα να δω τι απόφαση να πάρω...δύσκολα έβαλα στον εαυτό μου...δύσκολα...βοήθεια κοινού υπάρχει;

Καλησπέρα σας....