Πονάς ακόμα και αν εσύ έχεις δώσει το τέλος!

  Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που πρέπει ν'αποφασίσεις αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις.

Η απόφαση δύσκολη μιας και ξέρεις πως το ίδιο θα πονέσεις.Τον αγαπάς πολύ και όμως του λες αντίο.

 Αντίο γιατί δεν σ'αγάπησε όσο εσύ εκείνον,αντίο γιατί σε πλήγωσε και συνεχίζει να σε πληγώνει.

 Αντίο στα ονειρά σου, στην καρδιά σου μα  όχι αντίο στον πόνο σου. Αυτός μόνιμος κάτοικος της καρδιάς σου,η μοναξιά σου πιστή σου φίλη μα που δεν μπορεί να σε βοηθήσει να ξεχάσεις.

 Να ξεχάσεις τα όσα έζησες μαζί του,τα φιλιά ,την αγκαλιά του. Το νιώθεις  πως  τον αγαπάς, τον θέλεις, πονάς, νοιάζεσαι. Ξέρεις πως τον πληγώνεις μα πληγώνεσαι και εσύ.

  Τα σημάδια του χαραγμένα με ανεξίτηλο μελάνι, εκεί στην καρδιά σου, στο σώμα σου, στο μυαλό σου.

 Φεύγεις και όμως το μυαλό και η καρδιά σου δεν σ'ακολουθούν, μένουν πίσω , κοντά του. Κάποιοι το λένε Έρωτα αυτό που νιώθεις, κάποιοι λατρεία, άλλοι πάλι αρρώστια, μανία . Μόνο που δεν έχει θεραπεία, η επιστήμη δυστυχώς  δεν  έκανε το θαύμα της εκεί, το φάρμακο να βρεί, να ξεχνάς αυτό που αγαπάς.....αυτό που σε πληγώνει.......

  Του φωνάζεις : να το ξέρεις πάντα θα σε αγαπώ ,ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Μα δεν σ'ακούει γιατί είσαι ήδη μακριά, ελπίζεις ο αγέρας να πάρει την φωνή σου και να την ταξιδέψει μακριά,εκεί που βρίσκεται. 

  Αν λοιπόν αγάπη μου  κάποιο αεράκι σε φυσήξει,

να ξέρεις είναι η φωνή μου,

αν στον ύπνο σου ένα χάδι αισθανθείς

θα είναι το δικό μου,

αν στο όνειρό σου έρθω γελαστή

να ξέρεις θα πονάω

και αν άνεμο δυνατό  ακούσεις 

από το παράθυρό σου

να ξέρεις είναι η κραυγή μου

που σου φωνάζει 

Σ'ΑΓΑΠΩ!!!!!