Αναζητώντας τον εαυτό της!

• Στημένη σ'ένα καθρέφτη μπροστά,ώρα πολύ,η μήπως ήταν ώρες,δεν ήξερε να πει...Εβλεπε μέσα το δικό  της γνώριμο σώμα,τα μαλιά της,το στόμα της,τα χείλη της που γελούσαν(γελούσαν αλήθεια;)και τα μάτια της,εκείνα τα βαθιά πράσινα μάτια,που κάποτε ονειρεύονταν πρίγκηπες,και τον δικό της με το άσπρο άλογο να την παίρνει και να την ταξιδεύει μακριά,σε χώρες μαγικές,ονειρεμένες,και να την αγαπά.Αχ!!πόσο λαχταρούσε να την αγαπούν....
• Αυτά τα μάτια λοιπόν που τώρα στο βάθος τους φαινόταν μια θλίψη,μια πίκρα,μια απογοήτευση από την ζωή που την πρόδωσε,που της χρωστούσε,αυτά τα μάτια που την κοιτούσαν από τον καθρέφτη και την ρωτούσαν,ποια είναι...και εκείνη έπρεπε να απαντήσει...Να πει "είμαι εγώ,αυτή που τόσα χρόνια βλέπεις....Δεν με αναγνωρίζεις;Δεν άλλαξα δα και πολύ"..
• Τολμάει, το λέει και την περιγελάει ο άλλος της εαυτός,αυτός που πάντα ήταν αδυσώπητος μαζί της....Όχι ο χρόνος φέρθηκε καλά,δεν την άλλαξε εμφανισιακά,έτσι για να την ειρωνευτεί,να την χλευάσει....η ζωή,αυτή ήταν που την πρόδωσε,που την πλήγωσε,που δεν της φέρθηκε σωστά..Και η αγάπη που την γέλασε και δεν ήρθε ποτέ!Ούτε για τον εαυτό της δεν είχε πλέον αγάπη.Την ξόδεψε γι'αυτούς που αγαπούσε.
• Και αυτή για να επιβιώσει,να κρατηθεί,πάλεψε σκληρά...Και σκλήρυνε και την καρδιά της...έτσι έπρεπε...Έπρεπε να αλλάξει,να ντυθεί με μια μάσκα που να χαμογελά,ενώ το χαμόγελο δεν έβγαινε από τα βάθη της ψυχής...Έπρεπε να παλέψει,να αγωνιστεί,για κείνη,για τα παιδιά της,για την ζωή της....
• Έπρεπε να αποδείξει(αλήθεια σε ποιον;)ότι δεν λυγίζει,δεν πονάει,δεν ματώνει,δεν την ενδιαφέρει αν την αγαπούν...Φτάνει που αγαπούσε εκείνη,για όλους...Και ποια η αναγνώριση μετά;Καμιά...
• "Α!!όχι και καμιά.. αναγνώριση ζητάς; Βρες ποιά είσαι,ποια ήσουν και ποια έγινες...Βρες το θάρρος και κοίτα με στα μάτια," της λέει ο άλλος της ο εαυτός, μέσα από τον καθρέφτη..."Έλα  λοιπόν μην καθυστερείς....Εσύ που λες πως θάρρος είχες και δεν τρόμαζες και δεν φοβόσουν την αλήθεια, πως την προτιμούσες καλύτερα από το ωραιότερο ψέμα ...πες μου ποιά είσαι;"
• Αμίλητη αυτή κοιτάζει μέσα στα μάτια της και προσπαθεί να αναγνωρίσει  τον εαυτό της...Τέλος τα ψέματα, ήρθε η ώρα της κρίσης,αυτή ο δικαστής,αυτή ο εισαγγελέας,αυτή οι ένορκοι,αυτή η κατήγορος μα και η κατηγορούμενη...Θέλει να πει πολλά,να μιλήσει,μα τι να πει;  Κόμπος η γλώσσα στο στόμα της . 
• Μόνο η σκέψη της πετάει πίσω,στα ανέμελα παιδικά της χρόνια,εκεί που τα όνειρά της ήταν ακόμα άτρωτα,καθαρά και αγνά. Εκεί που η ευαισθησία της χτυπούσε κόκκινο,που τα όνειρά της άγγιζαν τον ουρανό,που ήλπιζε σε μια αγάπη αληθινή,μοναδική,αγάπη από εκείνη που στερήθηκε από μωρό ακόμα,την μητρική,την αδελφική και αργότερα την ερωτική,την απέραντη....
• Και τώρα τι; Ξυπνάει από το λήθαργο ,την ονειροπόληση και ψάχνει να βρει εκείνη την παιδούλα μέσα της...Μα δεν υπάρχει πια....Πέθανε κάπου εκεί πίσω,δεν ξέρει πότε ή που ακριβώς..Ξέρει μόνο ότι είναι μια ζωντανή -νεκρή...
• Νεκρή από αισθήματα,άδεια από ψυχή...Και το μόνο που λέει είναι:"είμαι ένοχη..φταίω που άφησα τόσα χρόνια να βεβηλώσουν την ψυχή μου,την καρδιά μου,τα αισθήματά μου..που δεν βρήκα το θάρρος να σταματήσω αυτό που με σκότωνε σιγά μα σταθερά..που αγαπούσα μόνο εγώ για όλους...που νόμιζα ότι αυτό θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο"...χάνοντας όμως  και θυσιάζοντας έτσι την υπαρξή της,τα θέλω της,τα πιστεύω της....
• "Πουλώντας" την ψυχή της σε κάτι που τελικά δεν άξιζε....Όχι δεν κλαίει πιά,δεν μπορεί να κλάψει....¨Εκλαψε πολύ πριν και δεν σκέφτηκε να κρατήσει δάκρυα για αργότερα, για να θρηνήσει μια ζωή πεθαμένη....Την δική της ζωή.....Και κανείς δεν θα βρεθεί να χαραμίσει δυο δάκρυα για την δική της ζωή,την χαμένη..
• Και φόρεσεπάλι αυτήν  την μάσκα,της χαράς,της ευτυχίας και απομακρύνθηκε από τον καθρέφτη γιατί δεν άντεχε να βλεπει τα μάτια της να την κοιτάνε με οίκτο...