Η αλήθεια!!!

Η αλήθεια είναι σκληρή 

φίλε μου και πονάει 

να την αντέξεις δεν μπορείς 

γιατί άσχημα χτυπάει....

Η αλήθεια είναι πικρή 

δύσκολα την καταπίνεις 

θέλει τόλμη, θέλει θάρρος 

κ' ύστερα μπορείς να κρίνεις....

Κοίταξε πίσω σου να δεις 

και βγάλε τις παρωπίδες

στην άκρη τα συμφέροντα 

κάνε, κ' ύστερα πες τι είδες....

Να με δικάσεις δεν μπορείς 

για την αλήθεια που λέω

είναι σκληρή, είναι πικρή 

πονάει στο ξαναλέω...

Η αλήθεια έχει εχθρούς 

δεν έχει ούτε φίλους 

όπου περνά και ακουμπά 

δες, ματώνει και τους λίγους....

Λυπάμαι είναι κλειστό!!!

 Λυπάμαι είναι κλειστό!!!!

Της ψυχής μου μια γωνιά, ζητάς να ξαποστάσεις

της ζωής σου την ανία, για λίγο να ξεχάσεις...

Μα δεν είναι δα καράβι, μήτε τρένο η καρδιά

καφενείο να κερνάει, όποιον τύχει να περνά...

Να να σου σερβίρω θες καφέ, πικρό σαν την ζωή σου

ένα ποτήρι με κρασί, ν’ αντέξει η ψυχή σου...

Μα δεν είναι δα καράβι, μήτε τρένο η καρδιά

καφενείο να κερνάει, όποιον τύχει να περνά...

Έχω πάψει να γεμίζω,φαντασία το μυαλό

την καρδιά την έχω κλείσει, δεν θα πάρω φχαριστώ...

Μα δεν είναι δα καράβι, μήτε τρένο η καρδιά

καφενείο να κερνάει, όποιον τύχει να περνά...

Γι’ αυτό άλλαξε πορεία, ψάξε γι’ άλλονε σταθμό

η δική μας ιστορία , δεν έχει προορισμό...

Μα δεν είναι δα καράβι, μήτε τρένο η καρδιά

καφενείο να κερνάει , όποιον τύχει να περνά...

Μην νομίζεις πως θα κλάψω, ή θα στεναχωρηθώ

η ταμπέλα έξω γράφει, λυπάμαι ...είναι κλειστό...

Μα δεν είναι δα καράβι, μήτε τρένο η καρδιά

καφενείο να κερνάει, όποιον τύχει να περνά...Γ....Κ....

Το ταξίδι!!!!

Το ταξίδι!!!!

 Κάθε ταξίδι έχει μια αφετηρία κι ένα τέρμα....η διάρκεια του εξαρτάται από το πλήθος των στάσεων και τις επιβιβάσεις και αποβιβάσεις των επιβατών....από τις καιρικές συνθήκες...τους εξωγενείς παράγοντες...τις ατυχίες....τις συγκρούσεις....τις βλάβες....την κίνηση που θα συναντήσεις...και από το συναίσθημα που νιώθει ενίοτε ο κάθε οδηγός του εκάστοτε οχήματος....όταν είναι χαρούμενος το ταξίδι γίνεται ευχάριστο....πατάει γκάζι και τραγουδά ευτυχισμένος....όταν είναι όμως στεναχωρημένος πάει αργά σκεπτόμενος τα προβλήματα... εκείνη λοιπόν την στιγμή που σκέφτεται στενάχωρα και καταθλιπτικά, το ταξίδι φαίνεται ατελείωτο...βασανιστικό..εύχεται να τελείωνε γρήγορα...παρόλα αυτά όμως συνεχίζει το ταξίδι...απρόσεχτα...τρακάρει...τραυματίζεται...πεθαίνει ψυχολογικά...πεθαίνει ενίοτε και σωματικά...γιατί η σύγκρουση μπορεί να είναι μοιραία...τότε όλα τελειώνουν γι’αυτόν ...δεν σκέπτεται...δεν πονά...δεν πληγώνεται μα και δεν πληγώνει κανέναν...ίσως τραυματίσει κάποιους..ελαφρά όμως...οι οποίοι θα σηκωθούν, θα τινάξουν την σκόνη από πάνω τους και θα συνεχίσουν το ταξίδι τους με άλλο μέσο....ίσως κάποιοι σκεφτούν για λίγο τον οδηγό...άλλοι καθόλου..κάποιοι ίσως λυπηθούν μα γρήγορα θα ξεχάσουν...

Αν όμως τραυματιστεί ο οδηγός σοβαρά μα όχι τόσο ώστε να χάσει την ζωή του, επιβάλλεται να σηκωθεί και να συνεχίσει το ταξίδι που άφησε στην μέση..και ας πονάει...ας αιμορραγεί....ας ζαλίζεται και ας δεν νιώθει καλά...γιατί ξέρει πως δεν έφτασε ακόμα στο τέρμα....και το ταξίδι πρέπει να τελειώσει...να φτάσει στον προορισμό του..και ας τρέχουν τα δάκρυα από τον πόνο βροχή...ας του θολώνουν το μυαλό και την όραση...ας του μουδιάζει ο πόνος το κορμί...εκείνος πρέπει να φτάσει ως το τέρμα...και πατάει πάλι γκάζι ...ξεκινά από εκεί που έμεινε πριν την σύγκρουση...και ας μην είναι όλοι οι επιβάτες καλοκάγαθοι...ας του δημιουργούν προβλήματα...εκείνος πρέπει να μείνει όρθιος..του το επιβάλλει η συνείδηση του...και συνεχίζει...συνεχίζει ....συνεχίζει.....μέχρι που θα φτάσει στο τέρμα....εκεί όπου θα σταματήσει και να ζει...

Αυτό το ταξίδι είναι η ζωή μας...η αφετηρία μας είναι η γέννηση μας και το τέρμα ο θάνατος μας...ο βιολογικός μας θάνατος...γιατί κάποιοι πεθαίνουν κάθε μέρα...αργά και βασανιστικά...οι επιβάτες είναι οι γονείς μας...τα παιδιά μας...οι συγγενείς μας ...οι φίλοι μας...οι εραστές και οι ερωμένες για κάποιους...ο/η σύζυγος μας...οι στάσεις είναι τα λάθη μας...αυτά που κάνουμε μόνοι μας ή αυτά που μας οδηγούν οι καταστάσεις να κάνουμε...ή τα λάθη που κάνουν τα πρόσωπα που αγαπάς και σε πληγώνουν...σε τραυματίζουν...σε θανατώνουν στην ψυχή...κι όμως εσύ, εγώ, όλοι μας ίσως, πρέπει να συνεχίσουμε να οδηγούμε το σώμα μας μέχρι εσχάτων...το όχημα μας είναι το κορμί...τιμόνι η καρδιά μας...φρένο το μυαλό μας....δρόμος η ζωή μας....που άλλες φορές την πάμε όπου εμείς θέλουμε και άλλες φορές(ίσως τις περισσότερες για τους αισθηματίες) μας πάνε οι “επιβάτες” μας... και εμείς συνεχίζουμε το ταξίδι...ακόμα και με χαλασμένα τα φρένα..με στραβό τιμόνι...με τρακαρισμένο κορμί...με ψυχή διαλυμένη....

Εγώ πατάω πάντως γκάζι..στάσεις σταμάτησα να κάνω...επιβάτες άλλους δεν χωρά το κορμί...ή ψυχή.... φρένο δεν έχω.....και ας φτάσω στο τέρμα όσο γίνεται πιο γρήγορα...γιατί όσο ζω, ελπίζω....και δεν θέλω....Γ...Κ...

Ένας ύπουλος εχθρός!!!!

'Ενας ύπουλος εχθρος!!!!

 ¨Ένας ύπουλος εχθρός, την πόρτα μας χτυπάει

θέλει μέσα να διαβεί και τις ζωές να πάρει...

Είναι αόρατος αυτός, πισώπλατα χτυπάει

δεν κάνει διάκριση καμιά, το θάνατο σκορπάει...

Μάσκα λένε να φοράς, τα χέρια σου να πλένεις

κομμένα χάδια, φιλιά, γιατί αλλιώς πεθαίνεις...

Κορονοιό τον λένε, μας ήρθε από την Κίνα

θέρισε πολλές ψυχές, έφερε καραντίνα...

Έκοψε τις επαφές, με φίλους με εχθρούς σου

απόσταση να κρατάς, ξένος του εαυτού σου...

Λες κι ο κόσμος ήτανε, πιο πριν αγαπημένος

τώρα φταίει ο ιός, που ΄ναι αποκλεισμένος...

Κόσμε κοίτα μέσα σου,τι είχες και τι χάνεις

σαν τον κορονοιό, ιοί θα ΄ρθουνε πάλι...

Φτιάξ΄ τον χαρακτήρα σου,άλλαξε την ζωή σου

δώσ΄ αγάπη και στοργή, και σώσε την ψυχή σου...Γ...Κ...

Πατέρα είσαι εδώ....

 Πατέρα με μεγάλωσες, με ήθος και αξία
δεν είχες χρήματα πολλά, δεν ήταν η ουσία...
Πατέρα έφυγες νωρίς, πριν φτάσεις καν εξήντα
σου χτύπησε ο χάροντας και του 'πες μπρος ξεκίνα...

Για το ταξίδι αυτό, που γυρισμό δεν έχει
είπες θα με περίμενες, χιονίζει είτε βρέχει...
Μα συ ξεκίνησες να πας, σ'άλλη γη, σ'άλλα μέρη
να συναντήσεις τον παππού, την μάνα, τ'άλλα μέλη...

Χρόνια πολλά πέρασαν, μα στην καρδιά μου μένεις
σου μιλώ σαν να 'σαι εδώ, μαζί μου υπομένεις...
Πάντα εσύ μου έλεγες, να μάθω να σωπαίνω
την μοίρα μου να δέχομαι, είναι το πεπρωμένο...Γ....Κ...+Dr.. P....  

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μια βαρκούλα ναύλωσα κ' έβαλα τα όνειρά μου
μα ήρθαν κύματα πολλά, βούλιαξες καρδιά μου....
Σ'ένα νησάκι ναυαγός, αχ! βρέθηκα μονάχος
ν'αναπολώ το όνειρο, κύμα που σπάει ο βράχος...

'Εστειλα με περιστέρι, τα χάδια, τα φιλιά
κ' ήρθε πίσω λυπημένο, ξέχασε τη μου 'πε πια....
'Εκλαψα μαζί μ' εκείνο, τ'όνειρο μου το χαμένο
ποτίσανε τα δάκρυα, χώμα άγονο και ξένο...

Δεντράκι φύτρωσε εκεί και μου 'δωσε την σκιά του
σαν έλεγα τον πόνο μου, έσειε τα κλαδιά του...
Χυμούς γλυκούς με γέμισε και μου' δωσε ελπίδα
καρποί του ήταν οι λωτοί, της λησμονιάς ασπίδα....Γ....Κ...+Dr P 

Εγώ ο ανελέητος!

Όλα ήταν έτοιμα από νωρίς....όλοι είχαν στολιστεί και είχαν φορέσει τα καλά τους...το τραπέζι ήταν στρωμένο και έτοιμο να υποδεχτεί όλα τα εδέσματα....τα γλυκά περίμεναν την σειρά τους αμέσως μετά το φαγοπότι....με περίμεναν όλοι....ήξεραν πως θα έρθω...και όμως κανείς δεν ήρθε να με υποδεχτεί στον σταθμό...γιατί απλά δεν ήξεραν με τι θα έρθω...εγώ θα πήγαινα να τους συναντήσω...στο σπίτι τους.....

Είχαν μεγάλη χαρά για τον ερχομό μου...και ας ήξεραν κατά βάθος πως μπορεί να μην ήμουν αυτός που ήθελαν....πως μπορεί να τους φύλαγα εκπλήξεις δυσάρεστες...έτσι είμαι εγώ...δίνω μια χαρά και ύστερα την παίρνω πίσω με δυσάρεστα περιστατικά...βλέπεις είμαι αδυσώπητος...ανελέητος...σκληρός...κακός...δεν έχω συναισθήματα...προχωρώ και σε κάθε βήμα μου κρύβω εκπλήξεις...οι άνθρωποι ευτυχώς ή δυστυχώς (ανάλογα πως το βλέπει κανείς) ξεχνάνε γρήγορα...και αυτή τους η ικανότητα , είναι και η δύναμη τους....μόνο που οι ίδιοι δεν την ξέρουν...ασχολούνται με τετριμμένα καθημερινά και δεν ακούνε ...δεν βλέπουν...δεν δίνουν σημασία στα καθημερινά μηνύματα που τους στέλνω...δεν βλέπουν τα σημάδια...γιατί απλά τρέχουν να προλάβουν την ζωή...αλλά κάποια στιγμή τους προλαβαίνει η ίδια η ζωή...

Μακρηγορώ όμως και δεν μπαίνω στην ουσία...αλλά δεν βιάζομαι εγώ.....έχω 365 μέρες μπροστά μου πάντα και μπορώ να λέω ή να κάνω ότι θέλω...οι άνθρωποι όμως δεν έχουν πάντα τον ίδιο χρόνο...αναλώνονται σε πράγματα ασήμαντα και δεν απολαμβάνουν τον χρόνο τους...και όταν κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται πως τελειώνει αυτός ο χρόνος τους, τότε αναρωτιούνται πότε πέρασε ο χρόνος και η ζωή τους....αλλά πάντα θα με περιμένουν οι επόμενοι με χαρά και αισιοδοξία, με ελπίδα και όνειρα κάθε πρώτη του Γενάρη...αν μη τι άλλο επειδή τότε ενώνω οικογένειες...φίλους...συγγενείς...και μόλις περάσει η πρώτη μου μέρα πάλι θα με ξεχάσουν και θα συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει πριν τον ερχομό μου....

Και στο τέλος της χρονιάς οι περισσότεροι θα με σιχτιρίζουν για τα κακά που θα τους έχω στο μεταξύ δώσει...και θα περιμένουν τον επόμενο αδελφό μου να συνεχίσει και να ελπίζουν το καλύτερο...γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...και τα όνειρα σβήνουν μόλις ξυπνήσεις...οι άνθρωποι όμως αν μπορούσαν να κάνουν μια στάση στην ζωή τους και να κάνουν αυτοκριτική, αν έδιναν σημασία στα σημάδια μου ίσως κατάφερναν να αλλάξουν κάπως την ροή κάποιων πραγμάτων...γιατί και την γνώση και την δύναμη έχουν...ακόμα και με μένα τον ανελέητο θα μπορούσαν να τα βάλουν...ναι...ναι...ξέρω ο χρόνος είναι γιατρός λένε και όλα τα γιατρεύει...είναι όμως και αδυσώπητος αφού μπορεί να αφαιρέσει μέχρι και ζωές...

Εμένα η δουλειά μου είναι να περνάω...να κάνω τον κύκλο των 365 ημερών και να φεύγω...να αφήνω την συνέχεια στον επόμενο από μένα...και ο επόμενος στον μεθεπόμενο κ.ο.κ....και πάντα οι άνθρωποι θα περιμένουν με χαρές και γέλια ...με ελπίδες και όνειρα μια καλύτερη χρονιά.....όπως καταλάβατε είμαι ο κύριος ΧΡΟΝΟΣ!!!!!

Εύχομαι λοιπόν και εγώ σαν εσάς τους ανθρώπους να είμαι καλύτερος από τον προηγούμενο αδελφό μου...αλλά και εσείς οι άνθρωποι πρέπει να βοηθήσετε γι’αυτό!!! Γ...Κ...