"Εκείνη" ερχόταν πάντα τις ίδιες ώρες κάθε μέρα...στην αρχή μόνη της...έδειχνε ήρεμη...ήσυχη...καλοπροαίρετη...μα ήταν και φοβισμένη...φοβόταν τους ανθρώπους που την πλησίαζαν, ακόμα και όταν της έδιναν φαγητό...τους μόνους που εμπιστεύτηκε με την πάροδο του χρόνου, ήταν ο γείτονας από απέναντι και εμένα...
Δεν έφευγε μακριά μου όταν την πλησίαζα για να της δώσω φαγητό...με κοιτούσε και περίμενε ....όταν ξεχνούσα να της βάλω το φαγητό της στην συνηθισμένη θέση που της το έβαζα κάθε φορά ...
Πέρασαν κάποιες μέρες και άρχισε να έρχετε με παρέα...το αγόρι της...τον έρωτα της...μαζί έρχονταν..είμαι σίγουρη πως αν είχαν χέρια , θα ήταν πιασμένοι χέρι-χέρι...μαζί έσκυβαν και έτρωγαν από το ίδιο φαγητό...το μοιραζόταν μαζί του...και ύστερα χορτασμένοι έφευγαν να χαρούν τον έρωτα τους...
Αυτό συνεχίστηκε για μερικές εβδομάδες...ξαφνικά το αγόρι της, της έφερε μια άλλη στην παρέα...τον νέο του έρωτα...πως λένε οι άντρες; από εδώ η γυναίκα μου και από εκεί το αίσθημά μου; κάπως έτσι..και είχε το θράσος ο τύπος να την φέρει την άλλη και μπροστά της..και να μοιραστεί το φαγητό τους..που στην αρχή ήταν μόνο δικό της...
Αλλά για χάρη του έρωτα το μοιράστηκε μαζί του...και αυτός; ο άπονος; ο σκληρός; ο άδικος; ο άπιστος; τι έκανε; την απάτησε..βρήκε άλλη αγάπη...και την εγκατέλειψε ...μόνο στην ανάγκη του φαγητού την θυμόταν...ο τεμπέλης...ο αχαίρευτος...που ήθελε δυο. αλλά ήταν ανάξιος, όχι μόνο να κρατήσει την μια και μοναδική και να την εκτιμήσει για την αγάπη που του πρόσφερε, αλλά και να βρει και φαγητό να ταίσει εκείνον και την νέα του αγάπη...
Πόσο μα πόσο εκμεταλλεύτηκε την αγάπη της...η πληγωμένη όμως υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια της , την έκαναν να του δείξει πόσο μα πόσο σκληρή μπορούσε να γίνει...του απαγόρευσε να ξαναπλησιάσει εκείνη, αλλά και το φαγητό της...κάθε φορά όμως που εκείνος επιδεικτικά ερχόταν κοντά της, εκείνη τον έδιωχνε με τον χειρότερο τρόπο, με κραυγές ....άγριες κραυγές...και όταν προσπαθούσε να κλέψει λίγο από το φαγητό της εκείνη τον τσιμπούσε άγρια και του επιτεθόταν με νύχια και με ράμφος...
Κάποια στιγμή εκείνος προσπάθησε με δόλο να την ξεγελάσει...ήρθε μόνος και της έκανε τα γλυκά μάτια, τάχα μετανοιωμένος...προσπαθούσε να την γοητεύσει ξανά...μα εκείνη σκληρή και αμείλικτη τον έδιωχνε -μπράβο στο κορίτσι μου....κρατούσε χαρακτήρα και επίπεδο-αλλά και πονηρή σαν όλα τα θηλυκά, καταλάβαινε πως όλο αυτό ήταν να την ξεγελάσει και να της κλέψει το φαγητό της...καραδοκούσε και είχε το νου της, ακόμα και όταν ήταν στην αυλή μου και έτρωγε,να δει μην και έρθει εκείνος και πάει στο μπαλκόνι του γείτονα να πάρει εκείνο το φαγητό που έβαζε και εκείνος εκεί στην γωνιά...
Τον καταλάβαινε πριν ακόμα πλησιάσει κοντά...φτερούγιζε και έτρεχε να προλάβει...και έβλεπες μια πάλη στον αέρα ανάμεσα τους ....ποιος θα νικήσει...και νικούσε πάντα το κορίτσι μου...το όμορφο...η περιστέρα μου...η δεκαοχτούρα μου...ποτέ δεν τον συγχώρησε για την απιστία του...και δεν θα τον συγχωρήσει...και θα συνεχίσει να τον κυνηγά...κάθε φορά που θα προσπαθεί να κλέψει το φαγητό της, αλλά και την αγάπη του γείτονα και την δική μου...ακόμα και ο γείτονας, σαν άντρας την καταλαβαίνει...συμφωνεί μαζί της και μαζί μου για την στάση της...και εμείς πιστοί της φίλοι, πάντα θα την φροντίζουμε....το φαγητό της δεν θα της λείψει ποτέ...
Αμοιβαιότητα ανθρώπων και πτηνών,σε μια ιστορία πονεμένου και άδοξου έρωτα.....μακάρι να υπήρχε και ανάμεσα στους ανθρώπους...προς τους συνανθρώπους...
Δεν έφευγε μακριά μου όταν την πλησίαζα για να της δώσω φαγητό...με κοιτούσε και περίμενε ....όταν ξεχνούσα να της βάλω το φαγητό της στην συνηθισμένη θέση που της το έβαζα κάθε φορά ...
Πέρασαν κάποιες μέρες και άρχισε να έρχετε με παρέα...το αγόρι της...τον έρωτα της...μαζί έρχονταν..είμαι σίγουρη πως αν είχαν χέρια , θα ήταν πιασμένοι χέρι-χέρι...μαζί έσκυβαν και έτρωγαν από το ίδιο φαγητό...το μοιραζόταν μαζί του...και ύστερα χορτασμένοι έφευγαν να χαρούν τον έρωτα τους...
Αυτό συνεχίστηκε για μερικές εβδομάδες...ξαφνικά το αγόρι της, της έφερε μια άλλη στην παρέα...τον νέο του έρωτα...πως λένε οι άντρες; από εδώ η γυναίκα μου και από εκεί το αίσθημά μου; κάπως έτσι..και είχε το θράσος ο τύπος να την φέρει την άλλη και μπροστά της..και να μοιραστεί το φαγητό τους..που στην αρχή ήταν μόνο δικό της...
Αλλά για χάρη του έρωτα το μοιράστηκε μαζί του...και αυτός; ο άπονος; ο σκληρός; ο άδικος; ο άπιστος; τι έκανε; την απάτησε..βρήκε άλλη αγάπη...και την εγκατέλειψε ...μόνο στην ανάγκη του φαγητού την θυμόταν...ο τεμπέλης...ο αχαίρευτος...που ήθελε δυο. αλλά ήταν ανάξιος, όχι μόνο να κρατήσει την μια και μοναδική και να την εκτιμήσει για την αγάπη που του πρόσφερε, αλλά και να βρει και φαγητό να ταίσει εκείνον και την νέα του αγάπη...
Πόσο μα πόσο εκμεταλλεύτηκε την αγάπη της...η πληγωμένη όμως υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια της , την έκαναν να του δείξει πόσο μα πόσο σκληρή μπορούσε να γίνει...του απαγόρευσε να ξαναπλησιάσει εκείνη, αλλά και το φαγητό της...κάθε φορά όμως που εκείνος επιδεικτικά ερχόταν κοντά της, εκείνη τον έδιωχνε με τον χειρότερο τρόπο, με κραυγές ....άγριες κραυγές...και όταν προσπαθούσε να κλέψει λίγο από το φαγητό της εκείνη τον τσιμπούσε άγρια και του επιτεθόταν με νύχια και με ράμφος...
Κάποια στιγμή εκείνος προσπάθησε με δόλο να την ξεγελάσει...ήρθε μόνος και της έκανε τα γλυκά μάτια, τάχα μετανοιωμένος...προσπαθούσε να την γοητεύσει ξανά...μα εκείνη σκληρή και αμείλικτη τον έδιωχνε -μπράβο στο κορίτσι μου....κρατούσε χαρακτήρα και επίπεδο-αλλά και πονηρή σαν όλα τα θηλυκά, καταλάβαινε πως όλο αυτό ήταν να την ξεγελάσει και να της κλέψει το φαγητό της...καραδοκούσε και είχε το νου της, ακόμα και όταν ήταν στην αυλή μου και έτρωγε,να δει μην και έρθει εκείνος και πάει στο μπαλκόνι του γείτονα να πάρει εκείνο το φαγητό που έβαζε και εκείνος εκεί στην γωνιά...
Τον καταλάβαινε πριν ακόμα πλησιάσει κοντά...φτερούγιζε και έτρεχε να προλάβει...και έβλεπες μια πάλη στον αέρα ανάμεσα τους ....ποιος θα νικήσει...και νικούσε πάντα το κορίτσι μου...το όμορφο...η περιστέρα μου...η δεκαοχτούρα μου...ποτέ δεν τον συγχώρησε για την απιστία του...και δεν θα τον συγχωρήσει...και θα συνεχίσει να τον κυνηγά...κάθε φορά που θα προσπαθεί να κλέψει το φαγητό της, αλλά και την αγάπη του γείτονα και την δική μου...ακόμα και ο γείτονας, σαν άντρας την καταλαβαίνει...συμφωνεί μαζί της και μαζί μου για την στάση της...και εμείς πιστοί της φίλοι, πάντα θα την φροντίζουμε....το φαγητό της δεν θα της λείψει ποτέ...
Αμοιβαιότητα ανθρώπων και πτηνών,σε μια ιστορία πονεμένου και άδοξου έρωτα.....μακάρι να υπήρχε και ανάμεσα στους ανθρώπους...προς τους συνανθρώπους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου