Ο άνδρας που στεκόταν όρθιος, στην δεξιά πλευρά της κουπαστής του ferryboat για Σαλαμίνα, με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που τον είδα...Ψηλός -θα πρέπει να είναι πάνω από 1,90- στητός και καμαρωτός, αγνάντευε τον Αργοσαρωνικό κατά το 15λεπτο ταξίδι μας....φορούσε bluejean παντελόνι και ένα μακριμάνικο πουκάμισο στο χρώμα της κρέμας, το οποίο κυμάτιζε καθώς φυσούσε ένα υπέροχο θαλασσινό αεράκι και του ανακάτευε τα πλούσια μαλλιά του...είχε γυρισμένα τα μανίκια του μέχρι την μέση του βραχίονα του και φαινόντουσαν δυο χέρια δυνατά...δυο χέρια που έκρυβαν δύναμη και θέληση..
Είχα μείνει άναυδη από την γοητεία του και τον χάζευα......εκείνος άργησε να με δει, καθώς βρισκόμουν στο τελευταίο κατάστρωμα για να αγναντεύω την θέα...τον παρατηρούσα και είχα ξεχάσει πως δεν ήμουν μόνη επάνω στο ferry...πρώτη φορά ένιωθα να με γοητεύει έτσι ένας άντρας..περίεργο μα αληθινό...
Όταν κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και τα μάτια μας συναντήθηκαν,ένιωσα να γοητεύομαι ακόμα πιο πολύ,καθώς τα βαθιά γαλάζια μάτια του, με διαπέρασαν ως την καρδιά..είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου καθώς κοιταζόμαστε αμίλητοι...τον είδα να μου χαμογελά και η ψυχή μου έβγαλε φτερά και πετάρισε...νόμιζα πως θα μου φύγει (η ψυχή)...
Ώσπου τον είδα να σκάει στα γέλια...και να μου κάνει νοήματα που δεν μπορούσα να καταλάβω...ήμουν χαμένη στον κόσμο μου...στα μάτια του..μετά κατάλαβα πως μου έλεγε, πως ο αέρας είχε σηκώσει το φόρεμα μου-φορούσα ένα μαύρο με λευκά μεγάλα πουά φόρεμα-σορτς και φάρδαινε από τους γοφούς και κάτω-και αποκάλυπτε τους γοφούς μου μαζί με το στρινγκ μαύρο εσώρουχο μου...
Κοκκίνησα σαν να ήμουν κοριτσάκι στην αρχή, επειδή όλοι στο κατάστρωμα με κοιτούσαν και εγώ χαμένη καθώς ήμουν, δεν είχα πάρει τις προφυλάξεις μου ώστε να μην συμβεί το "ατύχημα"...κατέβασα το κεφάλι ντροπιασμένη ακόμα και άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά ώστε να συναντήσω την παρέα μου, προσέχοντας αυτή την φορά να μην ξαναγίνω θέαμα αποκαλυπτικό...
Στην μέση της διαδρομής, ο άνδρας που με είχε γοητεύσει με συνάντησε, αφού ερχόταν προς το μέρος μου...στην μέση της σκάλας του δευτέρου καταστρώματος και της πλατφόρμας που είχαμε το αυτοκίνητο, μου άπλωσε το χέρι να με βοηθήσει να κατέβω την σκάλα, συστήνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του...δεν ήξερα τι να κάνω..από την μιά ντρεπόμουν για το θέαμα που είχε μόλις δει και από την άλλη κρατούσα το φόρεμα μου να μην το πάρει ο αέρας πάλι, όπως μου είχε πάρει τα μυαλά ο άντρας που βρισκόταν μισό εκατοστό μπροστά μου...
Λες και κατάλαβε το δίλλημα μου -να αφήσω το φόρεμα για να τον χαιρετήσω και να έχουμε μια δεύτερη αποκάλυψη ή να τον αγνοήσω επειδή είχα ντραπεί και αυτό μου κόστιζε-δεν μου άφησε καιρό να σκεφτώ...με άρπαξε στα στιβαρά του μπράτσα και με κατέβασε τα υπόλοιπα σκαλοπάτια.... ένιωσα πως απογειωνόμουν με υπερβολική ταχύτητα προς τον ουρανό, χωρίς μάσκα οξυγόνου, ώσπου το όνειρο τελείωσε μόλις με άφησε να πατήσω τα πόδια μου κάτω...
Εκεί μου ξανασυστήθηκε και άπλωσα και εγώ το χέρι λέγοντας σχεδόν από μέσα μου το όνομα μου....ευτυχώς που με άκουσε και δεν ζήτησε να το επαναλάβω...δεν ξέρω αν θα το μπορούσα...όμως ήταν τόσο άνετος και τρυφερός, που μ'έκανε να ξεπεράσω αμέσως την ντροπή μου....μου είπε πως τον σαγήνευσε η φυσιογνωμία μου, χωρίς να κρύψει πως τον είχε σαγηνεύσει και το προηγούμενο θέαμα των μηρών μου και όχι μόνο...
Πιάσαμε την κουβέντα ...είπαμε διάφορα και λίγο πριν δέσει το ferry στο λιμάνι της Σαλαμίνας (αργότερα έμαθα πως η περιοχή λέγεται Παλούκια- και να λείπουν τα ειρωνικά σχόλια παρακαλώ....χαχαχα) μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και γυρίζοντας και οι δυο Αθήνα να κανονίσουμε να βρεθούμε και να τα πούμε πιο διεξοδικά...να γνωριστούμε καλύτερα...και γιατί όχι να προχωρήσουμε αν θα το ήθελα και εγώ σε σχέση...του άρεσα είπε και θα με κυνηγούσε να με κατακτήσει, είτε έλεγα ναι, είτε έλεγα όχι, εκείνος θα το πάλευε...και σχεδόν πάντα νικούσε, μου είπε, όταν κάτι τον ενδιέφερε, δεν έκανε πίσω και δεν τον πτοούσε ένα όχι...
Έδωσα το τηλέφωνο μου και αμέσως μου έκανε αναπάντητη να έχω και το δικό του...από χτες έως και σήμερα με έχει τρελάνει στα τηλέφωνα ....και εγώ νιώθω να τρελαίνομαι κάθε στιγμή περισσότερο μαζί του...δεν είχα ποτέ μου νιώσει έτσι για κανέναν...ακόμα και με την προηγούμενη σχέση μου-τρία χρόνια κράτησε-ένιωθα πως ήμουν κολλημένη...μα είχα κάνει λάθος...αισθάνομαι πως αυτός ο άντρας θα είναι ο έρωτας της ζωής μου...αυτόν που χρόνια περίμενα και δεν έλεγε να έρθει...
Και ναι το ομολογώ...δεν το νομίζω...είμαι σίγουρα ερωτευμένη...με την πρώτη ματιά...με την πρώτη σαιτιά του φτερωτού θεού...και για πρώτη φορά ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα που λέγεται έρωτας...αγάπη....και αλήθεια λένε πως σε πάει σε άλλη διάσταση αυτό το συναίσθημα...τυχεροί όσοι το ένιωσαν...
Τον σκέφτομαι έτσι όπως τον πρωτοείδα...γερμένο στην κουπαστή....Αυτή η εικόνα θα είναι πάντα μαζί μου να συνοδεύει τις καλύτερες μας στιγμές...θα μου κρατάει συντροφιά τις ώρες που δεν θα είμαστε μαζί..και πιστεύω πως με αυτήν την εικόνα θα ήθελα να σβήσει κάποτε η ζωή μου...ανεπανάληπτη...μοναδική...ερωτεύσιμη...
Όταν κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και τα μάτια μας συναντήθηκαν,ένιωσα να γοητεύομαι ακόμα πιο πολύ,καθώς τα βαθιά γαλάζια μάτια του, με διαπέρασαν ως την καρδιά..είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου καθώς κοιταζόμαστε αμίλητοι...τον είδα να μου χαμογελά και η ψυχή μου έβγαλε φτερά και πετάρισε...νόμιζα πως θα μου φύγει (η ψυχή)...
Ώσπου τον είδα να σκάει στα γέλια...και να μου κάνει νοήματα που δεν μπορούσα να καταλάβω...ήμουν χαμένη στον κόσμο μου...στα μάτια του..μετά κατάλαβα πως μου έλεγε, πως ο αέρας είχε σηκώσει το φόρεμα μου-φορούσα ένα μαύρο με λευκά μεγάλα πουά φόρεμα-σορτς και φάρδαινε από τους γοφούς και κάτω-και αποκάλυπτε τους γοφούς μου μαζί με το στρινγκ μαύρο εσώρουχο μου...
Κοκκίνησα σαν να ήμουν κοριτσάκι στην αρχή, επειδή όλοι στο κατάστρωμα με κοιτούσαν και εγώ χαμένη καθώς ήμουν, δεν είχα πάρει τις προφυλάξεις μου ώστε να μην συμβεί το "ατύχημα"...κατέβασα το κεφάλι ντροπιασμένη ακόμα και άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά ώστε να συναντήσω την παρέα μου, προσέχοντας αυτή την φορά να μην ξαναγίνω θέαμα αποκαλυπτικό...
Στην μέση της διαδρομής, ο άνδρας που με είχε γοητεύσει με συνάντησε, αφού ερχόταν προς το μέρος μου...στην μέση της σκάλας του δευτέρου καταστρώματος και της πλατφόρμας που είχαμε το αυτοκίνητο, μου άπλωσε το χέρι να με βοηθήσει να κατέβω την σκάλα, συστήνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του...δεν ήξερα τι να κάνω..από την μιά ντρεπόμουν για το θέαμα που είχε μόλις δει και από την άλλη κρατούσα το φόρεμα μου να μην το πάρει ο αέρας πάλι, όπως μου είχε πάρει τα μυαλά ο άντρας που βρισκόταν μισό εκατοστό μπροστά μου...
Λες και κατάλαβε το δίλλημα μου -να αφήσω το φόρεμα για να τον χαιρετήσω και να έχουμε μια δεύτερη αποκάλυψη ή να τον αγνοήσω επειδή είχα ντραπεί και αυτό μου κόστιζε-δεν μου άφησε καιρό να σκεφτώ...με άρπαξε στα στιβαρά του μπράτσα και με κατέβασε τα υπόλοιπα σκαλοπάτια.... ένιωσα πως απογειωνόμουν με υπερβολική ταχύτητα προς τον ουρανό, χωρίς μάσκα οξυγόνου, ώσπου το όνειρο τελείωσε μόλις με άφησε να πατήσω τα πόδια μου κάτω...
Εκεί μου ξανασυστήθηκε και άπλωσα και εγώ το χέρι λέγοντας σχεδόν από μέσα μου το όνομα μου....ευτυχώς που με άκουσε και δεν ζήτησε να το επαναλάβω...δεν ξέρω αν θα το μπορούσα...όμως ήταν τόσο άνετος και τρυφερός, που μ'έκανε να ξεπεράσω αμέσως την ντροπή μου....μου είπε πως τον σαγήνευσε η φυσιογνωμία μου, χωρίς να κρύψει πως τον είχε σαγηνεύσει και το προηγούμενο θέαμα των μηρών μου και όχι μόνο...
Πιάσαμε την κουβέντα ...είπαμε διάφορα και λίγο πριν δέσει το ferry στο λιμάνι της Σαλαμίνας (αργότερα έμαθα πως η περιοχή λέγεται Παλούκια- και να λείπουν τα ειρωνικά σχόλια παρακαλώ....χαχαχα) μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και γυρίζοντας και οι δυο Αθήνα να κανονίσουμε να βρεθούμε και να τα πούμε πιο διεξοδικά...να γνωριστούμε καλύτερα...και γιατί όχι να προχωρήσουμε αν θα το ήθελα και εγώ σε σχέση...του άρεσα είπε και θα με κυνηγούσε να με κατακτήσει, είτε έλεγα ναι, είτε έλεγα όχι, εκείνος θα το πάλευε...και σχεδόν πάντα νικούσε, μου είπε, όταν κάτι τον ενδιέφερε, δεν έκανε πίσω και δεν τον πτοούσε ένα όχι...
Έδωσα το τηλέφωνο μου και αμέσως μου έκανε αναπάντητη να έχω και το δικό του...από χτες έως και σήμερα με έχει τρελάνει στα τηλέφωνα ....και εγώ νιώθω να τρελαίνομαι κάθε στιγμή περισσότερο μαζί του...δεν είχα ποτέ μου νιώσει έτσι για κανέναν...ακόμα και με την προηγούμενη σχέση μου-τρία χρόνια κράτησε-ένιωθα πως ήμουν κολλημένη...μα είχα κάνει λάθος...αισθάνομαι πως αυτός ο άντρας θα είναι ο έρωτας της ζωής μου...αυτόν που χρόνια περίμενα και δεν έλεγε να έρθει...
Και ναι το ομολογώ...δεν το νομίζω...είμαι σίγουρα ερωτευμένη...με την πρώτη ματιά...με την πρώτη σαιτιά του φτερωτού θεού...και για πρώτη φορά ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα που λέγεται έρωτας...αγάπη....και αλήθεια λένε πως σε πάει σε άλλη διάσταση αυτό το συναίσθημα...τυχεροί όσοι το ένιωσαν...
Τον σκέφτομαι έτσι όπως τον πρωτοείδα...γερμένο στην κουπαστή....Αυτή η εικόνα θα είναι πάντα μαζί μου να συνοδεύει τις καλύτερες μας στιγμές...θα μου κρατάει συντροφιά τις ώρες που δεν θα είμαστε μαζί..και πιστεύω πως με αυτήν την εικόνα θα ήθελα να σβήσει κάποτε η ζωή μου...ανεπανάληπτη...μοναδική...ερωτεύσιμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου