Εκείνο το πρωί ξεκίνησα για την δουλειά μου χωρίς να διαισθάνομαι ότι κάτι θα μου συμβεί...
Ξεκίνησα με μια χαρά και ένα κέφι ,που είχα καιρό να νιώσω...Ήπια τον καφέ μου, άνοιξα σιγά-σιγά την πόρτα που κοιμόταν η μικρή μου,της έδωσα ένα πεταχτό φιλί στον αέρα και έφυγα. Όλα πήγαιναν μια χαρά, η δουλειά τέλεια, οι πελάτες ευχαριστημένοι...
Είχα αρχίσει να σιγοτραγουδώ, έτσι από ευχαρίστηση...χωρίς ιδιαίτερο λόγο καθώς προχωρούσα ....
Ξαφνικά άκουσα στριγλίσματα φρένων, μετά τον κρότο από αυτοκίνητα που συγκρούονταν και σκέφτηκα: μέρα μεσημέρι πως έγινε και τράκαραν σε διασταύρωση μάλιστα που είχε φανάρι;
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου , γύρισα το κεφάλι μου να δω τι έγινε....
Θεέ μου!! ένα αυτοκίνητο ερχόταν καταπάνω μου κάνοντας τούμπες πάνω στο πεζοδρόμιο...Με το τρακάρισμα, έχασε τον έλεγχο ο οδηγός και ανέβαινε τουμπάροντας στο πεζοδρόμιο.....
Ασυναίσθητα έκανα μερικά βήματα πίσω, προσπαθώντας να το αποφύγω, μα εκείνο συνέχιζε την τρελή πορεία του λες και με είχε βάλει σημάδι...
Έμεινα εκεί μαρμαρωμένη από το σοκ, το μόνο που ευχόμουν ήταν να σταματήσει. Να μην πέσει πάνω μου και με συνθλίψει. Ο κόσμος που είχε στο μεταξύ μαζευτεί μιλούσε και φώναζε .Δεν μπορούσα να καταλάβω αν φώναζαν σε μένα να απομακρυνθώ ή αν έβριζαν τους οδηγούς.
Ήμουν παγωμένη, νόμιζα πως είχε φτάσει το τέλος μου. Σαν σε κινηματογραφική ταινία σε αργή κίνηση έβλεπα όλη τη ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου....Είδα και την κόρη μου ,να κλαίει πάνω από ένα τάφο....Τον δικό μου τάφο...
Άνοιξα το στόμα μου να της φωνάξω, να της πω :"μωρό μου σ'αγαπώ",{δεν της είχα πει σ'αγαπώ εκείνο το πρωί}... μα φωνή δεν έβγαινε ...Κάτι μου έκλεινε το στόμα, η αναπνοή μου βάρυνε και το κεφάλι μου άδειασε....
Μα πεθαμένος άνθρωπος μιλάει; Δεν μιλάει!
Άρχισα να κλαίω....Να φωνάζω...Κάποια χέρια με άρπαξαν και με ταρακούνησαν....Μου μιλούσαν, μα φωνή δεν άκουγα....Ούτε την δική μου... Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα δυνατό κάψιμο στο μάγουλο....Ήταν ένα χέρι που προσγειώθηκε εκεί για να με συνεφέρει, δίνοντας μου ένα χαστούκι.... Άνοιξα τα μάτια μου....Είδα κόσμο μαζεμένο γύρω μου, κάποιος με κρατούσε αγκαλιά, ενώ με είχε μισοξαπλώσει στο πεζοδρόμιο...
Φορούσε λευκή μπλούζα, σαν αυτή που φορούν οι γιατροί....Άρχισε να μου μιλά, τον άκουγα σαν σε όνειρο...Με ρωτούσε διάφορα και περίμενε απαντήσεις....Δεν μπορούσα να μιλήσω....κοιτούσα γύρω μου σαν χαμένη ,προσπαθώντας να καταλάβω που βρίσκομαι....
Είδα το αυτοκίνητο λίγα εκατοστά μακριά μου και ξαφνικά τα θυμήθηκα όλα...Το σοκ ήταν τέτοιο που άρχισα να κλαίω με λυγμούς.....Δεν άκουγα κανέναν και τίποτα....Σκεφτόμουν πως από θαύμα γλύτωσα....Πως είμαι ζωντανή ,όχι νεκρή.....Το παιδί μου θα μ'έβλεπε πάλι και εγώ θα το κρατούσα πάλι αγκαλιά....
Και να τα κλάμματα πάλι εγώ.....Και να τρέμω λες και είχε 30 βαθμούς μείον , ενώ ήταν καλοκαίρι....
Οι άνθρωποι από το ασθενοφόρο, με έβαλαν σ'ένα φορείο και με μετέφεραν στο νοσοκομείο....Θυμάμαι με κράτησαν ένα εικοσιτετράωρο με ενέσεις ηρεμιστικές και ορό ,μέχρι να ξεπεράσω το σοκ.... Η κόρη μου μόλις την ειδοποίησαν ήρθε να με δει.....
Κλαίγαμε η μια στην αγκαλιά της άλλης, λέγοντας συνέχεια: Σ'αγαπώ μωρό μου πολύ.......... Μια νοσοκόμα που μπήκε να δει πως είμαι, έδιωξε το παιδί....του είπε πως μου κάνει κακό να κλαίω στην κατάστασή μου...Όταν συνήλθα με άφησαν να φύγω.....Πηγαίνοντας σπίτι ,το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να της πω πόσο την αγαπάω....Της υποσχέθηκα πως κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή θα της το λέω....
Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα....Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου και της ζωής μας.... Γι'αυτό πάντα να λέμε "σ'αγαπώ" στους ανθρώπους που αγαπάμε..Δεν μας κοστίζει τίποτα, αλλά δίνουμε τόση χαρά...και παίρνουμε όταν μας το λένε... Πες τε το....Πρίν να είναι αργά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου