Η απαγωγή!!! {συνέχεια}

  Όταν η μητέρα του παιδιού συνήλθε από την λιποθυμία , όλοι οι συγγενείς του συζύγου της είχαν αποχωρήσει, μόνο οι δικοί της  ήταν εκεί, ακόμα μουδιασμένοι και αμίλητοι.

  Η μητέρα γύρισε τα μάτια της και έψαχνε μέσα στους  ανθρώπους να δει τον γιο της, πιστεύοντας ακόμα ότι ήταν  όνειρο...

   Μόλις συνειδητοποίησε την πραγματικότητα, σηκώθηκε βιαστικά και ζήτησε από τον ξάδελφό της να την πάει μέχρι το χωριό, να πάρει το παιδί της. Δεν θα  άφηνε να της το πάρουν, όχι χωρίς να παλέψει μαζί τους. Πίστευε πως θα κατάφερνε να τους "νικήσει" μα δυστυχώς δεν ήταν τόσο εύκολο.

  Έφυγαν παρόλο που όλοι της έλεγαν να μείνει και να ηρεμήσει πρώτα. Αυτή κοιτώντας προς την μεριά της μάνας της τής είπε "εσύ φταις για όλα" και έφυγε. Είχε τους λόγους της που το έλεγε-εκείνη την είχε σπρώξει σε εκείνον τον γάμο....

   Φτάνοντας στο χωριό, ζήτησε από τον ξαδελφό της να την περιμένει.  Χτύπησε την πόρτα, της άνοιξαν, ζήτησε το παιδί της. Της είπαν πως αν θέλει να το ξαναδεί να μείνει και να κάνει ότι αυτοί της πουν. Η κουνιάδα είχε ήδη καταστρώσει τα σχέδιά της -ανύπαντρη τότε αν και πάνω από τα τριάντα πέντε- εκείνο το παιδί θα έμενε δικό της.

  Σκέφτηκε πως ίσως υπήρχε ελπίδα να το πάρει αν έκανε ότι της έλεγαν και δέχτηκε όλους τους όρους, οι οποίοι της απαγόρευαν ν'ασχοληθεί με το παιδί της ,απλά θα ήταν ένας θεατής, αλλιώς η αποχώρηση ήταν η μόνη λύση.

  Δεν σκέφτηκε να καλέσει την αστυνομία, δεν ήθελε να οξύνει τα πράγματα, η σχέση με τον σύζυγο δεν ήταν έτσι και αλλιώς καλή, ποιον θα πίστευε; Εκείνη ή τους δικούς του; Αφού πάντα οι δικοί του είχαν δίκιο ,εκείνη μόνο άδικο.

  Έσκυψε άλλη μια φορά το κεφάλι και δέχτηκε αδιαμαρτύρητα τους όρους, δεν είχε άλλη επιλογή αν ήθελε να δει το παιδί της ξανά. Έδιωξε τον ξάδελφο λέγοντας του να πει στην μάνα της και στους δικούς της πως θα τους ειδοποιούσε κάποια στιγμή σε πρώτη ευκαιρία... η οποία δεν ήρθε ποτέ.

  Έτσι λοιπόν σαν απλός θεατής παρακολουθούσε το παιδί και την φροντίδα του, χωρίς να έχει δικαίωμα ούτε αγκαλιά να το πάρει όταν εκείνο έκλαιγε και άπλωνε τα μικρά του χεράκια προς το μέρος της.

  Ο σπαραγμός του παιδιού που το αρνιόταν της έκανε την καρδιά κομμάτια, πώς να εξηγήσει σ'εκείνο το πλασματάκι ότι ήταν απαγορευμένο για εκείνη; Ότι δεν ήταν η επιλογή της; Ότι δεν το αρνιόταν; Ότι το αγαπούσε και πονούσε και εκείνη πολύ;

  Κάθε μέρα έβλεπε την κουνιάδα της ν'αγκαλιάζει το δικό της παιδί, να  κοιμάται αγκαλιά και η καρδιά της πονούσε....

   Επειδή το σπίτι δεν είχε πολλά δωμάτια, έστρωνε κάτω στο πάτωμα και εκεί κοιμόταν με το μωρό. Κάτι η αλλαγή του  κλίματος ,κάτι που το παιδί "κυλούσε" στο πάτωμα, αρρώστησε με πυρετό 41,5. 

  Αμέσως το πήραν και το κατέβασαν στην πρωτεύουσα του νομού, στον καλύτερο παιδίατρο της πόλης. Η διάγνωση ήταν ΒΡΟΧΟΠΝΕΥΜΟΝΙΑ! 'Επρεπε να μπει στο νοσοκομείο, αν θέλανε το παιδί να  γίνει καλά, γρήγορα και χωρίς να του προκαλέσει μόνιμο πρόβλημα...

  Όμως ο φόβος της μήπως το πάρει η μητέρα και φύγει ήταν μεγαλύτερος από την αγάπη προς το μικρό πλασματάκι. Αρνήθηκε και το είπε στο γιατρό. Αυτός με την σειρά του τη ρώτησε αν είναι η μητέρα και είπε ναι πριν προλάβει η πραγματική μητέρα να πει την αλήθεια. 

  Η μητέρα του παιδιού έμεινε με το στόμα ανοικτό. Το θράσος της δεν είχε όρια, μα τι μπορούσε να πει; Ο γιατρός τότε της είπε πως αν αγαπάει το παιδί της να το βάλει στο νοσοκομείο. Επέμενε στο όχι. Κούνησε το κεφάλι του ο γιατρός, της επεσήμανε τον κίνδυνο άλλη μια φορά και  αφού έγραψε τα φάρμακα, κάμποσες ενέσεις και αντιπυρετικά, έφυγαν πάλι για το χωριό.

   Το παιδί έπρεπε να κάνει δυο ενέσεις την ημέρα, μια το πρωί και μια το βράδυ. Ο γιατρός του χωριού ήθελε χρήματα γι'αυτό, μα από την τσέπη της δεν έβγαλε δραχμή. Σε αυτό το θέμα  μάνα γινόταν η άλλη. Οι κομπρέσες και τα αντιπυρετικά δεν σταματούσαν ποτέ, μέρα-νύχτα  η μάνα του στεκόταν ξάγρυπνη να το προσέχει και να το βάζει πάλι στα στρωσίδια για να κοιμηθεί όταν γλυστρούσε στο πάτωμα, ενώ η κουνιάδα κοιμόταν βαθιά. 

  Συνέχιζε να κοιμίζει το παιδί στο πάτωμα παρόλο που ήταν σοβαρά άρρωστο. Ό,τι και αν έλεγε η μητέρα του όχι μόνο δεν ακουγόταν, μα έπεφταν τα χαστούκια σύννεφο στο καημένο το κορίτσι και όταν κάποιο βράδυ το πήρε στο κρεβάτι της να κοιμηθεί -δεν μπορούσε να το βλέπει να κοιμάται άρρωστο στο πάτωμα-εκείνη ξύπνησε,τους άκουσε νυχτιάτικα όλο το χωριό καθώς την  έβριζε, την απειλούσε  ότι θα ενημερώσουν τον άντρα  της  πως έχει παρατήσει το παιδί σε αυτούς και εκείνη γυρίζει με εραστές..

  Ψέμα ασύστολο, αλλά δεν είχε επιλογές η μικρή κοπέλα, το σχέδιό της είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, αφού το έκαναν ήδη πράξη . Την άλλη μέρα της τηλεφώνησε ο άντρας της, της είπε ν'αφήσει το παιδί  εκεί και να πάει στον "αγύριστο" εκείνη. Μάταια προσπάθησε να εξηγήσει, η κουνιάδα  φώναζε πως λέει ψέματα και  να μην την πιστέψει.

  Θεέ μου τι θα έκανε τώρα; Θ'άφηνε το παιδί της και θα έφευγε; ΠΟΤΕ!  Δέχτηκε λοιπόν πάλι αναγκαστικά  τους όρους τους. Να μην το αγγίξει ξανά....

    Δεν τόλμησε ποτέ πάλι να το πάρει.Το έβλεπε να υποφέρει,να κλαίει ,να την ζητάει  και αυτή δεν μπορούσε  ούτε το χέρι για ένα χάδι ν'απλώσει. Αυτό την σκότωνε ,την  τρέλαινε, την εξόργιζε. Μα "κατάπινε" όλες τις προσβολές, τα χαστούκια, τις βρισιές, για χάρη του παιδιού της.....

   Ο μικρούλης σιγά-σιγά και ύστερα από μεγάλη ταλαιπωρία  έγινε καλά. Μα δεν πρόλαβε να αναρρώσει τελείως και το τάισε  σταφύλι. Η θεία που το "αγαπούσε" περισσότερο από την μάνα του, το αρρώστησε δεύτερη φορά μέσα σ'ένα μήνα.

  Και να οι  διάρροιες, οι εμετοί, ο πυρετός από την αρχή ξανά . Πάλι στους γιατρούς, πάλι φάρμακα, πάλι ενέσεις και από πάνω οι κατηγόριες και τα βρισίματα σωρηδόν στη μητέρα ,ότι είναι ανάξια να λέγεται μάνα αφού δεν μπορεί να προσέξει το παιδί της και θα της το πάρουν.

   Θα την έδιωχναν χωρίς το παιδί  και βέβαια ούτε κουβέντα για να επιστρέψει  στον άντρα της. Κόντευε να τρελαθεί από την στεναχώρια  της . Όχι για τον άντρα της, δεν την ένοιαζε αυτός, από αυτόν θα γλύτωνε, αλλά για το παιδί της. Δεν ήξερε τι να κάνει, σε ποιόν να μιλήσει, να βρει λύσεις, αφού ούτε στους γονείς της δεν την άφηναν, όχι να πάει να τους δει ,μα να τους  μιλήσει και από το τηλέφωνο.....

  

Εδώ φίλοι μου αφήνω την ιστορία....το τέλος δεν θα το πω για ευνοήτους λόγους......ζητώ την κατανόησή σας. Ευχαριστώ θερμά για την υποστήριξη και την αγάπη σας.....