Το ταξίδι!!!!

 Κάθε ταξίδι έχει μια αφετηρία κι ένα τέρμα....η διάρκεια του εξαρτάται από το πλήθος των στάσεων και τις επιβιβάσεις και αποβιβάσεις των επιβατών....από τις καιρικές συνθήκες...τους εξωγενείς παράγοντες...τις ατυχίες....τις συγκρούσεις....τις βλάβες....την κίνηση που θα συναντήσεις...και από το συναίσθημα που νιώθει ενίοτε ο κάθε οδηγός του εκάστοτε οχήματος....όταν είναι χαρούμενος το ταξίδι γίνεται ευχάριστο....πατάει γκάζι και τραγουδά ευτυχισμένος....όταν είναι όμως στεναχωρημένος πάει αργά σκεπτόμενος τα προβλήματα... εκείνη λοιπόν την στιγμή που σκέφτεται στενάχωρα και καταθλιπτικά, το ταξίδι φαίνεται ατελείωτο...βασανιστικό..εύχεται να τελείωνε γρήγορα...παρόλα αυτά όμως συνεχίζει το ταξίδι...απρόσεχτα...τρακάρει...τραυματίζεται...πεθαίνει ψυχολογικά...πεθαίνει ενίοτε και σωματικά...γιατί η σύγκρουση μπορεί να είναι μοιραία...τότε όλα τελειώνουν γι’αυτόν ...δεν σκέπτεται...δεν πονά...δεν πληγώνεται μα και δεν πληγώνει κανέναν...ίσως τραυματίσει κάποιους..ελαφρά όμως...οι οποίοι θα σηκωθούν, θα τινάξουν την σκόνη από πάνω τους και θα συνεχίσουν το ταξίδι τους με άλλο μέσο....ίσως κάποιοι σκεφτούν για λίγο τον οδηγό...άλλοι καθόλου..κάποιοι ίσως λυπηθούν μα γρήγορα θα ξεχάσουν...

Αν όμως τραυματιστεί ο οδηγός σοβαρά μα όχι τόσο ώστε να χάσει την ζωή του, επιβάλλεται να σηκωθεί και να συνεχίσει το ταξίδι που άφησε στην μέση..και ας πονάει...ας αιμορραγεί....ας ζαλίζεται και ας δεν νιώθει καλά...γιατί ξέρει πως δεν έφτασε ακόμα στο τέρμα....και το ταξίδι πρέπει να τελειώσει...να φτάσει στον προορισμό του..και ας τρέχουν τα δάκρυα από τον πόνο βροχή...ας του θολώνουν το μυαλό και την όραση...ας του μουδιάζει ο πόνος το κορμί...εκείνος πρέπει να φτάσει ως το τέρμα...και πατάει πάλι γκάζι ...ξεκινά από εκεί που έμεινε πριν την σύγκρουση...και ας μην είναι όλοι οι επιβάτες καλοκάγαθοι...ας του δημιουργούν προβλήματα...εκείνος πρέπει να μείνει όρθιος..του το επιβάλλει η συνείδηση του...και συνεχίζει...συνεχίζει ....συνεχίζει.....μέχρι που θα φτάσει στο τέρμα....εκεί όπου θα σταματήσει και να ζει...

Αυτό το ταξίδι είναι η ζωή μας...η αφετηρία μας είναι η γέννηση μας και το τέρμα ο θάνατος μας...ο βιολογικός μας θάνατος...γιατί κάποιοι πεθαίνουν κάθε μέρα...αργά και βασανιστικά...οι επιβάτες είναι οι γονείς μας...τα παιδιά μας...οι συγγενείς μας ...οι φίλοι μας...οι εραστές και οι ερωμένες για κάποιους...ο/η σύζυγος μας...οι στάσεις είναι τα λάθη μας...αυτά που κάνουμε μόνοι μας ή αυτά που μας οδηγούν οι καταστάσεις να κάνουμε...ή τα λάθη που κάνουν τα πρόσωπα που αγαπάς και σε πληγώνουν...σε τραυματίζουν...σε θανατώνουν στην ψυχή...κι όμως εσύ, εγώ, όλοι μας ίσως, πρέπει να συνεχίσουμε να οδηγούμε το σώμα μας μέχρι εσχάτων...το όχημα μας είναι το κορμί...τιμόνι η καρδιά μας...φρένο το μυαλό μας....δρόμος η ζωή μας....που άλλες φορές την πάμε όπου εμείς θέλουμε και άλλες φορές(ίσως τις περισσότερες για τους αισθηματίες) μας πάνε οι “επιβάτες” μας... και εμείς συνεχίζουμε το ταξίδι...ακόμα και με χαλασμένα τα φρένα..με στραβό τιμόνι...με τρακαρισμένο κορμί...με ψυχή διαλυμένη....

Εγώ πατάω πάντως γκάζι..στάσεις σταμάτησα να κάνω...επιβάτες άλλους δεν χωρά το κορμί...ή ψυχή.... φρένο δεν έχω.....και ας φτάσω στο τέρμα όσο γίνεται πιο γρήγορα...γιατί όσο ζω, ελπίζω....και δεν θέλω....Γ...Κ...