ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ.......
ΜΗΤΕΡΕΣ!
Είπα στην αρχή να γράψω γενικότερα για την μητέρα. Μετά το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να γράψω μια ιστορία...
Ή μάλλον δυο ιστορίες ξεχωριστές...από δυο διαφορετικές γυναίκες-μητέρες.
Η Αρετή δεν έκανε παιδιά. Όσες προσπάθειες και αν έκανε, όλες πήγαιναν χαμένες. Πέρασαν χρόνια και αφού το πήρε απόφαση, πως ποτέ δεν θα κάνει παιδιά, αποφάσισαν από κοινού με τον σύζυγο της Γιάννη, να υιοθετήσουν ένα. Και το έκαναν. Πήραν ένα όμορφο κοριτσάκι από κάποιο ίδρυμα του εξωτερικού.. (ζούσαν εκεί)...
Το λάτρεψαν αυτό το μωρό. Το μεγάλωναν σαν να ήταν δικό τους. Βιολογικά δικό τους. Όταν το πήραν ήταν μόλις έξι μηνών. Η Αρετή πλησίαζε τα τριάντα πέντε και ο Γιάννης τα σαράντα δυο. Στα επόμενα χρόνια που πέρασαν, όλη τους την αγάπη, τη διοχέτευαν σε αυτό το κοριτσάκι. Το επίσημο όνομα του ήταν Ελπίδα. Θεώρησαν πως αυτό της έπρεπε, αφού για αυτούς, ήταν η ελπίδα τους...
Την ημέρα των γενεθλίων της Ελπίδας, (έκλεινε τα τρία χρόνια της) η Αρετή έμαθε ένα συνταρακτικό νέο. Ήταν έγκυος...
Η χαρά τους μεγάλη. Ο Γιάννης και η Αρετή, δεν πίστευαν στην ανέλπιστη τύχη τους. Πέρασαν οι μήνες με φόβο και τρόμο, αν θα γεννηθεί εκείνο το παιδί. Και γεννήθηκε. Ένα αγοράκι υγιέστατο και όμορφο...
Το ονόμασαν δώρο Θεού. Δηλαδή Θεόδωρο. Μεγάλωναν και τα δυο παιδιά τους, με αγωνία και λαχτάρα, χωρίς να ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο. Και "τ'αδέλφια" αγαπούσαν το ένα το άλλο. Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσαν αρκετά. Η Ελπίδα κάποια στιγμή αρρώστησε σοβαρά. Κόντεψε να πεθάνει. Η Αρετή πάνω από το προσκέφαλό της μέρα-νύχτα, να παρακαλάει τον θεό, να μην της το πάρει. Έκλαιγε. Στεναχωριόταν. Προσευχόταν. Και ναι έγινε πάλι το θαύμα. Η Ελπίδα ξεπέρασε τον κίνδυνο, έγινε καλά και μεγάλωσε φυσιολογικά, από εκεί και πέρα..
Μαζί της μεγάλωνε και ο Θεόδωρος. Σπούδασαν, παντρεύτηκαν και έκαναν δικά τους παιδιά. Η Ελπίδα, σε κάποια ηλικία, έμαθε πως δεν ήταν το βιολογικό τους παιδί, αλλά αυτό δεν την πείραξε καθόλου. Μαμά έλεγε την Αρετή και το εννοούσε. Το πίστευε. Αντίθετα ο Θεόδωρος δεν το είχε πάρει και τόσο καλά και πάντα έβρισκε την ευκαιρία να πετάει μπηχτές στην Ελπίδα και στους γονείς του. Η Αρετή με μεγάλη υπομονή προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Μα σιγά να μην άκουγε.
Έτσι λοιπόν μόλις μεγάλωσε και δεν είχε ανάγκη τους γονείς του και αφού ζήτησε πρώτα από την Αρετή και τον Γιάννη να διώξουν την Ελπίδα, και εφόσον αυτό δεν έγινε, έφυγε εκείνος. Δεν ήθελε καμιά σχέση μαζί τους. Και τους ξέχασε. Ο Γιάννης περασμένα εξήντα πέντε πια, πέθανε από ανακοπή, χωρίς να δει τον Θεόδωρο ποτέ. Η Αρετή έμεινε χήρα. Η Ελπίδα της ζήτησε να μείνει μαζί της, για να μην νιώθει μόνη. Μετά βασάνων και με πολλά παρακάλια, πείστηκε η Αρετή και πήγε να ζήσει μαζί της. Ο Θεόδωρος πάντα άφαντος από την ζωή τους. Ούτε ένα τηλέφωνο, ακόμα και όταν εκείνη αρρώστησε, μερικά χρόνια μετά και πέθανε με τον καημό του γιού της, πως δεν ήρθε ποτέ να την δει . Που δεν την "συγχώρεσε" ποτέ για το "αμάρτημα" της. Ποιο αμάρτημα της δηλαδή; που υιοθέτησε ένα παιδί, όταν δεν είχε ελπίδες να κάνει δικό της ή που δεν έδιωξε την Ελπίδα;
Οι θυσίες της και η αγωνία της, ο πόνος του τοκετού και όλα όσα τραβάει μια μάνα, δεν βρήκαν στο ελάχιστο ανταπόκριση, όχι ανταπόδοση,όχι. Σεβασμό τουλάχιστον, από την μεριά του βιολογικού της παιδιού. Αντίθετα με την Ελπίδα, που της βρέθηκε όταν αρρώστησε. Εκείνη στάθηκε τότε, με την σειρά της, πάνω από το προσκέφαλο της Αρετής. Εκείνη της έκλεισε τα μάτια και εκείνη την παρηγορούσε, που ο Θεόδωρος δεν πήγαινε να την δει και τον ζητούσε στα τελευταία της. Παρόλες τις προσπάθειες της Ελπίδας, ο Θεόδωρος ήταν ανένδοτος. Την είχε ξεγράψει από μάνα και την Ελπίδα από αδελφή. Η Αρετή δεν είχε γνωρίσει ούτε τα παιδιά του Θεόδωρου, τα εγγόνια της. Ευτυχώς είχε την χαρά να δει της Ελπίδας της..
Εδώ ταιριάζει απόλυτα η φράση του ΝΤΙΣΡΑΕΛΙ: "Για τη μητέρα, το παιδί είναι το παν, ενώ για το παιδί ο γονέας είναι μονάχα ένας κρίκος στην αλυσίδα της ζωής του" ...
Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω, πως η Ελπίδα, όταν έμαθε πως είναι υιοθετημένη, με την παρότρυνση της Αρετής, έψαξε να μάθει για τους βιολογικούς γονείς της, όχι ότι είχε για εκείνη καμιά διαφορά, αλλά όπως της έλεγε η Αρετή, να μην νιώθει μισή. Και το έκανε. Μόνο που ανακάλυψε πως ήταν ορφανή. Οι γονείς της είχαν σκοτωθεί, σε αυτοκινητικό δυστύχημα, πηγαίνοντας σε κάποια κηδεία. Η γιαγιά που την κρατούσε τότε, ήταν πολύ μεγάλη για να μπορέσει να την αναθρέψει. Έτσι την έβαλε στο ορφανοτροφείο...
Σε κάποια άλλη μεριά της γης, η Μαρία ένα κορίτσι 22 χρονών έκανε ένα εξώγαμο παιδί. Θες, γιατί στην κλειστή κοινωνία που ζούσε, θες γιατί ήθελε να κάνει την ζωή της - όπως αποδείχτηκε αργότερα - θες και τα δυο μαζί, το αγοράκι που έφερε στον κόσμο, το έδωσε σε ίδρυμα. Ή για να είμαι πιο σαφής, το "πέταξε" έξω, από την πόρτα ενός ορφανοτροφείου...
Το μοναδικό στοιχείο που άφησε, ήταν ένα χαρτάκι που έγραφε, ημερομηνία γέννησης του παιδιού, εξηγούσε πως ήταν εξώγαμο, το μικρό όνομα του πατέρα και το δικό της όνομα το μικρό. Μαρία...
Το αγοράκι βαφτίστηκε από το ορφανοτροφείο. Πήρε το όνομα 'Αγγελος και ήταν όνομα και πράγμα. Ξανθό, γαλανομάτικο και όμορφο. Κανείς δεν το ζήτησε για υιοθεσία και έζησε εκεί μέχρι τα 15 του. Έπειτα έφυγε αναζητώντας την τύχη του και τις ρίζες του. Πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Άγγελος έμαθε κάποια τέχνη, αφού περιπλανήθηκε αρκετά, μέσα σε πολλά κοινωνικά στρώματα ανθρώπων. Κατάφερε όμως να μην "ντροπιάσει" το όνομα του. Παντρεύτηκε και έκανε δική του οικογένεια, χωρίς να πάψει να ψάχνει για τους βιολογικούς γονείς του, με τα λιγοστά στοιχεία που είχε. Ειδικά μετά που και ο ίδιος έγινε πατέρας. Κάποια μέρα τον ειδοποίησαν από κάποια εκπομπή, που είχε απευθυνθεί, πως είχαν βρει την μητέρα του..
Γεμάτος χαρά και αγωνία μαζί, πήγε στην εκπομπή να πάρει τα στοιχεία, που θα τον οδηγούσαν στην μητέρα του. Εκεί έμαθε πως ο πατέρας του είχε πεθάνει, μα η μητέρα του ζούσε, αλλά όχι για πολύ. Βρισκόταν σε κάποιο νοσοκομείο, άρρωστη πολύ. Έπρεπε να κάνει μεταμόσχευση νεφρού, αν ήθελε να ζήσει λίγο ακόμα ή πολύ. Αλλά νεφρό δεν είχε βρεθεί μέχρι τότε...
Μόλις ο Άγγελος βεβαιώθηκε, μετά από μερικές επισκέψεις και έρευνες πως ήταν η μητέρα του, αποφάσισε να γίνει δότης νεφρού για την μάνα του. Και το έκανε, άσχετα αν λόγω της προχωρημένης ηλικίας της και της ευπαθούς υγείας της, απέρριψε ο οργανισμός της το μόσχευμα και πέθανε. Και η Μαρία που ποτέ δεν έδωσε αγάπη, την βρήκε έστω και στις τελευταίες στιγμές της ζωής της, από ένα παιδί, που η ίδια είχε κάποτε "πετάξει"...
Φίλοι μου, αυτές είναι οι δυο ιστορίες. Αληθινές και όπως μου της διηγήθηκαν. Τις έγραψα για να τιμήσω την ημέρα της μάνας...
Το μήνυμα που θέλω να περάσω, είναι νομίζω εμφανές. Τιμούμε την μητέρα! Αυτή που μας έδωσε ζωή, ακόμα και εκείνην που δεν μας την χάρισε από το κορμί της (βιολογικά) αλλά, μας φέρθηκε το ίδιο σαν να το έκανε. Η μάνα, δεν περιμένει ανταλλάγματα, για την αγάπη που προσφέρει στα παιδιά της. Δεν δίνει για να πάρει. Δεν είναι ανταλλακτική η σχέση. Είναι υποχρέωση της. Το μόνο που ενδόμυχα θέλει, χωρίς να το ζητιανεύει, χωρίς να το απαιτεί, είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση. Άντε ίσως και την αγάπη....
Τα σχόλια, οι κρίσεις και τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ, σαν μητέρα η ίδια και κόρη επίσης, εύχομαι σε όλες τις μαμάδες ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Να είναι πάντα καλά! Να χαίρονται τα βλαστάρια τους και να τα δουν όπως επιθυμούν....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΟΥ F/B!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ!
Ακολουθούν μερικά σοφά λόγια, από διάσημους και μη ανθρώπους!
"Δικαίως ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούμε και αυτή δεν παύει να αποδίδει καρπούς και άνθη" Καμπούρογλου
"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι' αυτό έφτιαξε τη μητέρα" Δουμάς (πατέρας)
"Η μητέρα είναι ένα πρόσωπο το οποίο, βλέποντας ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα κομμάτια πίτας για πέντε άτομα, λέει ότι ποτέ δεν της άρεσε η πίτα" Τζόρνταν Τ.
"Μια μητέρα μπορεί να θρέψει τα εφτά παιδιά της, ενώ τα εφτά παιδιά την μητέρα τους, όχι" Γαλλική παροιμία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου