Επέτειος!

Σ'αγάπησα πάρα πολύ...το ξέρεις...το ένιωσες...όλα όμως χάθηκαν όταν ανακάλυψα την απάτη σου...νοερή λες πάντα...τότε πως εξηγείς τα μηνύματα αγάπης στο κινητό σου από την πρώην σου; ή από την εν δυνάμει γκόμενα σου όπως λες; πως να αντέξω να τηλεφωνείς σε χίλιες -δυο και εμένα να μου λες πως έχεις δουλειά, γι'αυτό δεν μου τηλεφωνείς; γι'αυτό δεν μου μιλάς; ακόμα και έτσι να είναι...νοερά από την πλευρά σου...γιατί εγώ νιώθω χάλια; γιατί  για μένα είναι το ίδιο;...σαν να είναι σαρκική;...το ίδιο αίσθημα νιώθω...σαν να σε έπιασα επ'αυτοφόρω...και σ'έπιασα κατά κάποιο τρόπο...ξέρεις εσύ...πληγώθηκα πολύ...ήμουν μόνη, αισθανόμουν μόνη και μαζί σου...ίσως γιατί δεν είχα την απαιτούμενη προσοχή σου...με ξεχνούσες πάντα...προτιμούσες άλλες παρέες...και εγώ έμενα μόνη...να περιμένω πότε θα μου δώσεις σημασία...με πονούσε αυτό...ώσπου τελευταία είδα καθαρά τι πρέπει να κάνω...να πάψω να είμαι μόνη...και αποφάσιασα να δεχτώ το φλέρτ του Ανδρέα...που με πολιορκεί στενά...μόνος αυτός....μόνη και εγώ...ίσως ενώνοντας τις μοναξιές μας να μην νιώθω τόσο μόνη...δεν ξέρω αν τον αγαπήσω όπως εσένα...δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεχάσω...ξέρω όμως πως δεν μπορώ να ζω στο περιθώριο της ζωής σου...να μένω και να υποφέρω...απατώντας με έστω όπως λες νοερά...να περιμένω πότε θα με θυμηθείς..πότε δεν θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και να μου δώσεις σημασία...με αγαπάς λες...πως; με ποιον τρόπο; που με θυμάσαι όταν δεν έχεις παρέα; όταν νιώθεις μοναξιά; όταν δεν έχεις που να μιλήσεις; με βλέπεις σαν την έσχατη σου λύση... δεν την θέλω τέτοια αγάπη...δανεική...αποφόρια μια άλλης...αποφόρια άλλων γυναικών....κάτω από τέτοιες συνθήκες...περιμένοντας πότε θα με απατήσεις ξανά...δεν αγαπάνε έτσι...δεν αγαπώ έτσι...εσένα σκεφτόμουν πάντα, ακόμα και όταν δεν είμαστε μαζί....περιμένοντας πότε θα σε ξαναδώ...ήσουν η μόνη χαρά μου...η μόνη παρηγοριά μου...η ελπίδα μου...πέθαινα για σένα...προσδοκούσα με αγωνία το κάθε μας σμίξιμο...αντίθετα από σένα...με ξεχνούσες...με είχες δεδομένη...κανένα καμπανάκι δεν άκουγες...είσαι τόσο εγωιστής! ποτέ δεν παραδέχτηκες ανοικτά τα λάθη σου...αντίθετα με κατηγορούσες από πάνω κιόλας...πως γκρινιάζω...πως δεν σου έχω εμπιστοσύνη...πόσο αλλιώτικα θα ήταν όλα...αν παραδεχόσουν τα λάθη σου;...αν με καταλάβαινες έστω και λίγο;αν με άκουγες και με αφρουγκαζόσουν να τόσο δα μόνο;....αν δεν μου έδινες υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; θα το κόψω έλεγες ...θυμάσαι; πόσες φορές το είπες;...πόσες φορές το κράτησες; ακόμα και τώρα..πριν μέρες τι είπες; θυμάσαι; πως ένας μήνας είναι αρκετός για να δω πως άλλαξες...και πως θα κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να σταματήσεις αυτά που με πληγώνουν...μόνο που καμιά διαφορά δεν βλέπω στην συμπεριφορά σου...και οι μέρες περνάνε....ο μήνας κοντεύει να εξαντληθεί...και εσύ ακόμα ζεις στο όνειρό σου...στον κόσμο σου...και ξέχασες κιόλας τι υποσχέθηκες...γιατί απλά οι "κακές" συνήθειες δεν κόβονται...δεν θες να τις κόψεις...σε βολεύει η σχέση μας...επειδή ήμουν και θεωρείς πως θα συνεχίσω να είμαι ανεκτική μαζί σου...πως ότι και αν κάνεις εγώ θα σ'αγαπώ...τόσο δεδομένη την έχεις την αγάπη μου...πως θα μείνω κοντά σου...για πάντα...ότι και αν μου κάνεις...όσο και αν με παραμελείς..όσο και αν με πληγώνεις...όμως όχι αγάπη μου...ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ! δεν το αντέχω...ματώνω...πληγώνομαι ...πονάω...θέλω κάτι όμορφο στην ζωή μου....να μην με πνίγει η στεναχώρια...αρκετά έχω πληγωθεί από την ζωή μου...δεν νομίζεις; καιρός να γελάσω λίγο και εγώ...γι'αυτό σου λέω...Ο Ανδρέας είναι η καλύτερη λύση για μένα...για όσο κρατήσει...εύχομαι να τον αγαπήσω και να σε ξεπεράσω..εύχομαι να ευτυχίσω επιτέλους...εύχομαι όμως να μην μετανιώσεις που ποτέ δεν με άκουσες και μ'άφησες με τον τρόπο σου να φύγω...εύχομαι να ευτυχήσεις και εσύ  ίσως με κάποια άλλη...που ίσως σε δεχτεί με τα ελλατώματα σου αυτά...ίσως να βρεθεί κάποια που να θέλει, αλλά και να μπορεί να σε μοιραστεί(αν και πιστεύω πως καμιά δεν θέλει να μοιράζεται τον άνδρα, αν όχι που αγαπάει, έστω που έχει σχέση μαζί της, γιατί θέλει η καθεμιά μας να νιώθει μοναδική για εκείνον) ...ξέρεις τι θέλω βαθιά μέσα μου; να διαβάσεις αυτό το κείμενο...γράμμα...όπως θες πες το...και να καταλάβεις πως με χάνεις...και εύχομαι να μ'αγαπάς....έστω και το μισό απ'όσο σε αγαπάω εγώ....και να κάνεις κάτι...να με κρατήσεις....πριν φύγω οριστικά....πριν να είναι αργά...αλλά μόνο αν μου το αποδείξεις πως μ'αγαπάς θα γυρίσω πάλι κοντά σου...όχι με λόγια...με έργα πια...μ'εκείνα τα έργα που υποσχέθηκες...θυμήσου!...ο δοκιμαστικός χρόνος περνάει...και φεύγει τόσο γρήγορα...όταν φτάσει στο τέλος του θα είναι αργά να με φέρεις πίσω...ΑΠΛΑ ΘΥΜΗΣΟΥ!

                                                                                                                                Αυτή που έλεγες πως αγαπάς...

                                                                                                                                         07/05/2000...